Perfectionisme

quote:

Op donderdag 3 juli 2008 11:55 schreef Flashwin het volgende:

[..]

En dat bevestigt maar weer eens hoe speciaal je wel niet bent he

Je bent een wrak. Verre van een perfectionist.

Een echte perfectionist heeft zijn leven op orde, weet wat hij wil, doet 2 universitaire studies tegelijk en is ontevreden met elk cijfer lager dan een 9.

Jij bent gewoon op zoek naar een identiteit en uit ellende wijt je alles aan je zogenaamde "perfectionistische instelling". Onzin.

Ik ben zooo speciaal. Tering, word je bang van. Jij bent ook speciaal. Jij kunt vanuit één OP iemands volledige psyche doorgronden.

Stel nou dat je er volledig naast zit, kun je dan op eenzelfde constructieve wijze met een passende oplossing komen?

quote:

Op donderdag 3 juli 2008 12:12 schreef BarraCupraCuda het volgende:
kijk TS..... je kan nu 2 dingen doen.
1 je hele leven je klote voelen... want het leven is niet eerlijk. je best is niet altijd goed genoeg.

of je kan het accepteren en doorgaan.
ik zou echt een kutleven hebben als ik niet gemotiveerd en vrolijk was.

En uiteraard hebben jullie ook gewoon volledig gelijk. En ik weet het ook wel. En ik moet toegeven, nu, na een paar uur, begin ik me ook wel beter erover te voelen. Maar waarom moet ik me altijd eerst een paar uur klote voelen voordat mijn ratonele deel het overneemt van mijn emotie. Pfff, had ik maar asperger. Misschien had ik beter in klaagbaak kunnen posten.

quote:

Op donderdag 3 juli 2008 12:22 schreef Misstique het volgende:

[..]

Want? Dan kun je jezelf fijn in een hokje zetten en is al je leed ineens verklaarbaar en kwantificeerbaar?

Bijna. Dan had ik geen emoties. En ik houd van labels, labels geven me een vals gevoel van controle, duidelijkheid. Vind ik heerlijk.

Re. Uit het psychologisch onderzoek kwam dan ook 'ja je hebt van alles een beetje. Dus ben je NAO.' Was ik maar gewoon anti-sociaal, of theatraal, of anorectisch, of borderline. Dan had ik één toepasbare therapie gehad.
Nou moet ik iedere keer ermee komen 'Oh, ik loop hier tegenaan, wat te doen?'. En dat is kut. Ik irriteer me er dood aan dat ik van alles heb, maar net niets genoeg. En ik verbeter het één, steekt het ander zich de kop op. Alsof ik een eindeloze put van psychische problemen heb.
En ik belabel mezelf omdat het dan voor jullie duideljker is wat er ongeveer aan de hand is. Ik heb niks duidelijks en dat weet ik.

Al jullie advies is bijzonder helpvol. 'Gewoon niet doen.' Ohhh. Dus iemand met een psychose moet zich gewoon niet zo aanstellen! Iemand met een fobie moet zich gewoon niet zo aanstellen! Iemand met anorexia moet zich gewoon niet zo aanstellen! Zelf Freuds verklaring van penisnijd is intelligenter en hulpzamer.

Voor de mensen die vragen wat ik dan zoek? Nou telefoonnummers, magistrale oplossingen, wonderen, ervaring van iemand die het ook heeft, maar er wel mee om kan gaan, een luisterend oor, mijn frustratie eruit krijgen en het daarna terug kan lezen, kunnen zien hoe belachelijk het is en tegen mezelf kan zeggen 'het is een emotie, snap out of it'. Grip op de zaak, dat zoek ik.

En wat Re al zegt, ik kan wel tegen een stootje. En heeeel af en toe staat er iets tussen dat de klap in mijn gezicht is die ik nodig heb. Vind ik fijn.

[ Bericht 5% gewijzigd door Rebubbled op 03-07-2008 13:55:59 ]

quote:

Op donderdag 3 juli 2008 14:06 schreef tijnbrein het volgende:
Dat is heel vervelend als je, je zo voelt Rebubbeld.
Ik ben dan wel niet perfectionistisch ingesteld. Maar ik begrijp wel hoe je voelt.
Ik voel mij ook niet begrepen door de mensheid. Ik loop bij een psycholoog en dan vraagt hij wat voel je nu. Dan heb ik daar geen antwoord op. Of hij vraagt wat verwacht je hier nu van daar heb ik geen antwoord op. En dan wordt ik gefrusteerd omdat ik mij niet begrepen voel. Waarom vraag je aan mij wat ik hier van verwacht als ik dat niet weet. Dat is een van de redenen waarom ik hulp heb gezocht. Ik word gek van mijzelf en de wereld om mij heen.

Nou, ik voel me wel begrepen. Wat ik voel en hoe ik op dingen reageer kan ik, gelukkig, heel duidelijk uitleggen. En mijn psycholoog en ik zijn gelukkig ook een match made in heaven. Ik draag mijn probleem aan, zij geeft een manier van handelen. Ik voer dat een paar keer uit en kijk of het me ligt. Zo ja ga ik bewust dit toepassen en zorg dat het eigen word, zo nee komt ze met iets anders.

En al het advies hier komt op hetzelfde neer 'snap out of it' en dat weet ik ook. Maar hoe, dat is mijn punt. Ik zoek handvaten.

quote:

Op donderdag 3 juli 2008 14:12 schreef Ludootje het volgende:
Ik kan me wel voorstellen hoor, dat je om het voor je zelf te kunnen handelen het makkelijk is om labeltjes te gaan plakken. Doe ik ook wel eens. Dat wil gewoon zeggen dat je er op dat moment niet diep op in wil gaan, maar dat je het als excuus gebruikt. Heerlijk toch? Je kop in het zand steken...

En dan kom je in een fase van pseudo geluk. Je denkt dat je deze keer alles op een rijtje hebt, en alles lijkt eens een keer weer jouw kant op te komen. Kortom, je hebt de grip weer op je leven.

En eens in de zoveel tijd komt een van je oude issues weer de kop op steken, en spat de ballon van je leven die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd weer uit elkaar en kan je weer voor af aan beginnen...

Ik denk dat het begin van genezing ligt in het eerlijk tegen jezelf zijn. Niet te hard zijn, niet te zacht zijn, maar gewoon eerlijk.

Ik ben al heel ver in mijn behandeling. Maar dit soort dingetjes, zoals de OP, komen gewoon vaker voor dan ik wil. Zeker nu ik geen medicatie meer gebruik en de wollen deken weg is.
Mijn emoties nemen op zo'n moment tijdelijk de regie volledig over. En voor ik het weet loop ik te gillen, krijsen en tieren voor mijn leven. En na een uur begin ik weer wat controle terug te krijgen en kan ik rationeel gaan nadenken. Ik vind dat dat sneller moet, hell ik vind dat het niet eens moet voorkomen.

Dus ik denk dat ik gewoon weer een tijdje therapie ga volgen. Leren omgaan met emoties zonder pillen. Jullie kunnen het allemaal, dan kan ik het ook.