Er blijkt een nestje in de achtertuin te zitten, op kniehoogte in een bosje. Domme spreeuwouders die eigenlijk een darwinistisch einde verdienen, vonden het een goed idee om op het pad van mijn katten een nest te bouwen. Wonderwel hebben de eieren nog tijd genoeg gehad om uit te komen ook. Maar, nu daar dus een beest in de bosjes zit, beginnen de ouders hysterisch te piepen als mijn katten buiten komen.
Dat begint een beetje vervelend te worden, zo vond ook mijn buurman. Gister joeg hij mijn kater de angst in zijn lijf, die zo plat mogelijk met de staart tussen zijn poten onder het bed kroop.
Toen ik verhaal ging halen bij die kerel, vertelde hij me het verhaal van dat nestje en werd me een beetje duidelijk waarom die vogels zo irritant aan het piepen zijn. Tegelijkertijd schaamde me ik dood dat mijn katten zich te beroerd vinden om een lekker hapje op comforthoogte te grijpen. Dan is het hele probleem namelijk opgelost en hoef ik die kerel straks geen klap op zijn bek te geven omdat voor hem (eigenlijk terecht) de maat ook vol is.
Wat zou ik moeten doen? Mijn katten doen 'het' niet meer, vroeger waren het tijgerachtigen die zich nooit te bezwaard vonden om zelfs het kleinste kruipbeestje bruut te vermoorden en mij dan van de buit te laten genieten.
Ik denk dat ik ze maar een tijdje geen eten geef ofzo..
De voorzitter zegt: Laat duizend bloemen bloeien.
Laat duizend balletjes stuiteren.