10 dagen overtijd...wel of niet overtijdbehandeling?

Ik zou niet weten waar ik mijn vraag zou moeten stellen.
Misschien moet ik me er ook wel voor schamen,
maar ik zit op dit moment met mijn rug tegen de muur.
Ik ben minstens 10 dagen overtijd, en wil absoluut geen kindje meer
maar vind een abortus óók verschrikkelijk. Ik zou me er over heen kunnen zetten,
denken dat het ''toch nog niks is'' maar het idee dat ze een mooi lief kindje
wat je nooit zal leren kennen wegzuigen..
Aan de andere kant weet ik heeeel zeker dat ik geen kinderen meer wil,
en zeker ook niet meer wil bevallen na alles al te hebben meegemaakt (brr).
Dat verkondig ik ook al járen heel stellig.
Ik wil het graag bij mijn 4 kinderen houden, zodat ik ze de nodige aandacht kan geven.
4 is al best veel en de oudste schiet er nu al wel eens tussendoor,
laat staan met een nieuw babietje. (Of help..weer twee..).
Zoals het nu is is het meer dan goed.

Hoe ik dan toch zwanger zou kunnen zijn?
Tja, klinkt inderdaad een beetje oenig, maar ik heb er echt alles
aan gedaan niet zwanger te worden. Ten eerste, vrijwel nooit meer
sex met mijn man..ik ben/was zo bang zwanger te worden dat de lust
me volledig vergaat. Zelfs met voorbehoedsmiddelen. Ja, ik weet het,
daar moeten we wat aan doen, want dat is vooral voor mijn man niet leuk.
Omdat ik niet meer naar een gyn durf en wil na heel veel gepruts aan mijn lijf
vind ik het wel zo eerlijk als hij er nu wat aan laat doen, dat wil hij ook wel,
maar stelt dat steeds uit. Het is ook niet zomaar iets.

Maar toch..word ik wel eens verleid natuurlijk
en hebben we het 1 keertje gedaan..mét condoom!
1 keertje, mét condoom.. en nu dít!!
Morgen ga ik een test kopen, al zou ik het liefste mijn kop in het zand steken
en van niets willen weten. Maar dat kan niet.
Bovendien wil ik ook nog genoeg tijd om over een overtijdbehandeling na te kunnen denken.
Iets wat ik me nooit had kunnen voorstellen, maar ik wil zo erg graag géén kind meer.

Ik ben bang, chagerijnig, voel me dom, stom en verdrietig.
Ik weet écht niet wat ik moet doen.
Want ik wil echt heel graag geen kind meer, maar natuurlijk is er wel
een plekje, natuurlijk kán het wel (al is het wel behoorlijk vol in huis),
ik heb zelfs heel veel tijd nu de anderen naar school gaan,
maar ik dacht nu eindelijk na 4 kids die nu wat groter worden tijd te krijgen
voor mijzelf..en vooral wat meer tijd te krijgen voor de kinderen. Ik vond het zo zwaar
op een gegeven moment. En kom nu eindelijk tot rust.
Ik was zo toe aan rust en oudere kinderen.

Is er iemand die dit een beetje herkend?

De reden dat ik dit nu ergens kwijt wil,
is dat ik nergens anders terecht kan en wil
op dit moment dan alleen hier in de aninimiteit ,
waar ik toch misschien een beetje gesteund
zou kunnen worden, vooral voor morgen, als ik de test doe en echt verschrikkelijk in een
schok kom als ik zwanger blijk te zijn. En ik wil geen verkeerde beslissingen maken.
Mijn reactie is NU dat ik meteen ''het'' weg wil halen. Maar ik weet ook dat dat niet
zomaar iets is..misschien krijg ik er wel heel veel verdriet van. Het is iets zo erg definitiefs.
Het houden ook..een kindje krijgen is niet niets. Het is weer een hele nieuwe wereld
en mijn wereld komt dan helemaal op zijn kop te staan. En ben ik wel een leuke
moeder, een moeder die dat kindje helemaal niet wilde?

Ik gooi dit maar de wereld in met de knop ''invoeren'' en zie wel wat er van komt.
In elk geval bedankt voor het lezen tot hier.

PS Ik heb wel een hele spannende periode achter de rug, en ben veel afgevallen in 1 keer
(beide factoren waardoor je menstruatie kan uit blijven)
maar ik heb in mijn hele leven al best veel spanningen gehad maar mijn menstruatie was
altijd gewoon om de 28 dagen...nu dus ongeveer 40 dagen geleden..

@Reinhilde..je hebt gelijk hoor. Ik zit al meer dan een week me af te vragen waar mijn ongesteldheid blijft, maar vannacht schrok ik wakker, kon niet meer slapen, kan vandaag geen test kopen en kan het niet meer van me afzetten. Je denkt toch eerst een tijd van ''Het zal wel goed komen'', maar nu denk ik vooral: ''Wat als het niét goed komt!'' ..En wat is goed in dit geval. Dan lees is berichten van mensen die alles eraan doen om zwanger te raken en ik word het in 1 keer zonder het te willen en ga dan verschrikkelijk klagen. Maar met kleine kinderen heb ik het eigenlijk helemaal gehad. Misschien is het een kwestie van instellen, maar ik had gehoopt dat ik nu in de oudere kinderen-fase zou komen...

En vooral: Ik wil niet zwanger zijn want ik wil niet eens over een abortus nadenken! Maar ergens kan ik ook geen kindje meer aan.

@Spijkerbroek: oja...nu ja..vrijwel schreef ik toch?

@Swetsenegger: uitgever? Is het interessant genoeg?

@RemcoDelft: Niet hier in de buurt (woon in een gat) bovendien is mijn man de hele dag weg met de auto
en heb ik 4 kinderen om mij heen..

@E.T. : Dat is waar, dat besef ik ook heel goed, maar anderen kunnen mij wel op andere gedachten brengen, of dingen bedenken die ik zelf niet had bedacht en mij de juiste beslissingen kunnen doen nemen..Dat zal niet niks zijn als ik dat zou moeten..en in dit geval zal ik snel moeten beslissen, deze week nog.

@leonieke: die wil wel 14 kinderen..dus zou voor de optie gaan om het te houden. Maar ik ben wel degene die het moet dragen, moet bevallen, er grotendeels voor zal zorgen en misschien helemaal niet blij is. Nu in elk geval niet. Ik vraag me af of dat nog om kan slaan. Maar erg lang kan je daar dan niet op wachten.

Hij is dit weekend weg en eigenlijk ben ik me vannacht écht zorgen gaan maken. Hem nu bellen heeft geen zin, hij is bij vrienden helpen en ik weet dat ik het wat hem betreft ook zelf moet beslissen, al zou hij abortus wel erg vinden denk ik.

@Bora-Bora: Eerlijk gezegd valt mij 4 kinderen al tegen, maar dat mag je niet zeggen he, als moeder..
Ik twijfelde al over een derde, maar wist wel dat ik er wel voor open stond, maar dat werd een tweeling.
Het word nu eindelijk wat makkelijker nu ze ouder worden.
Ik heb alleen wel gemerkt dat ik niet zo'n moeke bent waar haar leven alleen om de kinderen draait
en het baby-hoofdstuk heb ik nu echt helemaal gehad.

Maar morgen ga ik meteen een test halen inderdaad.

Bedankt voor de moeite nemen om te reageren!!

@moussy: Ik schreef dus al, vorige week was het nog niet zo'n issue voor mij. Ik dacht: ''het komt wel''. Ik ben erg mijn kop in het zand stekerig. Zelfs nu zou ik het liever negeren. En ik maak me nog veel meer dan om een abortus zorgen of ik zwanger ben of niet, dat hangt nauw in verband of je daar blij mee bent of niet, anders zou ik me er niet eens druk om maken.

@moussy: en ik wilde er niets van weten, een test kopen zou mij misschien kunnen vertellen dat ik zwanger ben terwijl ik dat helemaal niet wil wéten (bij wijze van spreken dan he). Maar dat is dus ook zo moeilijk hieraan, je kan niet ontsnappen al heb ik wel die neigingen...dan dénk ik dat als ik het negeer er gewoon niks aan de hand is. Nu duurt het echter zo lang dat ik sinds vannacht lichtelijk in paniek ben. Ik denk nu voor het eerst dat ik misschien écht niet meer ongesteld word.

Maar goed, als je er zelf niet inzit, in de situatie, dan is het voor mij erg moeilijk uitleggen wat voor fratsen je uithaalt en hoe je je zelf voor de gek kan en wil houden hoe dom dat ook mag klinken.

(o dat laatste was geen antwoord op je laatste opmerking, die zag ik pas toen mijn laatste reactie was geplaatst..maar het lijkt bijna een soort antwoord op je laatste opmerking).

@moussy: nee dus, want ik ben bang. Ik wil gewoon nooit in mijn leven meer een test, geen kind meer, geen bevalling, helemaal NIETS. Dat bedoel ik dus met mijn kop in het zand steken. Weet je wel hoe ENG dat is een test te doen?!

Tuurlijk, ik moet wel, maar dan morgen met mijn man erbij.
Dan nog liever mijzelf gek maken.