Discussietopic Dagboek van een R&Per

quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 14:35 schreef Re het volgende:
ga je ook nog meedoen ATB?

quote:

Op vrijdag 15 augustus 2008 02:36 schreef alwaysthebest het volgende:

[..]

Weet je wat, ik doe wel gewoon mee. Zeg ik om half 3 's nachts.
Ik zal me morgenmiddag even inlezen in wat precies te doen.

quote:

Op vrijdag 15 augustus 2008 18:43 schreef Zhenar het volgende:
Sushikots !!!!!! Dan wéét je dat een stukje goed is

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 22:50 schreef Giechel_Ho het volgende:
Waar blijft de nieuwe inzending?

quote:

Vrijdag 5 september (Surveillance-Fiets)

Lief dagboek,

Wat voelde ik me vanmorgen slecht toen ik wakker werd. Moest meteen weer aan gisteravond en dus aan Bas denken. Hoe heb ik mezelf zo voor lul kunnen zetten. Wat moet Floor nu wel niet van me denken!!? Nu sta ik bekend als 'Lara die haar ex onder gekotst heeft'. Wat zullen mijn ouders zeggen als ze het horen? Naja als ze het horen, ik hoop van niet natuurlijk. Ik ben maar drie kwartier onder de douche gaan staan en besloot er maar het beste van te maken vandaag.

Wat zag ik er tegenop om naar school te gaan vandaag zeg. Onderweg naar college kreeg ik een smsje van Floor. Ze vroeg aan me hoe het met mij ging, ik sms'te terug dat ik me goed voelde. Maar eigenlijk ging het slechter dan ooit. Wist Floor niet dat Bas mij betast heeft en dat hij zei dat hij nog van me houdt?! Wat heb ik aan haar als ze dit niet eens weet, ze was er toch zelf bij! Ze moet het wel gezien hebben, dat kan niet anders. Toen ik de collegezaal binnenkwam keek iedereen me aan, kreeg het meteen weer benauwd. Ik besloot maar gewoon te doen alsof ik helemaal alleen was. Dat werkt altijd als ik een paniekaanval op voel komen. Net als vorig jaar, toen papa op de verjaardag van oma aan me vroeg hoe het met mij en Bas ging. Net nadat het uit was.

Van Bas heb ik niets gehoord vandaag, schaamde hij zich voor zijn gedrag of is hij boos op me? Ik vroeg het me de de hele dag af, kon aan niets anders denken terwijl ik niet aan hem wilde denken. Uit pure ellende heb ik maar met papa gebeld. Zoals verwacht werd hij meteen boos omdat ik gisteren niet opnam. Heb hem maar verteld dat ik aan de studie zat. Misschien is het toch maar beter dat ik mijn verjaardag thuis ga vieren. Dan hoef ik ook niet bang te zijn dat ik Bas tegenkom als we uitgaan met de meiden.

Ik kijk wel op tegen maandag, we hebben weer een practicum klinische pathologie. Zou Bas er net zo tegen opzien als ik? Of gaat hij me belachelijk maken, misschien heeft hij wel een foto gemaakt!!? Ik wil er eigenlijk niet aan denken... ga maar vroeg naar bed strakjes ben best wel moe. Morgen lekker uitslapen en dan ga ik maar even de stad in. Moet nog nieuwe kleren kopen, denk dat ik maar een grote coltrui ga kopen waar ik me lekker in kan verschuilen maandag!

quote:

Zaterdag 6 september (motorbloempje/Faithy)

Hoi Dagboek,

Wat moet ik vertellen over vandaag… Het was een zaterdag zoals alle anderen, of moet ik zeggen, bijna als alle anderen.

Het begon met het geëikte gezeur van Floor of ik nou eens ‘gezellig mee de stad in ging om te shoppen’. Nadat ik dat voor de zoveelste keer met veel ‘maren’ en ‘nee’s’ had afgewimpeld heb ik het mezelf maar even makkelijk gemaakt. Heb een enorme pot thee gemaakt, ben lekker op de bank geploft en besloot mezelf even af te zonderen van al die klotezooi van de laatste week.

Net toen ik dat had besloten en de kussens nog even had opgeschud en een van de magazines van Lotte pakte verdween meteen weer de zogenaamde rust die ik had gevonden: "WAAROM WIL IK MIJN EX TOCH TERUG - na alles wat hij gedaan heeft?"; prijkte er met grote letters op de voorkant van het blad.

Godverdegodver, wáárom moet ik toch bij álles herinnerd worden aan die klootzak? Waarom moet hij zelfs op de dag rust en kalmte die ik mezelf beloofd heb in mijn leven blijven rondspoken als een soort plaaggeest. Hij wéét dat ik m niet zomaar kan vergeten, hij wéét dat ik al mijn vertrouwen aan hem heb gegeven, en dat hij het állemaal heeft weggegooid en dat ik nog steeds niet begrijp waarom? Eén of andere duistere kracht moet dit blad hier neergelegd hebben, het móet wel. Niemand gunt mij m’n dag rust.

Dus, tot zover de kalmte, de rust en de thee waar ik ineens geen trek meer in had. Moedeloos ging ik op de bank zitten en besloot de rest van de dag maar te zwelgen in zelfmedelijden en wie weet als klap op de vuurpijl nog eten voor mezelf te bestellen, er zou toch wel niemand meer thuis zijn. Dácht ik.

Ineens hoorde ik luide voetstappen met een huppelend ritme op de trap. Dat kon niemand anders zijn dan Lotte.

Lotte.. ook al zo iemand die áltijd opgewekt is, áltijd vrolijk. Het lijkt wel alsof zij vooraan stond in de rij met geluk. Die lach is niet van haar gezicht te beitelen en ze is áltijd positief. Ook als je denkt ‘rot toch een teringeind op’. En ja hoor… toen ze het blad op tafel zag liggen en er een korte blik op wierp toen ze naast me op de bank plofte wreef ze het er nog even in. Al had ze dat zelf niet door. Had zij het verhaal van Bas en de kots niet gehoord? Vast wel, maargoed, ze ziet toch in álles het goede… (wat is er goed aan kots? )

“Kommop meis, je hebt je toch niet van je stuk laten brengen door dat? Je wilt hem toch niet écht terug? Je bent zoveel meer waard dan die klojo! Je bent geweldig, lief, aardig, mooi en en en en slim! Slim! En hij is dom! Dat hij je zomaar heeft laten schieten. Kommop meid! Kleed je aan, gaan we ]lekker winkelen en lekker gek doen en dan ben je zo alles weer vergeten! Ik belóóf het je!”

En dat dus allemaal met een prodent-smile… Ik dacht dat ik moest kotsen.. wéér…

Nadat ik me ook van dit onplezierige vooruitzicht heb weten te verlossen onder het mom van studie en een migraine-aanval (ik was écht niet onder de indruk van dat artikel, ik had hem niet eens op tafel gelegd joh! Alles gaat prima!) ben ik terug gegaan naar mijn kamer, zette ik een stemmige CD op van Tori Amos en ben van die achterlijke Amerikaanse high-school-comedies gaan kijken op de laptop. Niet dat het hielp, maar de stomzinnigheid van die films maakte dat ik héél af en toe me meer ergerde aan de blonde barbies die voorbij huppelden dan aan mijn eigen gezwelg. De ranzige afhaalshoarma van die rare man op de hoek maakte het feest compleet.

Het moet toch ooit eens afgelopen zijn? Ooit moet ik mijn vertrouwen toch weer hervinden? Het lijkt wel of hij het in een grote kluis heeft gestopt, en de combinatie van het slot heeft opgegeten…

Kotste hij het maar ’s uit…

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 00:22 schreef motorbloempje het volgende:
ik heb geen idee... misschien mag ik het laatste stuk schrijven en blijkt ze een psychopatische moordenaar te zin?

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 14:07 schreef Burdie het volgende:
Kan ik me nog aanmelden? Liefst in september, in oktober ben ik op vakantie .

quote:

Op donderdag 17 juli 2008 22:05 schreef Re het volgende:
Dagboekdag Schrijfdatum User

1-- 01-03 Augustus -- Re
2 -- 04-06 Augustus -- DaMart
3 -- 10-12 Augustus -- p-etr-a
4 -- 13-15 Augustus -- Giechel_Ho
5 -- 16-18 Augustus -- Surveillance-Fiets
6 -- 19-21 Augustus -- Faithy
7 -- 22-24 Augustus -- Twinky
8 -- 25-27 Augustus -- Blight
9 -- 28-30 Augustus -- Lindytje
10 -- 31-02 September -- LekiamH
11 -- 03-05 September -- MissBliss
12 -- 06-08 September -- sigme
13 -- 09-11 September
14 -- 12-14 September
15 -- 15-17 September -- fraubitch
16 -- 18-20 September -- Tha_Erik
17 -- 21-23 September -- Rebubbled
18 -- 24-26 September -- Biancavia
19 -- 27-29 September
20 -- 30-02 Oktober
21 -- 03-05 Oktober -- Queen_Bee
22 -- 06-08 Oktober
23 -- 09-11 Oktober
24 -- 12-14 Oktober -- alwaysthebest
25 -- 15-17 Oktober
26 -- 18-20 Oktober
27 -- 21-23 Oktober
28 -- 24-26 Oktober
29 -- 27-29 Oktober -- Zhenar

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 14:07 schreef Burdie het volgende:
Kan ik me nog aanmelden? Liefst in september, in oktober ben ik op vakantie .

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 17:06 schreef Burdie het volgende:
09-11 September graag.
Moet ik dan drie stukjes schrijven .

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 17:19 schreef babette21 het volgende:
zet mij maar op 9-11 oktober

quote:

Lief dagboek,



Ik ben eruit. Ik heb het helemaal gehad met hem en met de controle die hij over mij heeft. Dit kan zo niet langer! Zometeen bel ik hem gewoon en vertel ik wat ik ervan vind! Maar eerst even een pot thee zetten.

Zo, daar ben ik weer, nu met thee. O god, wat moet ik toch tegen hem zeggen. Dat ik genoeg van hem heb en wil dat hij uit de weg gaat? Voor hem moet dat ook niet zo moeilijk zijn, ik heb verdorie over hem heen gekotst. Of de waarheid, dat ik hem eigenlijk gewoon terugwil. En dat hij met zijn dronken kop me weer helemaal het hoofd op hol brengt? Dronken mensen zijn eerlijk, toch? Dus hij wil mij ook? Maar nee, hij neukt Karin en Marieke en weet ik veel wie, hij hoeft mij niet eens! En groot gelijk heeft hij, zo’n lelijk, dik, kotsend kutwijf hoeft toch niemand. En zie je wel, hij kan iedereen krijgen!

Okay, ik ga eerst maar even douchen en me aankleden enzo. Dit schiet niet echt op. Waarom moet het ook zo moeilijk gaan, kan het niet gewoon duidelijk zijn. Ik haat hem, hou van hem, wil hem naast me, wil hem ver uit mijn buurt. Ik wil dat hij om mij geeft, alleen om mij en niet om al die sletjes. Die prachtige meisjes die toch veel beter zijn dan ik.

Shit, nou zit ik weer te huilen. Waarom heeft hij zoveel macht over me? Over hoe ik me voel? Waarom is het zo’n chaos, kan ik niet iets duidelijks voelen en vinden. O ik haat dit van mezelf.

Bellen gaat het dus ook niet worden. Ik moet eerst maar eens duidelijk krijgen wat ik wil. Of niet wil misschien. De vraag is of hij mij wel wil als ik hem wil. He, die zin klinkt raar. Nouja, dit is tenslotte mijn dagboek, alsof iemand gaat lezen wat voor vreemde zinnen en warrige gedachten ik hier op schrijf.

Ik ga zo toch maar douchen. Zijn shampoo staat trouwens nog steeds in mijn vakje in de badkamerkast zag ik gisteren. Dat deed me toen ook meteen weer denken aan hoe we samen douchten en ik zijn haar inzeepte. En zijn lichaam, zijn prachtige lichaam.

Nee Lara, hou op! Hij is het niet waard dat je zoveel aan hem denkt! Zet je eroverheen! Het is uit!! Hij moet je niet! Je bent niet zo’n domme doos met liefdesverdriet, kom op. Leven met die hap! Niet zo zielig doen!

Al is dat zielig doen toch precies wat ik wil… Gewoon lekker hier op de bank blijven hangen in mijn pyjama met thee. En een dekentje om mee heen want zo warm is het niet. Maar ik geloof dat Floor vanavond weer uit wilde, misschien is het toch slimmer om dat te doen. Anders zit ik zo depressief in mijn eentje. Nouja, ik weet het niet. Ik zie nog wel. In ieder geval ergens toch fijn dat ik het zo van me af kan schrijven. Misschien vanavond meer, anders morgen weer.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:41 schreef sigme het volgende:
Ik vind dat Lara langzamerhand wel weer wat pit terug mag krijgen.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:03 schreef Twinky het volgende:
Dat duurt lang voordat ie hier staat! Dit is het iig:
[..]

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:42 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]

Eens. Het zou wel kek zijn als ze ook eens wat zou proberen oid, ipv bij voorbaat iets al niet doen omdat ze zo bang is. Ik snap dat ze zogenaamd zoeen stoornis moet hebben, maar mja.

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 19:44 schreef DaMart het volgende:


Je staat erbij!

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 12:44 schreef babette21 het volgende:

[..]

oeps, blijkt eigenlijk heel slecht uit te komen. Doe toch maar wat later: 15-17 oktober

quote:

Lief dagboek,

Na een kurkentrekker, hier en daar een dubbele looping en een razende versnelling in de achtbaan die ‘mijn emoties’ heet, kwam er vandaag geheel onverwacht een moment van onaangename berusting in mijn leven. Net toen ik dacht dat mijn gevoelens de baan uit zouden vliegen en ik alle controle begon te verliezen, gebeurden er dingen die mij deden beseffen dat die haarspeldbochten en duizelingwekkende pirouettes eigenlijk maar flauwe bochten en kalme rondjes bleken.

Het begon allemaal vanmorgen in de bus, onderweg naar een nieuwe week confrontaties en ongemakkelijke situaties in de collegezaal. Mijn hoofd, als altijd één groot in elkaar gezakt Mikadospel van tegenstrijdige gevoelens, stond werkelijk op ontploffen toen ik opeens vanuit mijn schoudertas werd toegezongen door mijn ook al warrige en drukke ringtone. Het bleek mijn moeder te zijn. Toen ik haar enigszins bedremmelde manier van spreken hoorde bekroop mij direct een naar en ongemakkelijk gevoel. Het bleek terecht. “Het gaat om je vader”, hoorde ik haar zeggen. “Het gaat niet goed met hem. Hij is met spoed opgenomen in het ziekenhuis”. Even laste ze een korte pauze in, in afwachting van mijn reactie, maar ik wist niets te zeggen. “Ik denk dat het hem goed zou doen als je even bij hem langs gaat. Dat zou fijn voor hem zijn”, vervolgde ze zonder een antwoord van mij te hebben gekregen. Nog niet echt wetende wat ik moest denken of voelen vroeg ik aan mam alle gegevens die ik nodig had en stapte ik bij de eerste de beste bushalte naar buiten om mijn weg rechtsomkeert voort te zetten.

Een aantal uur later baande ik mij een weg door de lange, kille en sfeerloze gangen van het ziekenhuis. Bij elke stap die ik dichter bij de kamer van mijn vader kwam voelde ik mijn benen zwaarder worden. Het geluid van mijn hakken op het lichtgrijze ziekenhuiszijl klonk mij aan als loden blokken op een metalen ondergrond. Ik heb het al niet zo op confrontaties, maar als het dan ook nog eens gaat om de man bij wie de onzekerheid eigenlijk allemaal is begonnen, dan wordt het er niet makkelijker op. Voet voor voet naderde ik de ruimte waar ik hem zou moeten vinden en naarmate de passen vorderden dwaalden mijn gedachten steeds meer af naar hoe het vroeger met ons was. Ik herinnerde me de wandelingen zoekende naar dennenappels in het bos. Ik herinnerde me de verjaardagstaarten die pap jaar op jaar voor mij bakte, zo mooi dat ik ze haast niet aan durfde te snijden. Maar in plaats van me af te vragen of ik volgende week weer zoiets van hem zou krijgen kwamen ook die andere herinneringen in mijn naar boven. De herinneringen aan mijn tennislessen en de trotse blik op zijn gezicht als ik weer een wedstrijd had gewonnen, maar ook de herinnering aan de teleurstelling bij hem én mij als ik tijdens een partij de mist in was gegaan. De blikken die mijn vader mij (niet) gaf na een verloren match staan nog steeds op mijn netvlies gebrand. Die beduusdheid in zijn ogen, de onthutsing in zijn stem. Voor papa betekende mijn talenten en het wel of niet benutten daarvan zoveel meer dan ik toen ooit had kunnen begrijpen.

De half geopende luxaflex van de ramen in de steeds langer lijkende gang lieten een flauw zonlicht door. De ruimte werd half belicht wat de hal een gemengde sfeer toe bracht. Het klopte goed bij hoe ik me nu voel. Mijn lieve papa, zo trots op mijn prijzenkast maar zo teleurgesteld in dat ik als tennisster nooit heb kunnen slagen. Mijn lieve papa die diezelfde teleurstelling heeft laten varen omdat hij er van overtuigd is dat ik nu succes zal hebben in de geneeskunde. Mijn lieve papa, die mij, zoals hij zegt, toch stiekem als een oogappeltje ziet, die is nu heel erg ziek. Wat er nu gebeuren gaat met Bas, Floor, Karin, Marieke, de hoogleraar of de kantinejuffrouw, het kan me allemaal even geen reet meer schelen. Ik wil alleen maar dat papa beter wordt, want zoals het nu gaat kan hij mij misschien wel nooit zien slagen..

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 17:08 schreef Blight het volgende:
Ingestuurd. Beetje een nieuw iets er bij ingezet. Hoop dat het bevalt.

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 17:33 schreef Twinky het volgende:
leuk stukje Twinky

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 17:18 schreef ChipsZak. het volgende:
Er komt nu iig weer wat schot in _{waar ik al wat over had gezegd eerder hier,}dus da's wel fijn.
Zou fijn zijn alssie overleed, mwehe, want het had allemaal nog wel iets extremer gemogen. Maarja, tis iig iets en verder moeten we zien wat er gebeurd met paps.

Verder;

Eerst dacht ik dat het feit dat het een dagboek zou zijn een grotere rol zou spelen, want de manier waarop door velen geschreven word komt imo niet over met specifiek een dagboek stijl, (behalve 'lief dagboek') maar meer als een gewone stijl zoals in vele boeken. Gedetailleerde beschrijvingen e.d., die je nooit zou zien in een dagboek. Maarja, dat zal wel teveel mierengeneuk zijn.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 18:34 schreef ChipsZak. het volgende:
Ik heb niet gezegd dat het saai was, want dat was het niet --> anders zou ik het niet lezen. Maar het is gewoon leuker als er iets onverwachts gebeurd, wat nog niet het geval was; en deze gebeurtenis was dan wel onverwacht, maar imo niet zo extreem beschreven waardoor ik dat verrassingseffect een beetje mistte, neemt toch niet weg dat ik het wel fijn vind. Ik had toch ook geen mega kritiek ofzo? Bovendien; daarvoor is dit topic toch, anders moet je niet meedoen.

En ik ga me niet aanmelden, ik zei alleen dat ik iets anders verwachtte gezien 'dagboek', dat zegt niet dat ik het stom vind nu dat niet zo is? Alleen dat ik iets ánders verwachtte, dat hoeft niet per se negatief te zijn.
En zal wel meevallen trouwens met dat ik de eerste zou zijn die zou roepen dat het dan nóg saaier zou zijn, want ik lees vrij veel dagboek-boeken, juist omdat ze me zo aanspreken.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 13:33 schreef DaMart het volgende:

[..]

Ik vind dat hij/zij aan nymfomanie moet lijden .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 22:50 schreef MPG het volgende:

[..]

Ouwe geilpijp dat je dr bent!
EN mij dan ook nog hiervoor strikken

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Dinsdag 9 september (Muck)

Dag Boek,

“Ergens een nachtje over slapen”, het klinkt zo mooi, maar nu ik dat gedaan heb, lijkt alles alleen maar erger dan eerst. Mijn vader… zoals hij daar gister lag, wat leek hij klein in zijn pyjama in dat kille ziekenhuisbed! Ik ken mijn vader alleen als grote strenge man, keurig met een stropdas en een kaarsrechte vouw in zijn broek. En nu ligt hij daar helemaal alleen op een kamer met al die slangetjes in zijn lijf. De machines om hem heen piepten en zoemden de hele tijd, ik werd er een beetje zenuwachtig van eerlijk gezegd.

Ik ben blij dat hij sliep, want ik had echt geen idee wat ik moest zeggen of doen. Ik ben maar stilletjes op de harde, plastic stoel die aan zijn voeteneinde stond gaan zitten. Na een paar minuten deed hij zijn ogen open, glimlachte en pakte mijn hand. “Lara, mijn Laartje, wat ben ik blij dat je er bent” zei hij. Ik glimlachte terug, maar wist nog steeds niets te zeggen. “Hoe gaat het op school meisje? We horen ze weinig van je de laatste tijd.” Zie je, daar begon het gedonder al…. Ik slikte en antwoordde: “Het gaat prima op school pap, ik heb het alleen erg druk met studeren.” “Doe goed je best meisje van me, een goede opleiding is erg belangrijk!” “Dat weet ik pap” antwoordde ik met een brok in mijn keel. “Weet je wel dat je moeder en ik ontzettend trots op je zijn? Jij bent onze grote trots, onze oudste, wijze dochter die volgende week alweer 23 wordt. Je woont op jezelf, je studeert hard en je hebt zo’n leuk vriendje. Er staat je vast een ontzettend mooie toekomst te wachten, dus werk hard, maar geniet ook van het leven, voor je het weet is het voorbij.” Was dit echt mijn vader die ik hoorde praten? De man die mij zoveel jaren gemanipuleerd en gekleineerd heeft? Jarenlang moest ik vechten voor een klein beetje aandacht, en nu dit! Hij moet toch wel behoorlijk ziek zijn…

Na zijn betoog viel hij weer langzaam in slaap, dus ik besloot er weer stilletjes vandoor te gaan, maar niet nadat ik hem heel zachtjes een kus op zijn voorhoofd heb gedrukt.

Vanuit het ziekenhuis ben ik gelijk maar boodschappen gaan doen, zodat ik de rest van de dag lekker thuis kon blijven en de deur niet meer uit hoefde. Het was nog een behoorlijk eind lopen van de bushalte naar huis met die zware tassen zeg!

Ik trok de deur achter me dicht, en voelde dat mijn telefoon begon te trillen, maar omdat ik mijn handen vol had, liet ik hem maar even gaan. Op mijn kamer aangekomen zette ik mijn boodschappen neer, gooide mijn telefoon op mijn bed en begon de boodschappen op te ruimen. Poeh, wat was ik moe en plakkerig van dat gesleep met die spullen! Ik heb eerst maar een lange, uitgebreide douche genomen en ben daarna met een goed boek en een pot muntthee op de bank geploft. Ik moet in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd, zag ik dat het al donker was.

Waar was ik eigenlijk wakker van geworden? Het was mijn telefoon die weer lag te brommen. Oh ja, helemaal vergeten te kijken wie me nou probeerde te bellen toen ik thuis kwam. In beeld stond de volgende boodschap: “U heft 23 gemiste oproepen van nummer 053-5263481” He? Dat is het nummer van mijn ouders! Ik luisterde mijn voicemail af en hoorde de stem van mijn moeder “Lara, zou je me zo snel mogelijk terug willen bellen? Het gaat om je vader, volgens de artsen gaat hij erg hard achteruit”

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 18:53 schreef kenwel het volgende:
Ik heb het hele topic doorgelezen en ook alle inzendingen. Zeer boeiend en na iedere inzending wil ik de volgende weer lezen.

Zelf ben ik misschien niet zo handig om zo'n inzending te schrijven. Maar een goed en leuk dagboek om te lezen.

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 20:17 schreef babette21 het volgende:
Ik dacht dat het hier één en al bloedvergieten (lees: krassen) zou zijn, maar 't is vooral theegetrut zo te zien. Toch wel jammer dat ik nog een maand moet wachten voor ik Lara een schop onder d'r reet mag geven...

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 20:31 schreef Giechel_Ho het volgende:
lang lulverhaal ( )

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 20:46 schreef babette21 het volgende:

[..]

dat kotsen was wel grappig ja, maar op mij kwam dat niet pittig over hoor. Ik bedoel, het was nou niet bepaald een geplande wraakactie toch? kwam tenminste over als 'n combi van onzekerheid, hormonen, alcohol en wat zo meer... lijkt mij nogal gênant

Bedoel het overigens niet heel kritisch hoor, heb met lezen alleen meer met hoofdpersonen die wat hulde verdienen ipv wegkwijnen op de bank. Ik weet ook wel dat dat de hele bedoeling is, maar vroeg of laat komt er toch wel wat schot in?!

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 17:21 schreef Giechel_Ho het volgende:

[..]

Maar de gemiddelde R&Per is toch ook niet pittig? We moeten het doen met wat we hebben aan materiaal, en daar zit geen Batgirl tussen