Van welk boek moest jij huilen?

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 13:52 schreef Copycat het volgende:

Maar ik moest ook huilen bij Het Schervengericht van AFTh van der Heijden, bij het hoofdstuk waarin de laatste 20 minuten van het ongeboren leven van het zoontje van Sharon Tate en Roman Polanski wordt beschreven.

Ik bijna, het scheelde niks!

Oh, en Extreem Luid en Ongelofelijk Dichtbij natuurlijk. Een paar keer.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 13:56 schreef Frollo het volgende:
Oh, en Extreem Luid en Ongelofelijk Dichtbij natuurlijk. Een paar keer.

Oh ja. Die ook!

The Road by Cormac McCarthy

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 11:51 schreef Guppyfriend het volgende:
Gisterennacht heb ik 'Komt een vrouw bij de dokter' uitgelezen. Voor het eerst heb ik de laatste pagina's van een boek gelezen terwijl de tranen over mijn wangen liepen.
Het is maar goed dat vriendlief al sliep, want die zal wel gedacht hebben anders

Ook bij "komt een vrouw bij de dokter" en het vervolg "de weduwnaar". Tja, cliché, maar moest er toch echt heel hard om huilen

O ja, nog een!
Angela’s Ashes van Frank McCourt

Autobiografisch. Verhaal van een Amerikaans-Iers gezin dat door de armoede gedwongen wordt te remigreren naar Limerick, Ierland. Het beschrijft het leven van Frank van zijn 9e tot ongeveer 10 jaar later. Zeer fraai beschreven en aangrijpend. Het is met groot succes verfilmd ook. Behalve een van mijn lievelingsboeken ook een van mijn lievelingsfilms!!

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 14:19 schreef Raissa het volgende:

[..]

Ook bij "komt een vrouw bij de dokter" en het vervolg "de weduwnaar". Tja, cliché, maar moest er toch echt heel hard om huilen

Waarom huilen om De Weduwnaar?

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 15:21 schreef Viking84 het volgende:

Waarom huilen om De Weduwnaar?

Dat vond ik nu een rete irritant 'we trekken er nog meer profijt uit' boek.

En The Catcher in the Rye, al weet ik dat niet zeker meer. Het is lang geleden.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 15:28 schreef Copycat het volgende:

[..]

Dat vond ik nu een rete irritant 'we trekken er nog meer profijt uit' boek.

Ik heb het in een uurtje of 2 uitgelezen .

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 15:28 schreef Copycat het volgende:

[..]

Dat vond ik nu een rete irritant 'we trekken er nog meer profijt uit' boek.

Ik ook, na twee hoofdstukken gelezen te hebben, waarin letterlijke teksten van boek 1 gekopieerd staan. Ik heb het weggegooid. Samen met 'vrouw bij de dokter'
En als ik iets heiligschennis vind is het wel boeken weggooien.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 15:34 schreef Frollo het volgende:
En The Catcher in the Rye, al weet ik dat niet zeker meer. Het is lang geleden.

Vond ik wel erg mooi. Maar niet tot tranen toe geroerd.
De Vliegeraar trouwens wel.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 13:20 schreef Frollo het volgende:

[..]

Lekker aan het spoileren, Lienekien?

Ik zeg toch niet in welk deel!

Het einde van Nachtwacht van Sergei Lukjanenko.
Allerlei intriges tussen mensen, demonen en in schemerwerelden maar pas op de laatste pagina's bleek het allemaal niet om oorlogen en wereldheerschappij te gaan maar om de liefde tussen 2 mensen, vond ik erg mooi.

Ik herinner me nog de allereerste keer dat ik moest huilen om een boek: Pinkeltje en Wolkewietje. Pinkeltje en Wolkewietje moeten daarin op een gegeven moment afscheid van elkaar nemen omdat Wolkewietje weer terug naar de wolken gaat, via een zonnestraal. Daar moest ik dus om huilen en ik weet nog dat ik het zelf zo gek vond dat ik er om moest huilen, dat ik gauw naar de badkamer ging en daar de deur achter me op slot deed, omdat ik me zou schamen als iemand m'n slaapkamer in was gekomen en het had gezien.

Als volwassene heb ik in ieder geval wat tranen gelaten bij The Chosen van Chaim Potok, aan het eind waarin de vader van die joodse jongen eindelijk het zwijgen doorbreekt en uitlegt waarom hij al die jongeren tegen zijn zoon gezwegen heeft. Prachtig stuk is dat, ik pak het boek soms uit de kast om alleen dat hoofdstuk nog eens over te lezen.

En bij De Vliegeraar schoot ik ook vol bij het lezen van die brief die de vriend Amirs vader aan hem geschreven had.

En bij sommige stukken uit de Bijbel kan ik ook ontroerd raken.

Komt een vrouw bij de dokter heb ik niet gelezen en wil ik ook niet lezen, al was het alleen maar omdat iedereen bij dat boek jankt, dus ik waarschijnlijk ook, maar ik heb zo'n hekel aan die Kluun (dus ws. ook aan de hoofdpersoon van het boek) dat ik er geen zin in heb om om een boek van hem te janken.

Oh. En bij Maus, a Survivor's Tale van Art Spiegelman moest ik af en toe ook een traan wegslikken.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 19:47 schreef Copycat het volgende:
Oh. En bij Maus, a Survivor's Tale van Art Spiegelman moest ik af en toe ook een traan wegslikken.

Oh, dat doet me denken aan Flowers for Algernon, de debuutroman van Daniel Keyes.

Prachtig boek, en wat moest ik huilen toen Algernon ging degenereren en Charlie wist dat hem hetzelfde lot te wachten stond. Bijzonder knappe roman ook, aangezien Keyes het eerste gedeelte schrijft in de gebrekkige stijl die Charlie eigen zou kunnen zijn gezien zijn hersencapaciteit, gedurende het boek wordt de stijl gelijk zijn intelligentie fenomenaal, om bij de start van de degeneratie weer langzaam af te takelen. Eigenlijk een heel bijzonder boek!!!!

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 12:01 schreef Biancavia het volgende:
Lekker cliché, mensen die om die walgelijke Kluunboeken gaan janken.
Kutboek.

Waar ik wel om moest huilen, was Leerling en Meester, het eerst boek van de Zienerstrilogie van Robin Hobb.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb m in t engels gelezen, hoe zielig heh!

Nog een tear-jerker hier; de gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren.

[ Bericht 4% gewijzigd door Leintjeuh op 29-07-2008 23:44:43 ]

Bij Komt een vrouw bij de dokter. Het spijt me maar heb de laatste paar hoofdstukken in tranen gelezen. Dan nog bij Alleen op de Wereld, het tweede deel van de Reizigerscyclus en bij Onder de Ombuboom van Santa Montefiore. Ik ben een huilerd. Met films is het nog erger.

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 23:24 schreef Leintjeuh het volgende:

[..]

Ik heb m in t engels gelezen, hoe zielig heh!

Ja, dus? In welk opzicht is dat relevant hier? .

[ Bericht 100% gewijzigd door Leintjeuh op 30-07-2008 10:42:41 ]

quote:

Op dinsdag 29 juli 2008 19:58 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Oh, dat doet me denken aan Flowers for Algernon, de debuutroman van Daniel Keyes.

Prachtig boek, en wat moest ik huilen toen Algernon ging degenereren en Charlie wist dat hem hetzelfde lot te wachten stond. Bijzonder knappe roman ook, aangezien Keyes het eerste gedeelte schrijft in de gebrekkige stijl die Charlie eigen zou kunnen zijn gezien zijn hersencapaciteit, gedurende het boek wordt de stijl gelijk zijn intelligentie fenomenaal, om bij de start van de degeneratie weer langzaam af te takelen. Eigenlijk een heel bijzonder boek!!!!

Klonk zo interessant dat ik het ben gaan opzoeken en heb besteld. Laat nog wel weten of ik er ook wat oogvocht bij verloor.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:41 schreef Copycat het volgende:

[..]

Klonk zo interessant dat ik het ben gaan opzoeken en heb besteld. Laat nog wel weten of ik er ook wat oogvocht bij verloor.

Wow!

Ik herlees het nog steeds om de paar jaar. Heel veel plezier ermee!!

Ik heb zelf nog nooit moeten huilen bij het lezen van een boek. Ik ben daarentegen wel benieuwd naar de reden waarom mensen bij het lezen van een boek moeten huilen. Is dat puur vanwege hetgeen je leest, of heeft het te maken met dat je het in je fantasie ziet gebeuren? Als een film in je hoofd als het ware. Ik ervaar zelf toch altijd een behoorlijke afstand tussen mijzelf en het boek dat ik lees. Misschien komt dat omdat ik lezen helemaal niet zo leuk vind. Ik doe het wel, maar dan met het oog op enige ontwikkeling en omdat je de tijd nuttig kunt verdrijven. Maar ik heb meer nodig dan het geschreven woord om mij in een verhaal in te leven.

Als een boek mij echt boeit dan zit ik er zo in dat ze werkelijk naar me toe moeten komen en aan me schudden om mijn aandacht te krijgen, dus ja, ik denk wel dat je kunt zeggen dat ik me inleef, en dus te maken krijg met emoties die aan het boek gerelateerd zijn. Ik kan ook schaterlachen om boeken, boosheid voelen als het niet verloopt zoals ik had gehoopt, weemoed als iets omschreven wordt wat voor mij speciale herinneringen naar boven roept, en ga zo maar door. Daar hoort huilen ook bij.

En ik lees nogal veel In mijn middelbare schooltijd haalde ik makkelijk 20 boeken per week. Tegenwoordig hooguit 3 tot 5.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:24 schreef ElizabethR het volgende:
Als een boek mij echt boeit dan zit ik er zo in dat ze werkelijk naar me toe moeten komen en aan me schudden om mijn aandacht te krijgen, dus ja, ik denk wel dat je kunt zeggen dat ik me inleef, en dus te maken krijg met emoties die aan het boek gerelateerd zijn. Ik kan ook schaterlachen om boeken, boosheid voelen als het niet verloopt zoals ik had gehoopt, weemoed als iets omschreven wordt wat voor mij speciale herinneringen naar boven roept, en ga zo maar door. Daar hoort huilen ook bij.

En ik lees nogal veel In mijn middelbare schooltijd haalde ik makkelijk 20 boeken per week. Tegenwoordig hooguit 3 tot 5.

Het lijkt mij erg mooi om zo van boeken te kunnen genieten. Er zijn zoveel boeken en ze zijn eenvoudig te verkrijgen, dus je kunt altijd aan je behoefte voldoen. Maar waar haal je de tijd vandaan om in één week 3 tot 5 boeken te lezen? Hoe lang doe je gemiddeld over een boek? Met pijn en moeite krijg ik er één uit in een maand ofzo en dan lees ik voor mijn gevoel nog aardig snel ook.