Ik vroeg mij af wat ik er zelf aan kan doen om hem hierbij te helpen dit op te lossen want hij wil niet naar een therapie gaan helaas.
Hij schaamt zich er enorm voor en alleen ik weet ervan.
Hij moet alles tig keer controleren (zijn autodeuren, lichten of er niets in de kofferbak ligt, of het alarmlampje knippert) Omdat hij vaker 10 minuten hiermee bezig is 's avonds vraagt hij altijd aan mij om zijn auto te controleren zodat het niet zo lang duurt. Wanneer ik dan aan de deuren voel dan blijft hij staan kijken en zegt dan: voel nog eens. Net zo lang totdat ik compleet gek ervan wordt en zin heb om hem naar binnen te sleuren. Maar dan raaktie in paniek en rukt zich los en zegt: sorry wil je nog een keer voelen of hij dicht is? Ik kan dit niet wijgeren omdat ik het zielig voor hem vind als hij daar zelf weer zolang staat.
Dan voor het slapen gaan ook nog een heel ritueel.
Eerst poetst hij zn tanden en wast zn gezicht. Nadat hij zn tanden gepoetst heeft houdt hij de tandenborstel errug lang onder de kraan en als hij dan daarmee klaar is en hem in de beker stopt blijft hij de borstel aanraken zodat hij voor zijn gevoel goed staat.
Vervolgens legt hij zijn kleding opgevouwen neer en zijn schoenen moeten exact naast mekaar staan. Als ik er wel eens per ongeluk tegenaan stoot flipt hij uit en gaat hij ze weer recht zetten.
Daarna stalt hij alle belangrijke spullen uit naast ons bed (zijn portemonneetjes, alle bankpasjes, zijn parfumflesje, sleutels, astmapompjes, zijn gsm etc. )
Hierna geeft hij mij zijn gsm en moet ik zijn alarm instellen omdat hij anders veel te lang moet controleren doe ik dat al lange tijd) Zelfs als ik dat doe geeft hij mij aanwijzigingen van: naar boven naar onder met het toetsje en wat staat er voor tijd? Als ik dan 6:20 zeg vraagt hij 1 minuut later opnieuw wat voor tijd er stond)
Daarna doe ik t licht uit en schreeuwt hij vanuit bed: nee wacht effe doe nog eens aan..en checkt hij al zijn spullen. Dan zegt hij: ja doe maar uit. Doe ik het uit en zegtie gelijk: nee sorry nog een keer aan..Zo gaat dit 5 keer door!!!!!
Daarna ga ik naast hem in bed liggen en zegt hij: lichtje...
Dan schijn ik met het lichtje van mijn wekker op zijn spullen en gaat hij controleren of alles er ligt. Hierbij praat hij hardop van: ja bankpas ligt er , mijn pompje etc. Zelfs leest hij alle tekst op de bankpasjes en zijn sleutel en pompjes!!!! I Daarna zegt hij weer: ok doe maar uit..en sec erna: nee nee aan! Zo gaat dit serieus zeker 10 keer door! Echt tegen de tijd dat we dit allemaal gedaan hebben heb ik geen zin meer in sex hah! Nee grapje maar ik vind dit echt erg voor hem en zou errg graag willen dat hij hier vanaf komt!!!!!!
Weet iemand hoe het komt dat hij dit heeft en wat ik er zelf het beste aan kan doen?
quote:Kan het ook niet echt meer volhouden maar ja wat kan ik eraan doen?Op maandag 8 september 2008 20:23 schreef IkWilbert het volgende:
Haleluja... dat je dat kunt volhouden zeg...
Hij wil niet in therapie...
En verder, al word je er knettergek van, accepteer het wel gewoon, want ruzie maken of ertegenin gaan heeft toch geen zin en geeft alleen ellende.
quote:Ja jezus zeg... wat wil die dan. Voor zijn gevoel heeft ie zeker geen probleem. Hij zal toch iets moeten doen!Op maandag 8 september 2008 20:27 schreef cati het volgende:
[..]
Kan het ook niet echt meer volhouden maar ja wat kan ik eraan doen?
Hij wil niet in therapie...
Hoe je hem kan helpen? Dwingen naar de huisarts te gaan voor hulp. Keihard zeggen dat je op deze manier geen relatie met hem kan hebben.
Ik zou het echt niet kunnen hoor. Het klinkt mij ook heel zielig in de oren, maar ik zou er ook wel gillend gek van worden.
Ik weet niet of het ooit in jullie planning ligt, maar kan je je indenken hoe dit zal zijn mochten er ooit kinderen komen? Hij zal gek worden omdat die kinderen nooit zomaar in 1 (of 2 of 10) keer zullen doorhebben in welke volgorde iets moet, en daarnaast is het zielig voor de kinderen, want die worden dan denk ik ook constant aan dingen gehouden zoals jijzelf bijv. ook.
Het is ook wel echt heel extreem hoor, als ik het zo hoor. Het is niet even 1 dingetje, de auto nog een keertje extra controleren ofzo, maar echt hele waslijsten.
Krijg hem ook haast niet mee naar feesten van familie. Op stap gaan vind hij gelukkig wel leuk als hij maar kan drinken dan.
Voor zijn gevoel heeft hij ook een probleem alleen schaamt hij zich gewoon te erg om naar de huisarts te gaan hiermee. Hij is namelijk voor de rest nogal macho achtig dus niemand verwacht dit van hem. Als je hem hoort praten zou je niet denken dat hij zoeen sociale fobie en dwangstoornissen heeft.
Alleen ik weet dit dus en wil hem echt hierbij helpen.
Ik heb nu al een aantal keer verhalen langs horen komen over een dwangneurose. Erg interessant eigenlijk. Gek genoeg komt het bij mij in eerste instantie als grappig over terwijl het in wezen toch verschrikkelijk irritant en vervelend is. Ik zou er niet aan moeten denken om met zoiets rond te moeten lopen.
Op het moment dat ik accepteerde dat ik 'zo' was werd het heel snel minder en ging het op den duur gewoon voorbij.
Maatschappelijk werk kan je er mee helpen trouwens en er zijn boekjes in de handel over dwangneuroses. Doen want dit kost jullie uren op deze manier
Dat kan hij met zichzelf afspreken maar ook met jou.
Toch is het iets waar je hulp heel goed bij kan gebruiken hoor, het niet meer hoeven zal hem heel gelukkig maken want het is dodelijk vermoeiend.
hier kan jij je vriend echt niet mee helpen, hij heeft hulp van buitenaf nodig...als hij niet mee wil naar de huisarts zul jij naar de huisarts moeten gaan.
quote:Tja, zachte heelmeesters.....Op maandag 8 september 2008 20:37 schreef cati het volgende:
Als ik niet meewerk voel ik me schuldig dat hij dan zolang ermee bezig is en gefrustreerd raakt.
Erin meegaan zal het echt niet beter maken.
Ik wil ook wel een keer gewoon zonder dat gecontroleer in slaap vallen..:)
Heeft er nog iemand tips die ik zelf kan gebruiken om dit te verminderen?
Is er hier geen psychotherapeut ofzo die dat kan?
Anyway, TS: je hebt het er alleen maar over dat het anders zo zielig voor hem is (als hij daar zo lang staat, maar hij moet dit allemaal van zichzelf, niemand dwingt hem daartoe) maar denk je ook weleens aan jezelf? Uiteindelijk ga je hier toch een keer aan onderdoor!
Ik zou ondertussen eens serieus gaan overwegen of dit wel is wat ik wil.
Zolang hij krampachtig vast wil houden aan zijn patroon, breekt de pleuris uit als de relatie tussen jullie uitraakt..
quote:Hoeveel tips wil je hebben? Je vriend is ernstige dwangneuroot. hij heeft therapie nodig.Op maandag 8 september 2008 20:39 schreef cati het volgende:
Ja het lijkt wel of ik nu die dwangstoornis ook krijg aangeleerd.
Ik wil ook wel een keer gewoon zonder dat gecontroleer in slaap vallen..:)
Heeft er nog iemand tips die ik zelf kan gebruiken om dit te verminderen?
Is er hier geen psychotherapeut ofzo die dat kan?
Hij snapt zelf ook dat het overdreven is en dat anderen dit niet doen.
Respect voor je hoor
quote:Het lijkt me toch verstandig als jij hem in een goed gesprek duidelijk probeert te maken dat therapie de enige oplossing is. Hij heeft zich maar over die angst heen te zetten. Dat ego van hem moet hij maar even aan de kant zetten. Laat hem niet wegkomen met excuses waarom het niet zou kunnen. Het moet gewoon.Op maandag 8 september 2008 20:34 schreef cati het volgende:
Alleen ik weet dit dus en wil hem echt hierbij helpen.
Nu zadelt hij jou ontzettend op met zijn probleem. Geen probleem, je houdt van hem. Dat heb je best voor hem over. Toch moet het niet alleen van jouw kant komen. Hij zal zich ook ergens in moeten zetten om van dit probleem af te komen. Zo kan dit niet verder gaan. Dit werkt niet.
Net even snel gegoogeld en kwam direct op deze site uit.
http://www.morpheus-emotionele-bevrijding.com/oplossingen.html
Daar lijken ze het te hebben over een boek/manual om zelf van het probleem af te komen. Misschien is dat een goede oplossing voor hem. Al zou ik toch echt naar een specialist toestappen.
quote:http://www.morpheus-emoti(...)is-dwangneurose.htmlOp maandag 8 september 2008 20:42 schreef cati het volgende:
In de eerste plaats wil ik weten waardoor zoiets kan ontstaan? Waarom doet hij dat en ik niet?
Hij snapt zelf ook dat het overdreven is en dat anderen dit niet doen.
quote:De oorzaak van dwangneurose
Deze stoornissen worden veroorzaakt door onverwerkte emoties en de verstoringen die deze emoties geven in het energetisch systeem van jouw lichaam.
De onverwerkte emoties zijn ontstaan omdat jij een deel van de emoties die je ervaren hebt tijdens die traumatische gebeurtenis(sen) niet hebt kunnen verwerken.
Je blijft de emoties voelen die met deze gebeurtenissen verbonden zijn door de verstoringen in het energetische systeem van je lichaam.
Zolang de onverwerkte emoties en de verstoringen in jou energetisch systeem niet worden opgelost, blijf jij last houden van je klachten.
Worden de onverwerkte emoties of de energetische verstoringen opgelost, dan ben jij van je aandoening bevrijd.
quote:Angst, onzekerheid, overspannen, depressie maar misschien ook wel gewoon op zich zelf staand. Om daar achter te komen moet hij dus hulp hebben.Op maandag 8 september 2008 20:42 schreef cati het volgende:
In de eerste plaats wil ik weten waardoor zoiets kan ontstaan? Waarom doet hij dat en ik niet?
Hij snapt zelf ook dat het overdreven is en dat anderen dit niet doen.
10x op een dag zeggen dat hij 2 verschillende sokken aan heeft, helpt denk ik ook wel, als je het iets minder rigoreus wil aanpakken.
quote:Maar als je wel meewerkt bevestig je hem enkel in zijn dwang.Op maandag 8 september 2008 20:37 schreef cati het volgende:
Als ik niet meewerk voel ik me schuldig dat hij dan zolang ermee bezig is en gefrustreerd raakt.
Want jij gaat ook nog eens kijken, en jij doet ook nog eens het licht aan, en jij doet ook dit.. terwijl daar helemaal geen reden voor is. En dat moet hij ook gaan inzien.
Dit is wel wat anders dan over de stoep lopen zonder de voegen te raken.
quote:Voor mij is daar wel een reden voor: als ik dat niet doe raakt hij gestresseerd en geeft hij mij daar de schuld van.Op maandag 8 september 2008 20:47 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Maar als je wel meewerkt bevestig je hem enkel in zijn dwang.
Want jij gaat ook nog eens kijken, en jij doet ook nog eens het licht aan, en jij doet ook dit.. terwijl daar helemaal geen reden voor is. En dat moet hij ook gaan inzien.
quote:Maar het is niet jouw schuld. Het is zijn dwang, niet de jouwe. Laat dat dan ook zo blijven.Op maandag 8 september 2008 20:52 schreef cati het volgende:
[..]
Voor mij is daar wel een reden voor: als ik dat niet doe raakt hij gestresseerd en geeft hij mij daar de schuld van.
Door erin mee te gaan maak je het alleen maar erger. Dat kan je hem best uitleggen lijkt me.
quote:Nee, daar is R&P niet voor!Op maandag 8 september 2008 20:39 schreef cati het volgende:
Ja het lijkt wel of ik nu die dwangstoornis ook krijg aangeleerd.
Ik wil ook wel een keer gewoon zonder dat gecontroleer in slaap vallen..:)
Heeft er nog iemand tips die ik zelf kan gebruiken om dit te verminderen?
Is er hier geen psychotherapeut ofzo die dat kan?
R&P is voor leuk advies van andere users, maar geen professioneel advies. Verwacht dat dus ook niet! Iedereen kan zich wel voor professional uit geven...
Hoe jij kan helpen dit te verminderen? Hem een schop onder zijn kont geven richting de huisarts.
Desnoods maak je een afspraak zonder dat hij het weet en rij je hem er gewoon heen.
Hij maakt jou deelgenoot hiervan en dat is niet eerlijk tov jou.
Het is zijn stoornis, niet de jouw, en dus ook niet jouw schuld!
quote:Ja en die vriend zal dat absoluut beamen TOTDAT er weer een situatie voorbij komt waarin hij het gedrag vertoont. Want dan gaat alle rationaliteit het raam uit.Op maandag 8 september 2008 20:57 schreef Wolkje het volgende:
Dat kan je hem best uitleggen lijkt me.
quote:Op maandag 8 september 2008 20:45 schreef Stephe het volgende:
Bind zijn handjes eens vast en laat de kraan druppelen, terwijl er een pannetje overkookt op het gasfornuis. Gewoon, dat soort dingen.
10x op een dag zeggen dat hij 2 verschillende sokken aan heeft, helpt denk ik ook wel, als je het iets minder rigoreus wil aanpakken.
omygod rofl
quote:Een angst-gemotiveerde keuze dus. That can't be good.Op maandag 8 september 2008 20:52 schreef cati het volgende:
Voor mij is daar wel een reden voor: als ik dat niet doe raakt hij gestresseerd en geeft hij mij daar de schuld van.
quote:Ja, tuurlijk, dat snap ik.Op maandag 8 september 2008 21:00 schreef Nembrionic het volgende:
[..]
Ja en die vriend zal dat absoluut beamen TOTDAT er weer een situatie voorbij komt waarin hij het gedrag vertoont. Want dan gaat alle rationaliteit het raam uit.
Maar dat betekent m.i. niet dat zij ook maar mee moet gaan in zijn dwang.
quote:Eens..Op maandag 8 september 2008 21:08 schreef Wolkje het volgende:
[..]
Ja, tuurlijk, dat snap ik.
Maar dat betekent m.i. niet dat zij ook maar mee moet gaan in zijn dwang.
Mijn advies als professional: laat hem hulp zoeken. Ga voortaan er niet meer in mee.
Of wel?
En natuurlijk op sociaal gebied.
quote:Hoi! Ik heb het ookOp maandag 8 september 2008 20:20 schreef cati het volgende:
Mijn vriend (26 jaar) heeft erge dwanghandelingen.
Ik vroeg mij af wat ik er zelf aan kan doen om hem hierbij te helpen dit op te lossen want hij wil niet naar een therapie gaan helaas.
Hij schaamt zich er enorm voor en alleen ik weet ervan.
Hij moet alles tig keer controleren (zijn autodeuren, lichten of er niets in de kofferbak ligt, of het alarmlampje knippert) Omdat hij vaker 10 minuten hiermee bezig is 's avonds vraagt hij altijd aan mij om zijn auto te controleren zodat het niet zo lang duurt. Wanneer ik dan aan de deuren voel dan blijft hij staan kijken en zegt dan: voel nog eens. Net zo lang totdat ik compleet gek ervan wordt en zin heb om hem naar binnen te sleuren. Maar dan raaktie in paniek en rukt zich los en zegt: sorry wil je nog een keer voelen of hij dicht is? Ik kan dit niet wijgeren omdat ik het zielig voor hem vind als hij daar zelf weer zolang staat.
Dan voor het slapen gaan ook nog een heel ritueel.
Eerst poetst hij zn tanden en wast zn gezicht. Nadat hij zn tanden gepoetst heeft houdt hij de tandenborstel errug lang onder de kraan en als hij dan daarmee klaar is en hem in de beker stopt blijft hij de borstel aanraken zodat hij voor zijn gevoel goed staat.
Vervolgens legt hij zijn kleding opgevouwen neer en zijn schoenen moeten exact naast mekaar staan. Als ik er wel eens per ongeluk tegenaan stoot flipt hij uit en gaat hij ze weer recht zetten.
Daarna stalt hij alle belangrijke spullen uit naast ons bed (zijn portemonneetjes, alle bankpasjes, zijn parfumflesje, sleutels, astmapompjes, zijn gsm etc. )
Hierna geeft hij mij zijn gsm en moet ik zijn alarm instellen omdat hij anders veel te lang moet controleren doe ik dat al lange tijd) Zelfs als ik dat doe geeft hij mij aanwijzigingen van: naar boven naar onder met het toetsje en wat staat er voor tijd? Als ik dan 6:20 zeg vraagt hij 1 minuut later opnieuw wat voor tijd er stond)
Daarna doe ik t licht uit en schreeuwt hij vanuit bed: nee wacht effe doe nog eens aan..en checkt hij al zijn spullen. Dan zegt hij: ja doe maar uit. Doe ik het uit en zegtie gelijk: nee sorry nog een keer aan..Zo gaat dit 5 keer door!!!!!
Daarna ga ik naast hem in bed liggen en zegt hij: lichtje...
Dan schijn ik met het lichtje van mijn wekker op zijn spullen en gaat hij controleren of alles er ligt. Hierbij praat hij hardop van: ja bankpas ligt er , mijn pompje etc. Zelfs leest hij alle tekst op de bankpasjes en zijn sleutel en pompjes!!!! I Daarna zegt hij weer: ok doe maar uit..en sec erna: nee nee aan! Zo gaat dit serieus zeker 10 keer door! Echt tegen de tijd dat we dit allemaal gedaan hebben heb ik geen zin meer in sex hah! Nee grapje maar ik vind dit echt erg voor hem en zou errg graag willen dat hij hier vanaf komt!!!!!!
Weet iemand hoe het komt dat hij dit heeft en wat ik er zelf het beste aan kan doen?
Echt fucking kei irritant. Ik word erzelf ook compleet gestoord van. Mijn vriend ook. Ik heb ook een COMPLEET ritueel voor het slapen gaan. Kijken of het gas uit is, kijken of de lichten uitzien, kijken of de deuren op slot zitten, kijken of de kraan niet druppelt, kijken of de hond water heeft, kijken of de luiken naar beneden zijn, kijken of ik mn pil heb gehad, kijken of de tv uit is, kijken of het beeldscherm van de pc uit is, kijken of de pc zelf uit is, kijken of mn foon uit is, kijken of mn pinpas in mn portemonnee zit, kijken of de kachel uit is, ect.En dan lig ik eindelijk in mn bed ( ik ging dan bv om 22u, en ben rond 22:30 klaar
) en dan bedenk ik "KUT! Was nou de deur wel dicht?" en dan ga ik er vrolijk uit, en doe ik mn ronde opnieuw Ja ik lach er nu om, maar het is in en in triest. Voorheen had ik hier dus NOOIT last van. Het is sinds een half a 3kwart jaar. Ik ben van ellende maar naar de psycholoog gegaan
Ik moest een briefje maken met een extreemheids meter. Ik moest alle dingen die ik doe opschrijven, en de extreemheid hiervan een cijfer van 0 t/m honderd geven. Zo heeft gas bij mij een 100 en mijn telefoon een 20. Verder moest ik ook opschrijven hoevaak ik per dag iets check. Geen idee wat we nu verder gaan doen, ik heb volgende week mn 2de afspraak
Maar ik weet wel, dat ik er helemaal gestoord van wordt. En mijn vriend ook
En mn ouders Beide maken ze me regelmatig voor gestoord wijf uit En ik kan ze geen ongelijk geven Maar liggen blijven lukt dus ECHT niet.quote:Ja, nouOp maandag 8 september 2008 20:27 schreef IkWilbert het volgende:
Is je vriend al naar de huisarts geweest met dit probleem? Dat lijkt me namelijk een goede eerste stap.
De mijne zei "Ja, gewoon blijven liggen" ja, dát werkt dus niet
Uiteindelijk zelf maar voor een verwijsbrief voor de psycholoog gevraagd quote:Nee, dat is lekker!Op maandag 8 september 2008 20:52 schreef cati het volgende:
Voor mij is daar wel een reden voor: als ik dat niet doe raakt hij gestresseerd en geeft hij mij daar de schuld van.
Zelf niet onder ogen (willen) zien dat je hier wat aan moet doen maar wel lekker iemand anders op de kop geven voor jouw (zijn) dwangneurose
Wat Swetsenegger hierboven ook al zegt: "zachte heelmeesters maken stinkende wonden".
Kortom: actie ondernemen en maak hem z.s.m. duidelijk dat hier iets aan gedaan moet worden, niet alleen voor zichzelf maar ook omdat het zijn omgeving (o.a. jou) negatief beïnvloed.
quote:Erkenning is de eerste stap naar genezing. Let wel, het is voor hem ws ook geen pretje. Als ik naar mezelf kijk ben ik ruim een uur bezig om eindelijk eens te kunnen slapen. En 's morgens kei chago wakker worden. Ik heb het godzijdank niet zo erg als je vriend, dat ik alles uitstal en dat mijn tandenborstel oid PERSE daar en daar moet staanOp maandag 8 september 2008 20:34 schreef cati het volgende:
Nee hij schaamt zich heel erg ervoor en hij heeft ook nog een sociale angst als hij niet drinkt dan is hij bang dat hij gaat zweten. Hier is hij zo obsessief voor dat hij altijd donkere kleding koopt of kleding waarin je geen zweetplekken kunt zien. Hij vraagt ook vaak of ik zie of hij zweet in zijn gezicht ofzo als we in gezelschap zijn van mensen die hij niet goed kent en niet zat is.
Krijg hem ook haast niet mee naar feesten van familie. Op stap gaan vind hij gelukkig wel leuk als hij maar kan drinken dan.
Voor zijn gevoel heeft hij ook een probleem alleen schaamt hij zich gewoon te erg om naar de huisarts te gaan hiermee. Hij is namelijk voor de rest nogal macho achtig dus niemand verwacht dit van hem. Als je hem hoort praten zou je niet denken dat hij zoeen sociale fobie en dwangstoornissen heeft.
Alleen ik weet dit dus en wil hem echt hierbij helpen.
quote:Het is niet grappig, zelfs niet irritant en vervelend. Het is een regelrechte hel!Op maandag 8 september 2008 20:34 schreef Karammel het volgende:Gek genoeg komt het bij mij in eerste instantie als grappig over terwijl het in wezen toch verschrikkelijk irritant en vervelend is.
Gelukkig kun je er redelijk tot goed van genezen, maar dan moet je er wel aan werken en er voor open staan. Zonder hulp krijg je een zware dwangneurose niet weg, forget it!
Drie sleutelwoorden (helaas):
1 Huisarts
2 Therapie
3 Medicijnen
Meestal in combinatie.
De vriend van de topicopener zal uiteindelijk moeten kiezen: of de hel waarin hij verkeerd (want het is echt een mentale en fysieke uitputtingsslag, neem maar van mij aan) of de iets minder erge maar ook niet fijne belevenis (voor velen) van de therapie (eventueel gecombineerd met medicijnen).
Veel succes en sterkte gewenst!
quote:Dat spreek ik dagelijks met mezelf afOp maandag 8 september 2008 20:37 schreef ondeugend het volgende:
Oh ja wat wel eens wil helpen is afspreken dat hij gaat minderen... dus 4 keer het licht weer aan ipv 5 keer.
Dat kan hij met zichzelf afspreken maar ook met jou.
Toch is het iets waar je hulp heel goed bij kan gebruiken hoor, het niet meer hoeven zal hem heel gelukkig maken want het is dodelijk vermoeiend.
Doesn't work.Maar het kan wel minder. Ik heb gisteren avond zo loepen vloeken, zo flauw was ik er van na 15 min, ik ben kei pissig naar bed gegaan, en ben zo in slaap gevallen
quote:Ja, das mooi en aardig, maar hier is niks gebeurt hoorOp maandag 8 september 2008 20:43 schreef Karammel het volgende:
[..]
http://www.morpheus-emoti(...)is-dwangneurose.html
[..]
Ik weet niet hoe het bij de vriend van TS zit, maar een half jaar tot 3 kwart geleden, is er niks bijzonders gebeurt. Er gebeurt zelden wat bijzonders hier quote:Ik wel. Overdag is het probleem niet. Nou ja, alhoewelOp maandag 8 september 2008 21:25 schreef Isdatzo het volgende:
Maar ik vraag me af hè, wat doet zo'n persoon in het dagelijks leven? Ik neem aan dat je dan niet meer normaal kan functioneren op je opleiding of werk?
Of wel?
En natuurlijk op sociaal gebied.
Als ik van huis wegga en er is niemand thuis, doe ik vluchtig mn rondje. Neemt 5 min in beslag, maar geen 30. Op school is er niks aan de hand. Staat daar het gas aan, tja, niet mijn huis/gebouw wat af kan fikken quote:Op maandag 8 september 2008 20:52 schreef cati het volgende:
[..]
Voor mij is daar wel een reden voor: als ik dat niet doe raakt hij gestresseerd en geeft hij mij daar de schuld van.
Ik heb 1x gevraagd of mijn vriend even mee wou kijken of de kraan ECHT uit was, die heeft me een partij uit staan te lachen en voor gek staan te verklaren. En dan vertelde hij zaterdag doodleuk dat hij de lampjes van de stekkerdoos aanlaat, en per ongeluk het badkamer licht heeft laten branden quote:Laat hem in therapie gaan en vind het uit.Op maandag 8 september 2008 20:42 schreef cati het volgende:
In de eerste plaats wil ik weten waardoor zoiets kan ontstaan? Waarom doet hij dat en ik niet?
Hij snapt zelf ook dat het overdreven is en dat anderen dit niet doen.
Er liggen diepere oorzaken aan ten grondslag, dat moet je onderzoeken. Vaak is zoiets deels erfelijk bepaald (zenuwachtige, neurotische ouders toevallig?). Zelfs een stoornis in het autisme-spectrum valt niet uit te sluiten. Een familielid van mij had van deze hele erge dwanghandelingen, heeft echt een obsessie met controle, en hij is nou gediagnosticeerd met een stoornis in het autisme-spectrum.
Het kan echt heel ver gaan hoor, deze dwangneurose. Ooit eens een documentaire gezien van een Britse vrouw die echt niets weg durfde gooien, bang om iets belangrijks kwijt te raken. Ze bewaarde alles: lege blikjes, papiertjes, pizzadozen, plastictassen.
Dwangneuroses zijn een zwaar onderschatte ziekte die echt je leven kunnen verpesten (studie, werk, vrienden).
Gaat niet over denk ik, maar het is niet zo extreem als TS het hier weerspiegelt.
Het heet overwaal.nl.
Mocht het niet in de buurt zijn, moet je even contact opnemen met adfstichting.nl (Angst, Dwang en Fobie stichting).
Ik heb gehoord (professionele bron) dat er 2 dingen zijn die dit soort gedrag beinvloeden en/of veroorzaken:
Verveling (je hersenen worden niet genoeg uitgedaagd) en/of controle over je leven proberen te krijgen in onzekere tijden.
Daarnaast heb ik ook gehoord dat het zou kunnen voorkomen dat je er "opeens" mee stopt als je er totaal mee klaar bent en zegt "nu is het genoeg!"
Dit heb ik al vaker gehad maar helaas heeft dat het nooit gestopt.
In het extreme geval van je vriend zou ik zeggen, ga inderdaad naar de dokter die zal hem doorverwijzen naar een gedragstherapie waarschijnlijk.
En help hem niet! Want zo komt hij nooit op het punt dat hij er totaal gestoord van wordt en per se wil stoppen...
niet onderdrukken 
quote:dat hebben wij ook bij jou en je dwangmatige baggerposts, maar dan meer een van medelijden...
OT: enig advies, ga hulp zoeken via de echte wegen en niet via een forum...
quote:jammer dat de wereld zo in elkaar zit....Op maandag 8 september 2008 20:38 schreef muisje-eliza het volgende:
hier kan jij je vriend echt niet mee helpen, hij heeft hulp van buitenaf nodig...
quote:zo af en toe hoef jij je best niet te doen om een enorme eikel te zijn...
quote:Als je naar je huisarts gaat, vraag dan ook direct hoe hij zijn drank kan kicken..Op maandag 8 september 2008 20:34 schreef cati het volgende:
Nee hij schaamt zich heel erg ervoor en hij heeft ook nog een sociale angst als hij niet drinkt dan is hij bang dat hij gaat zweten. Hier is hij zo obsessief voor dat hij altijd donkere kleding koopt of kleding waarin je geen zweetplekken kunt zien. Hij vraagt ook vaak of ik zie of hij zweet in zijn gezicht ofzo als we in gezelschap zijn van mensen die hij niet goed kent en niet zat is.
Krijg hem ook haast niet mee naar feesten van familie. Op stap gaan vind hij gelukkig wel leuk als hij maar kan drinken dan.
quote:Dus hij wil geen hulpt zoeken en niemand weet het ofwel: zijn problemen komen allemaal op jouw bordje en hij is niet van plan om daar iets aan te veranderen!Op maandag 8 september 2008 20:20 schreef cati het volgende:
Hij schaamt zich er enorm voor en alleen ik weet ervan.
Ben je mooi klaar mee
Leg hem netjes maar duidelijk uit dat dat echt niet kan en schop het naar een peut.
quote:Sorry om het zo te zeggen, maar jij kan hem alleen helpen door hem mee te nemen naar een psychiater of psychotherapeut.Op maandag 8 september 2008 20:34 schreef cati het volgende:
Nee hij schaamt zich heel erg ervoor en hij heeft ook nog een sociale angst als hij niet drinkt dan is hij bang dat hij gaat zweten. Hier is hij zo obsessief voor dat hij altijd donkere kleding koopt of kleding waarin je geen zweetplekken kunt zien. Hij vraagt ook vaak of ik zie of hij zweet in zijn gezicht ofzo als we in gezelschap zijn van mensen die hij niet goed kent en niet zat is.
Krijg hem ook haast niet mee naar feesten van familie. Op stap gaan vind hij gelukkig wel leuk als hij maar kan drinken dan.
Voor zijn gevoel heeft hij ook een probleem alleen schaamt hij zich gewoon te erg om naar de huisarts te gaan hiermee. Hij is namelijk voor de rest nogal macho achtig dus niemand verwacht dit van hem. Als je hem hoort praten zou je niet denken dat hij zoeen sociale fobie en dwangstoornissen heeft.
Alleen ik weet dit dus en wil hem echt hierbij helpen.
Deze stoornis heet OCD. Wellicht heeft hij ook nog een sociale fobie.
Reden temeer om snel hulp te zoeken; psychotherapie in de vorm van CGT en/of medicatie kan al heel wat wonderen verrichten. Het zal wel een lange, lange weg worden.
En jijzelf bent inmiddels onderdeel van het probleem, als jij meegaat in zijn gedrag en excuses.
De reactie van de vriend van Qwea is wat dat aangaat juister, beter. In al je liefde en begrip help je hem geen stap verder, en maakt jezelf deelgenoot van zijn ellende.
En dat je nog zin hebt in seks na zo'n bed-ritueel is werkelijk knap.
Samenvatting: schop je vriend naar huisarts/therapie, voordat zijn probleem jullie relatie kapot maakt.
Je schrijft toch dat je wil helpen, waarom doe je dat dan niet?
Dit heet een obsessief-compulsieve stoornis.. Het is een van de vele angststoornissen, veelal familiair voorkomend. Valt heel goed te behandelen, met cognitieve gedragstherapie, en/of medicatie. Cognitieve gedragstherapie heeft de voorkeur, en als er geen behandeling plaatsvindt kan het behoorlijk uit de hand lopen zodanig dat o.a. werk niet meer mogelijk is. Sommige patienten doen er zo lang over de voordeur te controleren dat de werkdag er al weer opzit (hij heeft echt patienten gehad die 8 uur lang bezig waren het huis uit te gaan).
Hij zegt dat het verstandig is om behandeling zo snel mogelijk te starten.. je kan gewoon verwezen worden door de huisarts. Hoe eerder je begint, hoe beter!
Maar dan nog heeft hij zo'n ernstige vorm dat ik niet denk dat hij er zo uit gaat komen..
M.
Bij mij lijkt het minder te worden
Helaas
quote:Ja dit dus, het is een duidelijk voorbeeld van iemand met OCD. Veel patienten houden OCD verborgen voor de buitenwereld en zoeken geen hulp. Ik las laatst ook in een studie dat er mensen waren die zo lang hun handen wasten dat ze wonden kregen. Het is een chronische aandoening en hoewel de symptomen fluctueren zal er geen remissie optreden zonder adequate behandeling. Volgens mij is een SSRI hier een standaard medicamenteuze behandeling.Op zaterdag 13 september 2008 17:36 schreef NoralyZ het volgende:
Pfff, super vervelend voor jullie alletwee lijkt me dit. Ik heb dit even aan mijn stiefvader (=psychiater gespecialiseerd in angststoornissen) laten lezen en die zegt het volgende:
Dit heet een obsessief-compulsieve stoornis.. Het is een van de vele angststoornissen, veelal familiair voorkomend. Valt heel goed te behandelen, met cognitieve gedragstherapie, en/of medicatie. Cognitieve gedragstherapie heeft de voorkeur, en als er geen behandeling plaatsvindt kan het behoorlijk uit de hand lopen zodanig dat o.a. werk niet meer mogelijk is. Sommige patienten doen er zo lang over de voordeur te controleren dat de werkdag er al weer opzit (hij heeft echt patienten gehad die 8 uur lang bezig waren het huis uit te gaan).
Hij zegt dat het verstandig is om behandeling zo snel mogelijk te starten.. je kan gewoon verwezen worden door de huisarts. Hoe eerder je begint, hoe beter!
Oftewel zoek een arts op. Jij kunt er zelf verder weinig aan doen.
Kleine update vanaf hier ;
Men, 3x langs de psych geweest en ik zit er nog steeds mee. En het begint zich uit te breiden
De ene keer heb ik er veel meer last van dan de andere keer. Het vreet me gewoon lichamelijk op. Ik krijg te weinig slaap, en ik ga er te vaak uit .Overigens voor TS ;
quote:Bron ; http://www.ocdvriendenkring.org/Vooral het meehelpen met dwangen is geen goed idee. Bijvoorbeeld 5 keer per dag gaan douchen omdat de dwanger dat wil vanuit zijn smetvrees. Het gevolg is niet alleen dat er behalve de dwanger nu ook nog anderen aan het dwangen zijn en hun leven ook steeds meer geregeerd wordt door de terreur van de dwang, ook wordt de dwang 'beloond'. Dwang draait voornamelijk om controle proberen te houden over het leven. Maar dan wel op een ongezonde manier. Wordt er meegedwangd, dan kan de dwanger het gevoel krijgen dat die controle groter wordt... door het dwangen; en dat dwangen dus succesvol is. Terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Het is nog steeds ongezond.
Voor mensen uit de omgeving van de dwanger is het erg belangrijk te onthouden dat de dwanger degene is met de ziekte. En dat zij degenen zijn die niet ziek zijn. Laat de dwang dus daar waar hij hoort: bij de dwanger.
quote:Hoe graag wil jij je vriend eigenlijk helpen?
Ik begrijp dat het voor ons makkelijk is om te zeggen wat je allemaal wel of niet moet doen (wij zitten immers niet in die situatie) maar hoe ver jij het laat komen ligt ook aan jezelf.
Tijd om eens een ultimatum te stellen en zoals Qwea al quote, vooral niet zijn probleem jouw probleem laten worden
quote:Ik maakte van mijn probleem gisteren ook MM's probleem. Hij ging er niet in mee. En als ik zou gaan kijken in de kelder of het licht uit was (we wonen in een flat) dan zou hij de deur op slot doen, en mocht ik in het trappenhuis slapen.Op maandag 29 september 2008 16:53 schreef Locusta het volgende:
[..]
Hoe graag wil jij je vriend eigenlijk helpen?
Ik begrijp dat het voor ons makkelijk is om te zeggen wat je allemaal wel of niet moet doen (wij zitten immers niet in die situatie) maar hoe ver jij het laat komen ligt ook aan jezelf.
Tijd om eens een ultimatum te stellen en zoals Qwea al quote, vooral niet zijn probleem jouw probleem laten worden
Het heeft wel gewerkt, ik ben niet gaan kijken
Het is toch eigenlijk ook te debiel voor woorden. 
[ Bericht 71% gewijzigd door Re op 29-09-2008 17:00:53 ]
quote:En daar gaat het uiteindelijk ook om! Misschien klinkt het soms wat hard, maar die maatregelen zijn gewoon nodig om dit soort dingen in te dammen. Anders loopt het binnen de kortste keren de spuigaten uit!Op maandag 29 september 2008 16:55 schreef Qwea het volgende:
Ik maakte van mijn probleem gisteren ook MM's probleem. Hij ging er niet in mee. En als ik zou gaan kijken in de kelder of het licht uit was (we wonen in een flat) dan zou hij de deur op slot doen, en mocht ik in het trappenhuis slapen.
Het heeft wel gewerkt, ik ben niet gaan kijken
Neemt niet weg dat het natuurlijk hartstikke kl*te is als jij er mee zit, dat begrijp ik best.
quote:Die maatregelen zijn ook nodig, en TS zou ook beter moeten weten. Al zou de vriend van TS, TS smeken, aanpakken die hap. Het wordt idd als er aan toegegeven wordt alleen maar nóg erger.Op maandag 29 september 2008 17:05 schreef Locusta het volgende:
[..]
En daar gaat het uiteindelijk ook om! Misschien klinkt het soms wat hard, maar die maatregelen zijn gewoon nodig om dit soort dingen in te dammen. Anders loopt het binnen de kortste keren de spuigaten uit!
Neemt niet weg dat het natuurlijk hartstikke kl*te is als jij er mee zit, dat begrijp ik best.
Je kunt ook medicijnen er voor krijgen, niet dat ik een voorstander van medicijnen ben, maar het kan een manier zijn om een begin te maken aan een oplossing hiervoor en misschien dat het minder schaamtegevoelens geeft voor je vriend als het een "lichamelijke oorzaak" heeft, zodat hij toch naar de huisarts durft?
Zelf heb ik een zoon met dit soort dingen en eerlijk gezegd, het ligt aan de situatie, maar als er voor de rest geen stress is zoals bijvoorbeeld een examen de volgende dag etc. dan krijgt hij echt nul op het rekest en weiger ik radicaal om mee te werken.
Ik wordt zelfs boos als hij zelf weer uit zijn bed klimt om dingetjes te regelen en soms stelt dat hem juist ook weer gerust alsof ik de situatie bezweer door het belachelijk te vinden. (....ik weet het vraag me niet naar de logica)
quote:Helemaal mee eens en vandaar ook mijn vraag aan TS hoe graag ze haar vriend eigenlijk wil helpen?
Die maatregelen zijn ook nodig, en TS zou ook beter moeten weten. Al zou de vriend van TS, TS smeken, aanpakken die hap. Het wordt idd als er aan toegegeven wordt alleen maar nóg erger.
Aan haar antwoorden te zien durft ze misschien niet of heeft ze niet helemaal de wil er wat aan te veranderen, terwijl me dit toch wel een vrij ernstige zaak lijkt. Vooral als je er ook nog (gedeeltelijk) de schuld van krijgt, zoals TS dus.
Maar van wat ik uit jouw post begrijp gaat het dus nog niet echt beter met je, Qwea?
quote:Nah het schommelt. Ene keer ben ik te moe, raak ik mn kussen en ben ik weg. En gisteren heeft het ruim een uur geduurd.Op maandag 29 september 2008 17:26 schreef Locusta het volgende:
[..]
Helemaal mee eens en vandaar ook mijn vraag aan TS hoe graag ze haar vriend eigenlijk wil helpen?
Aan haar antwoorden te zien durft ze misschien niet of heeft ze niet helemaal de wil er wat aan te veranderen, terwijl me dit toch wel een vrij ernstige zaak lijkt. Vooral als je er ook nog (gedeeltelijk) de schuld van krijgt, zoals TS dus.
Maar van wat ik uit jouw post begrijp gaat het dus nog niet echt beter met je, Qwea?
In mijn woonplaats is 9okt een bijeenkomst voor mensen met ocd. Gratis toegankelijk, met tips en info. Ik ga daar maar eens heen.
quote:Antidepressiva kun je daar voor krijgen ja. Blijkt dat die troep ook werkt als je dus last hebt van ocdOp maandag 29 september 2008 17:24 schreef Blue-ray het volgende:
Dit soort stoornissen kan ook te maken hebben met stofjes in je hersenen die verkeerd afgesteld zijn als het ware.
Je kunt ook medicijnen er voor krijgen, niet dat ik een voorstander van medicijnen ben, maar het kan een manier zijn om een begin te maken aan een oplossing hiervoor en misschien dat het minder schaamtegevoelens geeft voor je vriend als het een "lichamelijke oorzaak" heeft, zodat hij toch naar de huisarts durft?
Vertrouwen mensen met dwangneuroses hun eigen bewustzijn wel..?waarom zouden ze alles 5 x moeten checken, als ze de 1e keer met hun eigen ogen hebben gezien dat het in orde is?
Misschien heeft het te maken met zelfvertrouwen.
quote:Omdat ik mezelf niet vertrouw. Maar aan mn zelfvertrouwen mankeert weer niks, want verder ben ik niet onzeker oid.Op maandag 29 september 2008 18:38 schreef Salvad0R het volgende:
tvp, vind het wel interessant hoe hersens zo kunnen werken.
Vertrouwen mensen met dwangneuroses hun eigen bewustzijn wel..?waarom zouden ze alles 5 x moeten checken, als ze de 1e keer met hun eigen ogen hebben gezien dat het in orde is?
Misschien heeft het te maken met zelfvertrouwen.
Ik ga altijd doemscripts bedenken
" AAAAAAAAAAAAAAH DE KRAAN STAAT MISSCHIEN NOG AAN! STRAKS STROOMT HET OVER!!!!" Terwijl als de kraan druppelt, er niks over kan stromen. En het irriteert me mateloos dat het dan geld kost voor jan lul
quote:Mensen met ocd weten wel dat hun dwanggedachten en/of handelingen niet rationeel zijn, maar kunnen er evengoed niet mee stoppen. Het ironische is dat ze juist de wereld pogen te controleren, terwijl ze hun eigen gedachten en gedrag feitelijk niet meer kunnen controleren.Op maandag 29 september 2008 18:38 schreef Salvad0R het volgende:
tvp, vind het wel interessant hoe hersens zo kunnen werken.
Vertrouwen mensen met dwangneuroses hun eigen bewustzijn wel..?waarom zouden ze alles 5 x moeten checken, als ze de 1e keer met hun eigen ogen hebben gezien dat het in orde is?
Misschien heeft het te maken met zelfvertrouwen.
Ik heb zelf altijd dat ik erg oplet op de auto als hij op slot is (vraag ik wel honderd keer aan mn vriend), of de verwarming uit is snachts, en ben netzoals mn oma , een erge drukte maker als het om vuil gaat. Als iets scheef staat op tafel, zet ik het altijd vrijwel meteen weer recht of op de plaats waar hij hoort te staan, hahaha. Of de kaarsjes precies weer recht enzo.
En nog wel meer dingetjes hoor, maar dat heb ik zelf niet echt door denk ik, haha
Door mee te werken aan zijn dwanghandelingen bevestig je hem in zijn dwang! Jij helpt hem als het ware om nog enigzins normaal te kunnen functioneren. Maar op de lange termijn help je hem niet, maar houdt hem vast in het kringetje van dwanghandelingen en zijn afhankelijkheid van jou en zijn rituelen.
Het klinkt heel hard maar hij moet eens een keer flink op zijn bek gaan. Laat hem zelf zijn neuroses uitleven zonder dat jij controles van hem gaat overnemen. Er zal gauw genoeg een onleefbare situatie onstaan en misschien is dat de trigger voor hem om help te gaan zoeken.
Want dit gaat niet vanzelf over en wordt niet beter, alleen erger! En jij alleen kunt hem niet helpen om beter te worden, daar is een professional voor nodig. Dus hup naar die huisarts, en als hij niet thuis geeft, neem contact op met het Riagg of een psycholoog.
Deze angsten zijn zeker te verhelpen, het zal een hoop vergen van zowel jou als je vriend maar da's maar een kleine investering als je daarmee je leven terugkrijgt.
ect.. als hij zelf niet de eerste stap wil zetten kun jij het voor hem doen. Vraag desnoods of de huisarts onaangekondigd langs komt ( weet niet hoe je vriend zal reageren daarop?) en het dan bespreekt met hem?
en als laatste natuurlijk
superlief dat je hem wilt helpen met alles! je bent een super vriendin!quote:Weet je hoe moeilijk. Ik stond eer gisteren avond half op instorten omdat ik niet mocht controleren. Het is echt elke avond een gevecht met mezelf. Gisteren avond ook weer. Maar ik ben wél blijven liggen.Op maandag 29 september 2008 23:24 schreef ee-04 het volgende:
Ik heb hier zelf ook vrij erge last van gehad. Ben er nu helemaal vanaf. Dé oplossing voor je vriend is toch echt om door te zetten en zich te verzetten tegen de handelingen. Ik weet hoe moeilijk dit is en hoeveel spanning dit geeft maar toch is het voor mij de enige manier geweest om het te doorbreken en weer zelf de leiding te krijgen.
Ik wil wel eens weten hoe ik er aan kom
Ik zou niet met zo'n figuur kunnen leven.
En ik vind het waanzinnnig dat hij therapie weigert en jou alsnog belast met zijn onzinnige gedachten. ( ook al zijn ze voor hem wel zinnig )
Ik had 'm gedwongen en anders gedumpt. Maar ik begrijp dat je dat niet wil, want je houd het immers al vol.
Misschien moet je de situatie dan maar accepteren. Maar ik denk niet dat het gezond is dat jij zijn compulsieve gedrag in stand aan het houden bent.
quote:Vind ik knap.Op dinsdag 30 september 2008 21:11 schreef Qwea het volgende:
[..]
Weet je hoe moeilijk. Ik stond eer gisteren avond half op instorten omdat ik niet mocht controleren. Het is echt elke avond een gevecht met mezelf. Gisteren avond ook weer. Maar ik ben wél blijven liggen.
Ik wil wel eens weten hoe ik er aan kom
En zeker nu je een kleintje krijgt moet je jezelf echt dwingen het niet te doen. God mag weten waar je de babs anders mee opzadelt.
quote:Accepteren is geen oplossing. En ik kan TS ook garanderen dat als haar vriend er niks aan doet, de relatie geen stand houdt. Er zijn gewoon teveel spanningen. Dat voel ik soms in mijn eigen relatie ook, als MM me weer eens pissig uit die keuken sleurt.Op dinsdag 30 september 2008 21:11 schreef SHE het volgende:
Wat afgrijselijk. En wat moet jij gek op die knul zijn. Ik weet niet of ik je een idioot of een geweldenaar moet vinden.
Ik zou niet met zo'n figuur kunnen leven.
En ik vind het waanzinnnig dat hij therapie weigert en jou alsnog belast met zijn onzinnige gedachten. ( ook al zijn ze voor hem wel zinnig )
Ik had 'm gedwongen en anders gedumpt. Maar ik begrijp dat je dat niet wil, want je houd het immers al vol.
Misschien moet je de situatie dan maar accepteren. Maar ik denk niet dat het gezond is dat jij zijn compulsieve gedrag in stand aan het houden bent.
Er moet gewoon wat aan gedaan worden, zo simpel is het. Accepteren zal het enkel verger maken.
Overigens vind ik het wel erg makkelijk gedacht "dumpen of dwingen". Dumpen doe je niet 1,2,3 en dwingen ook niet. Alhoewel ik het er echt mee eens ben (en ik spreek dus uit ervaring) dat er ECHT wat aan gedaan moet worden.
quote:het is geen questie van willen.Op maandag 8 september 2008 20:27 schreef cati het volgende:
[..]
Kan het ook niet echt meer volhouden maar ja wat kan ik eraan doen?
Hij wil niet in therapie...
je sleurt hem er gewoon heen en anders verstop je als zijn spullen en zeg je dat hij ze pas terug krijgt als die naar de therapeut geweest is.
We zijn nieuwsgierig
quote:Nou inderdaad, dat snap ik ook nooit. Ze opent een topic, krijgt zowaar veel serieuze reacties en goede tips en laat zich vervolgens nooit meer zien
quote:vind ik altijd zo baggerOp woensdag 1 oktober 2008 19:10 schreef Xennia het volgende:
[..]
Nou inderdaad, dat snap ik ook nooit. Ze opent een topic, krijgt zowaar veel serieuze reacties en goede tips en laat zich vervolgens nooit meer zien
en toen ik het bericht had gepost, was ze 9 min gelee nog online geweest 
quote:Een beetje feedback van TS op onze posts zou wel fijn zijn ja
vind ik altijd zo bagger
Kom op, TS, laat eens even weten hoe het met je (jullie) gaat!
Had toch al pas nog geantwoord dat het nog steeds hetzelfde was?
Maar deze week is er gelukkig al een beetje vooruitgang.
Ik had hem verteld dat ik t op dit forum gepost had en dat iedereen vind dat het een serieuze dwangsstoornis is en dat dit alleen overgaat met therapie en dat hij mij er niet in mee moet betrekken.
Dat zeg ik ook elke keer als hij weer aan me vraagt van doe jij t lichtje uit of zet mijn alarm eens of controleer mn autodeuren aub nog eens. Dan zeg ik: nee het is jouw probleem en ik hoef dat niet op te lossen.
En als hij t zelf doet zeg ik ook: goed van je zie je t lukt je wel alleen. Vertrouw gewoon op jezelf. Wat doe je als ik er niet ben? etc.
Of het is geen probleem als je het een keer niet controleert, als t misgaat had t zo moeten zijn en erg kan t niet zijn als jouw wekker niet afloopt..ik zet de mijne toch ook elke dag? En dat ik in die tijd dat hij ermee bezig is om alles te controleren liever met hem lig te knuffelen of nog wat anders dan te wachten totdatie klaar is.
Hij heeft dus veel minder tijd nodig en sommige dingen doet hij nu zelf
Hopelijk gaat het nu steeds beter.
quote:Op donderdag 2 oktober 2008 18:00 schreef cati het volgende:
Oh ik lees alle feedback elke dag door maar wist niet dat jullie er behoefte aan hadden om nog iets te horen over hoe t verder gaat.
Had toch al pas nog geantwoord dat het nog steeds hetzelfde was?
Maar deze week is er gelukkig al een beetje vooruitgang.
Ik had hem verteld dat ik t op dit forum gepost had en dat iedereen vind dat het een serieuze dwangsstoornis is en dat dit alleen overgaat met therapie en dat hij mij er niet in mee moet betrekken.
Dat zeg ik ook elke keer als hij weer aan me vraagt van doe jij t lichtje uit of zet mijn alarm eens of controleer mn autodeuren aub nog eens. Dan zeg ik: nee het is jouw probleem en ik hoef dat niet op te lossen.
En als hij t zelf doet zeg ik ook: goed van je zie je t lukt je wel alleen. Vertrouw gewoon op jezelf. Wat doe je als ik er niet ben? etc.
Of het is geen probleem als je het een keer niet controleert, als t misgaat had t zo moeten zijn en erg kan t niet zijn als jouw wekker niet afloopt..ik zet de mijne toch ook elke dag? En dat ik in die tijd dat hij ermee bezig is om alles te controleren liever met hem lig te knuffelen of nog wat anders dan te wachten totdatie klaar is.
Hij heeft dus veel minder tijd nodig en sommige dingen doet hij nu zelf
Hopelijk gaat het nu steeds beter.
denken dat het beter gaat. Ja, bij mij ging het ook beter, 2 dagen. Vervolgens val je 3x zo hard terug. Ik ben nog steeds van mening dat je hem naar de psycholoog moet sleuren.Ikzelf moet vandaag over een week weer. En ook heb ik me maar 9 okt aangemeld voor een bijeenkomst over OCD
quote:Controledwang
Bij een controledwang moet telkens weer gecontroleerd worden of iets wel goed is gegaan. Veelvuldig wordt nagegaan of de deur wel op slot is, of de kraan wel is dichtgedraaid, of het licht wel uit is, of er nog genoeg geld in de portemonnee zit voor de boodschappen, enz. Maar ook vreemdere dingen, zoals het telkens controleren of de blaas wel helemaal leeg is voordat men de deur uit gaat, kunnen aan controledwang onderworpen zijn. Een ander voelt zich thuisgekomen van zijn werk, telkens weer gedwongen naar de zaak terug te gaan om te kijken of hij niet per ongeluk iemand in een kast heeft opgesloten.
Wat is een dwangneurose?
De meeste mensen hebben ooit weleens met het verschijnsel dwang te maken gehad. De deur achter je dicht trekken en dan opeens de gedachte hebben: 'Ik heb het gas toch wel uitgedaan?' Terwijl je eigenlijk wel weet dat je dat gedaan hebt. En dan toch maar even naar binnen gaan om het te controleren en het vervelende gevoel kwijt te raken. Of voordat je aan je voetbalwedstrijd begint even tegen de zool van je voetbalschoen aan moeten tikken, omdat je anders bang bent dat je niet goed zult spelen.
Het zijn alledaagse voorbeelden van dwanggedachten- en handelingen. Maar ze zijn onschuldig: ze zitten niet in de weg van het dagelijkse leven en zorgen er niet voor dat je je ongelukkig voelt.
Het wordt pas een probleem als je geen controle meer hebt over deze gedachten en handelingen en je je gedwongen voelt er uren per dag mee bezig te zijn, terwijl je dat helemaal niet wilt. Als je je gedwongen voelt om uren per dag je handen te wassen omdat je je anders niet schoon voelt, of tien keer achter elkaar aan een deur moet voelen om er zeker van te zijn dat hij dichtzit, wordt er gesproken van een dwangneurose.
Wat is een dwanger?
Dat is de populaire naam voor iemand die aan dwang lijdt. OCD-er is ook een regelmatig gebruikte term.
Hoe herken je een dwangneurose?
Een dwangneurose wordt gewoonlijk opgedeeld in dwanggedachten en dwanghandelingen. De meeste patiënten hebben last van beiden, maar er zijn ook mensen met alleen dwanggedachten of alleen dwanghandelingen.
Dwanggedachten zijn gedachten/beelden/impulsen die steeds maar terug blijven keren in iemand's hoofd en maar niet weg te lijken willen gaan. Iemand die last heeft van dwanggedachten heeft het gevoel dat hij geen controle over die gedachten heeft. Hij ervaart de gedachten als hinderlijk en opdringerig; ook omdat ze zijn gewone gedachten in de weg zitten. En hij weet dat die gedachten eigenlijk onzinnig zijn.
Zo zijn er mensen die voortdurend het idee krijgen dat ze iemand iets aangedaan hebben/zullen doen (bijvoorbeeld met een mes aanvallen). Anderen hebben weer steeds het idee dat van alles besmet is met ziekmakende bacteriën.
Deze dwanggedachten hebben allerlei onaangename gevoelens tot gevolg, zoals: angst, frustratie, twijfel, onzekerheid.
Om dwanggedachten te laten verdwijnen maken veel patiënten gebruik van dwanghandelingen. Die handelingen kunnen variëren van allerlei dingen (kranen, deuren, licht) controleren omdat de patiënt bang is dat er anders rampen zullen gebeuren, tot het voortdurend schoonmaken van van alles en nog wat om besmetting tegen te gaan. Weer anderen proberen rampen te bezweren -en hun dwanggedachten te sussen- door steeds vaste rituelen uit te voeren: bijvoorbeeld voorwerpen op een bepaalde manier neerzetten.
Zoals gezegd is het doel van die dwanghandelingen om de dwanggedachten te laten verdwijnen, maar helaas geven ze alleen maar tijdelijk verlichting. Aangezien de handelingen ook deel van de dwang uitmaken, zorgen ze ervoor dat de dwanggedachten uiteindelijk alleen maar erger worden, waardoor er nog meer dwanghandelingen moeten worden uitgevoerd. Op die manier houdt de stoornis zichzelf in stand en neemt steeds meer en meer het leven van de patiënt over.
Hoeveel mensen lijden aan OCD?
Omdat OCD een verborgen ziekte is -veel OCD-ers houden hun dwang verborgen voor de buitenwereld en veel anderen weten niet eens dat ze lijden aan OCD- is het precieze aantal mensen dat in Nederland en Vlaanderen aan OCD lijdt onbekend. Desondanks wordt geschat dat zo'n 2 a 3 procent van de bevolking op één of andere manier aan dwang lijdt of daar aan geleden heeft. Dat betekent: zo'n 300.000 tot 400.000 mensen in Nederland, en zo'n 100.000 tot 200.000 in Vlaanderen.
Op welke leeftijd begint OCD?
De leeftijd waarop OCD voor het eerst de kop opsteekt, varieert van de peuterleeftijd tot aan de volwassenheid. Een groot deel van mensen die lijden aan dwang, krijgt daar op jonge leeftijd -als kind of als puber- al last van. Omdat OCD zo hardnekkig is en vaak niet of slecht behandeld wordt, blijven de meeste OCD-ers tot in hun volwassenheid last houden van dwangklachten.
Wat is de oorzaak van OCD?
Dat is helaas nog niet precies bekend. Er zijn wel sterke aanwijzingen dat het probleem ligt in de communicatie tussen diverse gebieden in de hersenen. Van grote invloed op die communicatie is een stof genaamd serotonine die zorgt voor de overdracht van impulsen tussen de zenuwcellen in de hersenen. Er wordt gedacht dat een te laag serotoninegehalte ervoor zorgt dat onder andere OCD de kop op kan steken. Vandaar ook dat medicijnen die het serotoninegehalte in de hersenen verhogen, goed kunnen helpen tegen OCD.
Is OCD erfelijk?
Er is nog geen gen gevonden dat OCD veroorzaakt, alhoewel het regelmatig voorkomt dat meerdere leden van een familie last hebben van dwang. Waarschijnlijk is dat er net als bij veel andere stoornissen, een aanleg voor OCD aanwezig is, maar dat factoren van buitenaf -bijvoorbeeld veel stress, traumatische gebeurtenissen, of het afkijken van dwangmatig gedrag van anderen- de zet kunnen geven die nodig is om OCD te krijgen. Opvallend bij OCD binnen families is vaak dat leden verschillende variaties van dwang hebben: dus een vader heeft controledwang en zijn zoon heeft juist last van wasdwang. Niet de symptomen worden 'overgenomen', maar wel de dwang.
Hoe kunnen familieleden en vrienden van de ocd'er het beste omgaan met de dwang?
OCD heeft niet alleen een ingrijpende invloed op de patiënt zelf, ook de levens van familie en vrienden worden er vaak diepgaand door beïnvloed. Als het niet is doordat ze rechtstreeks in de dwang worden betrokken -bijvoorbeeld omdat ze mee moeten helpen met schoonmaken- dan is het wel omdat de dwang -zelfs al wordt die verborgen gehouden- veel tijd en aandacht opslokt. Om maar niet te spreken over de invloed die dwang heeft op de emoties van de ocd'er.
Eén van de eerste problemen waar familie en vrienden tegenop kunnen lopen, is dat ze zien dat de ocd'er duidelijk problemen heeft, maar niet weten hoe en wanneer ze erover moeten beginnen. Het beste in zo'n geval is te proberen zoveel mogelijk te weten te komen over OCD. Als je weet wat deze ziekte inhoudt, is het makkelijker te begrijpen waar de patiënt onder lijdt.
Het is belangrijk te onthouden dat ocd'ers zich vaak erg schamen voor hun dwanggedachten en -handelingen. Ze weten dat die eigenlijk onzinnig en onnodig zijn, maar ze kunnen er gewoon geen weerstand aan bieden. Daardoor voelen ze zich vaak zwak en schuldig, als ze er weer aan toegegeven hebben. Daarom is het het beste de ocd'er voorzichtig en begripvol, maar toch eerlijk en open te benaderen. Voor iemand die zolang zijn OCD alleen heeft moeten dragen, is het ondanks de schaamte, toch vaak een opluchting dat hij er nu eindelijk over kan praten. Zelfs een klein beetje de last delen, kan al zorgen voor wat verlichting.
Het kan ook gebeuren dat degene met OCD ontkent dat hij ergens last van heeft en zijn problemen bagataliseert. Natuurlijk kan het zijn dat de dwang inderdaad niet zo zwaar is dat hij niet meer goed kan functioneren, maar vaker is er iets anders aan de hand. Of de schaamte is te groot. Of de ocd'er heeft zelf niet door dat hij lijdt aan een ziekte. Of hij weet juist wel dat er iets mis is, maar hij is bang om iets tegen de dwang te ondernemen; bang dat hij als aansteller wordt gezien als hij professionele hulp zoekt, of bang dat hij zal moeten stoppen met dwangen en daardoor zijn angst niet meer onder controle kan houden.
Dat zijn allemaal gevoelens om rekening mee te houden, en opdringerig zijn helpt daarbij niet. Meestal zal de patiënt zich dan nog verder terugtrekken in zijn dwang, en dat is nou net precies wat je niet wilt. Het beste in zo'n geval is eerlijk en open te blijven praten over de OCD, en dus niet alle confrontaties uit de weg gaan. Confrontaties uit de weg gaan, is toegeven aan de terreur van de dwang; en daar wordt de dwang alleen maar sterker van. Ocd'ers zijn vaak erg intelligente mensen die in ieder geval diep in hun hart wel weten dat die rare gedachten in hun hoofd en die merkwaardige handelingen niet gezond zijn. Als dwangers geconfronteerd worden met kennis over OCD, het feit dat ze niet de enigen zijn, en het feit dat er goede mogelijkheden zijn om weer beter te worden, is er vroeg of laat een goede kans dat er een vruchtbare bodem gevonden wordt. Tenslotte is er altijd nog een deel dat niet door de dwang kan worden bereikt: de persoon die de ocd'er werkelijk is, hoe ver die ook soms in een hoek is gedwongen.
Als een OCD-patiënt hulp krijgt, is het werk voor zijn naasten nog niet voorbij. Integendeel zelfs: dan is hun steun en aandacht pas echt nodig. Van de OCD afkomen is geen makkelijke opgave. Met de juiste medicijnen en therapie zijn hele goede resultaten te bereiken, maar de patiënt zal veel werk moeten verzetten. Hij zal met vaste regelmaat zijn medicijnen moeten innemen, naar therapie gaan en zijn huiswerk doen. En het moeilijkste van alles: hij zal voortdurend de confrontatie met zijn dwang en de daarachter liggende angsten moeten aangaan. En alle beetjes steun zijn daarbij natuurlijk meegenomen.
Het is belangrijk niet te proberen de ocd'er vooruit te krijgen met negatieve kritiek. Ocd'ers zijn daar van nature zelf al erg goed in, dus daar hebben ze de bijdragen van omstanders niet bij nodig. Wat wel helpt zijn oprechte complimenten voor iedere behaalde overwinning, hoe klein die ook voor een gezond persoon mag lijken.
Het kan zijn dat de persoon met OCD zijn frustraties op mensen in zijn omgeving af gaat reageren of probeert hen in zijn dwang te betrekken, zodat hij zich (tijdelijk) wat beter kan voelen. Probeer kalm en geduldig te blijven als tegenwicht voor de angsten van de ocd'er. Daar heeft hij veruit het meeste aan. In ieder geval is er dan tenminste één persoon rustig.
Het is een algemene misvatting dat OCD wel zal voortkomen uit slechte gezinssituaties. Slechte gezinssituaties en traumatische gebeurtenissen kunnen zeker invloed hebben op de OCD, maar er zijn ook zat patiënten die uit prima, stabiele gezinnen komen. Het probleem met dwang is, dat de ziekte het hele gezin kan meeslepen in de spanningen die OCD met zich meebrengt. De rest van het gezin wil vaak zijn best doen om de angst en het lijden van de patiënt weg te nemen, en komen daardoor in allerlei ongezonde patronen terecht die juist de dwang in stand houden of nog erger maken.
Vooral het meehelpen met dwangen is geen goed idee. Bijvoorbeeld 5 keer per dag gaan douchen omdat de dwanger dat wil vanuit zijn smetvrees. Het gevolg is niet alleen dat er behalve de dwanger nu ook nog anderen aan het dwangen zijn en hun leven ook steeds meer geregeerd wordt door de terreur van de dwang, ook wordt de dwang 'beloond'. Dwang draait voornamelijk om controle proberen te houden over het leven. Maar dan wel op een ongezonde manier. Wordt er meegedwangd, dan kan de dwanger het gevoel krijgen dat die controle groter wordt... door het dwangen; en dat dwangen dus succesvol is. Terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Het is nog steeds ongezond.
Een tweede gevolg kan zijn dat dwangen alleen voor de ocd'er niet meer vol te houden was, maar dat door het meedwangen van de omgeving het dwanggedrag weer vol te houden wordt. Of, zoals dwangers het zo graag verwoorden: 'Mijn leven is leefbaar'. Alsof het leven niet meer zou moeten zijn dan een soort levenslange gevangenisstraf die je uitzit voor iets dat je niet gedaan hebt. Omdat het leven nu weer 'leefbaar' is, is de noodzaak om hulp te zoeken en/of de confrontatie met de dwang aan te gaan naar een lager plan geschoven. Waarom zou je je aan die 'ellende' blootstellen als het leven 'leefbaar' is met die dwang? En zo blijft de dwanger hangen in een wankel evenwicht tussen de misère van het dwangen en de angst voor de confontatie met dezelfde dwang. Je kunt het natuurlijk aardig lang volhouden zo, maar erg gelukkig wordt je er niet van; alhoewel dwangers zichzelf zullen proberen wijs te maken dat ze wel gelukkig zijn, omdat hun leven 'leefbaar' is. Onschuldig in de gevangenis zitten is inderdaad 'leefbaar', maar waarom zou je daar blijven zitten als er mogelijkheden bestaan om weer vrij buiten te kunnen lopen? Bovendien is een 'leefbaar' leven een hellend vlak: voordat je het weet, ben je langzaam maar zeker helemaal naar beneden geschoven en noem je je leven nog steeds 'leefbaar'.
Voor mensen uit de omgeving van de dwanger is het erg belangrijk te onthouden dat de dwanger degene is met de ziekte. En dat zij degenen zijn die niet ziek zijn. Laat de dwang dus daar waar hij hoort: bij de dwanger.
Maar weet je hoe lastig t is om nee te blijven zeggen tegen iemand van wie je houdt en die je hulp wilt hebben.
Ik probeer al nee te zeggen steeds maar dan geef ik uiteindelijk toch weer steeds toe. Ik vind t gewoon zielig en voel me schuldig als ik hem niet help.
quote:Tuulk zijn wij benieuwd hoe het met jullie gaat! Anders zou ik in ieder geval geen moeite steken in een antwoord op je vraag.Op donderdag 2 oktober 2008 18:00 schreef cati het volgende:
Oh ik lees alle feedback elke dag door maar wist niet dat jullie er behoefte aan hadden om nog iets te horen over hoe t verder gaat.
Had toch al pas nog geantwoord dat het nog steeds hetzelfde was?
Maar deze week is er gelukkig al een beetje vooruitgang.
Ik had hem verteld dat ik t op dit forum gepost had en dat iedereen vind dat het een serieuze dwangsstoornis is en dat dit alleen overgaat met therapie en dat hij mij er niet in mee moet betrekken.
Dat zeg ik ook elke keer als hij weer aan me vraagt van doe jij t lichtje uit of zet mijn alarm eens of controleer mn autodeuren aub nog eens. Dan zeg ik: nee het is jouw probleem en ik hoef dat niet op te lossen.
En als hij t zelf doet zeg ik ook: goed van je zie je t lukt je wel alleen. Vertrouw gewoon op jezelf. Wat doe je als ik er niet ben? etc.
Of het is geen probleem als je het een keer niet controleert, als t misgaat had t zo moeten zijn en erg kan t niet zijn als jouw wekker niet afloopt..ik zet de mijne toch ook elke dag? En dat ik in die tijd dat hij ermee bezig is om alles te controleren liever met hem lig te knuffelen of nog wat anders dan te wachten totdatie klaar is.
Hij heeft dus veel minder tijd nodig en sommige dingen doet hij nu zelf
Hopelijk gaat het nu steeds beter.
Fijn dat het nu beter gaat, maar ik vraag me ook af of je vriend dit alleen gaat redden. Hij zit er echt 'diep 'in zogezegd en het lijkt me heel moeilijk om daar zonder professionele ondersteuning vanaf te komen. Ook goed dat jij zijn controles niet meer overneemt, al denk ik persoonlijk niet dat het handig is hem te complenteren als hij zijn ritueel alleen heeft afgerond = weer heeft toegegeven aan zijn dwangen. Een compliment is pas op zijn plaats als hij heeft geminderd of is opgehouden.
quote:Maar dat is precies wat je nu doet. Je helpt hem niet door mee te gaan in zijn dwangen. Want zo houd je ze in stand.Op donderdag 2 oktober 2008 19:35 schreef cati het volgende:
Klopt helemaal dat stuk.
Maar weet je hoe lastig t is om nee te blijven zeggen tegen iemand van wie je houdt en die je hulp wilt hebben.
Ik probeer al nee te zeggen steeds maar dan geef ik uiteindelijk toch weer steeds toe. Ik vind t gewoon zielig en voel me schuldig als ik hem niet help.
Ja, op de korte termijn brengt het opluchting, maar zeg nu eerlijk, dit is toch geen leven? Ik word al moe als ik de lijst in je OP lees, ik kan me nauwelijks voorstellen hoe zwaar dat voor jou en je vriend moet zijn.
quote:Dat is juist het hele probleem. Je trekt hem enkel verder de afrond in hoor. Want ipv nee te zeggen, help je hem nu. Wat zn ocd in stand houdt. Op deze manier wordt hij er zelf NOOIT schijtziek van, ziet hij zichzelf absoluut niet geneigd om naar een psycholoog te gaan, en geloof me nou maar, er komen op termijn gewoon spanningen in de relatie. En die spanningen kan je relatie wel eens naar de knoppen helpen.Op donderdag 2 oktober 2008 19:35 schreef cati het volgende:
Klopt helemaal dat stuk.
Maar weet je hoe lastig t is om nee te blijven zeggen tegen iemand van wie je houdt en die je hulp wilt hebben.
Ik probeer al nee te zeggen steeds maar dan geef ik uiteindelijk toch weer steeds toe. Ik vind t gewoon zielig en voel me schuldig als ik hem niet help.
Mijn vriend heeft 1x gekeken voor mij of het licht in de kelder uit was, maar als hij dat zou blijven doen houdt het alleen maar stand.
Wil je hem echt helpen? Pak zn huissleutels, en dreig dat als hij weer naar bv de auto gaat om te kijken (Dan gaat hij dus de deur uit) dat je de deur op slot doet, en dat hij buiten slaapt. Ik weet niet hoevaak jij je dreigementen waarmaakt, maar toen mijn vriend vorige week tegen me zei dat hij de deur op slot zou doen, en ik mooi in het trappenhuis kon gaan slapen, hielp dat wel degelijk.
Wat je ook kan doen (vind ik wel fijn als mijn vriend dat doet) is zijn angstgedachten relativeren.
Voorbeeld ;
Hij "Het licht in de keuken brandt misschien nog wel!!!"
Jij ; Dus? Probleem is? Kortsluiting? Springen de stoppen er wel uit. Lichten branden de hele dag in gebouwen, en dan zal het hier kortsluiting geven? Nee hoor.
Je moet dus echt echt echt niet toegeven. Daar wordt het echt niet beter van.
quote:Bingo. Hij moet er vanaf zien te komen, niet alleen zn rondje zien te doen.Op donderdag 2 oktober 2008 19:35 schreef Cat22 het volgende:
[..]
Tuulk zijn wij benieuwd hoe het met jullie gaat! Anders zou ik in ieder geval geen moeite steken in een antwoord op je vraag.
Fijn dat het nu beter gaat, maar ik vraag me ook af of je vriend dit alleen gaat redden. Hij zit er echt 'diep 'in zogezegd en het lijkt me heel moeilijk om daar zonder professionele ondersteuning vanaf te komen. Ook goed dat jij zijn controles niet meer overneemt, al denk ik persoonlijk niet dat het handig is hem te complenteren als hij zijn ritueel alleen heeft afgerond = weer heeft toegegeven aan zijn dwangen. Een compliment is pas op zijn plaats als hij heeft geminderd of is opgehouden.
Trouwens TS ; Ik heb net als opdracht van mn psycholoog 3 opdrachten gedaan. Een extreemheids meter. Laat hem opschrijven wat hij allemaal checkt, en laat hem er op een schaal van 0 tot 100 de extreemheid bij zetten. Dus hoe erg is het bv als het licht aan is. Dat is hier een 40. Als het gas aan zou zijn. Dat is hier een 100.
Daarnaast moet hij alles opschrijven wát hij checkt, en turven hoe vaak per dag hij dat doet.
En hij moet alles opschrijven wat hij doet, met de angst gedachten erbij, en eronder de reële gedachten.
Misschien dat hij dan gaat inzien dat het echt minder erg is als eens iets aanstaat. Maar ja goed, ik heb makkelijk lullen, zover ben ik ook nog niet
Alhoewel het bij mij wel zo is, dat ik meer kijk als ik thuis ben, dan dat ik bij mn vriend ben.Misschien omdat ik regelmatig van hem te horen krijg hoe krankzinnig ik wel niet bezig ben.