Discussietopic Dagboek van een R&Per

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:41 schreef sigme het volgende:
Ik vind dat Lara langzamerhand wel weer wat pit terug mag krijgen.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:03 schreef Twinky het volgende:
Dat duurt lang voordat ie hier staat! Dit is het iig:
[..]

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:42 schreef ChipsZak. het volgende:

[..]

Eens. Het zou wel kek zijn als ze ook eens wat zou proberen oid, ipv bij voorbaat iets al niet doen omdat ze zo bang is. Ik snap dat ze zogenaamd zoeen stoornis moet hebben, maar mja.

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 19:44 schreef DaMart het volgende:


Je staat erbij!

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 12:44 schreef babette21 het volgende:

[..]

oeps, blijkt eigenlijk heel slecht uit te komen. Doe toch maar wat later: 15-17 oktober

quote:

Lief dagboek,

Na een kurkentrekker, hier en daar een dubbele looping en een razende versnelling in de achtbaan die ‘mijn emoties’ heet, kwam er vandaag geheel onverwacht een moment van onaangename berusting in mijn leven. Net toen ik dacht dat mijn gevoelens de baan uit zouden vliegen en ik alle controle begon te verliezen, gebeurden er dingen die mij deden beseffen dat die haarspeldbochten en duizelingwekkende pirouettes eigenlijk maar flauwe bochten en kalme rondjes bleken.

Het begon allemaal vanmorgen in de bus, onderweg naar een nieuwe week confrontaties en ongemakkelijke situaties in de collegezaal. Mijn hoofd, als altijd één groot in elkaar gezakt Mikadospel van tegenstrijdige gevoelens, stond werkelijk op ontploffen toen ik opeens vanuit mijn schoudertas werd toegezongen door mijn ook al warrige en drukke ringtone. Het bleek mijn moeder te zijn. Toen ik haar enigszins bedremmelde manier van spreken hoorde bekroop mij direct een naar en ongemakkelijk gevoel. Het bleek terecht. “Het gaat om je vader”, hoorde ik haar zeggen. “Het gaat niet goed met hem. Hij is met spoed opgenomen in het ziekenhuis”. Even laste ze een korte pauze in, in afwachting van mijn reactie, maar ik wist niets te zeggen. “Ik denk dat het hem goed zou doen als je even bij hem langs gaat. Dat zou fijn voor hem zijn”, vervolgde ze zonder een antwoord van mij te hebben gekregen. Nog niet echt wetende wat ik moest denken of voelen vroeg ik aan mam alle gegevens die ik nodig had en stapte ik bij de eerste de beste bushalte naar buiten om mijn weg rechtsomkeert voort te zetten.

Een aantal uur later baande ik mij een weg door de lange, kille en sfeerloze gangen van het ziekenhuis. Bij elke stap die ik dichter bij de kamer van mijn vader kwam voelde ik mijn benen zwaarder worden. Het geluid van mijn hakken op het lichtgrijze ziekenhuiszijl klonk mij aan als loden blokken op een metalen ondergrond. Ik heb het al niet zo op confrontaties, maar als het dan ook nog eens gaat om de man bij wie de onzekerheid eigenlijk allemaal is begonnen, dan wordt het er niet makkelijker op. Voet voor voet naderde ik de ruimte waar ik hem zou moeten vinden en naarmate de passen vorderden dwaalden mijn gedachten steeds meer af naar hoe het vroeger met ons was. Ik herinnerde me de wandelingen zoekende naar dennenappels in het bos. Ik herinnerde me de verjaardagstaarten die pap jaar op jaar voor mij bakte, zo mooi dat ik ze haast niet aan durfde te snijden. Maar in plaats van me af te vragen of ik volgende week weer zoiets van hem zou krijgen kwamen ook die andere herinneringen in mijn naar boven. De herinneringen aan mijn tennislessen en de trotse blik op zijn gezicht als ik weer een wedstrijd had gewonnen, maar ook de herinnering aan de teleurstelling bij hem én mij als ik tijdens een partij de mist in was gegaan. De blikken die mijn vader mij (niet) gaf na een verloren match staan nog steeds op mijn netvlies gebrand. Die beduusdheid in zijn ogen, de onthutsing in zijn stem. Voor papa betekende mijn talenten en het wel of niet benutten daarvan zoveel meer dan ik toen ooit had kunnen begrijpen.

De half geopende luxaflex van de ramen in de steeds langer lijkende gang lieten een flauw zonlicht door. De ruimte werd half belicht wat de hal een gemengde sfeer toe bracht. Het klopte goed bij hoe ik me nu voel. Mijn lieve papa, zo trots op mijn prijzenkast maar zo teleurgesteld in dat ik als tennisster nooit heb kunnen slagen. Mijn lieve papa die diezelfde teleurstelling heeft laten varen omdat hij er van overtuigd is dat ik nu succes zal hebben in de geneeskunde. Mijn lieve papa, die mij, zoals hij zegt, toch stiekem als een oogappeltje ziet, die is nu heel erg ziek. Wat er nu gebeuren gaat met Bas, Floor, Karin, Marieke, de hoogleraar of de kantinejuffrouw, het kan me allemaal even geen reet meer schelen. Ik wil alleen maar dat papa beter wordt, want zoals het nu gaat kan hij mij misschien wel nooit zien slagen..

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 17:08 schreef Blight het volgende:
Ingestuurd. Beetje een nieuw iets er bij ingezet. Hoop dat het bevalt.

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 17:33 schreef Twinky het volgende:
leuk stukje Twinky

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 17:18 schreef ChipsZak. het volgende:
Er komt nu iig weer wat schot in _{waar ik al wat over had gezegd eerder hier,}dus da's wel fijn.
Zou fijn zijn alssie overleed, mwehe, want het had allemaal nog wel iets extremer gemogen. Maarja, tis iig iets en verder moeten we zien wat er gebeurd met paps.

Verder;

Eerst dacht ik dat het feit dat het een dagboek zou zijn een grotere rol zou spelen, want de manier waarop door velen geschreven word komt imo niet over met specifiek een dagboek stijl, (behalve 'lief dagboek') maar meer als een gewone stijl zoals in vele boeken. Gedetailleerde beschrijvingen e.d., die je nooit zou zien in een dagboek. Maarja, dat zal wel teveel mierengeneuk zijn.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 18:34 schreef ChipsZak. het volgende:
Ik heb niet gezegd dat het saai was, want dat was het niet --> anders zou ik het niet lezen. Maar het is gewoon leuker als er iets onverwachts gebeurd, wat nog niet het geval was; en deze gebeurtenis was dan wel onverwacht, maar imo niet zo extreem beschreven waardoor ik dat verrassingseffect een beetje mistte, neemt toch niet weg dat ik het wel fijn vind. Ik had toch ook geen mega kritiek ofzo? Bovendien; daarvoor is dit topic toch, anders moet je niet meedoen.

En ik ga me niet aanmelden, ik zei alleen dat ik iets anders verwachtte gezien 'dagboek', dat zegt niet dat ik het stom vind nu dat niet zo is? Alleen dat ik iets ánders verwachtte, dat hoeft niet per se negatief te zijn.
En zal wel meevallen trouwens met dat ik de eerste zou zijn die zou roepen dat het dan nóg saaier zou zijn, want ik lees vrij veel dagboek-boeken, juist omdat ze me zo aanspreken.

quote:

Op zondag 20 juli 2008 13:33 schreef DaMart het volgende:

[..]

Ik vind dat hij/zij aan nymfomanie moet lijden .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 22:50 schreef MPG het volgende:

[..]

Ouwe geilpijp dat je dr bent!
EN mij dan ook nog hiervoor strikken

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Dinsdag 9 september (Muck)

Dag Boek,

“Ergens een nachtje over slapen”, het klinkt zo mooi, maar nu ik dat gedaan heb, lijkt alles alleen maar erger dan eerst. Mijn vader… zoals hij daar gister lag, wat leek hij klein in zijn pyjama in dat kille ziekenhuisbed! Ik ken mijn vader alleen als grote strenge man, keurig met een stropdas en een kaarsrechte vouw in zijn broek. En nu ligt hij daar helemaal alleen op een kamer met al die slangetjes in zijn lijf. De machines om hem heen piepten en zoemden de hele tijd, ik werd er een beetje zenuwachtig van eerlijk gezegd.

Ik ben blij dat hij sliep, want ik had echt geen idee wat ik moest zeggen of doen. Ik ben maar stilletjes op de harde, plastic stoel die aan zijn voeteneinde stond gaan zitten. Na een paar minuten deed hij zijn ogen open, glimlachte en pakte mijn hand. “Lara, mijn Laartje, wat ben ik blij dat je er bent” zei hij. Ik glimlachte terug, maar wist nog steeds niets te zeggen. “Hoe gaat het op school meisje? We horen ze weinig van je de laatste tijd.” Zie je, daar begon het gedonder al…. Ik slikte en antwoordde: “Het gaat prima op school pap, ik heb het alleen erg druk met studeren.” “Doe goed je best meisje van me, een goede opleiding is erg belangrijk!” “Dat weet ik pap” antwoordde ik met een brok in mijn keel. “Weet je wel dat je moeder en ik ontzettend trots op je zijn? Jij bent onze grote trots, onze oudste, wijze dochter die volgende week alweer 23 wordt. Je woont op jezelf, je studeert hard en je hebt zo’n leuk vriendje. Er staat je vast een ontzettend mooie toekomst te wachten, dus werk hard, maar geniet ook van het leven, voor je het weet is het voorbij.” Was dit echt mijn vader die ik hoorde praten? De man die mij zoveel jaren gemanipuleerd en gekleineerd heeft? Jarenlang moest ik vechten voor een klein beetje aandacht, en nu dit! Hij moet toch wel behoorlijk ziek zijn…

Na zijn betoog viel hij weer langzaam in slaap, dus ik besloot er weer stilletjes vandoor te gaan, maar niet nadat ik hem heel zachtjes een kus op zijn voorhoofd heb gedrukt.

Vanuit het ziekenhuis ben ik gelijk maar boodschappen gaan doen, zodat ik de rest van de dag lekker thuis kon blijven en de deur niet meer uit hoefde. Het was nog een behoorlijk eind lopen van de bushalte naar huis met die zware tassen zeg!

Ik trok de deur achter me dicht, en voelde dat mijn telefoon begon te trillen, maar omdat ik mijn handen vol had, liet ik hem maar even gaan. Op mijn kamer aangekomen zette ik mijn boodschappen neer, gooide mijn telefoon op mijn bed en begon de boodschappen op te ruimen. Poeh, wat was ik moe en plakkerig van dat gesleep met die spullen! Ik heb eerst maar een lange, uitgebreide douche genomen en ben daarna met een goed boek en een pot muntthee op de bank geploft. Ik moet in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd, zag ik dat het al donker was.

Waar was ik eigenlijk wakker van geworden? Het was mijn telefoon die weer lag te brommen. Oh ja, helemaal vergeten te kijken wie me nou probeerde te bellen toen ik thuis kwam. In beeld stond de volgende boodschap: “U heft 23 gemiste oproepen van nummer 053-5263481” He? Dat is het nummer van mijn ouders! Ik luisterde mijn voicemail af en hoorde de stem van mijn moeder “Lara, zou je me zo snel mogelijk terug willen bellen? Het gaat om je vader, volgens de artsen gaat hij erg hard achteruit”

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 18:53 schreef kenwel het volgende:
Ik heb het hele topic doorgelezen en ook alle inzendingen. Zeer boeiend en na iedere inzending wil ik de volgende weer lezen.

Zelf ben ik misschien niet zo handig om zo'n inzending te schrijven. Maar een goed en leuk dagboek om te lezen.

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 20:17 schreef babette21 het volgende:
Ik dacht dat het hier één en al bloedvergieten (lees: krassen) zou zijn, maar 't is vooral theegetrut zo te zien. Toch wel jammer dat ik nog een maand moet wachten voor ik Lara een schop onder d'r reet mag geven...

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 20:31 schreef Giechel_Ho het volgende:
lang lulverhaal ( )

quote:

Op woensdag 27 augustus 2008 20:46 schreef babette21 het volgende:

[..]

dat kotsen was wel grappig ja, maar op mij kwam dat niet pittig over hoor. Ik bedoel, het was nou niet bepaald een geplande wraakactie toch? kwam tenminste over als 'n combi van onzekerheid, hormonen, alcohol en wat zo meer... lijkt mij nogal gênant

Bedoel het overigens niet heel kritisch hoor, heb met lezen alleen meer met hoofdpersonen die wat hulde verdienen ipv wegkwijnen op de bank. Ik weet ook wel dat dat de hele bedoeling is, maar vroeg of laat komt er toch wel wat schot in?!

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 17:21 schreef Giechel_Ho het volgende:

[..]

Maar de gemiddelde R&Per is toch ook niet pittig? We moeten het doen met wat we hebben aan materiaal, en daar zit geen Batgirl tussen

quote:

Woensdag 10 september (Lindytje)

Gisteren heb ik mama meteen teruggebeld. Het ging echt slecht met mijn vader.

Het was te laat om nog naar hem toe te gaan. Waarom heb ik nou verdomme nooit mijn rijbewijs gehaald? Dan had ik ook vast een autootje gehad en meteen naar hem toe kunnen gaan. Dan had ik niet de hele nacht me af hoeven vragen of het niet te laat zou zijn als ik vanochtend de eerste bus en trein naar hem toe pakte…

Altijd weer die stomme angst. De angst om met een man alleen in een auto te zitten een uur lang. De angst dat ik het niet zou kunnen, de angst dat ik nooit mijn rijbewijs zou halen. Die verrotte angst. Als ik die niet had gehad, had ik mijn vader nog kunnen zien. Dan had ik mijn vader nog kunnen zien voordat hij in een kist kwam te liggen.


Papa… hij is gewoon dood. Het mag niet. Hij mag niet dood zijn! Ik had hem nog zo veel willen vragen, nog zo veel willen zeggen. Ik had hem nog willen bewijzen dat ik heus wel iets kan, dat ik mijn opleiding succesvol zou kunnen afronden. Dat ik eindelijk de dochter zou worden die hij zou willen dat ik zou zijn. Maar dat kan niet meer. In zijn ogen ben ik nooit succesvol geweest, heb ik altijd gefaald. Hoe ga ik ooit met dit idee kunnen leven? Heeft het nog wel zin om mijn opleiding af te maken? Te blijven wonen in dit studentenhuis met die stomme wijven die altijd maar vrolijk zijn? Die wijven die geen idee hebben wat er in me om gaat. Lotte, flikker op met je blije muziek!! Snap je dan niet dat ik daar nu helemaal niet op zit te wachten?


Ik zou graag een brief aan papa schrijven. Over de vader die hij voor me was, over de vader die hij had kunnen zijn. De vader die hij eigenlijk nooit geweest is… Ja, hij probeerde het wel, denk ik, maar het lukte hem nooit. Altijd bleef er een ondertoon in zijn woorden zitten waaruit ik op kon maken dat hij nog steeds niet blij was met wie ik ben. Dat ik een loser ben. Dat ik niet goed genoeg was in tennis en ik dat waarschijnlijk ook ergens anders nooit in zal worden. De schaamte voor de familie, de dochter die er niet eens bij was toen haar vader overleed. Voor dat gevoel papa, heb jij voor een groot deel gezorgd. Dat gevoel zal altijd onlosmakelijk verbonden blijven met jou.

Over de doden niks dan goeds, wordt er altijd gezegd. Over deze dode niet, deze dode heeft voor mijn verrotte leven gezorgd. Deze dode zal mijn leven altijd blijven beïnvloeden.


Papa… ik haat je en ik hou van je. Ik wil niet dat je dood bent, ik wil nog met je praten. Ik wil met je praten over vroeger. Ik wil met je praten over wat dat nu nog met me doet. Ik wil zeggen dat ik echt wel van je hou, ondanks wat je hebt gedaan. Ook al heb ik dat nooit tegen je durven zeggen… ik hou van je papa.

Godver Pa. Ik hou van je en ik haat je… hoe kan ik ooit nog verder zonder jou?

quote:

Dit is Lara Schuitema, dochter van Jan en Aleida Schuitema geboren op 15 September 1985 te Losser Overijssel. Opgevoed onder redelijk conservatieve omstandigheden samen met 2 jongere zusjes Esther en Eva.

quote:

Op zaterdag 30 augustus 2008 08:51 schreef sigme het volgende:
Mag ik het volgende in herinnering brengen?
[..]

bron: Het profiel van de hoofdpersoon dagboek van een R&P-er

quote:

(wie weet waar die handen van Bas allemaal geweest zijn?)