Mammietje, wij kwamen deze vakantie terug en ontdekten bij Léon ook een gaatje.
Voelde me hier zo rot over. Snoept hij teveel? (nee) Poetsen we niet goed? (nee) Ligt het aan zijn slechte eetpatroon? (nee)
Ondanks alles zit er toch een en de tandarts heeft het gelijk gevuld. Maar zonder boren en verdoving. Eerst helemaal schoon gemaakt en daarna gevuld. Léon liet het allemaal gebeuren, want de tandarts had een 'feestlampje' en hij mocht in de spiegel meekijken.
Hij heeft dus een heel klein kiesje links achterin. Vorige keer had de tandarts die ook al gezien en hij vond het toen heel bijzonder. Zo had hij ze nog nooit gezien. Maar dat kiesje ontwikkelt zich dus niet verder en is heel kwetsbaar. Konden er niet meer aan doen dan we al deden.
En het is een melkkies, dus het gaat gelukkig een keer over.
Heb gewoon geprobeerd er heel normaal over te doen toen we er naar toe gingen, maar ik had echt het zweet in mijn handen staan en Léon was heel relaxed.
Ook een kadootje in het vooruitzicht gesteld en gezegd dat soms iets pijn moet doen om het beter te maken. Dat laatste hielp wel, want hij kon zich nog herinneren hoe het ging toen met het hechten van de wond op zijn hoofd.
Succes!
Gister was een behangplak-dag met Cas.
Maar het is echt niet zo dat dat typisch Cas is.
Cas is veel meer dan dat. Ik praat niet veel meer over hem hier, maar het is een vreselijk innemend guitig mannetje.
Qua spraak is hij vergeleken met leeftijdsgenootjes uit zijn omgeving redelijk ver. Hij probeert hele gesprekken met iedereen aan te gaan en dat werkt heel ontwapenend zelfs bij de grootste chagerijn.
Tijdens de vakantie ging hij midden op het pad voor onze plek staan en groette iedereen die langskwam. Op een gegeven moment kende hij zelfs de namen. Dan riep hij blij naar mij: "Hé mama, da's Bodi!" (frans jongentje) En de mensen kenden Cas ook. "Bonjour Casch." "Hoi Cas."

Het is ook heel leuk om te zien hoe hij nu met Léon speelt. Eerst pakte hij alleen maar spul af, maar er vinden nu hele spellen plaats. Wedstrijdje met de auto's. Er wordt over en weer geruild van speelgoed. Ze gaan op drakenjacht samen of zijn piraten op zoek naar de schat.
En ja het gaat ook nog steeds regelmatig mis.
We hebben hem nu de loopfiets gegeven en ook daar redt hij zich goed mee. Superding.
Vanmorgen ging hij weer naar het kdv. Maar daar had hij geen zin in.
Toen we in de auto zaten en in de buurt kwamen zei hij ineens: "Niet naar Bianca (leidster) toe. Wille naar de markt."
En dat bleef hij volhouden, ondanks alle leuke dingen die ik opnoemde. Daar aangekomen klemde hij zich aan me vast en wilde zijn jas niet uit. Moest echt vreselijk huilen toen ik weg ging. Zo erg heb ik het met Léon niet gehad.
Maar je weet ook, dat hij binnen 5 minuten weer aan het spelen is. Maar hij heeft dan nog wel heel sterk dat hij nog eens naar de deur loopt en droef staat te kijken. Vind ik naar. Ik zou alleen geen andere oplossing weten. Hij mist zijn broer daar ook heel erg. Eerder waren ze natuurlijk altijd samen en dit is begonnen toen Léon naar school ging.
Misschien dat ik daarom hier wel zo'n lap tekst neerkwak, ik mis hem gewoon.

Prachtig mini-mannetje met enorm veel pit in zijn donder, knuffelkont, draak, clown.
Da's Cas.