Ach ja... deze reactie valt misschien ook wel te verklaren...
[insert Paul Jambers stemmetje] Het was een vroege ochtend deze donderdag 22 mei; een dag, net als alle andere dagen des heeres. Zoals op alle andere dagen nam de jonge Lakitu de tram naar het gymnasium om weer deel te nemen aan een vruchtbare dag op school. Het was drukker dan normaal en al gauw zat de tram vol. Met een beetje geluk had de jonge Lakitu een plaatsje kunnen bemachtigen aan het gangpad. Vier haltes voor het Barlaeus kwam zij binnenlopen; alle ogen waren op haar gericht. Haar lange, roodbruine haren dansten bij elke deining en streelden haar kashmieren colbertje bij elke stap. Er was helaas geen zitplaats meer te vinden en ze liep maar zo ver mogelijk door totdat zij niet meer verder kon... ze stond naast de inmiddels zenuwachtige Lakitu. Wie was deze dame? Wie kon zijn bloed zo snel door zijn aderen laten stromen en hij vervloekte elke miligram testosteron in zijn lichaam. Zijn ademhaling stokte in zijn keel en slikte even. Als een tantaluskwelling verborg een zonnebril haar ogen; wat zou hij er maar al te graag een moord voor doen om een glimp op te vangen van de ramen van haar innerlijk wezen. En toen werd hij betrapt... Haar ogen kon hij niet zien, maar haar glimlach bevestigde dat ze zijn blik had ontvangen. Het rood schoot hem in de wangen en zakte verlegen onderuit. Zijn verlegenheid trachtte hij te verbergen onder zijn petje dat hij zover mogelijk voor hem trok. Drie haltes voor het Barlaeus: hij moest een stap ondernemen. Hoe kon hij zich verenigen met deze rijpe godin?! Als zij nou eens zijn warmte kon voelen,... zijn verlangen. Lakitu wist het. Zijn zitting was inmiddels warmer geworden door bloed dat zijn capillairen in zijn gluteï vele malen heeft gepasseerd ondanks de twee lagen katoen, dat zijn epitheel scheidde van de buitenwereld. Als zij zo zijn warmte kon voelen, was het voor hem genoeg om de dag door te kunnen komen. Zou het genoeg zijn? Zou zijn opgeslagen warmte haar epitheel kunnen bereiken door de laag kashmier van haar bijpassende rok en een flinterdun laagje kant...? Of misschien een laag kashmier alleen? Die gedachte bracht hem aan het duizelen. Twee haltes voor het Barlaeus: alles of niets! "Wilt u... wilt u zitten... mevrouw?" vroeg de jonge knaap met zijn Nintendo DS nog in zijn hand. Door de spanning sloeg zijn stem over, waardoor hij hoger klonk dan normaal. Deze deerne keek ietwat ontzet. Had hij iets verkeerds gezegd? Vond zij het misschien grappig dat hij klonk als een meisje of een castraatzangertje ontsnapt uit de elitaire wereld in Wenen? Het kwaad was inderdaad geschiedt. "Nee hoor dank je, meisje," weergalmde haar engelengezang. Lakitu probeerde met alle macht: "Maar ik ga er over twee haltes al uit hoor!" Ze keek argwanend en weigerde vastbesloten: "Blijf maar lekker zitten."
Zijn wereld stortte in... zijn kostbare energie die zijn metabolisme voor haar heeft voortgebracht was voor niets geweest. "Blijf maar lekker zitten, blijf maar lekker zitten, blijf maar lekker zitten..." Verlangen veranderde in verlatenheid. Een godin met duivelsharen,... getekend voor het leven zou hij op het gymnasium dankzij haar blijven zitten... tot in de eeuwen der eeuwen... [fin]
...kan het geen beat schelen...
D700 Nikonian
www.schiet7kleuren.nl