Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? Deel 56

Wat een nare bevallingsverhalen allemaal
Zou het ook kunnen omdat er bij jullie zo veel thuisbevallen wordt? En dat ook in het ziekenhuis langer aangemodderd wordt (uitstellen verdoving, veel meer hulpmiddelen)
Ik heb de indruk dat hier in België (waar zowat iedereen in het ziekenhuis bevalt) het vlotter gaat, mensen krijgen heel snel verdoving, en ook het aantal keizersnedes stijgt jaar na jaar. Of dat laatste een goede zaak is, daar spreek ik me niet over uit, maar het lijkt me dat hier minder naar verloshulptuigen wordt gegrepen en sneller voor een ks wordt gekozen.
Je bevalt ook bijna standaard met een gynaecoloog, ook na een probleemloze zwangerschap.

Ik heb trouwens net het omgekeerde van jullie... ik herinner me nauwelijks nog wat van die dag. Ik werd ingeleid, ik kreeg weëen, ik had heel veel pijn (ik besefte op den duur niet meer wie er in de kamer was of was geweest of wat er gebeurde), ik heb overgegeven en me leeggepoept . Maar dan met 6cm onder invloed van de vroedvrouw een ruggenprik genomen en 1,5 u later had ik mijn dochtertje in mijn armen.
En net door die laatste fase pijnloos door te maken heb ik soms het gevoel niet echt bevallen te zijn.
Persweëen ken ik alleen van horen zeggen, en omdat ik ze dus niet voelde, heb ik ook niet het gevoel dat ik haar eruit heb gekregen.
Klinkt gek hè
Volgende keer hoop ik spontaan te bevallen en het zonder verdoving uit te houden. (maar euh, vraag het me dan nog maar eens )

Hier was er ongeveer 8w na de bevalling weer sex maar ik heb ook tot 6w gevloeid. Dat ging eigenlijk probleemloos, maar nu nog ben ik meer moeder dan geile brok.
De borsten worden hier betrokken bij de sex, maar minder dan vroeger. Die zijn toch vooral voor mijn dochter en minder voor de sex nu. Het voelt gewoon anders.

Ik twijfelde een paar dagen geleden of ik er over zou beginnen, maar nu jullie het er net over hebben.... Ik wil niet meer 'natuurlijk' bevallen. Ik heb de vorige keer tot de helft een 'gewone' bevalling gehad, ook al lag Eva in stuit, maar toen bleek dat haar voetjes naar beneden lagen, waardoor de navelstreng uit kon zakken en breken. Toen werd het een keizersnede. Ik heb achteraf nachtmerries gehad van de bevalling (niet de ks), en besef nu ook dat de bevalling een sluier over de eerste maanden na de geboorte van Eva hebben gelegd. Ik weet niet wat ik het ergst vond. De pijn was nog wel te doen denk ik, maar psychisch vond ik het heel erg, en niet te verdragen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld, en dat had niets te maken met de mensen die om me heen waren. Ik vond het zo shockerend wat vrouwen moeten doormaken, en heb ook letterlijk bij het nagesprek gezegd dat die natuurlijke bevalling niets voor mij is.
Bovenstaande heeft me vreselijk tegengehouden om voor een 2e kindje te durven gaan. We hebben daarom besloten om een gesprek te hebben met het ziekenhuis om te bespreken dat ik een geplande ks krijg. Op 27 mei hebben we dat gesprek. Ik weet dat dat moeilijk ligt in veel ziekenhuizen, en in het bijzonder in het onze, die zeer laat zijn met ingrijpen (ook een van de weinige ziekenhuizen die nog een natuurlijke bevalling adviseren bij een stuitligging) maar desnoods zoek ik een ander zkh die me willen helpen. Maar ik hoop dat het feit dat ik al een ks gehad heb, en de grotere kans dat de volgende bevalling daar weer op uit kan lopen, voldoende argument is.

Qua sex...ik geloof dat wij na 8 weken weer iets probeerden. Ik vond het pijnlijk bij mijn baarmoeder, vanwege het litteken. Mijn onderkant was niet geschonden, dus dat gaf geen problemen.

Ik vind jullie sterke vrouwen!

Iksje, ik heb juist de eerste bevalling (in het ziekenhuis) een nare ervaring achter de rug. Ze wachtten erg lang met infuus en ruggenprik en daardoor heb ik bijna 30 uur onnodige weeen gehad. Ze deden ontzettend veel pijn maar deden niks. Uiteindelijk een infuus en ruggenprik daarna (oeh wat doet een weeenstorm pijn en wat was ik blij met die ruggenprik!) maar het persen duurde heeeel lang en moest op eigen kracht, dat vond ik erg moeilijk.

Tweede en derde bevalling thuis gehad, en ging echt goed, voorspoedig, niet uitgescheurd of wat ook, dus tja... mijn keuze is wel duidelijk.

Wat een verhalen.. Ook al hebben miljoenen vrouwen kinderen gebaard, betekend het nog niet dat het altijd voorspoedig gaat..

Mijn bevalling was wel rot, maar ik was heel helder en rustig. Ben wel een gedeelte kwijtgeraakt, maar die zijn al snel opgevuld door foto's, filmpjes, het verhaal van mijn vriend en dingen uit het dossier.. Ik zou niet graag weer zo'n bevalling moeten doen. Maar waar ik meer last van heb is de dagen erna.. De eerste 2 weken hadden voor mijn gevoel leuker moeten zijn. Maar de eerste 5 dagen heb ik de kleine amper verzorgd. Wel vastgehouden, maar niet verschoond, geen flesjes gemaakt, niet gebadderd etc. En toen de kleine ook nog 2 nachtjes en 1 dag naar de neo moest heb je helemaal het idee dat je te weinig kunt doen. Ik kon ook niet, lichamelijk gezien. Maar het helpt ook niet echt om een band te krijgen. En ik mist gewoon hoekjes van het verhaal, want hoe doet de kleine het als hij 's nachts op de babykamer ligt (hij werd steeds geel, maar dat zag ik dus pas 's ochtends), of overdag beneden op neo (hoeveel eet hij, hoe slaapt hij etc)..
Eenmaal thuis kwam er ook nog veel neer op de Kraam en vriendlief. Dat is gelukkig allemaal goed gekomen, maar heeft toch een schaduw op het hele kind-krijgen geworpen..
Mijn zwangerschap ging prima, mijn bevalling k*t, maar acceptabel. Maar die week daarna, die zou ik wel willen ruilen...

En dat is juist waar mensen weinig over praten, ze vragen wel hoe de bevalling was, en dan kun je daar je verhaal wel over kwijt. Maar de kraamtijd wordt veel minder belicht. En dat blijft bij mij veel langer hangen.

Maar inmiddels, 40 weken na de bevalling, is alles aardig bezonken en heeft het een plekje. Maar af en toe denk je wel even terug, over wat een heftige periode dat is geweest..

Mijn man vind het idee van borsten betrekken in sex na de bevalling een ontzettend spannend idee. Mij staat het bij voorbaat al tegen en ik word absoluut niet opgewonden van het idee, eerder erger ik mij aan die gedachte van hem. MAar goed ik moet eerst nog maar eens zwanger worden

Ik vind het enorm moedig hoe er hier moeders zijn die hier hun bevallingen hebben moeten doorstaan, als ik het zo lees dan denk ik, dat zou ik nooit gekunt hebben, maar op dat moment heb je weinig keuze. Ik hoop ook dat er meer gedaan word met de ervaringen van moeders en dat er meer gekeken gaat worden naar de persoon, nu lijkt het of ze bij bevallingen elke keer hetzelfde draaiboekje opentrekken. Heel veel succes met de verwerkingen ervan en ik vind het ontzettend lief dat jullie willen delen met ons.

Al die vrouwen die een drama bevalling hebben gehad zeg, dat is toch best veel. Lag het ook deels aan de verloskundige of gyn die er bij was maar niet naar jullie wensen of angsten luisterden?

De eerste bevalling duurde iets van 13 uur en de 2e iets van 5 uur van het begin van de eerste wee tot de geboorte en ik heb 1 kind in het ziekenhuis gekregen en de ander thuis. Ik had beide keren een verloskundige die echt naar mij luisterde en de laatste liet mee ook lekker alleen in de slaapkamer en kwam alleen als ik riep. Het enige waar ik moeite mee had was de opname 2 dagen na de geboorte van Nathan en dat hij aan allerlei draadjes lag ter bewaking terwijl de bevalling zo voorspoedig was gegaan (afgezien van de knip).

Toen ik borstvoeding gaf sliep ik in bed met een bh aan en mijn man moest er gewoon met zijn tengels vanaf blijven.

Viv, sterkte met de relatie problemen.
Lady S, jemig een opname van 5 dagen is ook niet niks maar hopelijk ben je daarna wel van je pijn af.

quote:

Op vrijdag 16 mei 2008 09:55 schreef Basimah het volgende:
Mijn man vind het idee van borsten betrekken in sex na de bevalling een ontzettend spannend idee. Mij staat het bij voorbaat al tegen en ik word absoluut niet opgewonden van het idee, eerder erger ik mij aan die gedachte van hem. MAar goed ik moet eerst nog maar eens zwanger worden

Hm, ik zou dat toch maar tijdig met hem bespreken, want na de bevalling is dat idee van "tegen staan" zo ongeveer vermeningvuldigd met 10000, tel nog wat ladingen horrormonen erbij enzo...en je snapt het wel.

Linda, wat goed dat je dat gesprek hebt gepland dan! Echt, kies voor je beste gevoel hierin, dat is alleen maar dapper en goed, vind ik.

Vivi, klinkt somber, ook al heb je wel het vertrouwen ^fijn! dat het goedkomt. Toch kop op ermee.

Oh en for the record; ik heb niet echt relatieproblemen, zo zou ik het niet noemen..wij gaan eigenlijk heel goed met elkaar om. Mijn vriend heeft problemen met zichzelf (depressies) door onverwerkte dingen van vroeger die hij al die tijd heeft weggestopt. Gelukkig hadden wij sowieso al aan LAT relatie waardoor het makkelijker voor mij is om wat afstand in te bouwen, wat ik dus ook doe, omdat ik me niet (te veel) wil laten meezuigen in zijn "proces". Ik wil een stabiele en vrolijke moeder zijn voor Dean en daarbij ben ik uberhaupt geen type om dagen te zitten navelstaren waar hij dus wel behoefte aan heeft momenteel.

Maar sowieso, geen verdriet is groot genoeg om mijn liefde voor Dean te overschaduwen.

En zoals ik al zei, het komt wel weer goed (althans, dat gevoel heb ik), het is nu alleen ff moeilijk maar ik wist eigenlijk vanaf het begin al dat dit een keer eraan zat te komen.

[ Bericht 5% gewijzigd door Vivi op 16-05-2008 10:42:55 ]

Vievje, ik vind je echt zo stoer!

Thanks!

quote:

Op vrijdag 16 mei 2008 10:51 schreef Brighteyes het volgende:
Vievje, ik vind je echt zo stoer!

ik ook en verstandig ook nog en vandaar die

Oke, weer genoeg over mij .

ja DAT vind ik ook

Over de borsten... daar moet manlief gewoon sowieso afblijven. Als ik iets vervelend vind dan is het wel aan mn borsten zitten. Die dingen zijn gewoon te gevoelig en worden daarom nooit betrokken bij sex. (het was ook de reden dat ik een beetje twijfelde over bv)

Vivi sterkte ermee _{weet er helaas alles van}

Oh, wat vind ik het 'fijn' dat we nog een keer over die bevallingen praten. Bij mij is het nu ruim anderhalf jaar geleden en ergens heb ik zoiets van "Nou moet het toch maar eens klaar zijn". Dus nare gevoelens/gedachten erover stop ik dan maar weg. Immers, ik héb er ook een heerlijk kind voor teruggekregen. Waarom blijft het dan zo wringen?

Sowieso door de fysieke gevolgen die ik nu nog ervaar, waar ik dus mee geconfronteerd word. Maar door dit gesprek ben ik erachter dat het ook komt omdat ik álles nog weet, van minuut tot minuut bijna. Heel helder, zoals jij ook schreef Sjak. Ik denk dat ik mij niet heb kunnen overgeven aan de bevalling en te veel bezig was met registreren. Om de controle te bewaren. Voor mijn gevoel was dat ook nodig want er was dus al weken niet naar me geluisterd. Al vanaf week 32 heb ik aangegeven dat mijn kind een groot hoofd had (heeft). Bij een groeiecho in week 35 ofzo, bleek hij al op een grootte van 44 weken te zitten. Dat is allemaal gebagatelliseerd. Door diverse artsen/-assistenten. Nee hoor, dat zou allemaal prima kunnen. Zelfs aan het begin van het persen heb ik het nog aangegeven dat ik bang was dat het niet zou passen. Daar werd wat lacherig om gedaan. Tot na 2,5 uur persen er eindelijk een gynaecoloog bij werd gehaald en mijn zoon na een knip met een tang eruit werd gehaald waarbij de boel dus van voor tot achter en naar binnen toe is opengescheurd. Ahaaa! Op díe manier past het inderdaad wel ja!
Nóg begrijp ik niet waarom ik geen KS heb gekregen. En Vief, nu ik erover nadenk heeft dit ook lang meegespeeld met niet-geil-zijn. Ik heb me erg verminkt gevoeld. Nu zie je er bijna niets meer van hoor, maar het vele littekenweefsel in- en uitwendig voelt erg stug en is vervelend gevoelig.

Heel verhaal.
Het zit me dus nog steeds hoog. En ik ben er ook nog boos om merk ik.

Laatst zei trouwens een stagiaire tegen mij dat ze het zo leuk vond dat ik altijd rokjes en jurken draag. Ik heb haar maar niet verteld wat de ware reden ervan is en dat ik zó graag weer eens een lekkere spijkerbroek zou willen dragen.

Moonah

quote:

Op vrijdag 16 mei 2008 14:05 schreef Troel het volgende:
Moonah

Da's lief van je Troel, maar ik voel me niet 'zielig' ofzo hoor.
Ik merk wel dat ik me gefrustreerd voel over het niet gehoord-zijn. Hoe hard ik ook heb geroepen. En dat ik dan achteraf tóch gelijk heb gehad. Zelfs in het nagesprek werd het gebagatelliseerd (gegevens in mijn dossier kloppen ook niet. Perstijd, maat van Thies zijn hoofd. Bekkenbodemspecialist dacht aan opzet... ).
_{Mijn post is ook zeker niet klagerig bedoeld, mocht het zo overkomen. Maar het lucht me wel op om er weer eens over te schrijven.}

Moonah, wat is het toch goed dat er dan het altijd mutserige OUD is, om dit te delen.

Hey Moonah, toevallig hobbel ik langs dit topic, maar ik wil je toch wel even een hele dikke pluim geven voor hoe je ermee omgaat hoor. Je berichtje komt op mij in ieder geval ook helemaal niet klagerig over. Ik heb eens je verhaal van de bevalling gelezen en dat heeft echt indruk op me gemaakt, juist door dat niet gehoord worden. Het fysieke leed is al heel erg rot, maar mensen die zo over je grenzen gaan is in mijn ogen traumatiserend. En daar mag je best af en toe eens 'aandacht' voor vragen, misschien helpt het zelfs met de verwerking.

Ik hoop voor je dat je een en ander toch nog wat meer een plek kan geven met de tijd.

Uiteraard geldt dit ook voor de andere dames uit dit topic.

[ Bericht 6% gewijzigd door Etoile op 16-05-2008 14:54:42 ]

quote:

Op vrijdag 16 mei 2008 14:00 schreef Moonah het volgende:

Heel verhaal.
Het zit me dus nog steeds hoog. En ik ben er ook nog boos om merk ik.

En daar heb je volkomen gelijk in. Ik ben benieuwd hoe hard die arts-/assistenten (vooral die laatste hebben er een handje van mensen te overtuigen van hun gelijk en vooral niet te luisteren) zouden lachen als zij met de kut op tafel liggen en er even iemand de boel kapot komt trekken .

Je krijgt er iets moois voor terug is zo verschrikkelijk misplaatst omdat in 9 van de 10 gevallen er eigenlijk helemaal niet eerst iets kapot hoeft te gaan. En zeker niet in die mate als wat jij beschrijft.

LadyS, heel vel sterkte in het zkh! ik heb nu en opdracht in een zkh en liep langs de vergruizer en toen moest ik aan je denken Hopelijk is het hierna helemaal klaar!

Jemig, wat een verhalen!
Mijn bevalling was echt appeltje-eitje en als ik nu deze verhalen lees (heb ff heel hard gelachen om kim "hij raakte kant nog wal" ) heb ik echt mazzel gehad.
het was wel heftig, weeenstorm en zo, maar ik kon me op de een of andere manier afsluiten voor de pijn, dus echt geen nare gevoelens over. ook toen de vlos langskwam na een paar dagen en die vroeg hoe ikhjet had ervaren, zei ik al dat het mee was gevallen. ze viel bijna van dr stoel

maar ik kan me idd voorstellen dat als je niet serieus genomen wordt, dat dat een grote smet op de bevalling is (kan zijn)
Moonah, ik heb niet helemaal meegekregen wat er nu "mis" is dat je bij een sexuologe bent, maar als thies met 35 wk een hoofd heeft ter grootte van 44 wk, zouden de specialisten zich wel achter hun oren moeten krabben mbt evt ks... vreemd dat ze dat niet gedaan hebben... maar dat hoef ik jou niet uit te leggen

LadyS sterkte in het ziekenhuis, hopelijk is het dan echt over.
Vief stoer mens.

En al die mama's die nog worstelen met de herrineringen aan de bevalling. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik leef ontzettend met jullie mee. Tot in detail zoals Sjak en Moonah kan ik het me gelukkig niet meer herrineren, maar ik weet dat het snel ging. Te snel. Dat ik dolblij was dat ik in het ziekenhuis was en dat ik mocht persen toen het ook echt kon. Dat Maud eruit stuiterde weet ik nog goed. Maar wat ik nog van Fleur herinner was de omschrijving die Sjeen aan haar vriend gaf van de knip. Zij kromp ineen toen ze het zag gebeuren en de uitleg van 'als je een andere vent op de fietsstang ziet vallen' gaf bij hem dezelfde reactie.

Hier zit ik in een klein emo-dipje. De combi van Maud die nu 1,5 is en het overlijden van mijn moeder 6 jaar geleden is veel. Zo af en toe teveel. Tranen stromen soms zomaar over mijn wangen. Ben onbewust kortaf en soms even helemaal afwezig. Maar het gaat vast wel weer over. Als we weer weg zijn uit deze periode. Volgende week nog de verjaardag van mijn vader en dan gewoon weer terug naar de basis.