TTK: hét topic.

Gecondoleerd, Claudia...

Ik stel jullie berichtjes erg op prijs, ookal kan ik dat nu niet laten blijken in de vorm van persoonlijke reacties. Ik geloof dat ik het altijd maar onzin vond om 'Veel sterkte!'-berichtjes te plaatsen gericht aan iemand die je niet of nauwelijks kent, maar dat voelt nu duidelijk anders. Het is heel erg fijn. Ik heb er ook ineens spijt van dat ik me er niet toe kon zetten bij het overlijden van Hagelslag.

Stiekem ben ik al heel lang afscheid aan het nemen van mijn vader. Dochters moeten zich nu eenmaal losmaken van hun vader. Dit jaar had ik eindelijk een moment bereikt in mijn leven waarop ik me zelfstandig voelde. Als ik verdrietig was, dan vluchtte ik niet in de armen van mijn vader maar sprak ik het uit met mijn lief. Als er schapjes aan de muur bevestigd moesten worden, dan deden we dat zelf. Dan gebeurde het niet net zo goed - mijn vader kon nu eenmaal alles beter -maar dan probeerde ik trots te zijn dat het een Eigen Product was. En het voelde goed om hem niet meer alles op te laten lossen. Hij kon nu aan zichzelf gaan denken en met z'n vriendin leuke dingen doen. Vorig jaar is hij voor het eerst twee weken op vakantie geweest in het buitenland.

Hij genoot van het leven. Maar dat deed hij altijd al. Zijn rol was die van sterke man met grote handen die anderen het leven makkelijker maakte. Er zijn nu veel mensen die zich reddeloos verloren voelen. Ik mag maandag en dinsdag een poging gaan doen om het verlies begrijpelijk te maken. Lastig voor een atheïst. Ik kan mezelf geeneens troost bieden. Hij gaat niet van zijn vrijheid genieten in de hemel, hij wordt niet mijn beschermengel, en hij gaat niet tot me komen in mijn dromen. Hij is gewoon weg, en al wat van hem rest zijn mijn eigen constructies.

Je vader blijft altijd bij je Claudia, als is het maar in gedachten!
Heel veel sterkte!

Hebben jullie nog een beetje geslapen Claudia?

quote:

Op vrijdag 25 juli 2008 06:01 schreef Claudia_x het volgende:
Ik stel jullie berichtjes erg op prijs, ookal kan ik dat nu niet laten blijken in de vorm van persoonlijke reacties. Ik geloof dat ik het altijd maar onzin vond om 'Veel sterkte!'-berichtjes te plaatsen gericht aan iemand die je niet of nauwelijks kent, maar dat voelt nu duidelijk anders. Het is heel erg fijn. Ik heb er ook ineens spijt van dat ik me er niet toe kon zetten bij het overlijden van Hagelslag.

Stiekem ben ik al heel lang afscheid aan het nemen van mijn vader. Dochters moeten zich nu eenmaal losmaken van hun vader. Dit jaar had ik eindelijk een moment bereikt in mijn leven waarop ik me zelfstandig voelde. Als ik verdrietig was, dan vluchtte ik niet in de armen van mijn vader maar sprak ik het uit met mijn lief. Als er schapjes aan de muur bevestigd moesten worden, dan deden we dat zelf. Dan gebeurde het niet net zo goed - mijn vader kon nu eenmaal alles beter -maar dan probeerde ik trots te zijn dat het een Eigen Product was. En het voelde goed om hem niet meer alles op te laten lossen. Hij kon nu aan zichzelf gaan denken en met z'n vriendin leuke dingen doen. Vorig jaar is hij voor het eerst twee weken op vakantie geweest in het buitenland.

Hij genoot van het leven. Maar dat deed hij altijd al. Zijn rol was die van sterke man met grote handen die anderen het leven makkelijker maakte. Er zijn nu veel mensen die zich reddeloos verloren voelen. Ik mag maandag en dinsdag een poging gaan doen om het verlies begrijpelijk te maken. Lastig voor een atheïst. Ik kan mezelf geeneens troost bieden. Hij gaat niet van zijn vrijheid genieten in de hemel, hij wordt niet mijn beschermengel, en hij gaat niet tot me komen in mijn dromen. Hij is gewoon weg, en al wat van hem rest zijn mijn eigen constructies.

Die eigen constructies kunnen ook zo overweldigend, zo waardig van ontzag, dankbaarheid en respect zijn, dat het meer dan 'hemel' genoeg is voor de meeste van ons.

Lieve Claudia, het spijt me heel erg voor je. .

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 11:58 schreef Gellius het volgende:
Ik word èrg boos van twee dingen: tutoyeren door bedrijven en andere quasi-joviale toontjes

Het lijkt na het trieste nieuws van Claudia futiel natuurlijk, en dat is het ook, maar toch. Maar toch. Zie wat ik nu weer aantref op mijn deurmat.

.

.

Gecondoleerd Claudia.

quote:

Op vrijdag 25 juli 2008 17:25 schreef Gellius het volgende:


Het lijkt na het trieste nieuws van Claudia futiel natuurlijk, en dat is het ook, maar toch. Maar toch. Zie wat ik nu weer aantref op mijn deurmat.

Dat joviale, informele toontje is begonnen met Ben. De 'Ik ben Ben'-reclame, die trouwens veel prijzen won in die tijd, werd doorgevoerd in de huisstijl van Ben. Ik weet 't want ik werkte in die begintijd bij het bedrijf (ze zaten in Den Haag). De sfeer daar was toen wel heel erg tof: ik werke in een team met allemaal uitzendkrachten en wij moesten de problemen met de eerste rekeningen in kaart brengen en klanten te woord staan die daarover belden. Dat is op zich niet erg interessant om te doen, maar het team was ontzettend gezellig, grappen&grollen de hele dag door, en de lijnen heel kort waardoor je als uitzendkracht ontzettend veel vrijheid en verantwoordelijkheden kreeg.

Op een gegeven moment ging ik klachtenbrieven beantwoorden en dat was tenenkrommend. Ik werd geacht in de infantiele huisstijl van Ben brieven te schrijven. Dat ging ongeveer zo:
Hallo. Ben heeft je brief ontvangen. Je hebt een vraag over de belbundel. Ben legt dit graag voor je uit. etc.

Ik ken nog wat mensen uit die tijd en vaak doen we het voor de grap nog na. Maar goed. Ik heb er dus ook aan meegedaan Gellius. Mea culpa.

quote:

Op vrijdag 25 juli 2008 09:59 schreef Frollo het volgende:
Hebben jullie nog een beetje geslapen Claudia?

Ik slaap vrijwel niet, helaas.

Vandaag stond er een rouwadvertentie in de Telegraaf, afkomstig van zijn werk. Het is heel confronterend om een begin- en einddatum bij de naam van je vader te zien staan. Elke dag ontdek ik weer nieuwe manieren waarop het pijn kan doen. Het is zo kut.

Ach Claudia..

Ik wil bijna niet aan je denken, en aan de horror, de horror, dat geliefden zomaar dood kunnen gaan en dan echt dood zijn en dat alles precies zo vreselijk is als dat ik eigenlijk wel wist.

Maar ik denk wel aan je. En aan hoe vreselijk het moet zijn, veel vreselijker dan ik me kan voorstellen.

Alle liefs en steun en sterkte gewenst, voor de hele tijd dat je vader dood blijft, en dat dat wreed en pijnlijk is.

Arme Claudia, inderdaad. Helaas zullen er nog een hele tijd 'eerste dingen zonder' zijn. Ik heb het nu nog, geregeld. Dat is moeilijk. Het acute verdriet daarvan wordt minder, maar het gaat nooit helemaal weg. Daar zit misschien ook iets van troost in, omdat je vader gewoon nooit helemaal weg gaat. Het enige antwoord op de onvermijdelijkheid en onomkeerbaarheid van dit soort dingen, is goed te leven.

[ Bericht 1% gewijzigd door Gellius op 26-07-2008 20:50:13 ]

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 20:08 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik slaap vrijwel niet, helaas.

Vandaag stond er een rouwadvertentie in de Telegraaf, afkomstig van zijn werk. Het is heel confronterend om een begin- en einddatum bij de naam van je vader te zien staan. Elke dag ontdek ik weer nieuwe manieren waarop het pijn kan doen. Het is zo kut.

Ah verdorie toch...
Heel veel sterkte, meisje.

Dankjulliewel. Vanavond heb ik gelukkig even de zinnen kunnen verzetten dankzij de zus en zwager van mijn lief.

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 20:48 schreef k_man het volgende:
Heb je eigenlijk nog afscheid kunnen nemen? Is hij nog bij kennis geweest nadat het duidelijk werd dat het er niet goed uitzag?

Nee. En daar ben ik heel blij om. Hij heeft nooit hoeven beseffen dat hij dood zou gaan en ons met veel pijn achter zou laten. En hoe had ik afscheid kunnen nemen? Wat had ik moeten zeggen?

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 20:08 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik slaap vrijwel niet, helaas.

Vandaag stond er een rouwadvertentie in de Telegraaf, afkomstig van zijn werk. Het is heel confronterend om een begin- en einddatum bij de naam van je vader te zien staan. Elke dag ontdek ik weer nieuwe manieren waarop het pijn kan doen. Het is zo kut.

Erg joh. Begrijp helaas hoe je je voelt, mijn moeder is vorig jaar (het lijkt gisteren) plotseling overleden, waarna ik mijn werk heb opgegeven en een jaar voor mijn invalide vader heb gezorgd. Was niet altijd makkelijk want hij is erg fel en ik ook. Kom nu eigenlijk pas aan mijn eigen verwerking toe. Slaap af en toe ook slecht. Het gemis grijpt je inderdaad op heel onverwachte, alledaagse momenten. Ergens heb ik iets van 'oké mam, nu mag je wel weer gewoon terugkomen', maja.

In dit soort situaties blijken cliché's toch op te gaan. In de komende maanden/ jaren ga je je misschien schuldig over dingen voelen waar je je niet schuldig over hoeft te voelen, had ik maar.. Of dat je op sommige momenten ineens keihard zit te lachen om iets stoms. Dat mag gewoon, je kan niet constant verdriet voelen. Jij moet straks verder met je leven en je gaat je weg er in vinden. Dat is althans mijn ervaring.

Stap voor stap. Heel veel sterkte

quote:

Op zondag 27 juli 2008 04:14 schreef Manono het volgende:

Erg joh. Begrijp helaas hoe je je voelt, mijn moeder is vorig jaar (het lijkt gisteren) plotseling overleden, waarna ik mijn werk heb opgegeven en een jaar voor mijn invalide vader heb gezorgd. Was niet altijd makkelijk want hij is erg fel en ik ook. Kom nu eigenlijk pas aan mijn eigen verwerking toe.

Ik heb een broertje waar ik me een beetje zorgen om maak. Gister heeft hij voor het eerst van z'n leven - hij is 25 jaar - zelf boodschappen gedaan. Ik wil hem graag helpen om op eigen benen te gaan staan, maar ik wil hem ook niet zo betuttelen als mijn vader. Bovendien is het verleidelijk om me hierop te storten en mezelf wijs te maken dat ik best zonder mijn vader kan en ook nog zijn ouderrol over kan nemen.

Ik vraag me af of ik zelf nog in ga storten. Iedereen zegt van wel, maar ook daar kan ik me nu geen voorstelling van maken.

quote:

Slaap af en toe ook slecht. Het gemis grijpt je inderdaad op heel onverwachte, alledaagse momenten. Ergens heb ik iets van 'oké mam, nu mag je wel weer gewoon terugkomen', maja.

Inderdaad. Het voelt alsof hij op vakantie is. Dat 'nu is het wel genoeg geweest' is dan ook herkenbaar.

quote:

In dit soort situaties blijken cliché's toch op te gaan. In de komende maanden/ jaren ga je je misschien schuldig over dingen voelen waar je je niet schuldig over hoeft te voelen, had ik maar.. Of dat je op sommige momenten ineens keihard zit te lachen om iets stoms. Dat mag gewoon, je kan niet constant verdriet voelen. Jij moet straks verder met je leven en je gaat je weg er in vinden. Dat is althans mijn ervaring.

Dat heeft m'n vader me altijd heel duidelijk gemaakt, dat het belangrijk is om door te gaan met je leven. Ik kon me er haast boos om maken. Het leven mag ook wel even stil staan. Maar ik begrijp het gevaar van het Grote Zwelgen.

Gelukkig hadden we voor volgende week zaterdag al een vakantie geboekt. Die gaat gewoon door.

quote:

Op zondag 27 juli 2008 00:41 schreef k_man het volgende:
Ik weet het niet. Hopelijk niets wat hij toch al niet wist.

Ik heb nergens spijt van. Ik ben heel lief voor hem geweest en we hebben altijd goed kunnen praten. Ruzie is er nooit geweest, en 'ik hou van je' hoefden we niet uit te spreken om het voelbaar te maken.

Het is goed geweest zo. Ik vond zijn nacht op de intensive care mooi.

Ik wil je niet passeren, maar vroeg me wel af hoe je broertje nu verder gaat. Kan hij blijven wonen waar hij woont?.
En hoe is de vriendin van je vader eraan toe?

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:26 schreef SHE het volgende:
Ik wil je niet passeren, maar vroeg me wel af hoe je broertje nu verder gaat. Kan hij blijven wonen waar hij woont?

Waarschijnlijk niet, maar dat weten we nog niet zeker. De financiën bekijken we pas na de crematie. Hij zou mij uit moeten kopen, en ik weet niet of hij daar voldoende vermogen voor heeft (zijn salaris is sowieso niet erg hoog). Misschien zijn er wel manieren waarop we daaruit kunnen komen, maar dan nog is het de vraag of hij wel in zo'n groot huis moet wonen. (Het huis is zo'n 10 jaar geleden gekocht voor ons vieren.) Hij moet het zelf beslissen. Als hij er graag wil blijven wonen, dan gaan we daar alles aan doen.

quote:

En hoe is de vriendin van je vader eraan toe?

Ze functioneert en houdt zich groot, maar het is vreselijk voor haar. Ze waren altijd samen. Ik kan weinig voor haar doen om het leed te verzachten. Ik probeer m'n moeder uit de buurt te houden, om niet de controlfreak uit te hangen, en we denken veel en vaak samen terug aan de fijne momenten met m'n vader.