Nederlandse scholieren: losers van de toekomst

quote:

elsevier.nl

De eindexamens zijn begonnen, en dat betekent het begin van een enorm lange vakantie voor al die scholieren. Met de gebruikelijke reeks weken in de zomer nemen ze geen genoegen; er moet nu eens écht worden uitgerust. Ik vind die zelfverwennerij een heel vreemde ontwikkeling en het kan ook heel anders.

Zo ging mijn vriendin K. met haar slimme en leergierige dochter een rondje maken langs een aantal Amerikaanse universiteiten. Die dochter is internationaal opgegroeid en wilde graag in de Verenigde Staten studeren.

Goed. Zo kwamen ze tijdens die reis op de prestigieuze universiteit van Princeton aan. Daar moesten ze op een gegeven moment met alle andere aspirant-studenten en hun ouders een voorstelrondje maken.

Influisteren
Halverwege dat rondje was een klein Koreaans meisje aan de beurt, van een jaar of 15, 16. Ze sprak gedecideerd dat ze haar hele leven al naar slechts één universiteit wilde en dat was Princeton.

Verder had ze een heel eenvoudige ambitie – hier moest ze zich even laten influisteren door haar ouders – ze wilde namelijk CEO worden. Wat ze zou gaan studeren om dat doel te bereiken, deed er helemaal niet toe. Zij wilde CEO worden, en mijn vriendin dacht niet dat haar ambities zich zouden beperken tot het runnen van een lief klein bedrijfje in dameskleding of zo.

Nee, een dikke vette multinational, daar ging het om. Dit meisje was bereid om daarvoor te werken, en hard ook. Elke dag, 24/7, tot heel laat en dan heel vroeg weer op. Niks geen uitgaan, vriendjes en dat soort dingen. Zo iemand wordt voortgestuwd door een bijna angstaanjagende ambitie.

Losbarsten
Er schijnen kostscholen te bestaan waar het aantal Koreanen aan quota is gebonden, anders zit binnen no time die hele kostschool vol met ambitieuze Aziaten. En dit zijn dan nog maar Koreanen. Je vraagt je af wat er gaat gebeuren als de Chinezen echt losbarsten.

Intussen zijn er in Nederland twee moeders die zich erg druk maken over het late sluitingsuur van café’s en het uitgaans- en overvloedige drankgedrag van hun kinderen. Leerlingen van het voortgezet onderwijs willen op school liefst alleen maar dingen doen die ‘leuk’ zijn, anders haken ze vrij snel af.

Zo hard als die Koreanen voor zichzelf zijn, zo soft zijn onze kinderen. Na tien minuten huiswerk maken moeten ze hoognodig een half uur uitrusten. Ze hebben de meivakantie nog niet gehad – twee weken totaal nietsdoen – of daar gaan ze alweer op ‘werk’week - één week totaal nietsdoen. Ze snakken naar de zomervakantie: tien weken nietsdoen, of misschien een klein, weinig eisend baantje zodat ze hun biertjes kunnen betalen.

Surfen
Zijn ze eindelijk klaar met dat heel inspannende onderwijs, dan is het tijd om er eens een jaartje op uit te trekken, lekker surfen in Australië of naar Latijns Amerika. Dat hebben ze dan wel verdiend, vinden ze zelf. Het kan nog erger: een 17-jarig meisje uit mijn vriendenkring doet niets op school, ze is er namelijk van overtuigd dat ze ‘rijk trouwt’.

Die kinderen hoeven niks, want waarvoor zouden ze hun best doen? Ze hebben alles al. Zo gaan ze het echt enorm verliezen van al die ijverige Koreanen en Chinezen – en dan India en het Oostblok nog.

Niemand lijkt zich daarover druk te maken. Maar voor je het weet, is dat Koreaanse meisje CEO van een bedrijf waar onze verwende Europese kindertjes hoogstens de telefoon opnemen.