quote:
Op vrijdag 30 mei 2008 00:58 schreef keesjeislief het volgende:Nee, bitte geen spelletjes en puzzels als hoofdmoot.

. Dat is de laatste 15 à 20 jaar al de overheersende gedachte, met als belangrijkste gevolg dat kinderen
juist verdwalen door het gebrek aan duidelijkheid en overzichtelijkheid die al die methoden veroorzaken.
Toen ik gisteren reageerde, was het al laat, daarom vergat ik de Perfecte Voorbeelden uit mijn eigen schooltijd. Ik zat op een Montessorischool en wij leerden rekenen met het 'Gouden Materiaal', dus zittend op een kleedje schoven we wat met staafjes en blokken, het was mij eerlijk gezegd een raadsel waar het over ging.
Ook ontleden deden we op 'Montessoriaanse' wijze: met plakplaatjes. Het onderwerp was een zwarte cirkel (als ik me niet vergis), het lidwoord een lichblauw vierkantje, enzovoort, en al die plaatjes plakte je dan heel braaf onder de zin in je schriftje. Dat zag er heel leuk uit. Maar op de middelbare school heeft mijn moeder mij opnieuw (of eigenlijk voor het eerst) moeten leren ontleden. Want wij wisten alleen 'zwarte cirkel!' als we een onderwerp herkenden, zonder verder te weten dat het om een onderwerp ging. Het ging om een zwarte cirkel, verder niks. Zoals wij bij rekenen wisten: 25 + 10 = drie gouden staafjes en 5 kraaltjes!
Het was inderdaad, zoals jij al schrijft, één grote verdwaaltocht. Op de middelbare school zaten ze niet op mijn zwarte cirkels en rode maantjes te wachten, zoals ik ook tot op de dag van vandaag last heb van de manier waarop wij cijfers moesten opschrijven: bij 48 schrijf je éérst de 8 en daarna zet je de 4 ervoor. Bij 148 schrijf je éérst de 1, daarna de 8, en dan ertussen de 4, want op die manier spreek je het cijfer uit. Ja, je kunt hele simpele dingen ook heel ingewikkeld maken! En het erge is dat je dit soort automatismen er niet meer uit krijgt. Ik kan echt alleen maar op die manier cijfers opschrijven, met alle fouten vandien.