Geowned door een oudje

Ik liep dus in de winkel want ik moest hondenbrokken, een pakje boter, een dozijn eieren, een stuk salami, een pakje koffie, een fles cola, een pakje sigaretten, en een pakje condooms hebben. Achter me schuifelde er al een tijdje een oudere dame van ik schat 85 jaar.

3 gangen verder schuifelde ze nog altijd achter me aan. Ik kreeg het nu toch echt wel op de heupen van het ouwe kreng en vroeg uitleg aan ze. Ze wist me te vertellen dat ik heel veel op haar zoon lijk, die 3 maand geleden gestorven is.

Natuurlijk was ik hier van gepakt en wist even niet meer wat zeggen. Het oudje stelde me gerust en zei; "Jij kunt mij helpen het verdriet te verwerken." Ik vroeg wat ik voor haar kon doen. Ze zei; "Als ik straks de winkel verlaat, wil je dan even "tot ziens, mama" zeggen?" Het oudje zou dan het gevoel hebben dat haar zoon nog leeft, en dat zou het verdriet verminderen.

Daar dit maar een kleine moeite leek stemde ik in. Zo gezegd zo gedaan, ik schoof aan achter het oudje. Ze verliet de winkel en zoals afgesproken schaterde ik "tot ziens, mama". Het oudje glimlachte, en mijn dag kon niet meer stuk; ik had een goede daad verricht!

De kassierster rekende af. "Dat is dan ¤359,50, meneer." Daar ik alleen hondenbrokken, een pakje boter, een dozijn eieren, een stuk salami, een pakje koffie, een fles cola, een pakje sigaretten, en een pakje condooms had gekocht vond ik ¤359,50 toch iets te veel. Daar de meid achter de kassa redelijk jong leek, ik schat 17 jaar, en dus vast een beginner was, dacht ik dat ze vast wel een fout had gemaakt. "Bent U zeker van die prijs? Hebt U zich niet mistypt?"

Toen zei ze; "Neen hoor, jouw mama heeft gezegd dat je haar boodschappen ook zult betalen."

Klacht1: Vertrouw nooit oudjes
Klacht2: Ik ben geowned door een oudje