PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 4

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 14:25 schreef Logician het volgende:

[..]

Ik heb behoorlijk veel last van felle zon, mijn ogen worden dan een soort wazig of pijnlijk/prikkelijk, als je te lang in de zon bent?
Ik denk dat de meeste mensen hier wel last van hebben?

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 12:14 schreef Logician het volgende:
In het gedeelte over de weis 3 test, staat dat het moeilijk was om een juiste iq beoordeling te geven omdat ik extreem laag scoorde op de cijferreeksen, en op andere dingen dan weer heel hoog, er word dus geen uiteindelijk gemiddelde genoemd, er staat wel dat mijn totale iq bovengeniddeld is, mijn verbale iq zou disharmonisch zijn en mijn perfomale grillig??

quote:

ps: Mijn contract loopt in juni af, en ik wil gewoon blijven werken, ik ben niet ineens gehandicapt geworden ofzo van de een op andere dag Maar wellicht is het wel handig om dit keer wat meer passend werk te zoeken met meer begrip voor mijn situatie

quote:

En ik krijg v.a volgende wk elke dinsdag therapie. Dit om meer te leren wat van mijzelf is en wat aangeleerd en om zo erachter te komen wie ik in de kern ben, en vanuit de kern dan te leren wat en hoe aan te passen zonder mijzelf te kort te doen.

Over dat te laag zelfbeeld, dit zou volgens het verslag te maken hebben met te hoge verwachtingen van mijzelf hebben en telkens weer teleugesteld zijn, en hierdoor een sombere kijk op de wereld en een negatieve kijk op mij zelf hebben..

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 13:09 schreef Juup© het volgende:
Wat ik mezelf afvraag: hebben mede ASS'ers ook zoveel last van het mooie zonnige weer? De lichtintensiteit overprikkeld mijn ogen op een dusdanig niveau dat ik er dus enorm overprikkeld van raak. Ik loop sowieso bijna altijd al met mijn zonnebril op vanwege de prikkels, maar met dit weer doe ik er een op die nog meer zon tegenhoud. De warmte is lekker, maar zoals ik al vermelde is het felle licht teveel voor mij.

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 18:02 schreef Re het volgende:
oh ...

http://www.autism.org/irlen.html

quote:

Scotopic Sensitivity/Irlen Syndrome is a visual-perceptual problem which occurs in some people with learning/reading disorders, autism, and other developmental disorders. People with Scotopic Sensitivity/Irlen Syndrome experience 'perceptual stress' which can lead to a variety of perceptual distortions when reading and/or viewing their environment. Scotopic Sensitivity is triggered by one or more components of light, such as the source of the light (e.g., fluorescent lighting, sun), luminance (e.g., reflection, glare), intensity (i.e., brightness), wavelength (i.e., color), and/or color contrast. As a result, the person may experience:

* Light sensitivity: bothered by brightness, glare, types of lighting
* Inefficient reading: letters on page move, dance, vibrate, jiggle
* Inadequate background accommodation: difficulty with high contrast
* Restricted span of recognition: tunnel vision or difficulty reading groups of letters
* Lack of sustained attention: difficulty maintaining attention

quote:

Op vrijdag 9 mei 2008 10:12 schreef Logician het volgende:
Oops, wais dus ik vind de uitleg zoals mij die gegeven is een klein beetje verwarrend, verbaal is mijn iq dus op sommige vlakken hoger dan gemid. en andere vlakken ineens lager dan gemid. Maar het verklaard wel een hoop miscommunicaties die ik door de jaren heb gehad .

quote:

Ik was serieus verbaasd dat ik direct therapie aangeboden kreeg, het idee dat ik eindelijk aan mijzelf kan gaan werken is enigzijds een opluchting maar brengt anderzijds ook angst met zich mee...

quote:

Op vrijdag 9 mei 2008 11:04 schreef Logician het volgende:
Als het dus niet zo vreemd is, waarom word het dan disharmonisch genoemd?

quote:

Op woensdag 7 mei 2008 22:10 schreef SHE het volgende:


Voor mij en ik geloof voor bv Juup ook, was de weg naar de diagnose echt een hel. 4 verkeerde diagnoses en een hoop gelul. Voor niets.
Ik ben er nooit wijzer van geworden.
Natuurlijk herken ik mezelf goed in de autist, maar pas sinds ik mijn label kreeg, heb ik er afstand van gedaan ( begrijp je wat ik bedoel? )
Dat was ook het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik ben me gaan focussen op mijn tekortkomingen, in die zin, dat ik hoe dan ook ervoor wilde zorgen dat ik me er niet door zou laten leiden.
Mijn 'talenten' koester ik meer en verzorg ik ook. Door training, door veel te lezen en door 100% open te staan voor anderen.
Die knop had ik echt al veel eerder om moeten gooien. En triest genoeg, was voor mij pas de diagnose een wake up call. Vreemd natuurlijk, want ik was ervoor echt geen ander persoon dan nu.

Snap je waar ik heen wil?

quote:

Op zaterdag 10 mei 2008 11:30 schreef SHE het volgende:
Een werkgever hoeft helemaal niets te doen, behalve te begrijpen.
Jij bent zelf verantwoordelijk voor het aanbrengen van structuur, ook als je een stress gevoelige baan hebt.
Grenzen bewaken, sociale omgangsvormen, rust vinden..allemaal zaken die je zelf kunt leren en die je zullen beschermen tegen een zogenoemde overload.
Helaas kom je er vaak pas veel te laat achter en ben je de 30 gepasseerd en helemaal opgebrand.

Je kunt niet aan de ene kant bijdehand doen, en aan de andere kant zeuren over je beperkingen. Dan moet je maar een suf baantje zoeken of helemaal niet werken.
Tenminste, zo denk ik erover.
Het enige wat mijn werkgever heeft gedaan is mij alle vrijheid geven in werktijden. Ik kan namelijk niet van 9 tot 5 werken. Bij mij gaat elke dag wel iets verkeerd/mis of ik struikel weer eens over mezelf.
Te laat komen vind ik echt ontzettend erg, daar raak ik van paniek, dus elke ochtend om 09.00 ergens moeten zijn is voor mij niet haalbaar.
Ik begin dus ergens tussen 10 en 12, maar ik werk wel door tot een uur of 8/9
Daarnaast heb ik een eigen kantoor gekregen. Ik kan niet met meerdere mensen op 1 kantoor zitten zonder afgeleid te raken.
Nu zit ik in een kantoor naast mijn collega's en als ik wil kletsen of socializen, loop ik bij ze binnen.

Daar staat wel tegenover dat hij van mij verwacht dat ik niet ga zitten bullshitten. Hij wil NIETS va n mijn nukken merken. En terecht.

quote:

Op zaterdag 10 mei 2008 11:56 schreef SHE het volgende:
Wat bedoel je met aanpassingsprobleem?

Vwb het 'jezelf' zijn. Ik weet dat die trekken bij mij horen, alleen wil ik niet dat ze mij definieren.

quote:

Voormalige aso blijkt hypersensitieve persoonlijkheid
Door Malou van Hintum

Autisme Promotieonderzoeken naar hersenactiviteit maken duidelijk dat er andere therapieën nodig zijn

Bij autisten is het systeem dat informatie verwerkt, verstoord.

Daarom zijn ze niet zo sociaal vaardig. Mensen die lijden aan autisme-spectrumstoornissen, hebben last van een niet goed functionerend brein, dachten wetenschappers in de jaren vijftig van de vorige eeuw.

Daarna, onder invloed van het idee dat aangeboren eigenschappen niet bestaan en alle gedrag wordt aangeleerd, werd de autist iemand die niet geïnteresseerd was in zijn sociale omgeving.

Daarvan kreeg niet zelden zijn moeder de schuld: haar liefdeloze opvoeding had hem gemaakt tot wat hij was. ‘De koelkastmoeder is een begrip uit die tijd’, zegt psycholoog Maurice Magnée. Hij promoveert 19 juni aan de Universiteit Utrecht op de vraag of mensen met autisme visuele en auditieve informatie op een andere manier integreren dan gezonde mensen (Do you see what I am saying? – Studies on multisensory perception in Autism).

Magnée: ‘Tegenwoordig is er weer wél aandacht voor de hersenmechanismen die aan de basis liggen van dat gedrag.’ En dat is maar goed ook, zegt hij, want autisten zijn niet asociaal. ‘Ze leven in een andere werkelijkheid. En dat komt doordat hun informatieverwerkingssysteem is verstoord.’

Verstoord

Mensen met autisme zijn sociaal niet zo vaardig, communicatief en taalkundig niet sterk, en gedragen zich op een rigide manier. Daarnaast zijn ze te veel gefocust op details en hebben ze te weinig oog voor het grotere geheel. Psycholoog Myriam Vandenbroucke, een collega van Magnée, laat in haar proefschrift zien dat die afwijkende waarneming te wijten is aan een verstoorde communicatie tussen bepaalde neurale netwerken in de hersenen.

Vandenbroucke, die 22 mei in Utrecht promoveert (On the neural basis of atypical visual perception in Autism Spectrum Disorder), ontdekte tijdens haar onderzoek dat er iets mis is met het zogeheten feed forward-feedback-mechanisme in het autistische brein. Feedforward- verbindingen lopen van de lagere, eenvoudige visuele gebieden naar de hogere, complexe; feedbackward-verbindingen lopen precies de andere kant op. De interacties tussen de lagere en hogere visuele gebiedjes verlopen razendsnel.

Ze zorgen ervoor dat we, bijvoorbeeld, gelijktijdig iemands gezicht als geheel zien, én het moedervlekje op zijn wang.

Vandenbroucke: ‘Metingen met behulp van EEG en fMRI laten zien dat bij mensen met autisme de interacties tussen de neuronen binnen elk visueel gebied afwijken.

Deze zogeheten horizontale verbindingen kunnen signalen zowel remmen als versterken. Bij autisten is de remming verstoord, waardoor het feedforward-feedback- mechanisme uit balans raakt. Het brein is daardoor wellicht slechter in staat informatie te groeperen, iets wat juist nodig is om een globaal overzicht te krijgen.’

Vandenbroucke deed haar onderzoek onder meer met behulp van plaatjes die bestaan uit diagonale lijntjes. Die zijn zó getekend, dat binnen één veld verschillende vlakken te onderscheiden zijn; iets wat moeilijk te zien is als je het overzicht mist.

Mensen met autisme hebben in het sociale verkeer last van die versterkte waarneming van details, waardoor ze zich anders gedragen dan normale mensen.

Prikkels

Maurice Magnée onderzocht wat er precies aan de hand is: ‘Via onze zintuigen komen allerlei prikkels binnen die we verwerken tot een samenhangend geheel. Dat proces van multisensorische integratie zorgt ervoor dat we adequaat op iemand kunnen reageren; iets wat autisten juist niet goed doen.’

Volgens gangbare theorieën zou dat komen doordat autisten auditieve en visuele prikkels niet goed integreren; de verschillende hersendelen die hierbij zijn betrokken, zouden niet goed met elkaar samenwerken. Maar Magnée ontdekte iets heel anders: ‘Mensen met autisme reageerden in mijn onderzoek juist sterker op zowel blije als angstige gezichten dan normale mensen. Tot mijn grote verrassing! Want die overactiviteit wijst op een overgevoeligheid voor emotionele gezichten.’

Mensen met autisme blijken juist hypersensitief; en wenden mogelijk om die reden hun blik af.

Magnée: ‘Als je autisten een specifieke instructie geeft – wat ik deed door op de gezichten een cijfer te projecteren dat ze in de gaten moesten houden – lukt het ze wél om naar zo’n gezicht te blijven kijken.

Het probleem is niet dat ze informatie niet goed kunnen integreren, maar dat ze hun aandacht niet goed kunnen verdelen.’

Zoals de autistische proefpersonen van Vandenbroucke steeds beter gingen scoren naarmate ze vaker hetzelfde plaatje kregen aangeboden, zo zouden autisten ook hun aandachtsverdeling in sociale situaties kunnen oefenen, denkt Magnée. Dat vraagt dan wel om andere therapieën dan nu worden toegepast.

Gezichtsherkenning

Magnée’s promotor Chantal Kemner, die ook Vandenbroucke onder haar hoede heeft, bevestigt dat. Zij is hoogleraar neurocognitieve ontwikkeling aan de Universiteit Maastricht en doet sinds december vorig jaar met een VICI-subsidie (NWO-geld voor vernieuwende onderzoeksprojecten) onderzoek naar de achterliggende mechanismen van verstoorde gezichtsherkenning.

Kemner: ‘Beide promoties laten zien dat de hersenmechanismen die een rol spelen bij autistisch gedrag, veel subtieler zijn dan tot nutoe werd gedacht. Er lijkt niets mis met de grotere corticale verbindingen in het brein, de verbindingen tussen de hersengebieden. De communicatie tussen cellen binnen hersengebieden is juist het probleem.

‘Onderzoek moet daarom op microniveau worden gedaan; het zijn waarschijnlijk heel kleine, basale dingen in de perceptie die afwijken en die autisten parten spelen.

De vraag is vervolgens wat dat betekent voor de ontwikkeling van hun sociale waarneming en voor de manier waarop zij sociale informatie verwerken.’

Therapieën die nu worden toegepast, spelen daar niet op in. Die doen eigenlijk alleen maar aan symptoombestrijding, legt ze uit.

‘Mensen wordt bijvoorbeeld geleerd dat ze iemand moeten aankijken wanneer ze hem een hand geven. Op zo’n manier verander je alleen de buitenkant, iemands gedrag wordt sociaal acceptabel gemaakt.

Maar de basis, het onderliggende mechanisme, wordt niet aangepakt. Als verstoorde waarneming het probleem is, zoals wij nu denken, vereist dat een heel andere therapeutische benadering.’

Autisten reageerden sterk op blije en angstige gezichten