Euthanasie

quote:

---

op 01-11-2000 om 04:34 PM schreef DIGGER het volgende:
Dan zijn er ineens 1001 regeltjes en moet de arts euthanasie melden.

---

Lijkt me behoorlijk logisch , achteraf kan de patient niet meer aangeven of hij wel ge-euthaniseert wilde worden.
Zou mooi zijn als er geen regels waren : kunnen sjacherijnige artsen/verpleegkundigen mooi "opruiming" houden in bejaardentehuizen.
Dit is al verschillende keren voorgekomen trouwens , maar gaf de arts gewoon certificaat van natuurlijke dood af.

Nee , ik ben voor euthanasie , maar ook voor de regeltjes !

Digger, ik denk dat je maar eens aan de relatie met je moeder moet gaan werken , maar je hebt wel gelijk met je stelling.

Misschien is de oplossing dat een ieder die euthanasie wenst om wat voor reden ook, dit indient bij de Officier van Justitie (of evt wilsbeschikking als bovenstaande niet mogelijk is) en ik denk dat de artsen dan van een hoop problemen af zijn, want het is eigenlijk van de zotte dat je niet over je eigen lijden kunt beslissen. Natuurlijk moeten er regels zijn, omdat anders rare toestanden kunnen ontstaan.

En meer woorden wil ik hier niet aan spenderen.

quote:

---

op 01-11-2000 om 04:34 PM schreef DIGGER het volgende:
Allereerst hoop ik dat ik het woord goed geschreven heb, heb ff geen zin het op te zoeken om het zeker te weten.
<knip>
Ik heb bijvoorbeeld al een aantal malen een hond van ons moeten laten inslapen vanwege HD bv of andere dingen waardoor de hond echt geen leven meer had. Zomaar van de ene op de andere dag zakte een hond van ons door de achterpoten, kon niet meer lopen alleen schuivelen en er viel niks aan te doen. Dus toen besloten voor de hond zijn bestwil hem in te laten slapen.

---

Goed geschreven hoor

Na <knip>

en dat is nu juist een verschil tussen mensen en dieren. Waarschijnlijk heeft jouw hond al veel langer pijn gehad iig had een mens in zijn/haar geval waarschijnlijk al eerder aangegeven dat er wat aan de hand was. Alleen kunnen dieren dat niet (of vangen wij de signalen niet goed op, kan ook nog) en dan is het te laat en euthanasie de enige oplossing, want anders dieronwaardig bestaan. Maar aan de andere kant is het waarschijnlijk ook zo dat wij makkelijker voor dieren bepalen wanneer zijn/haar bestaan niet meer waardig is, dan bij mensen. De mens heeft immers de mogelijkheid om aan te geven wat hij/zij voelt of wil en een dier niet.

En dat is de hele crux m.i. OMDAT een mens kan laten weten wat hij/zij wil, moet euthanasie aan strenge(re) regels gebonden zijn. Het mag immers nooit zo zijn dat iemand voor een ander bepaalt dat hij/zij er maar 'beter niet meer kan zijn'.(Ben dus ook absoluut tegen de doodstraf, maar dat is een ander verhaal) Als je dat niet doet zal je onherroepelijk grenzen overgaan die je als samenleving niet wilt.
Want wat vind jij een onwaardig bestaan? Iemand in een coma? Iemand met een zware lichamelijke handicap? Iemand met het syndroom van Down? Iemand met rood haar?

Mijn mening is: alleen euthanasie als iemand daar zelf toestemming voor gegeven heeft (dus een euthanasie-verklaring heeft) of als de familie dat in overleg met artsen (en dus uitvoerig getoetst conform allerlei regels) beslist.

Mensen moeten zelf kunnen beslissen over leven en dood. Ik denk dat je als dokter moet kunnen helpen bij zelfdoding. Ik zeg kunnen, want de dokter moet natuurlijk niet gedwongen worden.
Als de persoon "ontoerekeningsvatbaar" is, of bv. in coma, moeten er regels zijn, zodat de persoon niet gedood kan worden, simpelweg omdat hij niet produktief is, of omdat de familie van de zorg of wil. Maar kan je zoiets bepalen door regels? Hoe kan je zeggen: "die persoon heeft Recht om te leven, die persoon verdiend het niet"? Een dokter zou kunnen zien waarom de familie voor euthanasie is, voor de persoon zelf, of voor de familie, maar daardoor komt er een grote verantwoordelijkheid bij de dokter te liggen. Een verantwoordelijkheid die veel te groot is voor een mens.
Ik ben er nog niet uit...

zolang de persoon in kweste..de zieke of iets in die richting zelf kan kiezen..laten kiezen...maar niet als het een uitweg om het maar op te geven maar als die gene echt een ernstige dood staat te wachten.

Mijn pa heeft al wel getekend dat hij niet meer gereanimeert wil worden. Maar over euthenasie is hij nog niet uit. Hij weet het wel maar vindt het moeiljk om te tekenen.
Voor hem kan euthenasie later wel eens werkelijkheid worden maarja na 19 jaar ziek zijn en ong 15 operaties en nog een hele berg ellende..hij kiest er dan toch zelf voor? ...ieder in zijn eigen waarde laten maar niet de regels gaan negeren.

sorry posted twice....newbie

[Dit bericht is gewijzigd door Capoeiristas (Datum 11 Januari 2000).]

Euthanasie moet gewoon met goede regels ondersteunt worden, en dan goed worden toegepast. Iemand die dood wil, kan dat op twee manieren doen, zelfmoord of euthanasie, de een is vaker wat netter dan de ander. Euthanasie is een moeilijk onderwerp, maar als mensen een goede reden hebben, mogen ze van mij zelf beslissen of ze dood willen of niet.

Ik vind dat euthanasie wel kan.
Als je niet meer normaal in staat bent om te leven mag je van mij er mee stoppen. Ik zou als arts dan wel iemand er eerst met de hele familie naar de psycholoog gaan en er een goed gesprek over houden. Ik vind dat je familie het er ook mee eens moet zijn.

Euthanasie kan ik weinig over zeggen, lastig onderwerp. Als een beest ongeneeselijk ziek is zullen wellicht sommige mensen het gelijk laten afmaken omdat ze er niet voor willen zorgen. Dat kan niet vind ik.

quote:

---

op 01-11-2000 om 07:30 PM schreef Jesper het volgende:<knip>Ik vind dat je familie het er ook mee eens moet zijn.<knip>

---

En wat als de familie het er niet mee eens is?
Ik denk dat de keus ligt bij de persoon zelf, en dat de familie die keuze moet respecteren (ook al zal dat moeilijk zijn). Wel ben ik het met je eens dat je dit met je directe familie moet bespreken, en liefst nog voordat het moment daar is. Allereerst helpt dit misschien bij het "verwerkingsproces" (het komt niet volstrekt onverwacht), ten tweede voorkom je dat je je familie opzadelt met de beslissing als je niet meer kán beslissen (coma bv).
Kort en goed: ben voor de mogelijkeid van euthanasie, en vindt de regels er om heen nodig om te voorkomen dat het iets anders wordt dan een persoonlijk (voor)recht.

door mijzelf verwijderd, toch iets te persoonlijk, sorry
------------------
Geniet van het leven, het is al later dan je denkt!

[Dit bericht is gewijzigd door Beppie (Datum 12 Januari 2000).]

In mijn korte leven ben ik beroepshalve twee keer met euthanasie in aanraking gekomen. Beide keren is er aan de uiteindelijke uitvoering een lange goed doordachte en administratief juiste weg vooraf gegaan. Alles was, bijna klinisch, tot in de details geregeld, zo zeer zelfs dat het in mijn optiek niet meer met sterven maar met een handeling (lees: wie zet op welk moment welk kraantje open) te maken had. Als verpleegkundige ben je nauw betrokken bij het hele proces op elk niveau wat op zich een vrij grote belasting is. Soit, mensen gaan dood, dat kom je soms dagelijks tegen op je werk, maar weten dat er vanochtend om elf uur iemand gaat sterven brengt een dusdanige stress/verwarring met zich mee dat ik me letterlijk naar m'n werk toe heb moeten slepen. Ook al koos ik ervoor om niet aanwezig te zijn bij de uitvoering toch belast het je op een manier die ik op de een of andere manier onacceptabel vind.
Ik ben volledig voor het recht op zelfbeschikking. Alleen de regelgeving dat een arts de uiteindelijke daad verricht vind ik slecht. Veel mensen kiezen ervoor om in de beslotenheid van hun eigen gezin te sterven, lees: de natuur zijn gang te laten gaan. Alleen wilsbekwame mensen kunnen besluiten tot euthanasie over te gaan. Ik zou dan ook graag zien dat deze mensen, gesteund door de wetenschap en de wet ook de kans krijgen thuis te sterven. Er is altijd een arts die een patiënt doodt, waarom niet een geliefde, kind, of de patiënt zelf? Verdriet, ellende en smart hoeft in deze niet door schouders van hulpverleners mede gedragen te worden. Ik heb zelfs weleens gedacht: "Wat een egoīsme", terwijl ik me terdege bewust ben dat ik me door mijn baan min of meer dienstbaar op dien te stellen. Maar ik vraag me af of dit soort dingen wel tot mijn taken en kunde behoren. Door alle regelgeving en wetten die euthanasie nu omgeven wordt het hele stervensproces in banen geleidt waar mijns inziens teveel mensen bij betrokken zijn. Maar van de andere kant: zonder deze regels zou het moord zijn. Een andere optie is zelfmoord, maar als we moord door middel van regels kunnen transformeren tot euthanasie moet er ook wel zoiets te creëren zijn als wettelijk toegestane hulp bij zelfdoding. In de eigen omgeving, met eigen mensen op een manier sterven waar alleen de mensen bij zijn betrokken die daar vrijwillig voor kiezen.

Ik vind dat je dat nooit mag laten gebeurden, dat een kind of een geliefde de euthanasie uitvoerd!
Het klinkt misschien stom, maar een dokter komt toch veel meer met de dood in aanraking dan een anders iemand, en bovendien is degene die gaat sterven voor hem niet zo dichbij.
Kan je je voorstellen wat een schuldgevoel het kan opleveren als jij de euthanasie hebt gepleegd op bijv. je moeder, en tien jaar later roept je kind opeens het oneerlijk te vinden dat je "oma hebt vermoord."

Ik ben absoluut voor euthanasie, maar wel door de persoon zelf besloten, gecontroleerd via strikte wetten en gemeld. Volgens mij kan het inmiddels ook thuis(?) en anders zou dat inderdaad mogelijk moeten zijn.
Maar zodra iemand anders dan een arts het uitvoerd, zou je het kunnen bestempelen als moord, en dat kan wel eens hele nare misverstanden tot gevolg hebben.

Nog even over het verschil mens-dier.
Ik weet niet waarom, en hoe ik het zou moeten onderbouwen, maar aan het leven van een dier wordt nou eenmaal minder waarde gehecht dan aan een dier. Als je kittens verzuipt pleeg je ook geen moord, hoewel ik het ook gruwelijk vind.
Maar het is ook wel goed, want anders is het meteen doodslag als je over een egeltje heenrijdt, en egeltjes kunnen zich nou eenmaal niet aan voetgangerslichten houden, dus dat gebeurd.
Zouden dieren de zelfde rechten krijgen als mensen, dan moeten ze ook de zelfde plichten hebben, en daaraan kunnen dieren nou eenmaal niet voldoen.
Zie jij je hond al begrijpen wat "de dood" is???

dus jullie zijn het er nou wel of niet mee eens als ik euthenasie voor guus aanvraag???

* bolletje is erg in de war door dit topic....

quote:

---

op 01-13-2000 om 11:23 AM schreef bolletje het volgende:
dus jullie zijn het er nou wel of niet mee eens als ik euthenasie voor guus aanvraag???

[bolletje is erg in de war door dit topic...]

---

Bolletje dit is een heel pijnlijk onderwerp voor mensen die ermee in aanraking zijn geweest! (ik dus)
dat je het even weet

[Dit bericht is gewijzigd door Beppie (Datum 13 Januari 2000).]

quote:

---

op 01-13-2000 om 11:00 AM schreef sataN het volgende:
Kan je je voorstellen wat een schuldgevoel het kan opleveren als jij de euthanasie hebt gepleegd op bijv. je moeder, en tien jaar later roept je kind opeens het oneerlijk te vinden dat je "oma hebt vermoord."

---

Heb even geknipt zoals je ziet. Kun jij je voorstellen dat artsen en verpleegkundigen wellicht dichter bij de persoon staan dan je je indenkt? He, ik wil een hele hoop opschrijven, maar op de een of andere manier kan ik de juiste snaar maar niet raken. Ik probeer je niet te overtuigen of mijn gelijk te halen, want ik weet het ook niet. Bedoel alleen maar te zeggen dat als je als mens met mensen werkt die er bewust voor kiezen om te sterven dat er dan een grote last wordt gelegd op de uitvoerende(n), en dat die last wellicht niet diegene toekomt, maar aan iemand die hem beter kan dragen. En dat is mijns inziens iemand die dichterbij de patiënt staat omdat hij/zij niet alleen er naar toe heeft kunnen leven met dierbaren, maar dat zij er ook zijn na afloop. Wij moeten terugvallen op collega's, mensen met wie je in het gunstigste geval een vriendschap hebt opgebouwd terwijl er voor rouwenden een familie klaarstaat. (Zwart/wit gesteld voor het gemak) Dat bedoel ik eigenlijk te zeggen. Is dus eerder een aanklacht tegen de falende opvang van hulpverleners binnen een instelling dan een 'nee' tegen euthanasie binnen diezelfde instelling. Weet alleen niet wat er zou moeten veranderen.

Nee hoor, DIGGER, ik vind het niet raar. Het verschil is volgens mij, dat je oma er zelf voor gekozen had en je hond niet. Jij had voor je hond gekozen (of een van je ouders) om te sterven. Je hond had daar geen zeggenschap in. Dus voel jij je er misschien verantwoordelijk voor. Schuldig misschien, je kunt een dier nml. niet uitleggen waarom het beter is dat hij dood gaat. Een mens geeft dat zelf aan, als er euthanasie wordt geplaagd. Niemand anders dan de persoon zelf is verantwoordelijk voor die keuze.
Ik denk dat je het daardoor erger vindt voor je hond als voor je oma.

quote:

---

op 01-11-2000 om 06:56 PM schreef Jorik het volgende:
Euthanasie moet gewoon met goede regels ondersteunt worden, en dan goed worden toegepast. Iemand die dood wil, kan dat op twee manieren doen, zelfmoord of euthanasie, de een is vaker wat netter dan de ander. Euthanasie is een moeilijk onderwerp, maar als mensen een goede reden hebben, mogen ze van mij zelf beslissen of ze dood willen of niet.

---

Ik sluit me voor nu maar even hierbij aan.

Maar een punt blijft wie het uitvoert...

Ik zie eigenlijk twee kanten aan het uitvoeren van euthanasie:
- een daad uit liefde. Zoveel van iemand houden dat je het hem gunt om te sterven als hij zelf vind dat daarvoor de tijd is gekomen, ook al zou je hem zelf het liefst nog in leven bij je houden. Zelfs zoveel van iemand houden dat je hem desnoods helpt bij het sterven. Vanuit deze kant zou het niet een "professional" moeten zijn, maar een naaste die de pil geeft of de spuit/kraan/wat dan ook bedient.
- een ultieme, niet terug te draaien, actie tegen een persoon. Hoe je het ook wendt of keert, je maakt iemand dood, en daar zul jij mee moeten leren leven, net als met de twijfel of de beslissing juist was of niet. Vanuit deze kant zou het juist wél een professional moeten zijn, of beter: zouden het meer profesionals moeten zijn. Zo garandeer je enige objectiviteit bij de beslissing, bovendien mag je verwachten dat professionals een grotere afstand hebben tegenover de stervende en door scholing en of ervaring hier beter mee om kunnen gaan.

Mijn mening heeft van beiden iets: ik denk dat je de beslissing neer moet leggen bij naasten en professionals gezamelijk (en daarvoor vindt ik de ned. wetgeving wel goed, zover ik die ken).
De uitvoering zou ik in eerste instantie neerleggen bij de naasten, maar dat vereist wel veel mentale kracht bij die naasten. Pas als zij dit niet op kunnen brengen zou een professional de uitvoering op zich moeten nemen.

quote:

---

op 01-13-2000 om 03:23 PM schreef DIGGER het volgende:
Met me oma kon ik praten vlak voor de euthanasie werd toegepast dan kun je echt afscheid nemen, met je honden kun je niet praten.....ookal zou je dat speciaal op dat moment het allerliefste hebben....Je kunt als het ware voor mijn gevoel nooit echt goed afscheid nemen van een dier, omdat je het niet met woorden kunt doen. En het is maar de vraag in hoeverre een dier je laatste aai, je laatste knuffel ook als zodanig begrijpt...

Zijn er misschien mensen die het gek vinden dat ik zo denk, het zo voel, dat het gebeuren met dieren, mijn honden me meer aangergrepen heeft of zijn er mensen die er net zo over denken?

---

Wow, Digger, ik ga (qua tijd) heel lang over mijn stukje doen, want ik heb weinig zin om ten overstaan van mijn collega's in tranen uit te barsten...
Ikzelf heb precies hetzelfde gevoel gehad bij het laten inslapen van onze hond. We hebben hem 17 jaar gehad (van mijn 10e tot mijn 27e), en dat is zowiezo erg lang. Op het eind was hij helemaal "op": blind (maar wist zo goed de weg, dat ons dat niet opviel), wandelingetjes werden steeds korter, behoefte doen in huis, en ga maar door.
Toen ik afscheid van hem ging nemen, weet je inderdaad zelf wel dat het voor het laatst is, maar hij niet. Toen ik logischerwijs in tranen uitbarstte, begon hij mijn tranen weg te likken, wat het voor mij alleen maar erger maakte, ik voelde me alsof we hem verraadden.
(goed: over deze laatste 2 zinnen heb ik dus dik 10 minuten gedaan) Het heeft voor mij inderdaad de meeste indruk gemaakt, maar dat zal misschien ook wel komen, doordat ik al mijn directe familie nog heb.

Je bent in ieder geval niet de enige!

de rillingen lopen over mijn rug bij het lezen van bovenstaand stukje.

Digger ik kan niets anders doen dan je heel veel sterkte te wensen en hopen dat Cindy er niet te veel pijn door gaat leiden.

Blauwe heeft zelf een jong hondje hier lopen van bijna 9 maanden en ik moet er niet aan denken dat deze periode ooit ook eens gaat komen!

Lieve Digger

Wat enorm triest is dit! Probeer de tijd die je nog met Cindy hebt zo fijn mogelijk te maken, ga met haar wandelen, ga met haar spelen, ga met haar praten. Vertel haar dat je het vreselijk vindt dat ze over een poosje dood gaat, vertel haar hoe belangrijk ze voor je is, vertel haar van de pijn die je voelt! Probeer nu de dingen te doen die je straks het meest zult missen!

Veel liefs Digger van Just Me

Digger, ik weet hoe je je voelt, man
Zorg in ieder geval voor een mooie foto, en inderdaad geef alle aandacht en liefde die je in die (hopelijk niet te korte) periode kunt geven.

* Mark voelt met Digger mee.

* Barbie krijgt hier ook rillingen van.
Ik kan er zelf nachtmerries van krijgen en badend in het zweet wakker worden, wanneer ik er aan denk dat ik mijn kat in moet laten slapen, om welke reden dan ook. Digger veel mooie momenten toegewenst en hou ons op de hoogte! Barb.

Tsjee Digger, beroerd hoor, ik heb zelf geen huisdieren maar kan me wel voorstellen dat je onzettend verknocht bent aan zo'n hond.
Veel sterkte de komende tijd!
Beppie

Digger,

Ik heb even een vraag: Is het feit dat je waarschijnlijk een geliefd huisdier moet missen dat je zo verdrietig maakt of dat je moet beslissen over leven en dood van Cindy?

Het eerst heb ik meedere malen aan den lijve ondervonden en het klinkt gek maar is toch een waardevolle en soms wel mooie ervaring. Het verdriet is een weerspiegeling van de liefde die hebt gegeven en ontvangen van een metgezel die soms wel belangrijker voor je was dan een mens ooit kan zijn.....Geen liefde zonder pijn, maar dat maakt het plezier wat je van een huisdier hebt zo groot.

Maar om terug te komen op het topic, als je moeite hebt met het beslissen, of zoals sommigen hier al zeggen het schuldgevoel van verraad ofzo dat is echt flauwekul en onodig. Tuurlijk hebben jij en je moeder het beste voor met Cindy anders zou je het verdriet niet zo vreselijk van binnen voelen...

Ik heb nog wel een filosofische benadering over euthanasie...maar dat laat i ff voor een andere keer

Robbert, vreselijk je kameraadje te moeten missen straks. Luister ik heb een idee en ik denk dat het een goed idee is alleen moet je hetzelf aangeven aan mij. Zoals je weet ben ik de eigenaar van een zeer goed lopende postkaarten service op internet. Wat ik wil doen voor je is het volgende en denk er maar eens over na.

Als je een mooie foto hebt van Cindy, stuur die mij op en ik zal zorgen dat ze een prachtige plek krijgt op mijn postkaarten site zodat jij altijd wanneer dan ook je kamaraadje kan versturen naar wie je lief hebt. Misschien vindt je het een raar idee, ik eigenlijk niet, het kan je helpen Robbert om het verdriet wat te verzachten. Mijn vroegere hond staat er ook op als mooie kaart.

Laat het maar weten wat je ervan vindt. Ik hou een plekje vrij voor een mooi foto die je als e-card kan versturen.

Pas goed opjezelf,
Liefs
Margot

Lieve DIGGER,

Even een kort berichtje om te vertellen dat ik heel erg met je meeleef. Ik ben ooit al helemaal over de rooie gegaan toen mijn parkiet dood ging, laat staan hoe dat zou zijn als ik een hond had. Ik kan me het heel goed voorstellen dat je je nu verschrikkelijk voelt. Een dier kan voor mensen sons meer betekenen als andere mensen, ze zijn gewoon een deel van je.
Sterkte DIGGER, met alles. Ik hoop dat je nog wat leuke momenten met Cindy door zal brengen. Geef haar een knuffel van mij.

Veel liefs,
Fannetje

Ik kan mee voorstellen dat je nu te geschokt ben Digger, maar ik ben er van overtuigd dat je op het moment moet beslissen, het natuurlijk verschrikkelijk moeilijk zal zijn, maar dan weet je dat het goed is....het voelt dan als het enige juiste. Het is heel goed dat je naar je moeder toe gaat, juist nu is het delen van dat verdriet heel belangrijk...iig heel veel sterkte....en je bent niet alleen....

dit onderwerp is heel moeilijk. toevallig dat ik afgelopen week met iemand heb gesproken die erover denkt het serieus te gaan doen. weet je wat het is met dit onderwerp, je denkt dan aan levensbeindiging maar als je nog nooit met iemand erover gesproken hebt die het wil gaan doen sta je zover van het onderwerp af. pas als je een normaal aardige persoon in levende lijve ziet (t klinkt stom maar t is voor mij waar) die het wil gaan doen, zie je iemand die goed bij is erover nadenkt een einde aan zijn leven te maken omdat die een ziekte heeft zie ongeneeselijk is en een lange lijdensweg heeft te gaan.
je wordt met je neus op de feiten gedrukt.
dit is zeker geen onderwerp om grapjes over te maken maar daar kom je wel achter als iemand uit je omgeving het toe wil passen om wie je veel geeft of die je kent.
voor iedereen die er op dit moment mee te maken heeft of er al mee geconfronteerd is:
sterkte!

Ik geloof dat we van euthanasie meer overgegaan zijn naar de dood van huisdieren en hoe erg je dat kan ervaren.

Robert, ik wens je echt nog een onwijs goede tijd met Cindy toe, en ik begrijp hoe je je voelt.

Meestal zijn er mensen die zeggen: Het was maar een dier, maar hoe vaak hoor je niet van die verhalen dat mensen liever een familielid hadden verloren dan hun huisdier.

Toen ik een jaar of 9 was zou ik in de vakantie naar Euro Disney gaan. Ik verheugde me er helemaal op. In de week dat we zouden gaan ging het minder met mijn opa, dus gingen we niet. Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel ongevoelig maar het komt vooral doordat ik absoluut geen band met die opa had.
Toen ik hoorde dat we niet naar Euro disney gingen heb ik zitten huilen maar toen mijn opa werkelijk overleed voelde ik niks.

Maar bij mijn konijnen was dat heel erg anders. Op een dag ging ik ze 's morgens eten geven en de ene zat heel stil. Ik dacht: hij slaapt. Wat eigenlijk heel raar was want ik had ze nog nooit zien slapen. Toen ik mijn konijntje aaide voelde het helemaal koud aan. Toch ongerust rende ik naar mijn moeder toe: Mam, droppie is helemaal koud! Mijn moeder vreesde al het ergste en helaas was het waar.. mijn konijntje was overleden. Waar ik bij mijn opa geen traan had gelaten, barste ik hier bijna in een hysterisch gehuil uit. Waarom mijn konijntje...?

Nu ik al wat ouder ben is mijn probleem een beetje anders. Ik heb 2 cavia's en eentje is al redelijk oud voor een cavia, 6 jaar. Ik weet dat er een kans is dat morgenochtend mijn cavia in zijn hok ligt te "slapen". Eigenlijk wil je er niet aan denken, maar als je reeel bent weet je dat de kans met de dag toeneemt.
Wat mij eigenlijk meer zorgen baart is mijn vader. Het klinkt raar maar hij heeft een band met de cavia's die de meeste mensen met hun hond hebben. De cavia's piepen als ze 's avonds de auto horen aankomen en 's morgens worden ze als eerste door mijn vader begroet. Ik wil er gewoon dus niet aan denken hoe mijn vader zich voelt als er eentje overlijdt.

* Keroppi gaat Dippy en Plukky even een knuffel en een lekker stukje witlof geven.

Digger,
Allereerst wens ik je ontzettend veel sterkte. Ik weet hoe het voelt en het valt echt niet mee.
Maar over euthanasie, het is een heel moeilijk onderwerp, maar een onderwerp wat iedereen aangaat. Ik weet niet of ik voor of tegen ben, het klint misschien vreemd maar ik zal het proberen uit te leggen: Ik vind dat de natuur zijn gang moet gaan (ism de medische wetenschap) maar daarintegen vind ik het onnatuurlijk dat iemand ondraagelijke pijnen heeft. Wanneer het je tijd is wordt je wel gehaald.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

sterkte!

Ja wat moet ik hier eigenlijk aan toevoegen.

Ik ben het helemaal met digger eens wat betreft de relatie tussen Mens-hond
M'n Hond heb ik vorig jaar Mei ook moeten laten inslapen.
Het begon in Februari met een epilepsie aanval. Op zo'n moment schrik je natuurlijk vreselijk.
precies 3 maanden lang vol epilepsie aanvallen heeft het geduurd voordat er een spuitje aan te pas moest komen.
Je probeert jezelf er echt doorheen te slaan samen met die hond.
Ik ben opgegroeid met die hond het heeft samen met me in de wieg gelegen de box en de kinderwagen en uiteindelijk je bed. Het is een compleet deel van je leven geworden, dat je niks anders dan liefde geeft. En dan komt het moment van afscheid, een afscheid dat je eigenlijk niet kunt nemen. Een deel van jouw, iets dat je hele leven bij je is geweest hoe kan je dat nou missen.
En dan ook die beslissing om het dier in te laten slapen tja het kan gewoon niet anders.
Je weet het maar je wilt het niet.
Nu 9 maanden later is er een andere hond gekomen, je weet dat je weer gehecht aan hem word, dat je er weer van gaat houden en dat je het weer gaat verliezen. Maar je weet ook dat er een mooie tijd samen met die hond zal komen. Iets waar je altijd aan terug zal blijven denken. Daarom zijn honden ook op een bepaalde manier beter zijn dan mensen. Ze kunnen alleen maar liefde geven en zijn eigenlijk te goed voor deze wereld.

Iedereen die ermee te maken heeft of er ooit mee te maken zal krijgen wens ik succes toe

groeten/ liefs

Erik