Ik voel me in de steek gelaten.

quote:

Op vrijdag 18 juli 2008 23:37 schreef Teunebeun het volgende:
Ik heb een paar weken geleden een mooie hyves blog gemaakt. Heb er een heel erg mooie tekst ingezet. Dat ik heimwee had naar de mooie meiden en de andere grappige klasgenoten. Altijd leuke tijden meegemaakt.
Bekijk ik deze blog vandaag zie ik dat er maar twee mensen gereageerd hebben. 14 keer bekeken. Ik denk bij mezelf zet er toch een klein berichtje neer. Zodat je toch wat respect hebt. Ik heb 3 uur gewerkt aan deze wonderlijke tekst. Normaal ben ik niet zo emotioneel maar dit alles moest er echt uit.

Ik heb ook nog een mooie mail gemaakt. Voor een vriendin van mij. 5 dagen geleden. Het contact is verslechterd omdat ik haar maar weinig zie. Maar ik had bepaalde momenten met haar gedeeld en ik wilde haar bedanken. Dus heb ik maar een mooie tekst gestuurd met een subtiele hint dat ik haar leuk vond. Vandaag ook de mailbox gecheckt nog niks erin.

Ik voel mij in de steek gelaten. We hadden zo'n mooie tijd samen. We waren stilletjes verliefd. Maar ik heb haar nooit durven vragen of ze met mij uit wilde gaan. Ik voel mij ook nog eens dubbel genaaid om het zo maar te zeggen. Heel veel klasgenoten hebben mij in de steek gelaten.

Ik voel me rot. Waarom heb ik die dingen toch geschreven. Alleen maar voor die 2 reacties. Ik kon het beter laten...

quote:

Op vrijdag 18 juli 2008 23:43 schreef Teunebeun het volgende:

[..]

Als zij mij omhelsde is dat dan geen verliefdheid. Wat is dan verliefd zijn?

quote:

Op vrijdag 18 juli 2008 23:37 schreef Teunebeun het volgende:

Bekijk ik deze blog vandaag zie ik dat er maar twee mensen gereageerd hebben.

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 00:00 schreef Teunebeun het volgende:

[..]

Ja, verleden tijd is altijd leuk om over te praten. Daar houd ik ook van. Maar ik mis ze zo

quote:

Heimwee
Ik ben net terug van de uitreiking van het diploma. Ik verlang terug naar waar het allemaal begon. Het begon op BC Schöndeln. Een naam die ik nooit meer zal vergeten. Na een lange vakantie van een paar weken. Kwam ik terecht op BC Schöndeln. Dat was een hele verandering. Als je er rond keek zag je allemaal oudere kinderen. Dat was ik helemaal niet gewend. Normaal was ik een van de oudste van de school. Na het maken van de klasse foto koelde ik even af. Met wat frisse limonade achter in de tuin en lekker in het zonnetje. Dat zonnetje gaf mij een geweldig gevoel. Het gaf een gevoel van vol zelfvertrouwen.
Een paar weken later zaten we eindelijk in een klaslokaal. Wat was het er warm zeg. Het was net of mijn oude school niet stookte. Opzoek naar het volgende lokaal kwam ik mijn mentor tegen. Ik bewonderde zijn lange lichaamslengte. Ik moest mijn hoofd bijna verticaal omhoog richten om beleefd over te komen.
In de pauze ging het anders dan op de basisschool. Je kon zelf eten kopen. Dat was een hele voor uitgang. Mijn moeder hoefde geen boterhammetjes te smeren. Ze gaf mij geld mee. Ik leende het geld uit aan iedereen. Bij sommige kreeg ik het geld netjes terug en bij sommige moest ik heel lang wachten. Er zijn nog mensen waar ik nog steeds geld van krijg. Maar dat vergeet ik gewoon wat maakt het uit het geld is immers van mijn ma.
Na een fietstocht van 2 minuten belandde ik thuis achter het bureau. Het allereerste huiswerk. Het viel niet mee want ik had het moeilijk met wiskunde. Ik begreep er niks van het was net Algebra of een andere taal. Engels ging wat beter maar ook dat liep niet helemaal perfect.
Eindelijk het huiswerk was af. Ik rende direct naar mijn pc. Het windowsscherm begon direct te lopen. Eindelijk ontspanning wat was dat ellendig zeg. Ik startte de welbekende msn messenger. Dit programma was in die tijd zeer populair. Nu is het nog welbekend maar sommige mensen nemen er afstand van. Ik voerde de emailadressen in en begon met mijn klasgenoten virtueel te spreken. Dat ging beter dan op school. Ik was zeer verlegen, een probleem dat mij nu nog steeds achtervolgd. Maar op msn durfde ik wat beter. De gesprekken liepen goed. Niemand kon zien dat ik bloosde. Ik zat veilig achter het computerscherm.
Jaren later zat ik eindelijk in het derde jaar. Dit begon met preken en geblèr. Eindexamen dit en dat ik werd er gek van. Maar toch was ik ook wel een beetje zenuwachtig. Gaat het wel goed komen met me? Heb ik wel goede punten? Dit waren de vragen die mij iriteerde. Ik had de neiging om mijn contacten wereld af te sluiten en aan school te werken. Het ging steeds beter. Met de sociale contacten ging het wat slechter. Ik klapte in elkaar buiten school. Ik werd verlegen. Ik dacht bij mij zelf zal ik deze strijd winnen?
Na een jaar van hard werken en studeren. Kreeg ik te horen dat ik een stuud was. Ik wilde dat niet en begon mijn studie een beetje te verknoeien. Dan maar slechte punten en geen stuud zijn dat is beter. Dat dacht ik tenminste. Het ging de verkeerde kant op. Met de sociale contacten ging het steeds beter. We naderde oktober en het befaamde Gulpen kamp. Na een lange fietstocht kwamen we eindelijk aan bij de eindbestemming. Het was een leuke oude boerderij die als jeugdherberg nieuw leven in geblazen was. Het had een groot huis een paar kleine huizen. Ik was ingedeeld in huisje nummer 3 dat na het koken de 2 de prijs had gewonnen met de eetwedstrijd. We kregen ijs als prijs. We gingen s’avonds naar de meiden toe om daar film te kijken. We deelde het ijs onder de twee huisjes. We wastte gezamenlijk af. De film die we keken was een goede horror film. Lekker spannend en veel bloed. In de tijd dat we de film keken werden er grappen uitgehaald. Jongens bonkte tegen het raam en kwamen zelfs door het raam naar binnen. De meiden schreeuwde zich schor en ik werd een beetje doof. Dat geschreeuw kan je gehoor ernstig beschadigen. Wat konden die meiden toch schreeuwen.
De volgende dag waren de meiden schor. Er kwam bijna geen geluid uit Ik was doof geworden of ze hadden te veel geschreeuwd. 1 van de 2 maar ik gok het laatste.
De laatste dag gingen we lekker los in een kleine disco. De ruimte was maar net genoeg. Het had niet veel gescheeld of je stond in het café. Na wat frisdrank mochten we kiezen tussen wijn en bier. Ik pakte het bier aan en liep naar het disco gedeelte. Daar dronk ik het bier in een teug op. Met een slag van het mannetje van de hamer in mijn hoofd swingde ik mee. Het was geweldig. Ik vind het nog steeds jammer dat Hoedad die dag afscheid genomen had van ons, 4T. Het was een pijnlijk moment en na een paar woorden in de trant van ik hou van jullie. En ik ga jullie nog bezoeken of anders kom ik je halen zongen we het lied You'll Never Walk Alone. Iedereen huilde. Een moment om nooit meer te vergeten.

Aangekomen op school ging ik na het pakken van mijn fiets naar huis. Het was een mooie tijd geweest. Ik kreeg er zelfs heimwee van. Ik wilde terug naar die tijd. Maar het ging niet. Ik dacht bij me zelf had ik maar een tijdmachine. Dan kon ik de tijd terug draaien en de mooie momenten van het team van Gulpen weer herbeleven. Het team van leraren en klasgenoten. De mooie meiden en de grappige vrienden.

De examens naderde al snel. Ik leerde niet meer. Een week voor de examens kreeg ik toch een zenuwinzinking. Wat als ik het niet haal? Wat gaat er dan gebeuren? Na een preek van meneer Spätjens begon ik weer te leren. Ik dacht ik zal die vent wel iets laten zien. Ik kreeg een cijferlijst van hem. Ik was blij. Ik had een 7 voor Nederlans, een 6.9 voor Frans, een 6.0 voor wiskunde, een 6.4 voor NASK1, een 7 voor maatschappijleer en een 7.0 voor Duits. Hey die Pasmans is toch wel een fijne kerel. Altijd dat geblèr en geschreeuw tijdens de lessen het was om gek van te worden. Ik had ook nog een 7.7 voor Engels dit had ik flink bijgespijkerd de laatste tijd.

Met goede moed ging ik de examens in. Na elk examen sprintte ik naar huis. Dit omdat ik het examen wat ik net gemaakt had snel wilde nakijken. Ach de minimale scores waren NL=> 5.8 Wiskunde => 5.1 Frans=> 5.3 Engels => 6.4 Duits => 7.8 en voor NASK1 => 7.3
Ik dacht heb ik nask1 wel goed nagekeken. Een 7.3 was een zeer hoog punt. Na 3 keer nakijken kwam ik tot mijn conclusie dat het wel goed kon zijn.

De eerste paar dagen na het examen gingen langzaam voorbij. Op de ene moment dacht ik, ik haal het wel en op het andere ogenblik dacht ik, ik ga zakken. 11 Juni naderde. Rond 8 uur had ik mijn PSP al in de handen om de normeringen te bekijken. Het ware zeer strenge normeringen. Ik dacht het is gedaan. Ik kan fluiten naar het diploma en de cadeau’s. Rond half 4 begon het tenenkrommende uur. Mijn neef was al geslaagd. Ik feliciteerde hem. Ik ging op msn messenger en ik keek wie er ging zakken en slagen. Na 20 minuten begon ik rond te rennen door het hele huis. Het was een uur van hoop en wanhoop. Hey bij Kees zijn msn naam staat geslaagd. Ik feliciteerde hem. Ik moest nog 20 minuten wachten. Eindelijk het was half vijf. Ik was geslaagd. Na een hoop felicitaties kwam ik terecht in een vakantiesfeer. Eindelijk echt vakantie. Ik was uitgenodigd op een verjaardag en mijn neef kwam mij halen. Eindelijk weer eens feest.

20 juni naderde en het feestgevoel begon weer te kriebelen. Ik was uitgenodigd voor het eerste examenfeest van een klasgenote. Het feest begon goed. Ik kon gelijk helpen in de keuken. Dit was wel grappig. De eerste gasten kwamen. Ik herkende alleen Youri. Of hoe je ze naam ook schrijft. Na een 20 minuten kwam Ruudje aanzetten. Er waren ook nog een paar meiden bijgekomen van te voren. Na een kwartier kwamen de VMBO-ers binnen. Eindelijk gezelschap van Ruud en de andere die ik wel goed kende. Ik zoop mij letterlijk te pletter. Na een stuk of 10 glaasjes bier moest ik naar het toilet. Er stond een file van hier tot “Tokyo”. 10 wachtende voor u dacht ik zelf. Eindelijk was ik op de wc. Ik looste mijn gedronken bier in het toilet. Opeens ging het licht uit. Iemand vond het grappig om dat te doen. Na het bier te hebben geloost en mijn handen te hebben gewassen liep ik richting de parasol. Dit was duidelijk de plek van de VMBO-ers. Na 2 uur daar te hebben gestaan en gelachen en gesproken te hebben. Was het duidelijk mijn verlegenheid was verleden tijd. Mijn vader belde na een half uur op. Ik moest naar huis. Met tegenzin zei ik: “Hajje wao jongens en maedjes”. Dit vond ik zo jammer ik wilde nog zeker een paar uur blijven. Maar er is niks aan te doen. Ik ging naar Laurie en ik zei dat ’t feest geweldig was. Na een kwartier ging ik naar huis. De auto stond al klaar. Mijn vader bracht mij naar huis. Het geweldige gevoel verdween. Ik had de pest in om zo vroeg naar huis te moeten gaan.

Na 5 dagen begon ik de dag goed. Ik moest kersen plukken. Mijn hoogtevrees weerhield mij daarvan maar ik moest toch die ladder op. Ik moest geld verdienen. Anders geen feesten meer. Na een uur van zwikke en zwoegen verdween het vreselijk bekruipende gevoel van hoogtevrees. De vrouw kwam naar buiten. En gaf mij een zak met kersen en 5 euro. Dat had ik wel snel verdiend dacht ik bij mij zelf.

Thuis aangekomen deed de CV-ketel het weer niet. Ik moest een koude douche nemen. Terwijl mijn moeder de monteur belde. Het was vreselijk koud. Zo’n douche was gewoon pijnlijk. Zeker met het temperatuursverschil. Het koude water had zeker een temperatuur van 0 graden celcius. Na wat geschreeuw van oeh en ah door ’t koude water stond ik met mijn handdoek mij af te drogen. Eindelijk klaar met de koude pijnlijk douche. Ik vond mij zelf wel geschikt voor militair.

Het was inmiddels 3 uur. Ik stond al klaar. Ik ging op weg naar school met mijn moeder. Ik kwam een paar jongens tegen. Na 5 minuten buiten te hebben gezeten liep ik met mijn moeder naar de aula. In de foyer was ’t bloedheet. De deuren gingen open en we konnen plaats nemen in de oude aula. Ik ben er al zeker 2 jaar niet geweest. Het was er nog warmer dan in de foyer. Na een speech van mevrouw Coenen en meneer Menting, kwam eindelijk Mitchell aan de beurt. Het was een overweldigend. De kerel had het weer voor elkaar. Hij kon goed praten en schrijven. Maar dit was toch het toppunt. Zoveel emotie die hij liet blijken. Mitchell ga zo door en schrijf eens een boek.

Na een hele lijst foto’s van de andere leerlingen kwamen ze bij mij aan. Wat een foto zeg. Met mijn droge blik op die foto ik leek wel stoned. De tweede foto was niet veel beter vond ik zelf. Ik denk dat ik niet zo foto geniek ben zoals de andere. Ach ja dat komt wel goed. Op weg naar meneer Spätjens keek ik de zaal goed rond. Wat een mensen en dat allemaal voor de geslaagden. Bij meneer Spätjens aangekomen gaf hij mij een hand en feliciteerde mij. Na de 2 andere felicitaties van zijn colega mentoren ging ik naar boven. Ik tekende het diploma. Liep naar onder. En bedankte mevrouw Coenen. Ik kreeg een roos en ik ging op weg naar de centrale hal.

Hier was het aanzienlijker koeler. Na wat luisteren naar gesprekken tussen mijn moeder en de andere ouders gingen we naar huis. We gingen te voet. Ik kreeg heimwee naar alles. Het is zo dichtbij en toch ver weg. Ik ga jullie missen allemaal. De mooie meiden en de grappige vrienden. En in het speciaal Hoedad en Mitchell die allebei geweldige kerels zijn. Ik hoop jullie nog eens te treffen.

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 00:11 schreef Teunebeun het volgende:

[..]

Hoe doe je dat dan?

quote:

Op zaterdag 19 juli 2008 00:07 schreef Teunebeun het volgende:

[..]

Daar ben ik te laat mee denk ik. Ik heb wel gevraagd aan een oom van mij of hij misschien werk had. Maar helaas pindakaas.

quote:

Op vrijdag 18 juli 2008 23:42 schreef Xennia het volgende:

[..]

Misschien was je wel in je eentje stilletjes verliefd