Mijn Sociale Falen

Hey, FOK!ers.

Ik heb al een tijdje vanaf de zijlijn gekeken en ik geniet wel van het feit dat ik me kan herkennen in verhalen die personen hier posten. Daarom komt hier nu ook mijn verhaal, waarbij zelfvertrouwen en sociale 'expertise' centraal staan.

Het is een redelijk lang verhaal en ik doel er op geen enkel detail weg te laten.

Achtergrond informatie voordat we starten; Ik heet Michael en ben 14 jaar, woonachtig in Utrecht.
Sociaal ben ik verre van geweldig, en mijn zelfvertrouwen is ook niet helemaal top-notch.

---
De Heenreis
Mijn ouders hadden een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het meerendeel van de nacht hebben mijn gezin en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'haar' op eens.
Een beeldschoon meisje, ik schat haar ong. rond de 15-16.
Ze had bruin haar, liefelijke bruine ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Ze straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf 'mooi meisje, doei meisje'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik haar ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en ze bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over het meisje wat ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik haar nog is zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar haar schoonheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik haar daar weer lopen. Met haar vader en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in haar was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat ze, een rij of twee achter me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch haar aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van haar.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met haar 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van haar zien als ik me weer heel onopvalend aan het omdraaien was om de catering te bekijken.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in haar bleef groeien. Haar greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat ze dezelfde vakantiearrangement als ons zou hebben was vrijwel bevestigd.

Ze stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van haar gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfer gate te gaan.
Mijn ouders gingen zitten, het meisje en haar broer en vader achter hen.
Mijn broer en ik bleven staan ivm ruimte delen met anderen.

In de transfer vertrekhal zag ik haar zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar haar (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Ik liep zelfs nog een keer langs haar heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek haar niet aan ofzoiets. (Dit is mijn paniekerige actie wanneer ik indruk wil maken door 'mezelf te zijn' en 'iets te ondernemen' zodat mensen mij opmerken, zonder sociaal contact met iemand te maken).

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat het meisje en haar gezin er niet in zaten.
Ik scande de bus uitbundig of ik haar zag, maar nee ze was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij haar in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van haar af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop het meisje weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik haar.
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ze pal naast me liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik haar weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik haar vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik draaide me om, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar haar, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag het meisje weer langs lopen met haar broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik haar een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik haar in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag haar daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en haar gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan haar ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat ze begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Ze begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Ze bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan haar toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het meisje en haar gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou haar nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met haar te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik haar toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat het meisje in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik haar zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:



Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in haar gezicht te zeggen. Uberhaubt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door het anonieme meisje.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met haar kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst haar ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer haar op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van het meisje, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan haar.

Het was haar. Met om zich heen haar vader en haar broertje.
Ze had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag haar nog een paar keer voordat ze verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor m'n gezin.

Tijd ging voorbij.
Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn broer ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag haar lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar haar en kreeg een enthausiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn broer die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om haar nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat ze pal schuin achter me op een bankje. Het grootste probleem hier om haar te benaderen vond ik dat mijn ouders ook erbij zaten.

Ik ging harder praten met mijn ouders en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik haar aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer over m'n schouder naar haar maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik haar een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met haar vader en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Ze glimlachde vrijwel altijd en het was lastig tezien wanneer ze haar blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op haar af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was ze vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn gezin en ik gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik haar in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik haar zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor haar langs liep. Doen alsof je haar niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Ik ging weer even terug naar m'n ouders, maar daarna ging ik er weer opuit om het winkelcentrum te verkennen.
Ik zag haar in de juwelier, met haar broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik haar nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer ze haar aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door het meisje wat ong 2 rijen schuin achter me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik haar nog rennen naar de toiletten. En even verder met haar broertje op zoek naar de bagage hal (waar mijn gezin en ik eerder inkwamen omdat het meisje ergens verkeerd ging). Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geeneen terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou haar nooit meer zien.
Het mooiste meisje dat ik ooit tegen was gekomen, het meisje wat zo perfect leek. Het meisje wat sympathie leek te hebben, respect, het meisje wat echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als zij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar haar (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
Het perfecte meisje voor mij, miscchien wel het mooiste en goedgeestige meisje wat ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Ze begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan haar denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan haar..
Wetend dat ze ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe ze heet, waar ze woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan haar, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind haar
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dankje voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 00:32 schreef kree het volgende:
focking te lang. Tering, heb geen moeite met lange op's maar nadat ik zag dat ik na een eeuwigheid lezen pas op de helft was heb ik de rest maar geskipped.

Je had gewoon een praatje moeten maken met haar, hoe moeilijk is dat nu als je dezelfde bestemming hebt. Genoeg dingen om even simpel een praatje over te maken.

Ja, dat weet ik maar al te goed

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 00:36 schreef Mortaxx het volgende:
Samenvatting?

En meisje van 15-16 is wss niet geinteresseerd in een jongen van 14

Niet echt belangrijk hier maar als je het moet weten ik ben vrij lang voor m'n leeftijd en gedraag me redelijk volwassen, dus .. who knows

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 00:35 schreef Gutz het volgende:
Als je op de momenten dat je haar aan kon spreken het niet hebt gedaan, denk je dan wel dat je het zal doen als je d'r na 3 dagen hyves doorzoeken hebt gevonden?

Internetcontact is altijd makeklijker, en na mn lesje geleerd te hebben weet ik dat ik het niet een 2e keer kan laten voorbij gaan

Bedankt voor jullie snelle reacties tot nu toe.

Ik ga nu slapen en lees de rest morgenochtend zo snel mijn biologische klok dat toelaat.

En Erikkl bedankt voor het compliment en het kan best kloppen, heb me nog nooit met EQ's bezig gehouden eigelijk.

En nog even een bedankje aan Moemoe voor de troostende reactie, je zal vast wel gelijk hebben

Nouja welterusten tot morgenochtend