Bevallingsverhalen deel 7

Volgens mij hebben jullie mijn marathonbevalligmetspannendekeizersneeclimax nog tegoed.

kom maar op met die spannende verhalen, Webkim
Grijs, dat klinkt als een mooie bevalling!

Ik was uitgerekend op 20 februari 2008, maar die dag ging gewoon voorbij. Op zaterdagavond 23 februari (F. en ik keken Idols) kreeg ik weeen. Vervelend gevoel, maar goed te doen, vond ik. Daar zou ik nog wel op terugkomen!
Zaterdagnacht spookte ik puffend door het huis, zondag overdag puffend, steunend en kreunend en op zondagavond kon ik de weeen alleen nog opvangen als ik aan de stijlen van de zoldertrap ging hangen of onder de douche of in bad.

De verloskundige kwam tegen 21:00 uur voor het eerst kijken. Na al bijna twee dagen hard werken had ik nog maar 1 cm. ontsluiting... Dat schoot niet op! Toen ze weg was zetten de weeen ineens in alle hevigheid door; er kwam een hele stroom van die krengen. Tot over drieen 's nachts heb ik kermend in bad gelegen (F. heeft nog een paar uur geslapen). Steeds met mijn grote teen de stop open gedraaid, nieuw warm water erbij.

De vk kwam rond 03:15 uur weer terug. Drie centimeter. Drie! D r i e! 3! Dat schoot zo slecht op dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik iets tegen de pijn kon krijgen. Ik was liever thuis gebleven, maar dat was geen optie.
F. en ik kregen na een pijnlijk autoritje naar het ziekenhuis met de vk in ons kielzog een verloskamer toebedeeld. Er was gelukkig nog een anesthesist in huis en ik kreeg onmiddellijk de keuze tussen een prik in mijn been of een ruggenprik. Ik koos voor het laatste, omdat ik gehoord had dat dat minder effect heeft op de baby.

Ik vond het doodeng toen de anesthesist z'n spullen klaarzette en ik een bolle rug moest maken zodat hij de epiduraal kon zetten. Maar het viel 100% mee en na een kwartier zag ik de weeen nog wel op de monitor, maar ik voelde ze niet meer. Ook de baby werd in de gaten gehouden met een elektrode op z'n koppie. Op de verloskamer hebben we toen nog een kleine twee uur kunnen doezelen: echt slapen wilde niet, veel te spannend.

Om 07:00 uur maandagochtend had ik ineens 7 cm. ontsluiting en zijn we onze ouders gaan bellen. Ik wilde mijn moeder heel graag bij de bevalling hebben en F,'s vader zou haar gaan ophalen. We vroegen ons af of ze op tijd zouden zijn.

"Volgens mij is m'n catheter eruit gefloept," zei ik tegen F., "ik heb geplast." Dus ik belde de verpleging en jawel hoor: de vliezen waren gebroken en de baby had in het vruchtwater gepoept.

Na lunchtijd: mijn moeder is er, ik heb 9 cm. ontsluiting en ondanks een infuus met weeenopwekkers blijft het hoofdje hoog staan. "Het spijt me," zegt de gynaecoloog, "maar dit gaat zo niet lukken." Waarmee hij bedoelt dat het een keizersnee wordt. Mijn moeder is geemotioneerd en vindt het heel erg voor me dat het weer niet gaat zoals ik hoopte ('zelf' zwanger worden lukte niet, het werd icsi en daarom wilde ik wel heel graag 'zelf' bevallen). Maar mijn teleurstelling valt op dat moment wel mee. Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje. Om 13.30 uur maandagmiddag heb ik een ruggenprik, infuus en heb ik een operatiejasje aan en word ik naar de OK gereden.

Heel raar om plat op je rug door een ziekenhuis te worden gereden door twee verpleegsters en F. in de wetenschap dat ik over minder dan drieuur moeder zal zijn. Onze ouders moeten wachten. F. mag zich verkleden in een steriel pak en mag met mij mee naar de OK om ons kindje geboren te zien worden.

Zelf zie ik niks van de ingreep: er hangt een doek voor. Ik ruik alleen maar een brandlucht en voel een boel onplezierig gewroet en gefroemel in mijn buik. Om 14 uur 25 een *plop* en een klein huiltje.

"Is er al een baby?!!" vraag ik F., maar daar zie ik al een paar bebloede billetjes boven het doek uit. "Een jongetje! Wat een flinkerd!" zegt iedereen in de OK. En dat hadden ze goed gezien. Thomas weegt 4740 gram en is 56 cm. lang.

Terwijl ik einnnnnndeloos lang gehecht en geniet word (7 lagen weefsel geloof ik) krijgen we hem eindelijk bij ons.


Vanaf dan zijn we een gezin!

[ Bericht 0% gewijzigd door Webkim op 09-06-2008 16:08:29 ]

Prachtig verhaal! Maar wat een marathon idd!

_{Maakt het niet uit dat F's naam er af en toe voluit staat?}

_{Nee. Maar ik heb het toch nog even aangepast.}
Ja, het heeft inderdaad even geduurd, zeg maar.

_{ik zie zijn naam nog eens staan hoor!}

Wat een lange bevalling zeg Mooie foto's!

Nou, het is maar goed dat ik al eens had opgeschreven hoe het allemaal gegaan was, anders zou ik het niet meer 1-2-3 kunnen terughalen. Verdrongen of vergeten door alle drukte erna; ik weet het niet.
De laatste weken krijg ik wel een beetje een kater door die ks. Toch nog... Ik wou ut selluf doen.

Wat een helse bevalling, kim Ik kan me nog herinneren dat je tijdens je zwangerschap al verzuchtte dat je geen ks wilde, omdat je je anders alleen maar broedstoof zou voelen.
Ik hoop echt, echt dat je daar overheen kunt/kan zetten. Na 3 dagen weeen, is een ks echt geen 'falen' hoor! je hebt er een hele bevalling opzitten, alleen het aller, aller, allerlaatste stukje wilde Thomas niet meewerken.

Jeetje wat een lange bevalling! Daar was ik dus altijd bang voor dat ik dat ook zou hebben. En inderdaad mooie foto's .

Pfff Webkim, wat een heftige bevalling zeg! Petje af! En het is hoe dan ook nooit falen he! Dat weet je wel, maar wéét het ook!

_{Misschien een domme vraag (tsjonge, ben op dreef vandaag), maar waarom is het dat de vaders en het personeel in de ok allemaal een kapje voor moeten, maar de moeder niet?}

Webkim, alleen het allerlaatste stukje heb je niet gedaan op de gebruikelijkste manier maar je hebt toch maar mooi een prestatie geleverd

Goede vraag, PM. Ik ben benieuwd!

quote:

Op maandag 9 juni 2008 15:49 schreef Webkim het volgende:
Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje.

Ik vind dit wel de belangrijkste zin uit je hele verhaal. Je hebt niet gefaald, je hebt hulp gehad van diverse medici, maar je hebt wel een prachtig gezond mannetje.

Mooi verhaal Webkim!

Webkim, ik ben het helemaal met Lois eens!

Wat lois zegt idd! Jemig wat een heftige dagen zijn dat geweest! En je hebt een pracht van een ventje.

PM; omdat ik zelf ver van de open wond af was. Doek ertussen en alles. Personeel loopt vrij rond en kan er recht in niesen. En de vaders mogen ook staan. Zoiets zal het wel zijn.

Webkim, (volgens mij was het in het Carolus dat ten eerste, ik meen namelijk de anesthesist te herkennen )
na 3 dagen weeen heb je stevig werk verricht hoor, en dan hoef je een ks echt niet als falen te zien.
Je kindje vond het gewoon te fijn bij jou en wilde er niet uit

Wat is je kereltje trouwens een mooi mannetje, vast een date plannen voor over een jaartje of 18 met isa ?

[ Bericht 18% gewijzigd door marlieske op 09-06-2008 22:23:06 ]

Het was in het Groot, Marlieske.

Dankjewel voor je antwoord Webkim! Klinkt best logisch!

Even tussendoor vertellen dat ik heel erg blij ben met dit topic -en vooral de eerlijkheid-. Weinig vrouwen laten IRL los hoe zo'n bevalling nu echt gaat.
Ik probeer er natuurlijk zoveel mogelijk over te lezen, etc, maar denk dat je nooit echt helemaal weet wat je te wachten staat, toch?
Nu ga ik wel in België bevallen en daar hebben ze 'n "verloskwartier" waar elke bevallende vrouw een eigen kamer krijgt met badkamer waar je met licht, muziek, ... kan doen wat je wil, maar in België verklaren ze je nog vaak gek als je thuis wil bevallen. Dit is helemaal geen waardeoordeel, maar voor mij is het eigenlijk ook vrij vanzelfsprekend om in het ziekenhuis te gaan bevallen. Ik was eerst nog aan het twijfelen om in bad te bevallen, maar dan krijg je weer geen ruggeprik (die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).

quote:

Op dinsdag 10 juni 2008 15:01 schreef OooLizaooO het volgende:
(die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).

Nee hoor, dat zal misschien in jouw ziekenhuis zijn, maar is bij mijn weten niet de standaard.
Ik kreeg het niet meer...

Ik ga in het UZ in Gent, daar moet je het expliciet melden als je geen verdoving wil (wordt op voorhand besproken). Mijn moeder wou voor mij wel een ruggenprik, maar die kwam veel te laat (tijdens persweeën) en bij mijn broer wou ze het bewust zonder doen. Is nog uitgelachen geweest door de verpleegster die ernaar kwam informeren, maar ze heeft het toch maar lekker gedaan zonder .

In het AZ in Gent zijn ze er dus niet zo scheutig mee.

Zondag 22 juni 2008

Ik ben vandaag 39 weken en 1 dag zwanger. Het is Aikens verjaardag. We hebben het hele huis mooi versierd en we wachten het bezoek af dat in de namiddag zou komen. Ik heb al een paar dagen ‘last’ van wat steekjes en krampjes, maar niets noemenswaardig. Wat ik ook al een paar dagen heb is dat ik bij bepaalde bewegingen door mijn lies zak. Ik herken dit niet van de vorige zwangerschappen, maar merk wel dat alles wat weker wordt, daar beneden.
Ik doe het dan ook heel rustig aan vandaag, want ik wil niet graag bevallen op de derde verjaardag van mijn oudste. Hij moet ongestoord van ‘zijn dagje’ kunnen genieten want het is de eerste verjaardag die hij écht bewust meemaakt.
’s Avonds als al het bezoek weg is, Aiken moe maar voldaan in zijn bedje ligt en Iben al lang in dromenland vertoeft, genieten wij nog wat na van een mooie dag.
Rond half 11 besluiten we te gaan slapen. Ik wil nog gauw even gaan plassen. Terwijl ik op het toilet zit, hoor ik ineens een knakje en voel wat stromen. “Is dit urine”, denk ik nog? Maar eigenlijk weet ik het al, mijn vliezen zijn gebroken. Zolang ik blijf zitten, valt het nog mee, maar van zodra ik rechtsta, loopt er wat vocht naar beneden.
Ik verwittig mijn vriend die besluit dat we meteen de babysit moeten bellen en naar het ziekenhuis moeten vertrekken. Ik twijfel nog, want ik voel nog niets. Maar we besluiten toch maar de babysit te bellen, want anders moeten we ze nog later uit hun (het is een koppel dat komt oppassen) bed bellen. Rond half 12 arriveren ze. Ik verlies nog steeds vruchtwater, maar heb nog geen weeën. We babbelen nog wat en om 0.05 uur (ik zie het uur op het dashbord (gek welke dingen je bijblijven)) stappen we in de auto.

Maandag 23 juni 2008

Na een rustige rit komen we om 0.30 aan in het ziekenhuis. We worden naar een arbeidskamer gebracht en om 0.40 lig ik aan de monitor. De krampjes zijn nu wel wat feller geworden, maar weeën kan ik het nog niet noemen.
De vroedvrouw besluit eens te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Misschien al wel 10 cm”, grap ik. Ze moet lachen, maar na het onderzoek blijk ik toch al een krappe 7 cm te hebben! En dat zonder weeën! Wat ben ik blij.
Nu beginnen er wel wat weeën te komen, maar het zijn rugweeën. Dus de monitor registreert ze niet. Ik voel eigenlijk alleen maar felle rugpijn bij een wee. Wel fel genoeg dat ik even niets meer kan zeggen, maar nog helemaal niet zo erg als ik mij herinner van de vorige bevallingen.
Dat gaat zo een uurtje door. Met gemak vang ik de rugweetjes op.
Dan moet ik dringend plassen. Met recht te staan voel ik ineens een felle druk naar beneden. Ik ga gauw naar het toilet en ga dan weer in bed liggen.
Rond half 2 controleert de vroedvrouw nog eens. 9 cm al! “We gaan verhuizen naar de verloskamer”, zegt ze. “Nu al”, roep ik uit. “Ik heb nog geen echte weeën gehad”.
In de verloskamer wachten we rustig op de gynaecoloog die onderweg is. Nu voel ik wel dat de baby naar beneden duwt, maar écht pijn doet het niet.
Wanneer de gynaecoloog aangekomen is, mag ik zachtjes meepersen. Dan merkt ze dat de baby verkeerd ligt. Net als bij Aiken hebben we een sterrenkijkertje. “Oh nee”, denk ik, want ik herinner me nog van bij Aiken dat de gynaecoloog hem wou draaien en dat dat onnoemelijk veel pijn deed. En inderdaad, de gyn probeert de baby te draaien, maar dat doet toch wel heel erg veel pijn. Ze besluit niet verder te proberen en zegt dat ik even op mijn rechterzij moet gaan liggen, zodat de baby uit zichzelf kan draaien. Dat herinner ik me ook nog van Aiken, maar bij hem lukte dat niet. Twee persweeën vang ik zo liggend op mijn zij op en die doen wel serieus pijn. “Dit zijn échte weeën”, denk ik nog. Maar dan voel ik ineens zo’n geweldige druk naar beneden dat ik het niet meer houdt van de pijn. “De baby komt eruit”, roep ik. Ik mag me terugdraaien en inderdaad. De baby is gedraaid en na een drietal keer geperst te hebben, ligt er ineens een klein mensje op mijn buik.
“Het is een meisje”, zegt de gyn. “Wat is het?”, vraag ik, want ik ben er zeker van dat ik verkeerd gehoord heb. Ik was er wel 100 procent van overtuigd dat we weer een jongen gingen krijgen, maar het blijkt wel degelijk een meisje te zijn.
Na twee prachtige kereltjes, zijn we nu ook een prinsesje rijker! Een gevoel van geluk overvalt me en heeft me sindsdien niet meer verlaten.
Ik ben supergelukkig met mijn gezinnetje en geniet er nu met volle teugen van!

Dat klinkt best als een droombevalling Libel!!