Op maandag 28 april 2008 17:15 schreef Jakobw het volgende:Bijna wekelijks staan in de kranten alarmerende
koppen over de Wajong.
Vrijdag 15 februari staat in Trouw een artikel
met als titel: 'Het drama van de wet
Wajong'.
“Werken kost wajong’er geld!” kopt dezelfde
Trouw op 1 maart. “Het echte probleem voor
de Wajonger is dat helaas geen werkgever
ze wil hebben,” meldt diezelfde Trouw twee
dagen later.
Is het nieuws? Nauwelijks, want in oktober
kopt NRC alarmerend “Minder loon dan de
Wajong-uitkering” en dat is weer aanleiding
voor TV Oost om in de wandelgangen Eddy
van Hijum uit te nodigen om over de Wajong
te komen praten. Is het in oktober 2007
nieuws? Welnee. Dan is het nieuws dat
steeds minder mensen gebruik maken van
de WIA (voorheen WAO) maar dat steeds
meer mensen instromen in de Wajong.
Alarm! Minister, doe er iets aan!
Laat ik het nu eens anders vertellen. Een beetje
badinerend, maar wel recht uit het hart.
Er was eens, heel lang geleden in een land
overvloeiende van melk en honing een wet
die er voor zorgde dat mensen met een
beperking toch een inkomen kregen van de
staat. De Algemene Arbeidsongeschiktheid
Wet. Eind jaren tachtig van de vorige eeuw
bedachten de mensen dat ook mensen met
een beperking best kunnen en willen werken,
ook mensen die al vanaf hun geboorte
een beperking hebben of een beperking
opliepen tijdens hun studie. Dus eigenlijk al
voordat ze aan hun eerste baan gaan beginnen.
Die wet heet Wajong en de mensen die
er gebruik van maken heten wajongers. In
die tijd was er, net als nu, een CDA minister
van sociale zaken. Toen heette hij Boersma
en op een werkbezoek in Kampen hoort hij
dat werkende mensen met een wajonguitkering
gekort werden op hun uitkering en dus
niks, echt niks, verdienden. Die minister ging
hard aan het werk en zo werd er bij wet
geregeld dat een wajonger met werk tot
120% van het wettelijk minimumloon als
inkomen heeft, áls er tenminste sprake van
is dat die wajonger minder presteert dan het
wettelijk minimumloon.
U leest het goed! Het inkomen (loon plus uitkering)
kan oplopen tot 120% van het wettelijk
minimumloon, terwijl de betrokkenen
minder presteert. Het is immers iemand met
een arbeidshandicap. Die wil wel graag,
maar die kan niet alles. Solidariteit heet dat,
omzien naar elkaar. Samenleven doe je niet
alleen. Prachtig, toch?
En natuurlijk, wie parttime werkt verdient
minder. En zeker, de berekeningen zijn ingedoor
wikkeld, maar ook weer niet zo ingewikkeld.
Soms pakt het verkeerd uit, maar meestal
niet. Als het verkeerd uitpakt, doet dat zeer,
maar dat is nog geen reden om voortdurend
in de media te roepen hoe verschrikkelijk het
is met de Wajong en de mensen die er
gebruik van maken. Niks deugt, alles moet
anders en wel ogenblikkelijk!
Is het dan raar dat werkgevers denken;
Wajong, daar is iets mee en het voelt niet
goed, dus begin ik er niet aan.
En dan te bedenken dat die prachtige,
krachtige Wajong veel meer te bieden heeft
dan het regelen van een rechtvaardig
samenlopen van uitkering en inkomsten uit
arbeid. DeWajong biedt een no risk polis aan
de werkgever (als de wajonger toch ziek
wordt betalen u en ik -lees het UWV- het loon
door) en mocht de wajonger helemaal uitvallen
dan volgt er geen premieverhoging voor
de werkgever. De werkgever kan wel een
subsidie krijgen voor het aanpassen van de
werkplek. De wajonger kan langdurige persoonlijke
ondersteuning door een jobcoach
krijgen. Er zijn studiemogelijkheden voor de
wajonger. Er is geen inkomenstoets zoals in
de bijstand. De wajonger kan met een individuele
reintegratie overeenkomst aan werk
worden geholpen en met behoud van uitkering
een proefperiode werken bij een baas
om te zien of het wederzijds bevalt. Er is de
mogelijkheid van loondispensatie als er een
mindere prestatie is, maar er kan ook
gewerkt worden voor een normaal loon terwijl
het recht op de Wajong blijft bestaan.
Wat een mogelijkheden! Wat een kansen. Zal
ik het allemaal voor u op een rijtje zetten?
De prachtige, krachtige Wajong biedt voor
mensen die al een arbeidsbeperking hadden
voor ze aan hun eerste baan konden beginnen:
Een uitkering tot 75% van het minimumloon;
Geen inkomenstoets, geen arbeidsverplichting
of sollicitatiedwang, geen maandelijkse
zinloze sollicitatieverantwoording aan
gemeente of UWV;
Wel professionele ondersteuning bij het zoeken
van (passend gemaakt) werk, wel de
mogelijkheid van een proefplaatsing, wel de
mogelijkheid van aanpassingen op de werkplek,
wel de mogelijkheid van loondispensatie,
wel de mogelijkheid van langdurige
ondersteuning door een jobcoach, wel een
no risk polis voor de werkgever, wel premiekortingen
voor de werkgever, wel een belasting
voordeel voor werkende wajongers, wel
specifieke studiemogelijkheden, wel ondersteuning
door het UWV bij het starten van
een eigen onderneming.
De Wajong heeft zich in de loop van de jaren
vaak mede dankzij, soms ondanks het CDA,
tot dit krachtige instrument voor minder
kansrijken ontwikkeld.
Laten we ophouden de Wajong af te schilderen
als een ramp, een gedrocht. De
Wajong is een prachtig instrument, maar het
kan nog beter.
En mensen in de Wajong? Dat is een veel
meer gemêleerde groep dan wij in de krant
krijgen voorgeschoteld. Voorbeeld? Ik ken
mensen in de Wajong met een afgeronde
universitaire opleiding en een baan met een
salaris waarvan ik slechts kan dromen. Maar
wel een forse arbeidsbeperking en een
Wajong, wél de zekerheid van terug kunnen
vallen op… wél persoonlijke ondersteuning
op de werkvloer.. en nog nooit een cent uitkering
gehad. Ik heb een nichtje in de
Wajong. Zij is een dertiger en noemt zichzelf
een mongool, en daar is ze trots op. Zij heeft
altijd een Wajong gehad en zij moet nu net
als iedereen meebetalen aan de zorg. Dat
doet zeer, en de regels deugen niet helemaal.
Maar zij deugt wel, en de Wajong is
bedoeld om te helpen. Om met Wouter Bos,
de man die momenteel op onze centen past,
te spreken: de prachtige, krachtige Wajong
kan zoveel beter! Jan Hein Donner, jij bent
aan zet!
Conclusie: de Wajong biedt mensen kans
op betaald werk. Loon naar werken.
Erkenning door waardering.