Groningen # 257 - Het is klaar!

quote:

Bruce Springsteen & The E Street Band verrassen in Sportpaleis - Potenter dan viagra

De Belgische passage van Bruce Springsteen & The E Street Band werd onlangs van het Koning Boudewijnstadion naar het kleinere Sportpaleis verplaatst. Een switch waar geen enkele fan rouwig om was. Ook The Boss zelf leek er in zijn schik mee te zijn om tijdens zijn Europese tournee weer even in iets bescheidenere omstandigheden op het podium te staan.

Het werd een marathonconcert van bijna drie uur (****) waarbij de setlist grotendeels door het publiek werd bepaald. Wie bij The E Street Band wil spelen moet uit het juiste hout gesneden zijn. De groep heeft een repertoire van bijna veertig jaar in de vingers en kan met een eenvoudige vingerknip de meest obscure covers, b-kanten en vergeten albumtracks inzetten alsof die tot hun dagelijkse set behoren.

De laatste weken spelen de fans daarop in door tijdens het optreden kartonnen pancarten in de lucht te steken waarop ze in grote letters hun verzoekjes hebben opgetekend. Springsteen, die in Antwerpen opmerkelijk vaak het publiek opzocht en meer handjes schudde dan Leterme in volle verkiezingstijd, zamelde regelmatig de aanvragen in en loodste de band van de ene verrassing in de andere.

In theorie is Springsteen momenteel op tournee om zijn jongste cd Magic te pluggen, maar dat idee werd maandag al gauw aan de kant geschoven voor één lange wandeling langs memory lane. Dat leverde niet zelden verrassende keuzes op. Opener 'So Young and in Love' gaf meteen aan dat het geen regulier optreden zou worden. Het nummer, zelfs bij doorgewinterde fans geen vanzelfsprekende keuze, denderde als een op hol geslagen stoomlocomotief de zaal in.

De groep stond buitengewoon ontspannen op het podium en ondanks de gevorderde leeftijd van de bandleden, gemiddeld achteraan in de vijftig, leken ze zowat alle kanten tegelijk uit te lopen. Ze etaleerden een fysieke conditie waaraan veel jonge bands zelfs in hun wildste dromen niet kunnen tippen. Soozie Tyrell smukte de songs op met haar sierlijke vioolspel en gitarist Nils Lofgren speelde tijdens 'Because the Night' de solo van zijn leven. De magische sax van Clarence Clemons scheurde dwars doorheen 'Spirit in the Night' en drummer Max Weinberg gaf met een minutieuze precisie de maat aan. Alleen jammer de de belabberde akoestiek af en toe roet in het eten gooide.
Oude classics als 'The Ties that Bind', 'Spirit in the Night' en het van Jimmy Cliff geleende 'Trapped' genereerden kippenvel. Het uit de vergetelheid opgediepte 'Thundercrack' kreeg een adembenemende uitvoering mee. En in het aan de onlangs overleden Danny Federici opgedragen '4th of July, Asbury Park (Sandy)' kraakte Springsteens stem alsof het verwerkingsproces na het verlies van zijn accordeonist nog lang niet was afgerond.

'Point Blank', intiem en zelfs een beetje jazzy, tilde de set naar een nieuw hoogtepunt, en toen in de bisronde de set zelfs langs 'Thunder Road' reed, stond het haar op je armen zo recht dat het haast leek alsof je in een paar seconden tijd een vacht had gekweekt.

Het mooie was dat de groep dit alles voor elkaar kreeg zonder visuals, gimmicks of kledingwissels. Springsteen kent natuurlijk de knepen van het vak. Als performer en verteller staat hij sowieso op eenzame hoogte. Maar het kinderlijke enthousiasme waarmee de band zich op het repertoire stortte was ronduit ontroerend.

Telkens als er een nieuw nummer werd ingezet - en dan nog bij voorkeur een song als 'I'm a Rocker', die al tien jaar uit de set verdwenen was - zag je Springsteen en zijn E Street Band weer wat jonger worden. Tot het weer de onverschrokken tieners waren die eind jaren zeventig het clubcircuit van New Jersey afschuimden. Met 'American Land', opzwepende folk waarop The Pogues jaloers zouden zijn, was de finish bereikt. En zowel op als voor het podium zag je alleen maar lachende gezichten achteraf.

In 2008 is de beste rockgroep ter wereld nog steeds dezelfde als die in 1978. Alleen zijn The Boss en zijn handlangers intussen nog beter, snediger en avontuurlijker geworden. En ze blijven potenter dan viagra. Want geef toe, hoelang is het geleden dat u het zelf nog drie uur hebt uitgehouden? (Bart Steenhaut)

Bron: De Morgen