Bedankt iedereen voor het medeleven!
Ik lijk een te vroege start te hebben, en als ik erover nadenk klinkt het wel logisch.
Het hele gebeuren is te vroeg begonnen, waardoor ik al een marathon heb gelopen nog voor m'n lichaam ook daadwerkelijk klaar is om met het echte werk te beginnen.
Ze hebben me aardig platgespoten vannacht in het ziekenhuis, ik ben weeen blijven houden, zelfs in mijn slaap volgens mijn vriend, maar de pijn was voor een groot deel weg, en ik heb behoorlijk wat uurtjes bijgeslapen. Maar wel een heftig goedje, want ik was er behoorlijk naar en slaperig van, steeds weer dreigen weg te vallen, toen ik aan de ctg lag vanochtend ook, en een paar hapjes brood kon ik niet binnenhouden.
Ik had ook zoiets van help, als ik nu moet gaan bevallen red ik dat niet!
Ze gaan me vooralsnog niet helpen, omdat ze het risico van dat het uitloopt op een keizersnede te beperken. Omdat ik gezien ik een laagje meer heb toch meer risico loop met een keizersnede.
Kans is namelijk redelijk dat met inleiden er wel veel gaat gebeuren, maar die ontsluiting niet wil doorzetten.
Waardoor het voor mij nog zwaarder wordt, en ze uiteindelijk wellicht toch moeten overgaan tot keizersnede.
Ik ben weer naar huis gestuurd, met pijnstilers en een slaapmiddel, om thuis gewoon af te wachten.
Voor mezelf heb ik nu de knop omgezet van dat ik het maar moet laten gaan, het mezelf zo prettig mogelijk te maken, en dat weeen dus niet perse leiden tot een bevalling meteen, dat het heel goed kan zijn dat ik nu nog een paar dagen weeen moet opvangen.
Als ik in het ziekenhuis had gebleven had het waarschijnlijk moeilijker geworden doordat ik niet m'n ding kan doen, dus minder ontspannen en meer lettend op de weeen, dus pijnlijker, en dat de kans dan groot wordt dat het een traumatische bevalling voor me wordt.
Ik ga dit iig niet als een moeilijke bevalling ervaren want dan wordt het mentaal alleen maar zwaarder.
Heb met vriendlief wel al besproken dat als het achter de rug is ik mezelf mag belonen met een mooie draagdoek; dat is toch een mooi vooruitzicht naast dat we dan ook eindelijk ons kleine meisje kunnen zien en knuffelen
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae