R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb voor de zekerheid even gechecked wat voor topics hierover waren, en ik heb ook lang nagedacht hoe ik mijn vraag het beste kon formuleren.
Ik heb het afgelopen jaar een aantal ingrijpende situaties meegemaakt, en ben daar zelf enorm gestressed van geraakt. ik heb als gevolg hiervan een zware paniekaanval in een openbare ruimte gehad, (tintelingen, vlekken voor m'n ogen, hyperventilatie) waar ik ook best van geschrokken ben.
De dokter vond het idee van overspannen zijn dan ook niet erg raar klinken. Nu heb ik ook een tijd heel slecht geslapen, en had ik het idee dat als ik weer normale nachtrust zou krijgen, het gestress minder zou worden. (bijv. schrikken van geluiden, hartkloppingen etc.) Afgezien van het feit dat erover praten ook helpt, helpt het beter slapen dus ook wel een beetje. Ik ben dus wel weer aan de beterende hand, zogezegd.
Het enige probleem is, dat ik soms nog op bepaalde (in mijn ogen "veilige") plekken ineens een soort van lichte aanval krijg, waarna ik die plek ook bijna onmiddelijk moet verlaten, en waar ik dan rustig nog een avond lang ziek van kan zijn. (trillen, misselijk, kramp in mijn buik) Hoe lang blijf je zoiets houden? Houdt het verband met de overspannen toestand, en is dat over als je niet meer overspannen bent, of heb je hier echt medicijnen voor nodig? Want dat laatste staat me een beetje tegen. Ik was al zo blij dat ik het geestelijk redelijk de baas kon, maar het feit dat het nog steeds voorkomt, vind ik niet echt geslaagd. Ik heb verder geen problemen met openbare ruimtes of onbekende bestemmingen, ik moet er alleen weg als ik me niet lekker voel worden.
Suggesties? Ervaringen? Help me out please!
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Heya Kim. Kan rustig zeggen dat ik er ervaring mee heb. Je beschrijving komt aardig overeen met wat ik zelf heb meegemaakt. Ik weet natuurlijk niet wat de reden is van die paniekaanval op die bewuste plekken. Waar ben je bang voor?? Dat je ergens in elkaar zakt omdat je je zo slecht voelt?
De truuk voor mij echter was/is, om op het moment dat je de neiging krijgt om te vluchten uit zo'n situatie, toch even door te zetten. Dus niet vluchten. En heeeee presto, wat blijkt? Ondanks dat je op die plek bent gebleven en je best behoorlijk kut kunt voelen sta je er nog wel!! Je leeft gewoon door! Het overwinningsgevoel op dat moment kan je angst overrulen.
Daarnaast zou het maken van een soort lijstje je kunnen helpen. Het klink oubollig maar het kan helpen.
Schrijf op wat jij denkt wat in je gedachte het ergste is wat je zou kunnen overkomen op het moment van die paniekaanval en zet daar tegenover een aannemelijke reden die die nare gedachte ontkracht. Steek het lijstje eventueel in je zak als je op pad gaat.
Hee, ut kan ff duren maar je komt er wel over heen... 
Mzzl
Rodigan
Oei K_i_m.... dat lijkt me niet zo fijn.... Je hebt niets traumatisch meegemaakt of iets dergelijks? Dan kan ik me der iets bij voorstellen.. lang niet alles, maar probeer het een beetje met mezelf te vergelijken. Maar dat is meer een angst ben ik bang.
Kan er niet tegen als mensen achter me (blijven) lopen. Dit door een zinloze geweld actie van een aantal jaren trug waarbij men dus vanachteren me ineens inelkaar tremde.
Weet dus ook waar het vandaan komt dan. Maar als je niet weet hoe en wat lijkt me dat inderdaad verdomd lastig zeg!
Kan er niet tegen als mensen achter me (blijven) lopen. Dit door een zinloze geweld actie van een aantal jaren trug waarbij men dus vanachteren me ineens inelkaar tremde.
Weet dus ook waar het vandaan komt dan. Maar als je niet weet hoe en wat lijkt me dat inderdaad verdomd lastig zeg!
Nou hopelijk weet je het snel, en kom je er vanaf!
Sterkte,
E.
PoGo uitgespeeld LVL 40
Volgens sommige foksters een lieverd :)
Ik neuk je, beuk je, kreuk je, deuk je,ik steek je aan en stamp je uit als een peukje!!
Volgens sommige foksters een lieverd :)
Ik neuk je, beuk je, kreuk je, deuk je,ik steek je aan en stamp je uit als een peukje!!
Het is fijner om als je een paniekaanval hebt, het over je te laten heenkomen in plaats van er tegen te vechten, meestal ben je dan achteraf niet zo beroerd. Ik heb hier dus zelf ook last van, ook het willen weggaan omdat *iets* niet goed voelt. Ik heb hier nu medicijnen voor gekregen en dat werkt toch wel heel erg mee. Ook ga ik zometeen (voor het eerst) naar therapie.. Ik ben benieuwd..
sterkte,
Korine
Do not blame others for making you mad. Anger is a choice. Choose wisely.
quote:Klinkt als pleinvrees. Ik heb heb geen ervaring met angsten maar weet wel dat als je veel stresst en het allemaal opkropt, dat de stress op een andere manier een uitlaat zoekt. In dit geval angst. Praat hier zo veel mogelijk over.
Op donderdag 14 maart 2002 06:19 schreef k_i_m het volgende:
Het enige probleem is, dat ik soms nog op bepaalde (in mijn ogen "veilige") plekken ineens een soort van lichte aanval krijg, waarna ik die plek ook bijna onmiddelijk moet verlaten, en waar ik dan rustig nog een avond lang ziek van kan zijn. (trillen, misselijk, kramp in mijn buik) Hoe lang blijf je zoiets houden? Houdt het verband met de overspannen toestand, en is dat over als je niet meer overspannen bent, of heb je hier echt medicijnen voor nodig? Want dat laatste staat me een beetje tegen. Ik was al zo blij dat ik het geestelijk redelijk de baas kon, maar het feit dat het nog steeds voorkomt, vind ik niet echt geslaagd. Ik heb verder geen problemen met openbare ruimtes of onbekende bestemmingen, ik moet er alleen weg als ik me niet lekker voel worden.Suggesties? Ervaringen? Help me out please!
Ik heb precies hetzelfde gehad. Durfde nergens meer naar toe, zelfs niet ff naar de buren. Het enige waar ik naartoe durfde, was de manege. Ik merkte dat ik alle pret miste. Vrienden (zelfs mijn eigen vriendje)lieten me vallen als een baksteen en ik stond er bijna helemaal alleen voor. Daar werd ik zo pissig van, dat ik boos op mezelf werd. Ik zou en moest naar de stad, school, werk... alles ! Doordat ik zo kwaad werd, kwam ik langszaam over mijn angst heen.
Nu, werk ik fulltime, heb al anderhalf een vriend en het gaat allemaal met mij wel goed.
Af en toe dreig ik weer die gevoelens te krjgen, omdat er nu weer veel spanningen zijn en ik ben ook wat overspannen. Maar als ik het voel opkomen, zeg ik tegen mezelf: Kom maar op, ik kan je wel aan. En meestal gata het dan vanzelf gewoon weer weg.
Dus ik heb er maar 1 ding o te zeggen... Hou je sterk en je poot stijf.
Sterkte...
<Als je niets inhoudelijks hebt toe te voegen,zeg dan maar liever niets.>
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 14-03-2002 16:09]
FC Den Bosch | Standard Liege | Atletico Madrid | Lazio Roma | Alianza Lima | Chelsea | Dinamo Kiev
Corazón Alianza Lima Corazón para ganar a La Victoria volveremos para verte campeonar.
Corazón Alianza Lima Corazón para ganar a La Victoria volveremos para verte campeonar.
Punt is alleen dat ik alles redelijk kan analiseren. Ik weet waarom ik zo'n aanval krijg. Dat is vrij simpel, namelijk omdat ik op dat moment raar adem ga halen. Dan kan ik dus door middel van een andere ademhalingstechniek, mijn aanwezigheid op die plek nog even rekken. Maar het gebeurt ook als ik bij vrienden thuis zit, of als ik bij mijn ouders aan tafel zit. Ik kom er alleen niet achter waarom ik precies op die plekken last krijg. Het is zeker niet zo dat ik plaatsen ga vermijden, want daar is het gewoon niet consistent genoeg voor.
Ik ben ook wel eens ergens gebleven met het idee, "dan ga ik maar tegen de vlakte" maar ik moet heel eerlijk zeggen dat het niet echt helpt. Ik blijf me beroerd voelen. Ik weet zelf ook wel dat ik niet onderuit ga, en dan voel ik me weer een soort van aansteller. Plus dat mensen die me goed kennen er van kunnen schrikken als ik opeens niet meer luister naar wat ze tegen me zeggen, en ze schichtig aan zit te kijken.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
als je dat al niet gedaan hebt, lijkt het me geen kwaad kunnen om hier eens met een huisarts over te praten
je zegt wel dat je weer aan de beterende hand bent, ook door meer nachtrust, dan kan je afwachten hoe het nu verder gaat... maar ik zou zeggen ga effe naar die dokter...
baat het niet, dan schaadt het waarschijnlijk ook niet
succes ermee...
Misschien ben je juist bang om een paniekaanval te krijgen. Hierdoor ga je er steeds meer op letten en dit kan je ademhaling beinvloeden, lees hyperventilatie. Ga idd geen plaatsen mijden.
Nachtrust zal je idd een stukje helpen.
Ook het juist niet vermijden van dat soort plekken kan een behoorlijke stap vooruit zijn.
Indien je er minder zwaar over gaat nadenken, zal het ook wat minder erg worden. (Lees: ik ga een paniekaanval krijgen en voila het gebeurd ook)
En de dokter natuurlijk...
Ook het juist niet vermijden van dat soort plekken kan een behoorlijke stap vooruit zijn.
Indien je er minder zwaar over gaat nadenken, zal het ook wat minder erg worden. (Lees: ik ga een paniekaanval krijgen en voila het gebeurd ook)
En de dokter natuurlijk...
Succes iig 
To be conscious that you are ignorant is a great step to knowledge.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Imagination is the one weapon in the war against reality.
Gewoon blijven ademhalen, probeer zo laag mogelijk te ademen (met je middenrif dus) en vooral *diep* en lang (2 keer zo lang als inademing) uitademen, totdat je echt leeg bent. Hyperventilatie komt doordat je wel inademt maar nauwelijks uitademt. Adem door je neus en op zo'n manier dat je je ademhaling zelf niet hoort. Door je ademhaling diep en rustig te maken kun je ook je geest en lichaam heel rustig maken.
Unox, the worst operating system.
Meeste wat hier wordt gezegd is makkelijker gezegd dan gedaan voor sommige.
Ik zelf vind het eerlijk gezegd beetje vreemd dat je met dit kampt aangezien je geen traumatische ervaringen heb oid.
Maar aan andere kant, Ik heb geen ervaring met hyperventilatie oid...
Denk persoonlijk dat je iig veel steun nodig zal hebben. En niet alleen prof. steun zoals sommige willen denken
Ik zelf vind het eerlijk gezegd beetje vreemd dat je met dit kampt aangezien je geen traumatische ervaringen heb oid.
Maar aan andere kant, Ik heb geen ervaring met hyperventilatie oid...
Denk persoonlijk dat je iig veel steun nodig zal hebben. En niet alleen prof. steun zoals sommige willen denken
iig veel suc6 verder ermee
Is this what I get for learning to speak? For opening eyes and digging in deep? Is this what I get for being reborn from the norm? I don't want to shine; light will make us blind, I don't want to feel unreal...
quote:Als het probleem van geestelijke aard is heeft zelfanalyse geen enkel nut .
Op donderdag 14 maart 2002 15:26 schreef k_i_m het volgende:
Punt is alleen dat ik alles redelijk kan analiseren.
Heb zelf een tijd ook wat problemen ( welliswaar van andere aard ) gehad en dacht dat ik het ook wel kon analyseren ........maakte ik mezelf wijs.
In feite hielp dat geen ene fluit.
Als ik jou was zou ik gewoon een specialist/therapeut o.i.d. zoeken waarmee je hierover kan praten.
Veel sterkte
ALarm generale!!
Ik beschouw mezelf als zeer gecontroleerd zijnde. Toch had ik een paar jaar terug na een boel emotionele schade eenzelfde iets. Onverwachts werd ik op plekken heel erg bang. Kreeg het koud en werd misselijk. Een paar keer ben ik ook out gegaan toen ik alleen thuis was, dat was echt eng. Hierdoor werd ik nog angstiger, omdat ik dit soort dingen door mijn ego niet kon laten zien aan de mensen die dicht bij me stonden. Het verstoppen hielp niets. Ik heb ongeveer een jaar nodig gehad om het vertrouwen in mezelf weer op te bouwen. Stapje voor stapje. En met mijn naasten.
Ik voel me nu sterk.
No compromise... 100% BAUKstEr
quote:Eh, well excuse me. Omdat ik het daar liever niet over heb, heb ik ze niet gehad? Daar begon ik verdorie mijn post mee: "Ik heb het afgelopen jaar een aantal ingrijpende situaties meegemaakt, en ben daar zelf enorm gestressed van geraakt."
Op donderdag 14 maart 2002 18:07 schreef Solidoor het volgende:
Ik zelf vind het eerlijk gezegd beetje vreemd dat je met dit kampt aangezien je geen traumatische ervaringen heb oid.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
quote:Sorry sorry en nog eens sorry..
Op donderdag 14 maart 2002 20:03 schreef k_i_m het volgende:[..]
Eh, well excuse me. Omdat ik het daar liever niet over heb, heb ik ze niet gehad? Daar begon ik verdorie mijn post mee: "Ik heb het afgelopen jaar een aantal ingrijpende situaties meegemaakt, en ben daar zelf enorm gestressed van geraakt."
Ik las het compleet verkeerd
.. 
Is this what I get for learning to speak? For opening eyes and digging in deep? Is this what I get for being reborn from the norm? I don't want to shine; light will make us blind, I don't want to feel unreal...
Typisch dat je die aanvallen krijgt op "vertrouwde plaatsen" (mits ik e.e.a. goed gelezen/begrepen heb), heb je daar zelf ideeen over???
Nee, ik heb me er ook al het hoofd over gebroken. Ik kom niet verder dan dat ik wellicht onderbewust met iets geconfronteerd word, waar ik me niet prettig onder voel.
Een duidelijk voorbeeld is als ik me al niet lekker voel, en ik te lang voor een stoplicht moet wachten, ik ook al zweethanden krijg, en een raam van mijn auto open moet zetten.
Ik zit qua emoties niet helemaal jofel meer in elkaar. Ik ben al tijden niet meer echt boos geweest, of verdrietig. De laatste tijd is dat weer een beetje aan het veranderen. Ik heb af en toe het idee dat op het moment dat er een aantal emoties naar boven komen, ik dit niet meer kan plaatsen, en dus onrustig word. En als ik te onrustig word, freak ik.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Hey Kim,
Ik herken echt heel veel in wat je verteld.Door een traumatische ervaring een paar jaar geleden had ik ook erg last van paniekaanvallen.Ik ben in therapie gegaan en ik moet zeggen dat dat echt heel goed geholpen heeft,heb er nu bijna geen last meer van.Ook heb ik medicijnen geslikt (nu nog maar stuk minder)maar dat was ook omdat ik erg depressive was,en als je zonder kunt is dat altijd beter.Ik zou hulp zoeken voordat het meschien erger word of iig er nog eens met je huisarts over hebben want zo kun je natuurlijk niet blijven lopen! Heel veel sterkte,
Sabyne
I don't care.....
k_i_m
Ik herken wel het nodige. Ik heb vorig jaar iets soortgelijks meegemaakt. Mijn hart ging plotseling als een razende te keer en pas bij de huisarts kwam het enigszins tot rust, frequentie zakte van 140 naar 90. Dat was na ruim half uur na begin. Meteen naar ziekenhuis voor check. Geen fysieke problemen. Maar sinds dat moment word ik gek van mijn hartslag, voortdurend voelen en in bed luisteren. Alleen als ik zeer geconcentreerd bezig ben met iets kan ik het van me afzetten. Dat bezig zijn hoeft gelukkig niet bewust te zijn, spelen met de kinderen kan ook. Maar als ik op mijn werk even rustig koffie pak, dan begint het weer een beetje. Ik drink sinds die tijd veel minder koffie en dat lijkt me wel goed te doen.
Ik zeg vaak tegen mezelf dat ik me aanstel en vermeld die gevoelens van ...angst, paniek, stress, onbehagen, ongemak, onmacht... bijna nooit. Ik wil mijn familie er niet mee lastig vallen.
Ik heb zelf het idee dat warmte slecht is voor mijn gevoel. Herken je dat, snel benauwd en zo, moet naar buiten voor frisse lucht. Genieten van de winter, nu al balen van hoge temperaturen in de zomer...
D_H
Heb hier ook jarenlang last van gehad.
Het kan helpen om een aantal keren naar een fysiotherapeut te gaan die gespecialiseerd is in spanningsklachten (en/of een cursus haptonomie gedaan heeft)
Het kan helpen om een aantal keren naar een fysiotherapeut te gaan die gespecialiseerd is in spanningsklachten (en/of een cursus haptonomie gedaan heeft)
Zij kunnen je heel goed leren hoe je zo'n aanval kunt voorkomen. O.a. door een goede houding aan te nemen, je spieren te ontspannen en zo.
Heeft mij wel goed geholpen hoor!
Laat je in elk geval niet opnaaien door mensen die zeggen dat je je aanstelt of zo! Het kan echt je leven behoorlijk verzieken!
Enneh... ik vind het ook helemaal niet zo raar dat je dit juist op 'veilige' plekken overkomt. Paniekaanvallen zijn juist niet-reele reacties van je lichaam :je lichaam reageert nl alsof er gevaar dreigt, terwijl dat er gevaar er juist helemaal niet is, dat is juist het vervelende van deze aanvallen!
Daardoor krijg je inderdaad de neiging om deze situaties te mijden.
Probeer de confrontatie wel af en toe aan te gaan, maar vooral als je je goed voelt, en niet als je al moe bent!
Mijn ervaring is dat een beetje forceren wel goed is, maar niet te vaak!
Heel veel succes!
[Dit bericht is gewijzigd door Ole op 15-03-2002 23:44]
Op woensdag 19 januari 2011 22:10 schreef JaneDoe het volgende:
dit is SHO, where you're guilty until proven innocent
dit is SHO, where you're guilty until proven innocent
Hoi Kim,
Mijn moeder heeft een aantal jaren geleden precies hetzelfde gehad. Na een aantal dingen te hebben geprobeerd (Prozac, de pil, praatgroep fobieen), werd ze uiteindelijk doorverwezen naar het Academisch Angstcentrum in Maastricht.
Ze heeft ook veel paniekaanvallen gehad, ze wist op een gegeven moment wat het waren, maar ze werd ze ook niet meer echt kwijt. Ze wist ze wel op te vangen, maar bleef zich daarna ellendig voelen (wat jij zegt, misselijk enzo). Ze heeft nooit bepaalde plekken proberen te vermijden (zoals de supermarkt etc.) maar ze moest wel altijd iemand bij zich hebben.
Bij het angstcentrum heeft ze een aantal gesprekken gekregen, en daarna een therapie van een paar weken. De therapie hield in dat ze eerst onder begeleiding de stad inging, en naderhand alleen. Ze werd ook behandeld met medicijnen (fevarine, kan dat?). Na de therapie ging het stukken beter, alleen was ze niet tevreden over de medicijnen. Later heeft ze dan ook Seroxat gekregen, en daar is ze wel tevreden over. Ze slikt nu nog maar een halve tablet per dag, en ze is echt ontzettend blij dat ze zich weer normaal voelt. Ze heeft nog wel af en toe last van paniek, maar nu kan ze er veel en veel beter mee omgaan als in het begin. Ze kan een aanval (als dat voorkomt, ze heeft ze nog maar heel zelden) goed afremmen, zonder de nare gevoelens naderhand.
Er zijn ook boekjes over dit onderwerp, oa. van Roos Vossen (woont toevallig twee straten van ons af) Mijn moeder vindt haar maar niks maar ik heb al van veel mensen gehoord dat ze baat hebben bij haar boeken.
(mijn moeder heeft die boeken nooit gelezen, ze vindt mevrouw Vossen gewoon niet zo aardig ) Maar laat je daardoor niet tegenhouden!! Je kunt op haar naam zoeken in Google, dan vindt je vast wel meer info. Mocht je niks vinden, mail me dan maar, dan kan ik je haar adres en tel. nummer geven. (ze heeft een angstadviesbureau).
Hopelijk gaat het binnenkort weer beter met je!!
Groetjes
Zomerpeer
Er is een vacature voor een vriendje vrij
Hoi K_I_M,
Ik herken het 1 en ander uit je verhaal. Heb zelf sinds eind vorig jaar last van "paniekaanvallen". Ineens out of the blue wordt ik duizelig, krijg zweterige handen, voel me de ene keer koud en dan weer warm en begin ontzettend te trillen. Het is zelfs al 1 keer zover gekomen dat 1 van m'n collega's me naar huis heeft moeten brengen omdat ik het zelf ook niet meer aandurfde om met de trein naar huis te gaan.
Een week geleden had ik ook weer zo'n "paniekaanval" maar toen had ik zoiets van: ik wacht gewoon even en dan gaat het wel weer beter en na een half uur ben ik ook gewoon zelf met de trein naar huis gegaan (moest eigenlijk nog 2 uur werken maar als ik eenmaal 1 keer zo'n aanval heb gehad dan gebeurd het nog wel een keer die dag als ik gewoon door blijf werken). In het begin wist ik niet wat het kon zijn. Heb zelf epilepsie dus ik had het idee dat het daar iets mee te maken moest hebben, te hoge dosis medicijnen of zo.
Ben vorig jaar en begin dit jaar daarom ook twee keer naar de huisarts geweest. Hartslag gecontroleerd, bloeddruk gemeten en dit jaar ook naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken om te kijken of ik misschien wel bloedarmoede had of zo. Maar dat was het niet. Ook bij m'n neuroloog geweest om te kijken of het dus iets te maken kon hebben met m'n epilepsie maar dat was het niet. Volgens haar waren het paniekaanvallen en dat kon veel te maken hebben met alles wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd (m'n moeder is eind 2002 overleden door een verkeersongeval en m'n vader op oudjaarsdag 2003 aan longkanker, zelf op 2 januari dit jaar gaan samenwonen met m'n vriend)
Advies van m'n neuroloog is dan ook om hierover te gaan praten met een maatschappelijk werker of een psycholoog. Heb begin vorig jaar al een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster. Vond het niet erg, ook geen naar mens of zo maar praten met een vreemde over wat er is gebeurd helpt me gewoon niet. Vind het dan fijner om erover te praten met een kennis of een familielid die de hele situatie wat beter kent of iemand die gewoon hetzelfde heeft meegemaakt.
Nu ik weet dat het paniekaanvallen zijn doe ik gewoon rustig aan en als ik zo'n aanval krijg dan ga ik de confrontatie gewoon aan. Niet denken dat ik me niet lekker voel want dan wordt het alleen maar erger. Ik hoop dat je een manier kan vinden waarop de paniekaanvallen minder worden of overgaan. Misschien vind jij het juist wel fijn om met een maatschappelijk werker te praten over wat jij hebt doorgemaakt. Je zou het altijd een keer kunnen proberen, het kan iig geen kwaad
Veel succes !
Ik herken het 1 en ander uit je verhaal. Heb zelf sinds eind vorig jaar last van "paniekaanvallen". Ineens out of the blue wordt ik duizelig, krijg zweterige handen, voel me de ene keer koud en dan weer warm en begin ontzettend te trillen. Het is zelfs al 1 keer zover gekomen dat 1 van m'n collega's me naar huis heeft moeten brengen omdat ik het zelf ook niet meer aandurfde om met de trein naar huis te gaan.
Een week geleden had ik ook weer zo'n "paniekaanval" maar toen had ik zoiets van: ik wacht gewoon even en dan gaat het wel weer beter en na een half uur ben ik ook gewoon zelf met de trein naar huis gegaan (moest eigenlijk nog 2 uur werken maar als ik eenmaal 1 keer zo'n aanval heb gehad dan gebeurd het nog wel een keer die dag als ik gewoon door blijf werken). In het begin wist ik niet wat het kon zijn. Heb zelf epilepsie dus ik had het idee dat het daar iets mee te maken moest hebben, te hoge dosis medicijnen of zo.
Ben vorig jaar en begin dit jaar daarom ook twee keer naar de huisarts geweest. Hartslag gecontroleerd, bloeddruk gemeten en dit jaar ook naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken om te kijken of ik misschien wel bloedarmoede had of zo. Maar dat was het niet. Ook bij m'n neuroloog geweest om te kijken of het dus iets te maken kon hebben met m'n epilepsie maar dat was het niet. Volgens haar waren het paniekaanvallen en dat kon veel te maken hebben met alles wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd (m'n moeder is eind 2002 overleden door een verkeersongeval en m'n vader op oudjaarsdag 2003 aan longkanker, zelf op 2 januari dit jaar gaan samenwonen met m'n vriend)
Advies van m'n neuroloog is dan ook om hierover te gaan praten met een maatschappelijk werker of een psycholoog. Heb begin vorig jaar al een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster. Vond het niet erg, ook geen naar mens of zo maar praten met een vreemde over wat er is gebeurd helpt me gewoon niet. Vind het dan fijner om erover te praten met een kennis of een familielid die de hele situatie wat beter kent of iemand die gewoon hetzelfde heeft meegemaakt.
Nu ik weet dat het paniekaanvallen zijn doe ik gewoon rustig aan en als ik zo'n aanval krijg dan ga ik de confrontatie gewoon aan. Niet denken dat ik me niet lekker voel want dan wordt het alleen maar erger. Ik hoop dat je een manier kan vinden waarop de paniekaanvallen minder worden of overgaan. Misschien vind jij het juist wel fijn om met een maatschappelijk werker te praten over wat jij hebt doorgemaakt. Je zou het altijd een keer kunnen proberen, het kan iig geen kwaad
Veel succes !
Een korte, doch dringende boodschap van uw aller geliefde Frenkie.
Het is prima dat er in dit topic ervaringen worden gedeeld, maar ik wil u vriendelijk, doch dringend, verzoeken om GEEN analyses te maken.
We zijn allemaal geen professionals, laten we dan ook niet doen net alsof!
Dus ervaringen delen is OKE
Analyseren en concluderen is NIET OKE
Het is prima dat er in dit topic ervaringen worden gedeeld, maar ik wil u vriendelijk, doch dringend, verzoeken om GEEN analyses te maken.
We zijn allemaal geen professionals, laten we dan ook niet doen net alsof!
Dus ervaringen delen is OKE
Analyseren en concluderen is NIET OKE
Ik mag me zelf ook ervaringsdeskundige noemen.. er zijn hier en daar nog wel wat berichten op dit forum die ik hierover geschreven heb.quote:Op donderdag 14 maart 2002 09:14 schreef Kore het volgende:
Het is fijner om als je een paniekaanval hebt, het over je te laten heenkomen in plaats van er tegen te vechten, meestal ben je dan achteraf niet zo beroerd. Ik heb hier dus zelf ook last van, ook het willen weggaan omdat *iets* niet goed voelt. Ik heb hier nu medicijnen voor gekregen en dat werkt toch wel heel erg mee. Ook ga ik zometeen (voor het eerst) naar therapie.. Ik ben benieuwd..
Ik heb er zelf de afgelopen 3 jaar erg veel last van gehad. In de trein, tijdens colleges, presentaties.. gewoon thuis, etc. Het was best een grote hel.
Maar wat Kore hierboven noemt is een van de 'sleutels' die mij er inmiddels bijna 100% overheen geholpen heeft.
Ik weet hoe vreselijk gemakkelijk dit nu klinkt.. maar probeer (als je 'het op voelt komen) het zo soepel mogelijk over je heen te laten komen.
Hoe meer je je gaat verzetten van "nee, niet nog een keer, niet nu! etc".. hoe meer stress/wrijving je oproept. En dit geeft die mogelijke paniekaanval alleenmaar veel meer extra kracht.
Je kunt het niet op deze manier van jezelf winnen!
MAAR:
Als je het standpunt inneemt van:
"De angst/paniek is slechts een klein DEEL van mij.. wat nu even om aandacht vraagt.. maar ik ben zelf die angst niet." dan wordt het na enige tijd (helaas echt niet de eerste keer) stukken dragelijker
Ik begon altijd zo goed mogelijk een 'conversatie' om mijn geest tegelijk zo goed mogelijk van het "Oh jee, hier gaan we weer" idee af te houden.
"Hee, angst! Ben je daar weer? Weet je.. Ik ben toch wel blij dat je er altijd bent eigenlijk... je maakt mij en mijn reacties alleen maar sterker voor als het nodig is"
Ook al klinkt het als de grootste onzin.. het helpt wel .. althans bij mij
Vorig jaar juni woonde ik bij mijn ouders en was ik nog maar nauwelijk in staat om zelf 5 min. naar
de bakker te fietsen voor een brood. Ik moet echter wel zeggen dat ik altijd gewoon gewijgerd heb om dingen niet meer te doen. Wat voor een hel het ook was in sommige gevallen.. ** Ik heb tijdens mijn paniekaanvallen onder ander nog kans gezien om mijn rijbewijs te halen.. en om 4 jaar tijd mijn HBO opleiding af te ronden (probleem begonnen begin 2e jaar) met 1,5 specialisatie en alle keuzevakken die er waren. ****
** vereist veel wilskracht zo nu en dan
**** hiervoor moet je echt gestoord zijn
Inmiddels woon ik zelfstandig in Groningen, ben met een nieuwe studie begonnen.. die ook voorspoedig gaat, etc.
Heb een vrij actief sociaal leven..en kom langzaam tot het besef dat, ondanks dat het een hele wilde rit is geweest, ik er nu langzaam veel sterker uit kom dan ik ooit had kunnen dromen! (of sterker dan ik nu geweest was als het me niet overkomen was)
Geef de moed niet op!
(oh ja. een paar 'veiligheidspersonen' die het weten en je kunnen steunen, dat scheelt een heel stuk. Goede vriend(in)(n)(en), ouder, studieadviseur(!?))
EDIT:
nog even:
- probeer vermijdingsgedrag dus te vermijden
- koffie e.d kan nieuwe aanvallen uitlokken is mijn ervaring
- zorg zo goed mogelijk voor voldoende nachtrust
EDIT 2:
- Soms kun je tijdens dit soort voorvallen het idee dat je helemaal gek gaat worden.. Misschien helpt het als ik zeg dat ik na ongeveer 900 - 1100 aanvallen nog steeds goed functioneer
[ Bericht 2% gewijzigd door Starfish op 28-03-2004 13:37:34 ]
Oh ja, tijdens mijn zoektocht naar meer informatie kwam ik anderhalf jaar geleden op internet ergens wel naar mijn mening wel een interessant artikel tegen.
Het gaat over de Duitse keeper Oliver Kahn ..en zijn ervaringen:
Goed, de situatie en achtergrond is anders.. maar het gaat om de laatste twee paragrafen.
Het gaat over de Duitse keeper Oliver Kahn ..en zijn ervaringen:
Goed, de situatie en achtergrond is anders.. maar het gaat om de laatste twee paragrafen.
quote:Yokohama - Na elke wedstrijd op het WK laat Oliver Kahn zich achterover vallen in het gras. Dan sluit hij de ogen, spreidt zijn armen en benen en verdwijnt van deze aardbol.
Het roerloze lichaam blijft achter als een cocon waaruit de vlinder is ontsnapt. Zijn geest brengt hem naar een paradijs waar hij zich onder de warme zonnestralen ontspant.
Een paar seconden maar, dan is hij weer in het stadion. En ziet hij medespelers op zich af rennen, blij dat hun doelman opnieuw de zege heeft veiliggesteld. Tegen Ierland, Kameroen, Paraguay en de Verenigde Staten was Kahn subliem. Zijn reddingen waren cruciaal, zijn reflexen sneller dan zijn eigen schaduw en in zijn onverzettelijkheid was hij sterker dan een leeuw. Hij zou de eerste doelman ter wereld kunnen zijn die een matige ploeg wereldkampioen maakt. Verdediger Thomas Linke vertelde dat hij constant die blik van Kahn in zijn rug voelde. Wie ooit in de ogen van de doelman heeft gekeken, weet wat Linke bedoelt. Hij haalt het niet in zijn hoofd de concentratie te verliezen en verdedigt alsof het zijn laatste wedstrijd is. De bezetenheid waarmee Kahn zijn vak uitoefent, is angstaanjagend. Van zijn gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal druipt de agressiviteit af. Zo intimideert hij aanvallers die het wagen hem te willen passeren. In vijf duels liet Kahn slechts één doelpunt binnen. Een onwaarschijnlijk laag aantal.
Zijn status is onaantastbaar. In de bus zit hij op de één na achterste rij, altijd alleen. Tijdens de training mag alleen Kahn mobiel bellen. Bondscoach Rudi Völler beseft hoe belangrijk de doelman is voor het succes van zijn team. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het Kahn niet. Halverwege het toernooi voorspelde hij dat Duitsland de finale zou halen en de titel zou winnen. ,,Waarom niet?'',riep hij uitdagend.
Winnen is: willen! Nooit opgeven! Positief blijven! Als jonge doelman van Karlsruher SC hing Kahn deze spreuk op in de kleedkamer. Het was een samenvatting uit de boeken die hij had gelezen over motivatietraining en sportpsychologie. Tot op de dag van vandaag is die spreuk zijn levensmotto. Kahn heeft nooit iets cadeau gekregen. Als jonge jongen was hij klein en licht,bij de club vonden ze hem geen groot talent. Steeds wanneer hij dacht een plek te hebben veroverd, kondigde de trainer aan nu een echt keeperstalent te hebben aangetrokken. ,,Dan trainde ik drie keer zo hard en aan het einde van het seizoen was dat grote talent vertrokken'', zei Kahn twee jaar geleden in een interview met Der Tagesspiegel.
De vergelijking met Edgar Davids is treffend. Net als de Duitser een iel mannetje dat nooit als een belofte werd gezien en aan zichzelf werkte door urenlang in een krachthonk gewichten te tillen. Net als Davids had Kahn een broer die talentvoller was, maar het uiteindelijk niet redde. Vakanties gebruikte hij om zijn zwakke plekken te verbeteren - iets waar hij tijdens het seizoen niet aan toekwam. Op school gold hij als een modale leerling. Kahn was er echter van overtuigd dat hij het gymnasium kon halen. Dat zijn lerares hem voor de klas uitlachte, was een sleutelmoment in zijn leven. Maniakaal ging hij aan de studie en slaagde met hoge cijfers voor het gymnasium.
Alles in zijn leven staat in het teken van het willen winnen. Tijdens een benefietwedstrijd mochten pupillen penalty's nemen op Kahn, de doelman van KSC.Elke benutte strafschop leverde geld op voor een goed doel. Aan het einde van de sessie was er geen dubbeltje binnengehaald. Kahn stopte ze allemaal met een bezetenheid die hem tot op de dag van vandaag kenmerkt.
Steeds wilde hij meer. Van KSC vertrok hij in 1994 naar Bayern München om prijzen te winnen. Hij heeft als clubvoetballer alles bereikt. Als doelman van Duitsland wil hij wereldkampioen worden. Als het niet dit jaar gebeurt, dan maar over vier jaar wanneer het WK in eigen land wordt gehouden.
Om zijn doelen te bereiken, overschrijdt Kahn grenzen. Soms is hij na 90 minuten zo uitgeput dat hij moet braken. Keepen is niet leuk, zei hij eens. ,,Het is een klotebaan.'' Hij legde uit hoe vernederend het moment is dat hij de bal uit het doel moet halen en dat al zijn spelers hem de rug toekeren.
Een eenzamer bestaan als dat van de doelman is haast niet denkbaar. Het is de angst om te falen die beklemt. Ze laat het lichaam verkrampen. Kahn ging er bijna aan onderdoor. Na de nederlaag in 1999 in de Champions League-finale tegen Manchester United voelde hij de bodem van zijn bestaan. Hij kon geen trap meer op zonder een hartslag van 200. Zijn lijf was krachteloos, zijn geest zielloos. Op dat dieptepunt besloot hij de angst niet langer als vijand te zien, maar hem te omarmen. Hij sprak tegen hem: je geeft me vleugels, je bent goed, je geeft me bijzondere reacties. Sindsdien is angst zijn motor.
De doelman met de elegante handen van een pianist gelooft heilig in de kracht van de psyche. Hoe barbaars hij zich soms kan gedragen, in wezen is hij een spiritueel mens.
Goh, dat mijn topic weer gekickt is na al die jaren!
Aangezien er een aantal jaren tussen zit, kan ik dan ook mededelen dat ik al een hele tijd geen last meer heb van paniekaanvallen, en overspannen ben ik ook niet meer. Hoe ik het gedaan heb? Rust, praten, en nog meer rust.
Inmiddels gaan er weer ladingen koffie naar binnen, kan ik weer 10 afspraken op een dag maken en slapen, nouja, dat heb ik nooit zo goed gekund .
Ik wil nog wel even de mensen sterkte wensen voor wie dit actueel is, want ik weet hoe rottig het is. Doe vooral waar je je goed bij voelt. Als dat een maand niet werken is, neem een maand vakantie. Als dat het vermijden is van een bepaalde plek, zoek een nieuwe plek waar je graag komt. Als het medicijnen zijn, neem die medicijnen in. Ik heb zelf geen medicijnen gebruikt, maar als het helpt, je kan er altijd weer mee ophouden. Ga je eigen weg.
.
Aangezien er een aantal jaren tussen zit, kan ik dan ook mededelen dat ik al een hele tijd geen last meer heb van paniekaanvallen, en overspannen ben ik ook niet meer. Hoe ik het gedaan heb? Rust, praten, en nog meer rust.
Inmiddels gaan er weer ladingen koffie naar binnen, kan ik weer 10 afspraken op een dag maken en slapen, nouja, dat heb ik nooit zo goed gekund .
Ik wil nog wel even de mensen sterkte wensen voor wie dit actueel is, want ik weet hoe rottig het is. Doe vooral waar je je goed bij voelt. Als dat een maand niet werken is, neem een maand vakantie. Als dat het vermijden is van een bepaalde plek, zoek een nieuwe plek waar je graag komt. Als het medicijnen zijn, neem die medicijnen in. Ik heb zelf geen medicijnen gebruikt, maar als het helpt, je kan er altijd weer mee ophouden. Ga je eigen weg.
.
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
mja ik ben daar eigenlijk wel blij mee, ik heb gelezen dat ik niet de enige ben die dat had/heeft.quote:Op dinsdag 30 maart 2004 04:20 schreef k_i_m het volgende:
Goh, dat mijn topic weer gekickt is na al die jaren!
Ik heb me hier ook overheen kunnen zetten 2 jaar geleden, maar nu zit ik thuis zonder werk, stress, depressief, en nu heb ik al weer een paar lichte aanvallen gehad en 1 redelijk zware. Ik denk dat het belangrijk is dat je je lekker in je vel voelt, en dus niet thuis blijven omdat je bang bent dat er zoiets gaat gebeuren. Zorgen dat je onder de mensen blijft. Wat bij mij helpt (waarschijnlijk meer psychisch als lichamelijk, is een snoepje in je mond doen op momenten waarneer jij denkt dat er een aanval zou kunnen plaats vinden. Ik weet niet of dat voor iedereen helpt, maar voor mij wel. Op die manier kan je je op dat snoepje focussen ipv jezelf gek te gaan lopen maken.
Heb hier jaar of 2/3 geleden ook last van gehad.
Zowel thuis als op 'vreemde' plekken.
Dat heb ik weten te 'onderdrukken' en is vanzelf weg gegaan.
Vandaag had ik het opeens weer,
Ik zat te eten met mn vriendin en dr moeder (was de 2e keer dat we samen wat gingen eten)
En ik was aan het eten en aant praten en opeens.....
De hele situatie leek onwerkelijk, onecht.
Het geluid van alle mensen in het restaurant klonk superschel in mn oren.
De hele wereld leek stukken lichter, en ik voelde me vaag in mn hoofd.
En ik was bang dat ik zou moeten opstaan en naar de plee gaan ofzo om er van af te komen.
Maar ik heb het weten 'onderdrukken' en ben thuis onmiddelijk gaan slapen (werkt bij mij)
Nu zit ik er weer redelijk bij, met 'dat' nog steeds in mn achterhoofd.
Ik hoop dat het vanzelf weg gaat maar zal voor de zekerheid maandag de docter bezoeken.
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen maand (sins ik iets met mn vriendin heb)
Weer actief bezig ben met mn leven (na 2 jaar nix gedaan te hebben)
En dat dat iets is wat ik niet meer gewend ben enzo
Verder slaap ik wel genoeg meestal en drink ik geen koffie meer (behalve vanmorgen dan)
Denk dat het ook niet verkeerd is om misschien weer eens terug te gaan naar terapie ofzo
en die pillen te gaan slikken die ze me gegeven hebben toendertijd.
Maar verder aan iedereen met dit probleem, veel suxes en geluk bij de oplossing ervan
En alle tips zijn welkom
Ik zal iig die ademhalingstip en niet onderdrukken tip onthouden..
En kijken of het werkt als ik t nog es krijg.
Zowel thuis als op 'vreemde' plekken.
Dat heb ik weten te 'onderdrukken' en is vanzelf weg gegaan.
Vandaag had ik het opeens weer,
Ik zat te eten met mn vriendin en dr moeder (was de 2e keer dat we samen wat gingen eten)
En ik was aan het eten en aant praten en opeens.....
De hele situatie leek onwerkelijk, onecht.
Het geluid van alle mensen in het restaurant klonk superschel in mn oren.
De hele wereld leek stukken lichter, en ik voelde me vaag in mn hoofd.
En ik was bang dat ik zou moeten opstaan en naar de plee gaan ofzo om er van af te komen.
Maar ik heb het weten 'onderdrukken' en ben thuis onmiddelijk gaan slapen (werkt bij mij)
Nu zit ik er weer redelijk bij, met 'dat' nog steeds in mn achterhoofd.
Ik hoop dat het vanzelf weg gaat maar zal voor de zekerheid maandag de docter bezoeken.
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen maand (sins ik iets met mn vriendin heb)
Weer actief bezig ben met mn leven (na 2 jaar nix gedaan te hebben)
En dat dat iets is wat ik niet meer gewend ben enzo
Verder slaap ik wel genoeg meestal en drink ik geen koffie meer (behalve vanmorgen dan)
Denk dat het ook niet verkeerd is om misschien weer eens terug te gaan naar terapie ofzo
en die pillen te gaan slikken die ze me gegeven hebben toendertijd.
Maar verder aan iedereen met dit probleem, veel suxes en geluk bij de oplossing ervan
En alle tips zijn welkom
Ik zal iig die ademhalingstip en niet onderdrukken tip onthouden..
En kijken of het werkt als ik t nog es krijg.
Spend a lifetime working for these people, to make what they earn in one day,
there are options to choose, i call it social progress, progress to not be abused! -Anti flag
there are options to choose, i call it social progress, progress to not be abused! -Anti flag
Heb 2jr geleden ook met zoiets maken gehad. Diagose was Post Traumatisch Stress Syndroom; opgelopen na een behoorlijk auto-ongeval.
De eerste 1 1/2 week geen seconde geslapen. Dan wil je wel door de muur heen, zo machteloos. Daarna een maand bijna 24u/dag geslapen!
Toen kwamen ook de tintelingen en hyperventilatie zoals beschreven door TS. Oorzaak was een overbelast zenuwstelsel (?). De werking van je klieren, spijsvertering, hersenen (bv dag/nacht-ritme), alles loopt in de soep...
Ademhaling reguleren e.d. was een uitkomst in sommige situaties, maar het enige wat echt hielp was: dingen gaan doen. Niets uit de weg gaan, laat het maar gebeuren. Mijn lichaam moest weer in een ritme raken en 'normale' reflexen ontwikkelen.
Weer aan het werk op basis van arbeidstherapie, stappen, sporten, enz. Na een half jaar was bij mij alles redelijk genormaliseerd, zodat ik weer volop bezig was. Pas na een jaar waren de meeste klachten echt over. En nu kan ik er zonder bijgevoelens op terugkijken, alleen blij en gelukkig dat het achter de rug is! Ik hoop dat dit vooruitzicht een beetje helpt...
De eerste 1 1/2 week geen seconde geslapen. Dan wil je wel door de muur heen, zo machteloos. Daarna een maand bijna 24u/dag geslapen!
Toen kwamen ook de tintelingen en hyperventilatie zoals beschreven door TS. Oorzaak was een overbelast zenuwstelsel (?). De werking van je klieren, spijsvertering, hersenen (bv dag/nacht-ritme), alles loopt in de soep...
Ademhaling reguleren e.d. was een uitkomst in sommige situaties, maar het enige wat echt hielp was: dingen gaan doen. Niets uit de weg gaan, laat het maar gebeuren. Mijn lichaam moest weer in een ritme raken en 'normale' reflexen ontwikkelen.
Weer aan het werk op basis van arbeidstherapie, stappen, sporten, enz. Na een half jaar was bij mij alles redelijk genormaliseerd, zodat ik weer volop bezig was. Pas na een jaar waren de meeste klachten echt over. En nu kan ik er zonder bijgevoelens op terugkijken, alleen blij en gelukkig dat het achter de rug is! Ik hoop dat dit vooruitzicht een beetje helpt...
Bij deze een topickick omdat ik vermoed dat het ook op mij van toepassing is, of beter gezegd aan het worden is, en omdat het ook altijd nuttig kan zijn voor anderen.
Dit is wat ik ook ervaar en de laatste tijd op regelmatige basis. Met name in omgevingen waar het heel druk is, zoals op verjaardagen, ontstaat er op een gegeven moment bij mij opeens een moment dat ik niets meer hoor behalve geruis en het voelt alsof mijn geest is afgedwaald. Het is vrijwel niet te beschrijven.quote:Op vrijdag 28 mei 2004 23:52 schreef Estranged_Dream het volgende:
Vandaag had ik het opeens weer,
Ik zat te eten met mn vriendin en dr moeder (was de 2e keer dat we samen wat gingen eten)
En ik was aan het eten en aant praten en opeens.....
De hele situatie leek onwerkelijk, onecht.
Het geluid van alle mensen in het restaurant klonk superschel in mn oren.
De hele wereld leek stukken lichter, en ik voelde me vaag in mn hoofd.
Ik ken je probleem in iets mindere mate.. maar nog als onprettig te bestempelen zegmaar.
Dit is je probleem.quote:Op donderdag 14 maart 2002 15:39 schreef DimeBag het volgende:
Misschien ben je juist bang om een paniekaanval te krijgen. Hierdoor ga je er steeds meer op letten en veroorzaakt dit die aanval dit kan je ademhaling beinvloeden, lees hyperventilatie. Ga idd geen plaatsen mijden.
Lambo of Rekt
Hier heb ik dus ook sinds kort last van. Het lijkt bij mij ook allemaal onwerkelijk te worden en of ik er eigenlijk niet ben.quote:Op maandag 27 november 2006 09:59 schreef FuifDuif het volgende:
Bij deze een topickick omdat ik vermoed dat het ook op mij van toepassing is, of beter gezegd aan het worden is, en omdat het ook altijd nuttig kan zijn voor anderen.
[..]
Dit is wat ik ook ervaar en de laatste tijd op regelmatige basis. Met name in omgevingen waar het heel druk is, zoals op verjaardagen, ontstaat er op een gegeven moment bij mij opeens een moment dat ik niets meer hoor behalve geruis en het voelt alsof mijn geest is afgedwaald. Het is vrijwel niet te beschrijven.
Kan het ook niet precies uitleggen. Vooral de lichten gaan er anders uit zien. En soms krijg ik er ook hartkloppingen bij.
Ik zou niet weten wat de oorzaak ervan is en wat je er tegen kan doen.
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
uh nee!quote:Op maandag 27 november 2006 14:06 schreef EggsTC het volgende:
Drugs, en ja dat is een serieuze reply.
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Gevoelens van derealisatie vanwege een angststoornis, eventueel (waarschijnlijk) in combinatie met hyperventilatie.quote:Ik zou niet weten wat de oorzaak ervan is en wat je er tegen kan doen.
Vaak komen de symptomen opzetten in drukke ruimtes of op plekken waar je 'niet weg kunt'.
Je ervaart de buitenwereld anders en hebt het gevoel flauw te vallen of de 'controle' te verliezen....deze bedreigende gevoelens zorgen ervoor dat je bang wordt, wat weer leidt tot een adrenalinestoot, hyperventilatie en dus een verdere versterking van het intens vervelende gevoel.
Als je besluit om de situaties/lokaties uit de weg te gaan waar je weleens een aanval hebt gehad, dan durf je naar verloop van tijd nergens meer naar toe.....gewoon de dingen blijven doen die je altijd deed. hoe moeilijk/onmogelijk dat ook lijkt.
Enkele jaren geleden ook veel last van gehad.....mijn huisarts wilde me een traject met medicijnen laten doen, maar daar voelde ik absoluut niets voor. Het alternatief was een langdurig proces met veel afzien en cognitieve therapie. Uiteindelijk heb ik daar wel wat nuttige dingen gehoord, maar ik heb het idee dat het grotendeels vanzelf over is gegaan; voordeel van mijn wens geen medicijnen te gebruiken is dat je geen afbouwperiode hoeft te doorlopen.
Mijn therapeut wist met destijds de volgende tips aan te reiken:
- een angststoornis is een vicieuze cirkel als je er niets aan doet: op een gegeven moment triggert iets een paniekaanval (na al die tijd weet ik nog steeds niet wat dat 'iets' voor mij is geweest)..je voelt duizelingen/tintelingen en eventueel gevoelens van derealisatie; dit beangstigt je ten zeerste en je lichaam reageert met een adrenalinestoot (het fight or flight principe)....dit versterkt de genoemde symptomen weer en zorgt voor een toename van de angst wat er weer voor zorgt dat je lichaam nog meer adrenaline aan gaat maken etc.....de aanval heeft een zichzelf versterkend effect en kan als levensbedreigend worden ervaren..
De sleutel is dat je na verloop van tijd gaat voelen dat er een paniekaanval op til is: je weet dat ook de symptomen als duizeligheid/tintelingen/angst etc...weer de kop op gaan steken.....
Als je jezelf tijdens deze stilte voor de storm kunt voorhouden dat je weet dat de symptomen gaan komen en dat je weet dat het een normale reactie (fight of flight) van je lichaam is op een abnormale (paniekaanval) situatie die overigens absoluut ongevaarlijk is afgezien van een enorm gevoel van onbehagen, dan heb je de zichzelf versterkende factor (=niet reële angst) weggenomen uit de cirkel...het effect van een paniekaanval zal gaandeweg minder worden...uiteindelijk zullen ze helemaal wegblijven.
Een andere tip is proberen in het 'nu' te zijn (Boeddhisten en mediterende mensen doen dit van nature al)
heel zwart/wit:
depressie/overspannenheid zijn te wijten aan uit gebeurtenissen uit het verleden
angst komt voor uit angst voor de toekomst......
in het 'nu' is dus slechts ruimte voor directe ervaring...
Doel hiervan is het wegnemen van het 'wat als' gevoel tijdens een paniekaanval.....met -als het goed is- een verzachtend effect.
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt; ik weet in ieder geval dat het destijds als behoorlijk kut heb ervaren....ik wens je in ieder geval veel strijdlust (want dat is in mijn optiek de beste aanpak) toe!
[ Bericht 0% gewijzigd door Maleficium op 27-11-2006 22:20:02 ]
Come get some!
-
-
Goed verhaal. Hier heb ik dus ook wat aan.quote:Op maandag 27 november 2006 14:34 schreef Maleficium het volgende:
[..]
Gevoelens van derealisatie vanwege een angststoornis, eventueel (waarschijnlijk) in combinatie met hyperventilatie.
Vaak komen de symptomen opzetten in drukke ruimtes of op plekken waar je 'niet weg kunt'.
Je ervaart de buitenwereld anders en hebt het gevoel flauw te vallen of de 'controle' te verliezen....deze bedreigende gevoelens zorgen ervoor dat je bang wordt, wat weer leidt tot een adrenalinestoot, hyperventilatie en dus een verdere versterking van het intens vervelende gevoel.
Als je besluit om de situaties/lokaties uit de weg te gaan waar je weleens een aanval hebt gehad, dan durf je naar verloop van tijd nergens meer naar toe.....gewoon de dingen blijven doen die je altijd deed. hoe moeilijk/onmogelijk dat ook lijkt.
Enkele jaren geleden ook veel last van gehad.....mijn huisarts wilde me een traject met medicijnen laten doen, maar daar voelde ik absoluut niets voor. Het alternatief was een langdurig proces met veel afzien en cognitieve therapie. Uiteindelijk heb ik daar wel wat nuttige dingen gehoord, maar ik heb het idee dat het grotendeels vanzelf over is gegaan; voordeel van mijn wens geen medicijnen te gebruiken is dat je daar dan ook een afbouwperiode hoeft te doorlopen.
Mijn therapeut wist met destijds de volgende tips aan te reiken:
- een angststoornis is een vicieuze cirkel als je er niets aan doet: op een gegeven moment triggert iets een paniekaanval (na al die tijd weet ik nog steeds niet wat dat 'iets' voor mij is geweest)..je voelt duizelingen/tintelingen en eventueel gevoelens van derealisatie; dit beangstigt je ten zeerste en je lichaam reageert met een adrenalinestoot (het fight or flight principe)....dit versterkt de genoemde symptomen weer en zorgt voor een toename van de angst wat er weer voor zorgt dat je lichaam nog meer adrenaline aan gaat maken etc.....de aanval heeft een zichzelf versterkend effect en kan als levensbedreigend worden ervaren..
De sleutel is dat je na verloop van tijd gaat voelen dat er een paniekaanval op til is: je weet dat ook de symptomen als duizeligheid/tintelingen/angst etc...weer de kop op gaan steken.....
Als je jezelf tijdens deze stilte voor de storm kunt voorhouden dat je weet dat de symptomen gaan komen en dat je weet dat het een normale reactie (fight of flight) van je lichaam is op een abnormale (paniekaanval) situatie die overigens absoluut ongevaarlijk is afgezien van een enorm gevoel van onbehagen, dan heb je de zichzelf versterkende factor (=niet reële angst) weggenomen uit de cirkel...het effect van een paniekaanval zal gaandeweg minder worden...uiteindelijk zullen ze helemaal wegblijven.
Een andere tip is proberen in het 'nu' te zijn (Boeddhisten en mdeiterende mensen doen dit van nature al)
heel zwart/wit:
depressie/overspannenheid zijn te wijten aan uit gebeurtenissen uit het verleden
angst komt voor uit angst voor de toekomst......
in het 'nu' is dus slechts ruimte voor directe ervaring...
Doel hiervan is het wegnemen van het 'wat als' gevoel tijdens een paniekaanval.....met -als het goed is- een verzachtend effect.
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt; ik weet in ieder geval dat het destijds als behoorlijk kut heb ervaren....ik wens je in ieder geval veel strijdlust (want dat is in mijn optiek de beste aanpak) toe!
Alles wat je schrijft komt me ook heel erg bekend voor.
Heb er zelf eigenlijk pas sinds een week last. Hoop niet dat het nog een aantal jaren gaat duren
Ik weet het! Mijn nickname is blij. Het is een puberale ode van een aantal jaren geleden aan Chris Pontius van Jackass. Helaas is deze vergissing niet meer te herstellen.
Helaas mag ik mezelf ervaringsdeskundige noemen....quote:Op maandag 27 november 2006 14:46 schreef EggsTC het volgende:
Dat is inderdaad precies wat er gebeurt Maleficium.
Come get some!
-
-
dat is alleen maar een plus.....quote:Heb er zelf eigenlijk pas sinds een week last.
Hoe langer je ermee loopt en hoe groter je het laat worden, hoe moeilijker het is te 'verslaan'...
Pak het aan nu 'het' nog vers/klein is, dat zal je een hoop ellende besparen!
Come get some!
-
-
En hoe doe je dat als het groot isquote:Op maandag 27 november 2006 14:51 schreef Maleficium het volgende:
[..]
dat is alleen maar een plus.....
Hoe langer je ermee loopt en hoe groter je het laat worden, hoe moeilijker het is te 'verslaan'...
Pak het aan nu 'het' nog vers/klein is, dat zal je een hoop ellende besparen!
Lambo of Rekt
bij het begin (met kleine stapjes) beginnen...quote:Op maandag 27 november 2006 14:53 schreef EggsTC het volgende:
[..]
En hoe doe je dat als het groot is
in ieder geval proberen genoeg te slapen
proberen stress te vermijden/ontspanning te bewerkstelligen
sigaretten en drank achterwege laten (of juist niet in het kader van zelfmedicatie)
geen vermijdend gedrag gaan vertonen/binnenblijven
probeer een gerichte diagnose/cognitieve therapie te krijgen, eventueel in combinatie met medicijnen....let echter wel: medicijnen nemen alleen de klacht (gedeeltelijk) weg, niet de oorzaak!
probeer niet meer bang te zijn voor het bang zijn.....(ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan!)
Hou van jezelf! (oprecht houden van jezelf, geen egoďsme)
Ik weet nog wel dat iedereen destijds vol goede raad was: je moet dit doen en dat en zus en zo en waarom probeer je dit niet eens?
Uiteindelijk sta je er in deze helemaal alleen voor....hoe liefdevol en vol begrip je omgeving ook is, jij moet dit probleem oplossen.
Aan de andere kant van het gevoelsspectrum wacht de tevredenheid en de trots omdat je in staat bent gebleken de angst te laten inslapen
Come get some!
-
-
Ja het is inderdaad meer aanwezig als je slaaptekort hebt. Meestal komt dit voor in 1op1 gesprekken met iemand (lang niet altijd, ligt puur aan de persoon tegenover je). Het is vrijwel onmogelijk een discussie te voeren op die momenten alleen als je eenmaal 3 minuten onderweg ben dan voel je je meer op je gemak en gaat dat beter. Het is wel vreselijk irritant die eerste 3 minuten. Ik zal de volgende keer er ns op letten, laatste keer was het me al vrij goed gelukt het te onderdrukken door de tip die jij ook geeft :
De sleutel is dat je na verloop van tijd gaat voelen dat er een paniekaanval op til is: je weet dat ook de symptomen als duizeligheid/tintelingen/angst etc...weer de kop op gaan steken.....
De sleutel is dat je na verloop van tijd gaat voelen dat er een paniekaanval op til is: je weet dat ook de symptomen als duizeligheid/tintelingen/angst etc...weer de kop op gaan steken.....
Lambo of Rekt
Paniekaanvallen zijn kut. Ik loop sinds een aantal maanden rond met de diagnose paniekstoornis en agorafobie (pleinvrees). Ik zit hier nu voor in therapie wat al een behoorlijk stuk verlichting geeft en ik slik medicijnen (antidpressiva en oxazepam). Dit, om mijn leven een beetje onder controle te houden. Ooit wil ik weer van die troep af, maar nu heb ik het nog even nodig om me erdoorheen te slaan. Het komt wel goed.
Een aantal tips die hier boven mij staan beschreven zijn ontzettend goed! Probeer ze maar eens uit wanneer je weer een aanval hebt. Merk je aan jezelf dat je het echt niet meer alleen aan kunt, dan is het misschien tijd om professionele hulp te zoeken. Want het moet je leven niet gaan beinvloeden, net zoals bij mij wel het geval was.
Heel veel succes ermee en trek alsjeblieft niet te laat aan de bel. Er zijn heeeeeeeeeel veeeeeeeeel mensen die hier last van hebben, dus je hoeft je er absoluut niet voor te schamen!
Een aantal tips die hier boven mij staan beschreven zijn ontzettend goed! Probeer ze maar eens uit wanneer je weer een aanval hebt. Merk je aan jezelf dat je het echt niet meer alleen aan kunt, dan is het misschien tijd om professionele hulp te zoeken. Want het moet je leven niet gaan beinvloeden, net zoals bij mij wel het geval was.
Heel veel succes ermee en trek alsjeblieft niet te laat aan de bel. Er zijn heeeeeeeeeel veeeeeeeeel mensen die hier last van hebben, dus je hoeft je er absoluut niet voor te schamen!
Goede topickick.
Ik heb een tijdje geleden voor het eerst in mijn leven een paniekaanval gehad. Ik ben depressief en op dat moment had ik net een curretage gehad (dus nog allerlei zwangerschapsellende in lijf) Die dag voelde ik me sowieso geestelijk heel rot, grote afstand tussen mezelf en mezelf en de rest van de wereld. Maar ook lichamelijk, ik had een heel benaud gevoel in m'n maag (herken dat gevoel alleen van te veel gegeten tijdens zwangerschap maar ik had die dag alleen nog maar gewoon ontbeten) trillende handen en slap op m'n benen.
Op het moment dat er wat werd omgeroepen, we moesten naar ander perron, kon ik gewoon niet verder meelopen aan de hand van degene waar ik mee was. Alle tegelmuren draaide om me heen en het plafond werd heel laag, de roltrap leek omhoog maar ook omlaag te gaan en het gemompel van de mensen om me heen klonk in mijn hoofd echt keihard en werd vermengd met de andere geluiden en het gepraat tegen mij. Ik wilde wel wat terug zeggen, ik wilde wel mee lopen, ik wilde ook wel op de grond gaan zitten en m'n handen op m'n oren doen. Maar ik kon gewoon niets, want er was geen ruimte en geen lucht.
Echt afgrijselijk. Ik heb daarna nog twee keer een aanval gehad in een heel onrustige periode. Waar ik sowieso geen rust in mijn lijf had. Als ik terug kijk naar mijn aantekeningen van die week, zie ik alleen maar gekriebelde letters, ik had heel veel pijn in mijn lichaam bij aanraking (van mensen maar ook afdrogen en syntetische stoffen) en ik kon gewoon geen minuut de dag stil zitten, ergens op focussen of iemand aankijken. In de periode die nu is, waarbij die lichamelijke klachten wat zijn afgenomen, heb ik nog maar één keer een aanval gehad.
Ik heb een tijdje geleden voor het eerst in mijn leven een paniekaanval gehad. Ik ben depressief en op dat moment had ik net een curretage gehad (dus nog allerlei zwangerschapsellende in lijf) Die dag voelde ik me sowieso geestelijk heel rot, grote afstand tussen mezelf en mezelf en de rest van de wereld. Maar ook lichamelijk, ik had een heel benaud gevoel in m'n maag (herken dat gevoel alleen van te veel gegeten tijdens zwangerschap maar ik had die dag alleen nog maar gewoon ontbeten) trillende handen en slap op m'n benen.
Op het moment dat er wat werd omgeroepen, we moesten naar ander perron, kon ik gewoon niet verder meelopen aan de hand van degene waar ik mee was. Alle tegelmuren draaide om me heen en het plafond werd heel laag, de roltrap leek omhoog maar ook omlaag te gaan en het gemompel van de mensen om me heen klonk in mijn hoofd echt keihard en werd vermengd met de andere geluiden en het gepraat tegen mij. Ik wilde wel wat terug zeggen, ik wilde wel mee lopen, ik wilde ook wel op de grond gaan zitten en m'n handen op m'n oren doen. Maar ik kon gewoon niets, want er was geen ruimte en geen lucht.
Echt afgrijselijk. Ik heb daarna nog twee keer een aanval gehad in een heel onrustige periode. Waar ik sowieso geen rust in mijn lijf had. Als ik terug kijk naar mijn aantekeningen van die week, zie ik alleen maar gekriebelde letters, ik had heel veel pijn in mijn lichaam bij aanraking (van mensen maar ook afdrogen en syntetische stoffen) en ik kon gewoon geen minuut de dag stil zitten, ergens op focussen of iemand aankijken. In de periode die nu is, waarbij die lichamelijke klachten wat zijn afgenomen, heb ik nog maar één keer een aanval gehad.
Goed dat je dit schrijft. Ik heb er veel over gepraat met mijn psych en ik ontwijk weinig situaties. Ga nu ook naar een haptonoom en naar yoga en veel sporten. Toch blijf ik het moielijk om 'het nu' te vinden of mezelf van dit moment. Ik ben depressief en heb een hechtingsprobleem, dus mijn verleden is nu of een groot gat of pure ellende. De toekomst vind ik beangstigend (relatiecrisis waar we waarschijnlijk niet uitkomen) en dan heb ik steeds het gevoel dat ik op het randje balanceer. Kan ik mezelf onder controle houden? Ik vind het heel moeilijk om wel toe te geven aan het verdriet dat ik heb en mijn andere negatieve gevoelens te verwerken en daar wat mee te doen en tegelijkertijd te proberen die angst te onderdrukken. Laat ik mezelf toe om verdriet te hebben maar is er dan tegelijk geen grote kans dat ik weer in zo'n negatieve angstige periode terecht kom? Of gaat dat helemaal zeker gebeuren als ik het onderdruk? Of kan ik verdriet hebben en tegelijkertijd een balans vinden op een moment dat te veel wordt? Echt ontzettend moeilijk vind ik dat.quote:Op maandag 27 november 2006 14:34 schreef Maleficium het volgende:
Een andere tip is proberen in het 'nu' te zijn (Boeddhisten en mdeiterende mensen doen dit van nature al)
heel zwart/wit:
depressie/overspannenheid zijn te wijten aan uit gebeurtenissen uit het verleden
angst komt voor uit angst voor de toekomst......
in het 'nu' is dus slechts ruimte voor directe ervaring...
Tijdens stress situaties kunnen mensen verkeerd gaan ademen.
Met als gevolg - onder andere - dat alles 100 x erger lijkt en men in een vicieuse cirkel belandt.
Ga naar de huisarts en vraag naar een peut die ervaring heeft met ademtherapie.
Dat kan een logopedist zijn, een fysio of een Cesar/Mensendieck oefentherapeut.
Met ademoefeningen en bewegen wordt men zich bewust van een verkeerd adempatroon.
als men zegt dat je in- en uitademen moet gaan tellen, zit je bij de verkeerde peut !
Toepassen van het geleerde geeft ontspanning --> beter slaappatroon en verminderde stress.
Ik zie vaak met 1-3 behandelingen afname tot verdwijnen van de ademklachten.
Soms ook gecombineerd met gesprekken met een psycholoog voor cognitieve therapie.
Daarmee neemt zelfvertrouwen toe dat men situaties aankan.
Succes.
Met als gevolg - onder andere - dat alles 100 x erger lijkt en men in een vicieuse cirkel belandt.
Ga naar de huisarts en vraag naar een peut die ervaring heeft met ademtherapie.
Dat kan een logopedist zijn, een fysio of een Cesar/Mensendieck oefentherapeut.
Met ademoefeningen en bewegen wordt men zich bewust van een verkeerd adempatroon.
als men zegt dat je in- en uitademen moet gaan tellen, zit je bij de verkeerde peut !
Toepassen van het geleerde geeft ontspanning --> beter slaappatroon en verminderde stress.
Ik zie vaak met 1-3 behandelingen afname tot verdwijnen van de ademklachten.
Soms ook gecombineerd met gesprekken met een psycholoog voor cognitieve therapie.
Daarmee neemt zelfvertrouwen toe dat men situaties aankan.
Succes.
Wat ik al een aantal keer heb ervaren is dat een paniekaanval (ik noem het maar even zo, maar ik weet niet zeker of dat het is) is omgeslagen in een enorme emotionele beleving. Meestal gaat dat dan gepaard met alcoholinname. In begin voel ik me dan goed en dan drink ik en dan opeens door een soort onbewuste gewaarwording raak ik opeens in een zeer depressieve gemoedstoestand, waarbij ik spontaan moet huilen. Meestal loop ik dan weg uit de drukte en ga ik naar de wc of buiten om wat bij te komen, maar een poos geleden kwam ik er vrijwel niet meer uit. Ik kan dan geen contact krijgen met de wereld, ik kan dan niet aanvaarden dat ik als mens zo beperkt ben en ook komen dan suicidale gevoelens naar boven. Het vreemde is dan dat ik eigenlijk heel opgewekt de avond begon en dat het, letterlijk, in een moment omslaat. Alsof er iets in het onbewuste opeens omhoog komt. Ik maak me hier best zorgen over.
hmm de meeste van de panniekaanvallen die meemaak, gebeuren als ik in bed lig, of als ik druk aan het werk ben.
Het ging een hele poos weer goed, had ze aardig goed onder controle tot ik weer in een emotionele en hefitige rollercoaster terrecht ben gekomen, en heb ze nu weer redelijk snel en heftig.
Wat mij nog het meestel helpt is heel raar in bed een lampje aandoen en me op dat lampje concentreren, en mijn gedachten open te gooien.
Op het werk,trek ik me dan meestal even terug en zakt het vanzelf weer af na een tijdje
Het ging een hele poos weer goed, had ze aardig goed onder controle tot ik weer in een emotionele en hefitige rollercoaster terrecht ben gekomen, en heb ze nu weer redelijk snel en heftig.
Wat mij nog het meestel helpt is heel raar in bed een lampje aandoen en me op dat lampje concentreren, en mijn gedachten open te gooien.
Op het werk,trek ik me dan meestal even terug en zakt het vanzelf weer af na een tijdje
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Hmm dit is wel in heel extreme mate denk ik.quote:Wat ik al een aantal keer heb ervaren is dat een paniekaanval (ik noem het maar even zo, maar ik weet niet zeker of dat het is) is omgeslagen in een enorme emotionele beleving. Meestal gaat dat dan gepaard met alcoholinname. In begin voel ik me dan goed en dan drink ik en dan opeens door een soort onbewuste gewaarwording raak ik opeens in een zeer depressieve gemoedstoestand, waarbij ik spontaan moet huilen. Meestal loop ik dan weg uit de drukte en ga ik naar de wc of buiten om wat bij te komen, maar een poos geleden kwam ik er vrijwel niet meer uit. Ik kan dan geen contact krijgen met de wereld, ik kan dan niet aanvaarden dat ik als mens zo beperkt ben en ook komen dan suicidale gevoelens naar boven. Het vreemde is dan dat ik eigenlijk heel opgewekt de avond begon en dat het, letterlijk, in een moment omslaat. Alsof er iets in het onbewuste opeens omhoog komt. Ik maak me hier best zorgen over.
Lambo of Rekt
Ik zou in ieder geval geen alcohol meer nemen......de symptomen lijken volgens mij meer op een delirium oid dan een paniekaanval. Misschien toch niet helemaal onverstandig om hier eens mee naar je huisarts te gaan..quote:Op maandag 27 november 2006 22:42 schreef FuifDuif het volgende:
Wat ik al een aantal keer heb ervaren is dat een paniekaanval (ik noem het maar even zo, maar ik weet niet zeker of dat het is) is omgeslagen in een enorme emotionele beleving. Meestal gaat dat dan gepaard met alcoholinname. In begin voel ik me dan goed en dan drink ik en dan opeens door een soort onbewuste gewaarwording raak ik opeens in een zeer depressieve gemoedstoestand, waarbij ik spontaan moet huilen. Meestal loop ik dan weg uit de drukte en ga ik naar de wc of buiten om wat bij te komen, maar een poos geleden kwam ik er vrijwel niet meer uit. Ik kan dan geen contact krijgen met de wereld, ik kan dan niet aanvaarden dat ik als mens zo beperkt ben en ook komen dan suicidale gevoelens naar boven. Het vreemde is dan dat ik eigenlijk heel opgewekt de avond begon en dat het, letterlijk, in een moment omslaat. Alsof er iets in het onbewuste opeens omhoog komt. Ik maak me hier best zorgen over.
Laat je vooral niet tegenhouden door valse schaamte....
Come get some!
-
-
Zo heb ik het ook 'overwonnen'quote:De sleutel is dat je na verloop van tijd gaat voelen dat er een paniekaanval op til is: je weet dat ook de symptomen als duizeligheid/tintelingen/angst etc...weer de kop op gaan steken.....
Als je jezelf tijdens deze stilte voor de storm kunt voorhouden dat je weet dat de symptomen gaan komen en dat je weet dat het een normale reactie (fight of flight) van je lichaam is op een abnormale (paniekaanval) situatie die overigens absoluut ongevaarlijk is afgezien van een enorm gevoel van onbehagen, dan heb je de zichzelf versterkende factor (=niet reële angst) weggenomen uit de cirkel...het effect van een paniekaanval zal gaandeweg minder worden...uiteindelijk zullen ze helemaal wegblijven.
Je hebt het helemaal zelf in de hand kwam ik naar verloop van tijd achter, en inderdaad begon ik de aanvallen te herkennen, dus dan praatte ik mezelf gewoon moed in, zo van ''er is helemaal niets aan de hand'', en begon ik ook gelijk met rustig in- en uit-ademen.
Toen ik dit doorhad begonnen de aanvallen niet door te zetten, maar was ik na een minuut of 5 alweer helemaal rustig, en voelde ik me juist enorm gesterkd door het feit dat IK in mijn eentje die aanval 'afgeslagen' had, wat weer goed was voor mijn zelfvertrouwen.
Nu heb ik er eigenlijk helemaal geen last meer van, en als het dan heel sporadisch nog eens op komt zetten, dan heb ik 'm in 5 minuten weer weg.
(ik geloof ook eigenlijk helemaal niet in die medicijnen-trajecten)
Let's drop some acid and go to a titty bar.
EggsTC:quote:Op dinsdag 12 december 2006 21:25 schreef EggsTC het volgende:
maleficium mag ik jou msn? of add mijne ;d zie profiel
ik ben niet zo van dat msn.....
als je me wil bereiken dan maar via:
[ Bericht 4% gewijzigd door Maleficium op 13-12-2006 20:52:06 ]
Come get some!
-
-
Schaamteloze tvp omdat mijn eigen topic niet meer in mijn AT staat .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Okee thx, je kan hem weer verwijderen voordat je loads aan spam krijgt.quote:Op woensdag 13 december 2006 14:53 schreef Maleficium het volgende:
[..]
EggsTC:
ik ben niet zo van dat msn.....
als je me wil bereiken dan maar via
[ Bericht 3% gewijzigd door EggsTC op 13-12-2006 20:51:27 ]
Lambo of Rekt
Eigenlijk heel goed. In tijden van stress merk ik nu vrij snel wanneer ik rust moet nemen, omdat ik af en toe nog wel eens een paniekerig gevoel op voel komen. Maar ik "negeer" dit waardoor het eigenlijk bij niet meer dan een schrikreactie blijft (net alsof je van een geluid o.i.d. bent geschrokken) en verder heb ik geen noemenswaardige aanvallen meer gehad.quote:Op woensdag 13 december 2006 20:37 schreef EggsTC het volgende:
Kim, jij bent deze gestardt.. hoe gaat het met jou omtrent dit?
Ik heb een aantal dingen voor mezelf gevonden die goed werken. Koffie in de gaten houden 's avonds. Ik drink eigenlijk geen koffie meer na een uur of 20.00. Als ik in de auto zit en ik word wat paniekerig zet ik de muziek harder en ga meezingen (goed voor de ademhaling). Ik weet ondertussen dat ik echt niet door mijn benen zak en dat een aanval met die gedachte eigenlijk al bijna niet eens doorzet.
Ik heb een tijdje wel een stok achter de deur gehad. Ik ben ooit eens door een collega met een enorme paniekaanval bij de dokter afgezet (ik wist dat het een paniekaanval was, en ik was er ook vrij "ervaren" mee op dat moment, maar ik kwam er gewoon niet meer uit) en die heeft me een doosje Oxazepam meegegeven. Als ik nou nog een keer zoiets zou krijgen zou ik een tabletje in moeten nemen. Nou, sinds ik het doosje heb ligt het ongebruikt in de la, want het was niet meer nodig. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik een tijdje met een strip in mijn tas heb rondgelopen, voor jeweet maar nooit .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Ik heb er eerst een paar maanden mee doorgerommeld, omdat ik het idee had dat het wel weer over zou gaan. Uiteindelijk ben ik bij een psychotherapeut terecht gekomen die mij vrij snel kon vertellen waarom ik rare klachten had en dat het bijna allemaal samenhing met hyperventilatie. Dat was eigenlijk al zo'n geruststelling (ik heb niet een of andere rare dodelijke aandoening ofzo . ) dat het vanaf dat moment steeds beter ging. Ook omdat ik er steeds meer over te weten kwam trouwens. Alles bij elkaar heeft het met wat terugvallen een jaar gekost voordat het echt helemaal over was.
Voor zover je daarover kan spreken dan, want ik heb het idee dat je er altijd gevoelig voor blijft als je er ooit een keer last van hebt gehad. Je gaat er alleen steeds beter mee om waardoor het niet meer een volledige aanval wordt.
Voor zover je daarover kan spreken dan, want ik heb het idee dat je er altijd gevoelig voor blijft als je er ooit een keer last van hebt gehad. Je gaat er alleen steeds beter mee om waardoor het niet meer een volledige aanval wordt.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Vanwaar deze overmatige interesse, eigenlijk? .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Omdat je zo'n leuke meid bentquote:Op woensdag 13 december 2006 22:22 schreef k_i_m het volgende:
Vanwaar deze overmatige interesse, eigenlijk? .
mwa.. heb zelf ook dit wel ns.. en het is niet leuk nee.
Lambo of Rekt
quote:Je hebt het helemaal zelf in de hand kwam ik naar verloop van tijd achter, en inderdaad begon ik de aanvallen te herkennen, dus dan praatte ik mezelf gewoon moed in, zo van ''er is helemaal niets aan de hand'', en begon ik ook gelijk met rustig in- en uit-ademen.
de sleutels tot de oplossing!quote:Je gaat er alleen steeds beter mee om waardoor het niet meer een volledige aanval wordt.
Come get some!
-
-
Even een topic kick met een vraag. (Een topickick die hoe dan ook niet nutteloos is, aangezien dit onderwerp actueel is en blijft.)
Kan het met een aanhoudende overspannenheid voorkomen, dat het spreken op den duur eronder begint te lijden? Hiermee bedoel ik: slecht uit de woorden komen, verlies van stemkracht, niet de juiste woorden kunnen vinden enzovoort.
Kan het met een aanhoudende overspannenheid voorkomen, dat het spreken op den duur eronder begint te lijden? Hiermee bedoel ik: slecht uit de woorden komen, verlies van stemkracht, niet de juiste woorden kunnen vinden enzovoort.
Ik heb hele periodes gehad dat alles een "dinges" was . Ik heb het altijd op totale verwarring gegooid en dan kwam het woord later evengoed nog wel omhoog. Je bent ook geen dingen kwijt, je kan er alleen niet zo goed bijkomen, omdat er "storing op de lijn zit" .
Niet van in paniek raken trouwens, want dan weet je uiteindelijk je eigen naam niet eens meer (probeer maar eens, als je echt nieuwsgierig bent . )
Niet van in paniek raken trouwens, want dan weet je uiteindelijk je eigen naam niet eens meer (probeer maar eens, als je echt nieuwsgierig bent . )
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Ik herken dit absoluut. Het is meer dat je op dat specifieke moment een zin moet formuleren. De woorden en je besef van fatsoenlijke Nederlandse taal is niet weg, maar op dat moment nčt even niet voor handen. Dat resulteert dan in warrige taal, spraakwater, enzovoort... Wel is het zo, dat dit eigenlijk niet voorkomt in een situatie van rust, maar eigenlijk alleen in situaties die je zou kunnen kenmerken als stress-/spanningopwekkend.quote:Op dinsdag 3 april 2007 12:57 schreef k_i_m het volgende:
Ik heb hele periodes gehad dat alles een "dinges" was . Ik heb het altijd op totale verwarring gegooid en dan kwam het woord later evengoed nog wel omhoog. Je bent ook geen dingen kwijt, je kan er alleen niet zo goed bijkomen, omdat er "storing op de lijn zit" .
Ik heb gelukkig nog niet meegemaakt dat ik mijn eigen naam vergeten was, maar wel andere dingen die normaalgesproken voor mij als vanzelfsprekend zijn. Het komt er dan op neer dat ik tijdens een gesprek niet snel genoeg die informatie kan ophalen uit mijn geheugen zeg maar, omdat het gesprek in verhouding daarvoor te snel gaat.
Ja, dat denk ik wel (d.w.z. is wel mijn ervaring). Verlies van stemkracht heb ik nooit gehad, maar slecht uit woorden komen en niet de juiste woorden kunnen vinden wel. En wat je hierboven beschrijft, herken ik ook.quote:Op dinsdag 3 april 2007 12:19 schreef zwambtenaar het volgende:
Kan het met een aanhoudende overspannenheid voorkomen, dat het spreken op den duur eronder begint te lijden? Hiermee bedoel ik: slecht uit de woorden komen, verlies van stemkracht, niet de juiste woorden kunnen vinden enzovoort.
You're never fully dressed until you wear a smile
[ Bericht 100% gewijzigd door MNR op 03-04-2007 13:42:40 ]
You're never fully dressed until you wear a smile
|
|
