Euthanasie

de rillingen lopen over mijn rug bij het lezen van bovenstaand stukje.

Digger ik kan niets anders doen dan je heel veel sterkte te wensen en hopen dat Cindy er niet te veel pijn door gaat leiden.

Blauwe heeft zelf een jong hondje hier lopen van bijna 9 maanden en ik moet er niet aan denken dat deze periode ooit ook eens gaat komen!

Lieve Digger

Wat enorm triest is dit! Probeer de tijd die je nog met Cindy hebt zo fijn mogelijk te maken, ga met haar wandelen, ga met haar spelen, ga met haar praten. Vertel haar dat je het vreselijk vindt dat ze over een poosje dood gaat, vertel haar hoe belangrijk ze voor je is, vertel haar van de pijn die je voelt! Probeer nu de dingen te doen die je straks het meest zult missen!

Veel liefs Digger van Just Me

Digger, ik weet hoe je je voelt, man
Zorg in ieder geval voor een mooie foto, en inderdaad geef alle aandacht en liefde die je in die (hopelijk niet te korte) periode kunt geven.

* Mark voelt met Digger mee.

* Barbie krijgt hier ook rillingen van.
Ik kan er zelf nachtmerries van krijgen en badend in het zweet wakker worden, wanneer ik er aan denk dat ik mijn kat in moet laten slapen, om welke reden dan ook. Digger veel mooie momenten toegewenst en hou ons op de hoogte! Barb.

Tsjee Digger, beroerd hoor, ik heb zelf geen huisdieren maar kan me wel voorstellen dat je onzettend verknocht bent aan zo'n hond.
Veel sterkte de komende tijd!
Beppie

Digger,

Ik heb even een vraag: Is het feit dat je waarschijnlijk een geliefd huisdier moet missen dat je zo verdrietig maakt of dat je moet beslissen over leven en dood van Cindy?

Het eerst heb ik meedere malen aan den lijve ondervonden en het klinkt gek maar is toch een waardevolle en soms wel mooie ervaring. Het verdriet is een weerspiegeling van de liefde die hebt gegeven en ontvangen van een metgezel die soms wel belangrijker voor je was dan een mens ooit kan zijn.....Geen liefde zonder pijn, maar dat maakt het plezier wat je van een huisdier hebt zo groot.

Maar om terug te komen op het topic, als je moeite hebt met het beslissen, of zoals sommigen hier al zeggen het schuldgevoel van verraad ofzo dat is echt flauwekul en onodig. Tuurlijk hebben jij en je moeder het beste voor met Cindy anders zou je het verdriet niet zo vreselijk van binnen voelen...

Ik heb nog wel een filosofische benadering over euthanasie...maar dat laat i ff voor een andere keer

Robbert, vreselijk je kameraadje te moeten missen straks. Luister ik heb een idee en ik denk dat het een goed idee is alleen moet je hetzelf aangeven aan mij. Zoals je weet ben ik de eigenaar van een zeer goed lopende postkaarten service op internet. Wat ik wil doen voor je is het volgende en denk er maar eens over na.

Als je een mooie foto hebt van Cindy, stuur die mij op en ik zal zorgen dat ze een prachtige plek krijgt op mijn postkaarten site zodat jij altijd wanneer dan ook je kamaraadje kan versturen naar wie je lief hebt. Misschien vindt je het een raar idee, ik eigenlijk niet, het kan je helpen Robbert om het verdriet wat te verzachten. Mijn vroegere hond staat er ook op als mooie kaart.

Laat het maar weten wat je ervan vindt. Ik hou een plekje vrij voor een mooi foto die je als e-card kan versturen.

Pas goed opjezelf,
Liefs
Margot

Lieve DIGGER,

Even een kort berichtje om te vertellen dat ik heel erg met je meeleef. Ik ben ooit al helemaal over de rooie gegaan toen mijn parkiet dood ging, laat staan hoe dat zou zijn als ik een hond had. Ik kan me het heel goed voorstellen dat je je nu verschrikkelijk voelt. Een dier kan voor mensen sons meer betekenen als andere mensen, ze zijn gewoon een deel van je.
Sterkte DIGGER, met alles. Ik hoop dat je nog wat leuke momenten met Cindy door zal brengen. Geef haar een knuffel van mij.

Veel liefs,
Fannetje

Ik kan mee voorstellen dat je nu te geschokt ben Digger, maar ik ben er van overtuigd dat je op het moment moet beslissen, het natuurlijk verschrikkelijk moeilijk zal zijn, maar dan weet je dat het goed is....het voelt dan als het enige juiste. Het is heel goed dat je naar je moeder toe gaat, juist nu is het delen van dat verdriet heel belangrijk...iig heel veel sterkte....en je bent niet alleen....

dit onderwerp is heel moeilijk. toevallig dat ik afgelopen week met iemand heb gesproken die erover denkt het serieus te gaan doen. weet je wat het is met dit onderwerp, je denkt dan aan levensbeindiging maar als je nog nooit met iemand erover gesproken hebt die het wil gaan doen sta je zover van het onderwerp af. pas als je een normaal aardige persoon in levende lijve ziet (t klinkt stom maar t is voor mij waar) die het wil gaan doen, zie je iemand die goed bij is erover nadenkt een einde aan zijn leven te maken omdat die een ziekte heeft zie ongeneeselijk is en een lange lijdensweg heeft te gaan.
je wordt met je neus op de feiten gedrukt.
dit is zeker geen onderwerp om grapjes over te maken maar daar kom je wel achter als iemand uit je omgeving het toe wil passen om wie je veel geeft of die je kent.
voor iedereen die er op dit moment mee te maken heeft of er al mee geconfronteerd is:
sterkte!

Ik geloof dat we van euthanasie meer overgegaan zijn naar de dood van huisdieren en hoe erg je dat kan ervaren.

Robert, ik wens je echt nog een onwijs goede tijd met Cindy toe, en ik begrijp hoe je je voelt.

Meestal zijn er mensen die zeggen: Het was maar een dier, maar hoe vaak hoor je niet van die verhalen dat mensen liever een familielid hadden verloren dan hun huisdier.

Toen ik een jaar of 9 was zou ik in de vakantie naar Euro Disney gaan. Ik verheugde me er helemaal op. In de week dat we zouden gaan ging het minder met mijn opa, dus gingen we niet. Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel ongevoelig maar het komt vooral doordat ik absoluut geen band met die opa had.
Toen ik hoorde dat we niet naar Euro disney gingen heb ik zitten huilen maar toen mijn opa werkelijk overleed voelde ik niks.

Maar bij mijn konijnen was dat heel erg anders. Op een dag ging ik ze 's morgens eten geven en de ene zat heel stil. Ik dacht: hij slaapt. Wat eigenlijk heel raar was want ik had ze nog nooit zien slapen. Toen ik mijn konijntje aaide voelde het helemaal koud aan. Toch ongerust rende ik naar mijn moeder toe: Mam, droppie is helemaal koud! Mijn moeder vreesde al het ergste en helaas was het waar.. mijn konijntje was overleden. Waar ik bij mijn opa geen traan had gelaten, barste ik hier bijna in een hysterisch gehuil uit. Waarom mijn konijntje...?

Nu ik al wat ouder ben is mijn probleem een beetje anders. Ik heb 2 cavia's en eentje is al redelijk oud voor een cavia, 6 jaar. Ik weet dat er een kans is dat morgenochtend mijn cavia in zijn hok ligt te "slapen". Eigenlijk wil je er niet aan denken, maar als je reeel bent weet je dat de kans met de dag toeneemt.
Wat mij eigenlijk meer zorgen baart is mijn vader. Het klinkt raar maar hij heeft een band met de cavia's die de meeste mensen met hun hond hebben. De cavia's piepen als ze 's avonds de auto horen aankomen en 's morgens worden ze als eerste door mijn vader begroet. Ik wil er gewoon dus niet aan denken hoe mijn vader zich voelt als er eentje overlijdt.

* Keroppi gaat Dippy en Plukky even een knuffel en een lekker stukje witlof geven.

Digger,
Allereerst wens ik je ontzettend veel sterkte. Ik weet hoe het voelt en het valt echt niet mee.
Maar over euthanasie, het is een heel moeilijk onderwerp, maar een onderwerp wat iedereen aangaat. Ik weet niet of ik voor of tegen ben, het klint misschien vreemd maar ik zal het proberen uit te leggen: Ik vind dat de natuur zijn gang moet gaan (ism de medische wetenschap) maar daarintegen vind ik het onnatuurlijk dat iemand ondraagelijke pijnen heeft. Wanneer het je tijd is wordt je wel gehaald.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

sterkte!

Ja wat moet ik hier eigenlijk aan toevoegen.

Ik ben het helemaal met digger eens wat betreft de relatie tussen Mens-hond
M'n Hond heb ik vorig jaar Mei ook moeten laten inslapen.
Het begon in Februari met een epilepsie aanval. Op zo'n moment schrik je natuurlijk vreselijk.
precies 3 maanden lang vol epilepsie aanvallen heeft het geduurd voordat er een spuitje aan te pas moest komen.
Je probeert jezelf er echt doorheen te slaan samen met die hond.
Ik ben opgegroeid met die hond het heeft samen met me in de wieg gelegen de box en de kinderwagen en uiteindelijk je bed. Het is een compleet deel van je leven geworden, dat je niks anders dan liefde geeft. En dan komt het moment van afscheid, een afscheid dat je eigenlijk niet kunt nemen. Een deel van jouw, iets dat je hele leven bij je is geweest hoe kan je dat nou missen.
En dan ook die beslissing om het dier in te laten slapen tja het kan gewoon niet anders.
Je weet het maar je wilt het niet.
Nu 9 maanden later is er een andere hond gekomen, je weet dat je weer gehecht aan hem word, dat je er weer van gaat houden en dat je het weer gaat verliezen. Maar je weet ook dat er een mooie tijd samen met die hond zal komen. Iets waar je altijd aan terug zal blijven denken. Daarom zijn honden ook op een bepaalde manier beter zijn dan mensen. Ze kunnen alleen maar liefde geven en zijn eigenlijk te goed voor deze wereld.

Iedereen die ermee te maken heeft of er ooit mee te maken zal krijgen wens ik succes toe

groeten/ liefs

Erik