Kindje zonder grootouders..

Och viev, wat moeilijk zeg. eerst een voor je en sterkte de komende tijd.

Ik denk dat ik gewoon eerlijk zou zijn, gewoon vertellen hoe het zit.
En misschien zou ik op zoek gaan naar een surrogaat opa en oma op de een of andere manier. Het maakt voor kinderen namelijk niet uit, die snappen pas later dat opa's en oma's dus de ouders zijn van papa en mama.
Ik heb wel eens een stuk gelezen over surrogaat opa's en oma's, genoeg oudere mensen die wel "kleinkinderen" zouden willen. Maar hoe je dat precies zou moeten doen weet ik niet eigenlijk.

Overigens zijn kinderen erg flexibel in deze dingen, wat er niet is, missen ze niet over het algemeen.

Gewoon zeggen dat ze dood zijn en nu een sterretje zijn en iedereen kunnen zien of nu bij god zijn

Is wat je niet hebt kan je ook niet missen. Ik denk dat het gemis groter is voor de ouder(s) dan voor de kinderen

Heel erg naar om over na te denken, maar is het misschien niet een idee om je kind op te laten groeien met het idee dat hij wel degelijk een lieve oma had, misschien via fotoboeken of zelfs wat geschreven door zijn eigen oma, over hoe blij die is met die kleine plurk?

Dood hoort bij het leven, hoe naar dat ook is, wees daar open in, wbt het geen contact hebben, misschien is het een idee om toch een zeker contact aan te gaan voor het kind, of gewoon eerlijk zijn erover dat het gewoon niet gaat.

Mijn opa is al vroeg overleden, maar ik heb altijd geweten dat hij veel om me gaf, erg blij was met mijn komst, ook al kan ik me er niets van herrineren zelf heb ik toch de verhalen van mijn ouders e.d., dat heb ik altijd erg fijn gevonden.

Viev... Wat staat het er definitief zo...

Ik zou, maar ik kan me voorstellen dat je je daar nu niks bij voor kan stellen nog, idd wellicht ook op zoek gaan naar een 'adoptie' opa en oma.
Er zijn best wel wat mensen die geen kinderen (of kleinkinderen) hebben die dan kinderen in bijv. Dean's situatie 'adopteren'.
Mss niet helemaal voor het echie, maar zowel die mensen als het kind hebben daar vaak heel veel plezier en vooral liefde aan.

Ik heb wel vaker in het lokale krantje advertenties gelezen over dit onderwerp. "Lieve meid van 2 jaar zoekt opa en oma om af en toe op beozke te gaan."
Kun je met je moeder bespreken dat de "nieuwe" opa en oma een vervanging zijn voor de ouders van je man/vriend?

Vivi heb jij nog ooms en tantes waar je goed contact mee hebt?

Ik kan mij zo voorstellen dat dat ook een optie is. een tante-oma of opa-oom

Vivi, allereerst wat goed dat je t zo verwoord hebt!
Natuurlijk is het erg moeilijk voor jou en je partner.
Maar zoals hierboven eigenlijk al aangegeven, wees altijd eerlijk als je kindje er ooit vragen over gaat stellen. vroeg of laat zal hij/zij toch achter de waarheid komen, hetzij via een fotoalbum hetzij via een tante die haar mond voorbij praat o.i.d.
Een "suggograat" oma is opzich ook n optie, maar doe dit dan bij iemand die er ook voor jou of je lief is als n moeder, "zomaar" n persoon uitpikken hiervoor is vaak erg moeilijk

Mijn eigen kindje heeft in principe ook maar 1 opa en oma, mijn eigen ouders zijn niet bepaald geintreseerd om een lang verhaal kort te maken. Ik heb bewust gekozen om de ouders van onze beste vriend uit te roepen als "opa en oma" zij hebben zelf 2 kinderen, maar de een is verstokt vrijgezel en de ander zijn partner wil definitief geen kinderen. Kortom zouden zij dus niet het rijkelijke genot hebben van kleinkinderen. We kunnen ons allemaal heel goed in de situatie vinden, en Rachel geniet met volle teugen van haar eigenste opa en oma ( de adoptie grootouders om t zo maar te zeggen )
wel hebben we afgesproken als ze oud genoeg is haar wel de waarheid te vertellen, maar als t meezit, zal ze de geadopteerde opa en oma toch als haar eigen blijven beschouwen omdat ze er mee is opgegroeid en haar eigen natuurlijke opa en oma nooit gezien heeft.

Natuurlijk begrijp ik dat in jouw situatie de situatie iets anders ligt door dat je eigen moeder met een ziekte zit, welke helaas zoals ik begrijp geen vooruitgang meer in te behalen valt. Natuurlijk hoop ik dat je moeder in iedergeval de kracht mag ontvangen om de kleine nog te gaan zien. Misschien kunnen jullie alwel een hele mooie foto maken met zn 2tjes dat is alvast een leuk aandenken voor de kleine om op de kinderkamer te hangen.
Ook een boekje zoals : vertel eens Oma, is misschien nog een leuke optie waarin je moeder nog dingen in kan zetten wat je later ook kan helpen het je kindje uit te leggen als het er naar vraagt.
Maar zoals voor alle vervelende dingen geld eigenlijk volg je gevoel
Heel veel sterkte Vivi!

[ Bericht 0% gewijzigd door maffemuts op 30-07-2008 08:49:48 (typafwijking) ]

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:10 schreef Belana het volgende:
Overigens zijn kinderen erg flexibel in deze dingen, wat er niet is, missen ze niet over het algemeen.

Ze zijn inderdaad heel flexibel.
En ze nemen dingen gewoon aan als vaststaand feit.

Sven's oma is vorig jaar overleden, hij heeft nu alleen nog 1 opa die niet al te gezond is en leeft. (mijn ouders leven al jaren niet meer).
Ik verwacht eigenlijk altijd wel de vraag van hem waarom hij geen oma meer heeft maar die vraag komt nooit. Het is gewoon altijd heel stellig "mijn oma is dood".
Gezien opa's gezondheid realiseer ik me ook dat hij zonder grootouders kan komen (maar het kan ook makkelijk zijn dat opa nog een jaartje of 10 meegaat hoor) maar of hij daar mee gaat zitten weet ik dus niet. Het is dan gewoon zo.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:38 schreef Vivi het volgende:
Bedankt voor de reacties...een "surrogaat" opa en oma zat ik ook al aan te denken, al voelt dat nu als een soort "verraad" naar mijn moeder, ze is er tenslotte nog..en het zou raar zijn om nu al op zoek te gaan naar "vervanging" ofzo....en het wordt denk ik ook nooit écht hetzelfde, de liefde en alles wat er bij hoort... .

Maar misschien ben ik daar te negatief in.

"Wat kinderen niet kennen missen ze niet" geloof ik eerlijk gezegd niet zo in; ze zien natuurlijk wel dingen bij andere kinderen die ze ook graag willen.

Is dat ook niet meer iets waar je gewoon tegenaan loopt, of het kind zelf tegenaan loopt(via vriendjes ofzo)?
En kijk ook buiten opa's en oma's om, goede vrienden e.d. kunnen ook een erg belangerijke rol vervullen in het leven van het kind, ooms en tante's ook, die kunnen ook goed staan voor het gewoon lekker mogen verwennen en liefhebben wat een oma ook doet.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 07:59 schreef Vivi het volgende:

Ik vraag me af hoe anderen hier mee om zouden gaan en hoe jullie zoiets zouden vertellen als een kleintje gaat vragen waarom zijn vriendjes en vriendinnetjes wél opa's en oma's hebben en hij niet .

Kinderen zijn zo flexibel als een paling, die zal het worst zijn en die slapen er best goed om. Je projecteert je volwassen gevoelens op hen, 'n beetje simpel!

Viev, dat is moeilijk. Christan heeft zijn opa twee jaar geleden verloren (mijn vader), gelukkig heeft hij nog meer opa's en oma's maar hij mist opa Wim heel erg.

Wat je zou kunnen doen is aan je moeder vragen om dingen voor Dean op te schrijven, misschien een soort fotoalbum waarin ze dingen over zichzelf schrijft, dingen die ze Dean mee wil geven voor later, mooie herinneringen aan dingen die ze samen hebben gedaan. En misschien wil ze wel een videoboodschap opnemen voor hem, zodat hij later nog weet hoe haar stem klonk en hoe ze eruit zag. Wie weet heeft je moeder hier zelf ook wel ideeën over.

Sterkte!

Misschien even een reactie vanuit een andere positie.
Volgens mij ben ik wel zo iemand die zulke "vervanggrootouders" heeft, ook al is de situatie niet te vergelijken.
Langs m'n moeders kant is m'n grootvader overleden toen ik 7 was.
Langs m'n vaders kant is m'n grootmoeder een jaar later overleden, dus toen ik 8 was.
Ik heb ze beide tamelijk goed gekend, ook al vervagen de herinneringen wel.
Ik heb nu nog steeds m'n grootvader langs vaders kant en m'n grootmoeder langs moeders kant, dus ik ben niet grootouderloos.

Verder zijn er mensen komen bouwen aan de overkant van de straat, toen ik een jaar of 10/11 was.
Dit was een ouder koppel, waar ik het vrij snel goed mee kon vinden. Ik kwam er als jong knaapje regelmatig over de vloer, en mocht dan met m'n nieuwe buurman allerlei klusjes doen in de bouw (plankjes vasthouden, schilderen etc). Ik leerde van hem ook katapults en pijl/boog maken, iets wat m'n ouders dan weer minder konden apprecieren maar dat maakte het voor mij alleen maar beter
Inmiddels ben ik er 26 (zij zijn er 68/70) en is de band door de jaren heen alleen maar beter geworden (het vroege overlijden van m'n vader speelt daarin ongetwijfeld in mee). Het zijn mensen die me werkelijk alles kunnen vragen. Ik kom er nog steeds wekelijks over de vloer.
Ik denk dat je ze wel kan beschouwen als een derde oma/opa, dus meer aanvulling ipv vervanging zoals in eerdere posts voorgesteld werd. Op zich denk ik dat er weinig verschil zit in het feit of het een vervanging is of aanvulling. De band die er is is vergelijkbaar, ook al hebben ze via hun eigen kinderen een stuk of 6 kleinkinderen.
Ik denk ook dat je je weinig zorgen moet maken doordat de band dan niet "echt" is, dit is ook heel persoonsgebonden. Sommige kinderen zullen, eens ze weten dat het geen echte oma/opa is, zich gaan afzetten van die band of het minder intens gaan beleven, maar er zijn er genoeg (zoals ik) waar het echt geen reet uitmaakt dat er geen rechtstreekse familieband bestaat. In mijn geval draait het puur om de vriendschap die eruit voortvloeit.

Dus als je mensen in de buurt hebt die hiervoor in aanmerking komen (en die het zelf ook willen) zou ik het zeker proberen. Hiervoor hoef je je eigen moeder niet zomaar aan de kant te schuiven, ze mag best een actieve rol spelen. Zie het gewoon als aanvulling op je moeder. Ik weet niet hoe zwaar de ziekte weegt op haar mogelijkheden om met je zoontje om te gaan. Ik kan me voorstellen dat ze misschien wat moeilijkere momenten heeft waarop ze niet in staat is om je zoontje bijvoorbeeld eens een dag bij haar op te vangen ofzo (zeker wanneer je met chemo ofzo te maken hebt). Op die momenten kan je zoontje dan terecht bij de "vervanggrootouders" en kan hij deze mensen beter leren kennen. Nadien als je moeder er niet meer is kunnen deze mensen het verlies voor je zoontje gaan opvangen. Misschien dat je er met je moeder ook over kan praten, en daarbij ook heel duidelijk maken dat je haar niet afschrijft maar dat je het meer als een soort reserve ziet voor wanneer zij er niet meer is, omdat je je zoontje wel het grootoudergevoel wil geven die andere kinderen ook hebben.

Ik hoop alleen maar dat je het als moeder ook kan waarderen dat er zulke band ontstaat met buitenstaanders, en dat je niet zoals mijn moeder ziekelijk jaloers gaat reageren hierop (maar das dan weer een heel ander verhaal).

Ik heb mijn grootouders ook nooit echt gekend en ik kan niet zeggen dat ik het contact ook echt gemist heb. Ik heb er natuurlijk weleens naar gevraagd. 'Die zijn dood,' nou ok.

Mijn andere grootouders woonden aan de andere kant van de wereld, dus die zag ik ook zelden.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:52 schreef Vivi het volgende:
@ Maffemuts ; Mijn zoontje is al 18 maanden en heeft een hele goede band met oma (hoewel hij haar momenteek "O-Báh"noemt ).

ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee (is ook nog erg in zijn eigen wereldje van computerspelletjes enzo ).

Dus de tante/oom opties vallen al af.

Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo.

_{Ik ben nu even sporten trouwens} .

Ok, sorry, me slecht in gelezen :$
Maar desondanks, foto met jullie allemaal, en het boekje oma vertel eens, blijven in iedergeval een optie om de herinnering vast te houden.
Dat je zo weinig contact met je overige familie hebt is inderdaad erg vervelend, maar het zijn de omstandigheden waar je het helaas mee moet doen.
Misschien heb je n goede oudere vriendin die de oma rol wil vervullen mits je wil dat je kindje nog een oma heeft ? al is dat nu na 18 maanden best wel moeilijk te introduceren. Misschien beter zo laten en als je zoontje er ooit naar vraagt eerlijk antwoorden. in de trand van mensen zijn niet altijd aardig en soms krijgen ze ruzie etc. ik geloof dat er in de bibliotheek ook wel thema boekjes over zijn. maar dat weet ik niet helemaal zeker.
In iedergeval sportse

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:55 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

Kinderen zijn zo flexibel als een paling, die zal het worst zijn en die slapen er best goed om. Je projecteert je volwassen gevoelens op hen, 'n beetje simpel!

Dit is wel heel erg kort door de bocht. Een kind, ook al is het jong, heeft ook al gevoelens enzo. In dit geval heeft het kind in kwestie al een band met oma en ook al is hij jong, dat gaat hij natuurlijk erg missen.
Mijn neefje van bijna 4 is dol op mijn ouders. Toen zij op vakantie gingen, vond hij dat vreselijk en heeft ze echt heel erg gemist. Hij was zooo blij toen ze terugkwamen!

Een kind dat nooit een echte band met een oma of opa heeft gehad of ze niet eens heeft gekend, zal ze inderdaad niet zo snel missen, maar als die band er al is, echt wel.

Vivi, wat lijkt me dit moeilijk
ik vind het al lastig te bedenken dat mijn ouders met een eventueel kind van mij niet zo'n band zullen kunnen krijgen als met de kinderen van mijn zusje, alleen omdat we zo ver uit elkaar wonen. Maar ze kunnen elkaar in ieder geval nog zien en leren kennen.
Eerlijkheid en duidelijkheid naar Dean lijkt me inderdaad belangrijk. En misschien dat een surrogaat-oma helemaal zo'n gek idee nog niet is!

Vief, sterkte

Isa heeft geen oma aan papa's kant, die is ruim achte jaar geleden overleden. Ze weet dat Omie gestorven is, ze vraagt er wel vaker dingen over Omie en we gaan regelmatig naar het graf om een bloemetje te leggen. Echt missen doet ze haar niet, ze heeft haar immers nooit gekend. Maar op een bepaald moment realiseerde ze zich wel dat Opie geen Omie had en Opa wel een Oma (mijn ouders)...

Inmiddels heeft ze een surrogaat opa en oma erbij De ouders van een hele goede vriend (ook haar voogd, mocht het nodig zijn), waar we wekelijks zijn. Ik werk daar een aantal uur per week en zij gaat mee. Het kantoor is aan huis en meestal komt de moeder van die vriend haar dan halen en gaan ze leuke dingen doen samen

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:13 schreef maffemuts het volgende:
al is dat nu na 18 maanden best wel moeilijk te introduceren.

Ik was al 10/11, een goeie band kan je op eender welke leeftijd starten.
Hij zal z'n oma inderdaad wel missen en zich afvragen waar ze naartoe is. Je hebt dan 2 opties: of je laat hem gelijk kennis maken met de de harde realiteit dat mensen nu eenmaal doodgaan, of je vangt het enigzins op door andere mensen voor oma/opa te laten spelen waardoor voor hem het wegvallen van z'n oma enigzins verzacht wordt.