quote:
quote:
Ik sluit me aan bij de OOR-recensie:
quote:
THE RASCALS: MILES KANE UIT DE SCHADUW :: 8-9-2008
Tsja, ga d'r maar aan staan: amper een half jaartje terug met je hobbybandje The Last Shadow Puppets een debuut uitbrengen, waarvan je wéét dat het een welhaast onmogelijke opgave wordt zo snel een dergelijke prestatie voor een tweede keer te leveren. Miles Kane moet toch wel drie keer geslikt hebben als frontman van zijn eerste echte eigen band THE RASCALS.
Daar sta je met je eerste plaat, die door zowel Arctic Monkeys/TLSP fans als door het volledige popjournaille tot in den treure wordt afgezet tegen het werk van voornoemde twee, of je het nu wilt of niet. Zet je die gedachte opzij, merk je dat het drietal er wonderwel in is geslaagd om met Rascalize een debuut af te leveren dat misschien dan wel niet zo goed is als die andere twee, maar juist perfect het midden houdt tussen Arctic Monkeys en TLSP. Thuis met de cd-speler aan is dat wennen (al pakt Rascalize na een draaibeurt of zeven zelfs de meest notoire scepticus met gemak in), live is The Rascals een revelatie.
Arctic Monkeys light, zoals een persoon naast me placht te zeggen? Onzin. Alex Turner is een poëet, Miles Kane net zo goed. Maar anders. Donkerder, mysterieuzer en vaak ook recht voor zijn raap. Dat komt vooral naar voren in songs als Fear Invicted Into The Perfect Stranger, Does Your Husband Know You're On The Run en Bond Girl. Hebben we ook meteen de drie beste nummers van de plaat en de drie best uitgevoerde nummers van vanavond te pakken. Mooi uitgevoerd is ook het titelnummer als opener, waarin Kane meteen zijn finesse als zanger, maar nog meer als gitarist tentoonspreidt. Mooi kaal gespeeld, drummer Greg Mighall die net genoeg droge klappen weggeeft en bassist Joe Edwards die de boel afgewogen ondersteunt. En Kane zelf die, naast bijwijlen formidabele zang (behalve de genoemde drie songs kan hier zeker ook How Do I End This niet onvermeld worden gelaten) fijn onheilspellende echo's en licks met een heerlijk scherp randje uit zijn gitaar tovert.
De niet volledig gevulde kleine zaal van de Melkweg ziet een krap uurtje Rascals. Niet veel, maar het zijn vijftig minuten waarin de band bewijst live een afgewogen, enthousiast geheel te zijn. Een jonge, getalenteerde rockband bovenal. En nu graag meteen een dikke vette punt achter die Arctic Monkeys-vergelijking. JASPER VAN HARSKAMP
Gezien: THE RASCALS, MELKWEG, AMSTERDAM (6 SEPTEMBER 2008)
Ik vond hun optreden op Lowlands het hoogtepunt van het festival. Nu was dat met de line-up van dit jaar niet eens zo moeilijk, maar hun ijzersterke liedjes en gedurfde experimenten maakten gewoon veel indruk. Miles blijkt, behalve een sympathieke gast, een zeer goede componist en gitarist. Ook buiten zijn geniale The Last Shadow Puppets-project. Hij begint er op te lijken dat hij dé platen van het jaar gemaakt heeft.
In het begin van het concert in de Melkweg keken de indie-hipsters een beetje beteuterd. Zo veel gitaareffecten en andere experimentele klanken hadden ze niet verwacht. Maar al snel kreeg de band de hele zaal mee, tot groot genoegen van Miles. Hoogtepunten waren "Fear Invicted Into The Perfect Stranger", "Out Of Dreams", en zeker "I'll Give You Sympathy". Jammer dat ze mijn favoriete nummer "Suspicious Wit" wederom niet gespeeld hebben, maar je kunt niet alles op zo'n avond hebben.
De nieuwe versie van "I'll Give You Sympathy"