Het Grote Alpe D'Huez BOF! Topic: Le finale *O*

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 18:53 schreef IJsmuts het volgende:

[..]

pfff >> corrupte file

@kef >> wrm praat je zo langs me heen

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 19:26 schreef Sickert het volgende:

[..]

kijk eens een post boven je
ik reageer op je lul!
als jij nou eens uit je pr0n colectie zou komen dan had je dat gelezen
ouwe schoorsteenpijp poetser!

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 20:27 schreef FJD het volgende:

[..]

Nee dat is het level na de taart.

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 21:47 schreef Mr_Baus het volgende:

[..]

Oké vooruit, want het gaat best wel goed

Ze heet Jennifer en ze is geweldig!

[ afbeelding ]

quote:

Op woensdag 24 september 2008 08:49 schreef Sickert het volgende:
leuke foto's mannen

eigenlijk moet je dat met heel bof gaan doen
alleen zie ik mezelf niet fietsen
rij dan liever als veegwagen

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 23:11 schreef FJD het volgende:
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah daar is dan eindelijk het verslag

Donderdagavond begon al goed met een prachtige wedstrijd van de enige echte voetbalclub die Nederland rijk is. Enigzins humeurig togen we toch allemaal richting Den Haag om na een geniaal kasteelbiertje tussen de My Little Ponys, slangen, krekels en de pooltafel van Ursel ons luchtbedje op te blazen en ons op te maken voor een erg korte nacht. Zo rond een uur of vier ging de eerste wekker en slaapdronken als we waren trokken we ons naar een heerlijke kop koffie ondertussen biddend dat Jorrit toch ook echt wakker was geworden.

Na wat heen en weer gebel had Jorrit het huis gevonden en kon alles in de Italiaanse maffiabus die Ursel had gehuurd. Paardenkoppen en lijken uit de bus, fietsen en doping in de bus. Als een stel Poolse bouwvakkers trokken we vervolgens naar onze bestemming; Auris et Oisans. Een plaatsje ingeklemd tussen Alpe d'Huez en de Galibier. Na enkele uren rijden waren we reeds in Belgie gearriveerd en was het tijd voor de volgende bak koffie. Buiten was het redelijk aan de frisse kant en bij mannen die alleen maar shirts met korte mouw bij zich hadden drongen beelden van afgestorven en geamputeerde ledematen binnen. Gelukkig bleek het zo erg niet te zijn en na een paar stops was het zelfs lekker genoeg om even te zonnebaden in het gras. Na een uitputtende reis van een uur of 13 kwamen we eindelijk aan in het huisje en dat was werkelijk adembenemend. Zelden zo'n mooi uitzicht gehad vanuit de tuin.

Na kort overleg was het duidelijk; zaterdag zou de mooiste dag worden dus zaterdag zou ook onze dag worden. De dag waarop BoF! zou laten zien dat we over de hele wereld dromen najagen en neerknallen! Die avond was de sfeer gespannen, iedereen wist wat er moest gebeuren; een grote mond moest waar gemaakt worden, een doel moest behaald worden en niet ergens in de toekomst maar de volgende dag om 14:00 precies. Vrijdagnacht was onrustig maar zoals altijd diende ook toen de zaterdagochtend zich weer precies op tijd aan. Na een strak geregisseerd ontbijt met jus, volkoren boterhammen, tonijn en de nodige poeders waren de voorbereidingen getroffen. Toen het ontbijt gezakt was werden zowel de bus als alle grappen en grollen ingeladen en was het ieder voor zich; opperste concentratie om optimaal te kunnen presteren op de berg die zelfs van de meest getrainde wielrenners huilende watjes kan maken.

Het startschot klonk en de eerste begon aan de zware tocht naar eeuwige roem. Elk volgend kwartier zou er weer een renner starten op zoek naar precies datzelfde doel. De startstreep over, rechtsaf het dorpje door, een fors uitgevallen verkeersdrempel over en dan begint het. In de laatste linkerbocht richting de klim deelt d'Huez haar eerste klap uit; kilometers asfalt wat zo steil om hoog gaat dat je alle opgekalkte teksten probleemloos kunt lezen. Maar goed, een man staat voor z'n woord dus je schakelt terug, je geeft een grote brul en je valt aan. Je trapt en je gaat door om na de eerste kilometers hijgend tot stilstand te komen, de eerste slag is verloren. Alpe d'Huez heeft na de eerste kilometers iedereen van zijn fiets afgekregen. De oorlog is nog niet gestreden dus iedereen zet weer vol aan en al hortend en stotend worden de kilometers aan elkaar geregen. Tergend langzaam ziet iedereen een rijtje getallen voorbij komen die je je hele leven al kent maar die nog nooit zo zoet waren; 17....16.....15....14......13.......12....en we zijn op de helft. Voor de een gaat het wat makkelijker dan voor de ander en vooral Yoshka is in een hevig gevecht met de beklimming. Voorin kruipen de renners steeds dichter naar elkaar toe. De onderlinge verschillen worden steeds kleiner als de nummers op de bordjes steeds lager worden. Tot aan de laatste bocht blijft de volgorde ongewijzigd en gaat Ursel aan de leiding met Jorrit in z'n achterwiel en Ferdi daarachter aan maar in de allerlaatste bocht wordt er gezamenlijk halt gehouden en is duidelijk wie er als eerste Alpe d'Huez op gaat komen.

Nadat ook de allerlaatste binnen is gekomen wordt de omvang van de veldslag duidelijk; van de vier mannen weet een drietal hun vooraf gesteld doel probleemloos te behalen en met slechts een enkel slachtoffer is de conclusie dat de Alpe d'Huez in handen is gevallen van BoF!.

Zaterdagavond was iedereen dan ook in een overwinningsroes, het bier vloeide rijkelijk en eten was ruimschoots aanwezig. Omdat we de zondag toch vrij zouden hebben en we toch in de buurt waren werd er besloten om in een volgende veldslag de Col du Telegraphe en de Col du Galibier te beklimmen. Ursel hield het ondertussen voor gezien en dus gingen Yoshka, Jorrit en Ferdi op pad om het vuile werk op te knappen. Na een lange reis door schitterende bergpassen, steile afdalingen, over de Col du Glandon en lans de Croix le Fer kwamen we dan toch aan bij het befaamde bruggetje dat het begin markeert van de beklimming. Nog voor het bruggetje voorbij was, was Ferdi alweer weggefietst om tot aan de top onzichtbaar te blijven. Yoshka besloot om deze dag rustiger aan te vangen en trok samen met Jorrit naar de top van de Telegraphe. De Telegraphe keek waarschijnlijk even de andere kant op want na anderhalf uur stond iedereen boven, zonder noemenswaardige problemen of tegenslag was iedereen binnen de anderhalf uur boven en kon de korte afdaling naar Valloire beginnen.

Beneden wisten we wat ons te wachten stond; de Galibier wist dat wij er aan kwamen en zou ons met open vizier tegemoet treden. Even een half uurtje pakken om de voorraden te verdelen en de benen weer op te laden. Bij het verlaten van het dorpje werd het al duidelijk; de beklimming zou lang en vies worden. De Galibier lonkt met een top op 2600m hoog in de hemel maar een ieder die er aan begint merkt direct dat de weg naar de hemel een omleiding door de hel kent. We draaien het dorp uit en zien meteen 8% op ons afkomen, op dat moment denken we nog dat dat elk moment af zal gaan nemen. Na die bocht zal het toch wel rustiger worden? Na dat huisje dan? O maar nu zien we kilometers aan grasland, dat moet toch haast wel vlak zijn. Helaas, de wens is de vader van de gedachte. Je denkt dat het vlak is maar het stroompje verdwijnt steeds dieper in de afgrond, een teken dat je toch echt aan het stijgen bent. Bochten komen en gaan en de Galibier blijft aan je achterwiel trekken; je wil vooruit maar het gaat niet harder.

Na een glansrijke overwinning op Alpe d'Huez blijkt de Galibier het (voorlopige) Waterloo van Jorrit te worden. Een knieblessure voorkomt dat hij de klim af kan maken en de twee overgebleven renners horen het angstaanjagende gelach van de Galibier. Het gelach drijft Yoshka tot het uiterste van zijn kunnen; wat hem op Alpe d'Huez wel overkwam zou hem op de Galibier niet overkomen en na vele minuten kwam ook het einde van het grasland in zicht. Nog 1000 meter en dan rechtsaf de brug over naar, ja waarnaar toe eigenlijk? Een auto haalt in en verdwijnt over de brug om daarna een hoek omhoog te maken die onmogelijk lijkt te zijn; als dit 8% is en de auto gaat schuin omhoog, hoe kom je daar als fietser ooit tegenop? Het zou de finale slag om de Galibier blijken te zijn.

De brug over, de bocht over en we staan oog in oog met de laatste afgrijselijke kilometers van de Galibier. Klimmen, tempo houden, rondjes blijven draaien en bovenal nooit maar dan ook nooit opgeven. Weer een bocht, weer een auto, weer een aanmoedigend gebaar en na vele kilometers komt ook aan deze hel een einde. De top blijkt al in zicht en wat volgt is nog een vijftal kilometers door een treurig, nietszeggend landschap, de laatste stuiptrekkingen van de Galibier.

Na ruim vijf kwartier kwam de eerste renner met gebalde vuist over de top van de Galibier om daarna te beginnen aan een ijskoude maar beeldschone afdaling, door bergpassen, langs vergezichten en watervallen richting de warme douche en de afsluitende BBQ. Enige tijd later kwam ook Yoshka boven, na een opzienbarende en uitermate indrukwekkende comeback bleek ook hij te groot te zijn voor de Galibier. De Galibier werd omgedoopt tot BoF! berg maar niet voordat deze z'n laatste adem uitblies; de mist en de invallende duisternis maakte het afdalen onmogelijk voor Yoshka.

Zondagavond stond wederom in het teken van de nodige biertjes, een uitstekende en uitermate voedzame BBQ en niet te vergeten de uitreiking van de onderscheidingen voor de helden van BoF! Allen hebben ze naar hun kunnen gepresteerd en allen hebben hun steentje bijgedragen aan de op handen zijnde invasie van Frankrijk. Na dit weekend is Frankrijk drie BoF! bergen rijker.

Bedankt allemaal mannen

quote:

Op woensdag 24 september 2008 13:13 schreef staticdata het volgende:

[..]

Ook echt noodzakelijk om het hele verslag te quoten

quote:

Op woensdag 24 september 2008 14:20 schreef cardinalagain het volgende:

[..]

Hoezo om 12.00 uur sta je toch aan de kant de waterflessen te vullen

en inderdaad een goed verslag

quote:

Op woensdag 24 september 2008 15:42 schreef -Raffie- het volgende:
Zo eerste rondje weer gefietst. Viel me alles mee na de inspanning van dit weekend morgen nog maar een keer