Aan het eind van mijn latijn... advies?

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 00:12 schreef Dirkh het volgende:

[..]

Die regels zou jij ook moeten kennen, aangezien je tekent voor zo'n machtiging. Ik ga wel even zoeken.

Weet je, ik snap inmiddels wel dat jij eigenlijk de schurft hebt aan mensen die schulden hebben, ik heb je andere topic ook al gelezen. Maar alsjeblieft, ik ben een mens met gevoel, ik ben ook maar ergens in beland waarin ik in korte tijd beslissingen moest nemen en zaken af moest handelen terwijl ik kapot was van verdriet, en ik neem volledige verantwoordelijkheid voor het feit dat ik dat klaarblijkelijk allemaal verkeerd heb gedaan. Dat hoef je niet steeds met van die semi-lullige opmerkinkjes in te wrijven. Ik heb ook nog nooit met dit soort zaken te maken gehad, dus nee, ik ken niet elke wet over geldzaken uit mijn hoofd. Voor dit hele gedoe had ik nog nooit schulden gehad, had ik spaargeld, stond ik niet rood, en degene die dood is is iemand van wie ik heel veel hield dus je wil ook niet dat die te boek staat als iemand die een spoor van ellende achter heeft gelaten. Dus nogmaals, ik weet heus wel dat ik de zaken niet goed heb aangepakt, maar ik vraag me eerlijk gezegd af of jij of alle andere deurwaarders die steeds zo high and mighty doen alsof ik een misdaad heb begaan in dezelfde omstandigheden het wél allemaal goed hadden gedaan.

Dit is nou precies wat ik bedoel met een beetje menselijkheid, klaarbliijkelijk zijn alle mensen die aan de incasso kant werken inmiddels allemaal zo afgestompt dat ze er vanuit gaan dat iedereen met schulden te kwader trouw handelt. Geloof me, ik zou met liefde een miljoen aan schulden willen hebben en de rest van mijn leven niet meer te vreten willen hebben als ik de afgelopen jaren kon uitwissen.

Ik ga er een eind aan breien, bedankt voor de adviezen en voor het lezen.

Nee, ik was bij leven gemachtigd, dat was voor als er bijvoorbeeld iets zou gebeuren op vakantie ofzo, of voor andere noodgevallen. Dat heb ik jaaaaaaaaren geleden eens gedaan, dat leek toen handig, wist ik veel dat diegene op een lullige manier dood zou gaan. Daar denk je toch niet aan als je allebei jong bent en in de bloei van je leven?
En zoals ik al zei, ik heb zelf nog nooit een dagvaarding gezien, ik werd ineens geconfronteerd met een veroordeling voor ruim 10 ruggen en schrok me dood, en vervolgens had ik loonbeslag, inboedelbeslag, de hele reutemeteut.
Aangezien ik idd al diep in de ellende zat dacht ik, nou, dat zal dan wel, dit kan er ook nog wel bij. en ben ik naar schuldhulpverlening gegaan, ik kan namelijk niet aantonen dat ik het níet moet betalen want die bescheiden heb ik gewoon niet. En omdat ik nogal lang van het pad af ben geweest, zal het wel kloppen, dat kan ik nu niet meer terugvinden of aantonen dus ik leg me er gewoon bij neer en doe mijn best om het af te betalen.

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 00:31 schreef Dirkh het volgende:

[..]

Ja, ga een partij verongelijkt zitten doen zeg. Wij doen ons best om het verhaal duidelijk te krijgen en om te kijken of we een redelijk advies kunnen geven, ga jij deze kant op.
En dan nog wijzen naar de crediteuren, want dat zijn allemaal klootzakken. Top!

Veel plezier in je lege huisje vandeweek.

Sorry, maar dit is toch gewoon een misselijke opmerking, of ben ik nou gek? Ik doe mijn best om te antwoorden, maar nogmaals: ik ben gewoon twee jaar van mijn leven totaal kwijt. Dat is een gevolg van een psychische aandoening waar ik niet om gevraagd heb en die ik niet eens als excuus gebruik, want misschien is het idd wel zo dat ik die kutschuld helemaal niet zou moeten betalen. Iedereen kan me alles wijsmaken, want nogmaals, ik weet het gewoon niet. Juist omdát het allemaal al moeilijk genoeg is en omdat ik er gewoon vanaf wil omdat ik ook verder wil met mijn leven, betwist ik niks en betaal ik desnoods de rest van mijn leven wel af. Dat maakt het echter niet minder zuur, ik had me mijn toekomst echt totaal anders voorgesteld hoor. En nogmaals: zoiets verzin je toch niet? Dát snap ik gewoon niet, dat jij erop gebrand lijkt te zijn om te bewijzen dat het stiekem toch allemaal gewoon mijn eigen schuld is en dat ik vast expres de boel probeer op te lichten ofzo. Dat is idd iets wat ik bij elke deurwaarder tot nu toe tegenkom, en dat is precies hetgeen wat me zo moedeloos maakt. Het is dat ik een kind heb en daaraan verplicht ben er wat van te maken, maar van mij hoeft het allemaal niet.
En nogmaals, ik weet dat geen enkele schuldeiser daar boodschap aan heeft, en ook daar leg ik me bij neer. Ik heb weinig andere keuze, of wel soms? Maar dat maakt het niet minder verdrietig, hoor.

En ik dacht dat ik op de goede weg was, ik betaal me scheel aan allerlei schulden en met de dag lijken er meer bij te komen. Ook dat accepteer ik, want nogmaals, ooit hoop ik hieruit te zijn.

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 00:41 schreef Dirkh het volgende:

[..]

In geval van een volmacht bij overlijden wordt deze meestal (eh..altijd) gegeven in leven. Daar zijn ze speciaal voor gemaakt.

Nee, het was geen volmacht voor als diegene overleden zou zijn, dat zeg ik net. Het was gewoon voor als je op vakantie bent en je bijvoorbeeld bestolen word, dat er iemand bij je geld kan. Of voor als er iets anders zou gebeuren, dat je ernstig ziek bent ofzo, dat je dan gewoon kan pinnen of dat er in ieder geval iemand de rekeningen kan overmaken.

Wat zijn dan volgens jou de hiaten in mijn verhaal, want dat snap ik eerlijk gezegd niet?

even op een rijtje:

Een deel van de schulden zijn niet door mij gemaakt, maar door iemand die overleden is en waar een heel verhaal aan vooraf is gegaan. Dat verhaal kan ik onderbouwen - héb ik onderbouwd - met allerlei officiele documenten (overlijdensakte, gerechtelijke stukken, verklaringen ed)

Als gevolg van dat overlijden heb ik een ernstige psychische aandoening gekregen, die ik ook kan onderbouwen, oa door het rapport van UWV die mij destijds voor 100% ziek gemeld hebben, mijn eigen arts, gerechtelijke stukken, e.d. Ook kan ik aantonen dmv brieven van instanties dat ik in die tijd wel degelijk getracht heb praktische hulp te krijgen, voor oa het uitzoeken en beantwoorden van mijn post. Ook heb ik uitdraaien van het medisch dossier van mijn kind die onderbouwen dat ik niet alleen psychisch volledig in puin lag, maar ook een ernstig ziek kind had, waardoor ik nauwelijks op mijn eigen adres geweest ben. Daarnaast kan ik ook al bewijzen dat ik geen ander vangnet op dat moment had.

Verder zijn er twee werkgevers die bevestigd hebben dat ik inmiddels weer psychsich gezond ben en dat ik een baan en een inkomen heb, en die beide ook geprobeerd hebben te bemiddelen in deze kwestie.

Wat is dan het hiaat in het verhaal? In mijn optiek was er in de tijd dat ik niet reageerde sprake van overmacht, en is het niet aan gebrek aan moeite van mijn kant te wijten dat ik niet de juiste hulp gekregen heb. Verder ben ik sinds ik wél weer in staat ben tot reageren ook altijd cooperatief geweest en heb ik dmv alle genoemde documenten zo eerlijk mogelijk het ontstaan van mijn schulden getracht in kaart te brengen.

Voor mij voelt het dus als onwil van de schuldeisers om zich dusdanig star op te stellen dat ze niet eens in gesprek willen, als ik in de afgelopen jaren op een bounty eiland cocktails uit een kokosnoot had liggen drinken dan kan ik me er wat bij voorstellen, maar alle stukken geven een eenduidig beeld: dat ik buiten mijn schuld om in zeer ernstige omstandigheden terecht ben gekomen die in mijn ogen iederéén overspannen gemaakt hadden. De arts van UWV door wie ik steeds gekeurd moest worden zei letterlijk: ik vind het knap dat u uberhaupt nog zo op de been bent, er zijn zat mensen die in slechts 1 van uw omstandigheden al afgevoerd hadden kunnen worden, u heeft alles tegelijk op uw bord gekregen.

Dát is wat mij steekt, nogmaals, ik ben me ervan bewust dat iedere schuldenaar een heel verhaal heeft waardoor het zover is gekomen en dat schuldeisers zakelijk zijn, maar het is niet zo alsof ik totaal onwillig ben of geen inkomen heb en niet wil of kan afbetalen. Maar de meeste schuldeisers willen niet eens mijn verhaal aanhoren, dat is zo frustrerend.

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 01:12 schreef Dirkh het volgende:

[..]

Bijvoorbeeld de aansprakelijkheid die door de rechter ook erkend schijnt te zijn. (volmacht rekening?)
De GKB, waarom heeft die de dagvaarding niet of de beschikking, en als zij die wel hebben... hoe kan dat, jij was die kwijtgeraakt in de periode dat alles even chaotisch was.
Wat is volgens de GKB de halstarrige houding om niet tot een akkoord te komen voor het betalen van 100%?
Hoe onderbouwt de deurwaarder deze afwijzing?

De beschikking is er wel, de dagvaarding is er niet. De beschikking heb ik zelf aan ze gegeven toen ik die ontving, zij hebben slechts met ze gebeld om te vragen wat het huidige saldo is en meer hebben ze niet gedaan. Waarom ze niet meer gedaan hebben weet ik ook niet, ik dacht namelijk dat hun taak was om te gaan onderhandelen met schuldeisers over oa de redelijkheid van de vordering. Maar dat doen ze gewoon niet, ik krijg niet meer van ze dan een rijtje bedragen met de mededeling "dit is uw schuld".

De GKB zegt dat op basis van dat rijtje mijn schuld hoger is dan hetgeen ik met mijn aflos capaciteit kan betalen in 3 jaar en die hebben dus een zoveel % voorstel aan de schuldeisers gedaan. In mijn optiek zou de GKB moeten onderhandelen over de redelijkheid van de vorderingen, omdat zoals gezegd sommige schulden met meer dan 100% verhoogd zijn. De schuldeiser die nu niet akkoord gaat met het voorstel gaat niet akkoord omdat zij vinden dat de zaak al te lang loopt "mevrouw heeft 2 jaar niks van zich laten horen en heeft er nu voor gezorgd dat het loonbeslag niet uitgevoerd kan worden". Dat laatste is niet zo, mijn contract is vanwege dat loonbeslag niet verlengd. Hoewel mijn vroige werkgever het lullig voor me vond en zelfs geprobeerd heeft te helpen, vonden ze het feitd at ik dusdanig ernstige prive problemen had een te groot risico voor het bedrijf. Volgens de GKB gebeurt dat vaker, dus ik ben behoorlijk bang dat dit gedoe me ook mijn nieuwe baan gaat kosten. Maar omdat ik het graag opgelost wil heb ik toch mijn huidige werkgever ook weer op de hoogte gesteld en gevraagd om bemiddeling, hulp, of evt. vrijwillig loonbeslag.

Op basis van de nominale schulden, vermeerderd met een percentage aan rente, kan ik in 3 jaar met gemak alle schulden aflossen. Het zijn echter de kosten die me nekken.

Vwb die rekening: zoals gezegd, ik heb zelf alleen een veroordeling voor het betalen van het openstaande saldo. Op basis waarvan dat bepaald is weet ik niet, ik weet wel dat ik idd gemachtigd was voor die rekening maar ik heb daar zelfs geen pasje of papieren meer van, dat is namelijk iets wat al ver voor dit gebeurde ooit gedaan is en waar ik al lang van vergeten was dat we dat ooit gedaan hadden.

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 08:38 schreef LangeTabbetje het volgende:
Er kloppen volgens mij 2 dingen niet helemaal aan dit verhaal....

1. Als ik een volmacht op iemands rekening heb, betekent dat volgens mij alleen dat ik geld kan pinnen, het is niet mijn geld, en een eventuele roodstand is ook niet te verhalen op mij.

2. De deurwaarder wil niet meer praten....Het helpt niet echt dat je 2 jaar lang niks van je laat horen, maar praten kan altijd met de deurwaarder. Alleen, hij heeft ook maar uit te voeren wat zijn opdrachtgever zegt. Maar als jij aankomt en zegt dat je bijvoorbeeld middels een akte van cessie 500 euro per maand of een ander bedrag wil aflossen kan ik me niet voorstellen dat hier niet over te praten valt. Hij kan de inboedel wel gaan veilen, maar het zal je nog vies tegenvallen hoeveel dat gaat opleveren, en de kosten die dat meebrengt zijn ook niet gering.

Ik had geen volmacht, ik was gewoon gemachtigde van die rekening. Misschien noem ik dat verkeerd ofzo, maar ik weet niet beter dan dat dat zo heet. Ik kon gewoon ook van die rekening pinnen en overboekingen doen enzo, net als degene van wie de rekening oorspronkelijk was. Dat heb ik verder nooit gedaan, het gaat om een rekening die in een totaal andere woonplaats liep dan de mijne en waar ik toentertijd (dan hebben we het over meer dan 10 jaar terug) omdat dat handig leek ivm onze persoonlijke situaties toen mee akkoord gegaan ben. Diegene was ook gemachtigd op de rekening die ik toen had, maar ik heb mijn eigen rekening uit die tijd al lang niet meer. Misschien heet dat wel gewoon een en/of rekening, ik weet dat echt niet meer, ik heb dat altijd gewoon "gemachtigd" genoemd.

Ik weet dat een inboedelveiling niets op gaat leveren, ik heb immers niets van waarde, de meeste van mijn bezittingen zijn meer dan 10 jaar oud. Op zijn hoogst levert dat 100 euro op ofzo, neem ik aan en begrijp ik uit verhalen van mensen die het weleens hebben meegemaakt. Ik kan niet aan deze schuldeiser 500 euro per maand aflossen, ik kan in totaal 500 euro per maand aflossen, maar omdat deze schuldeiser de grootste is krijgt die wel het grootste deel van die 500 euro. Daar gaat de deurwaarder echter niet akkoord, eventueel ná de inboedelverkoop, maar ik denk dat ik de inboedelverkoop niet overleef. Mijn spulletjes zijn het enige wat ik nog heb, ik heb een jong kind dat al helemaal niet om de situatie heeft gevraagd en zonder normaal huis waarin we normaal kunnen leven denk ik niet dat ik het nog kan opbrengen allemaal. Maar de deurwaarder weigert te praten, niet met mij, niet met de GKB, niet met mijn werkgever. Volgens de GKB staat dit deurwaarderskantoor daarom bekend, die zei zelfs dat ze het doen om je te vernederen en de ervaringen die ik tot nu toe met dit deurwaarderskantoor wekken op mij de indruk dat ze er idd genoegen in scheppen om je zo hard mogelijk aan te pakken. En ik kan dat gewoon niet meer aan.

Door de reacties op dit topic krijg ik trouwens het idee dat het inderdaad aan mij ligt, dat ik het niet snap ofzo. Ik ben altijd opgevoed met het idee dat eerlijkheid het langst duurt, dat als je maar gewoon eerlijk bent en laat zien dat je je best doet, dat er altijd wel een oplossing voor eventuele fouten die je maakt te vinden is. In deze situatie ben ik zelfs van mening dat ik helemaal geen fouten heb gemaakt, maar dat er sprake was van totale overmacht waarin ik voor mijn gevoel niet anders kon handelen dan ik gedaan heb. Het gekke is, als ik aan mensen vertel wat er in die 2 jaar allemaal gebeurd is, zónder daarbij te vertellen dat ik er ook nog eens financieel volledig door aan de grond ben geraakt, vindt zonder uitzondering iedereen de situatie echt heel erg en afschuwelijk. Bijvoorbeeld als ik aan werkgevers het gat in mijn CV verklaar, dan krijg ik juist altijd hele meelevende reacties en is er niemand die zich zelfs maar afvraagt of ik zit te liegen of dat ik niet eigenlijk gewoon een oplichter ben ofzo. En niet dat het me om die meelevende reacties te doen is, het is nu eenmaal zoals het is en ik heb zo goed en zo kwaad mogelijk mijn leven weer opgepakt, maar leuk was het allemaal niet.

Maar zodra het over de financiële gevolgen gaat, spreken mensen, zoals bijvoorbeeld deurwaarders, maar dat gevoel krijg ik ook van de reacties hier, je aan alsof je een misdadiger bent of een oplichter. Dan gaan ze zoeken naar leugens, doorhameren op details, terwijl ik helemaal niets betwist, niets wil laten kwijtschelden, desnoods nog wel 10 jaar wil afbetalen, als ik deze periode maar achter me kan laten. Ik snap dus niet zo goed wat ik verkeerd doe, of ik misschien beter níet kan vertellen waardoor mijn schulden zijn ontstaan, maar als ik dat niet doe kan ik ze ook niet verklaren. Voor mij ligt de kern van het verhaal in de omstandigheden die alles bij elkaar ervoor zorgden dat ik niet eens meer wist hoe je een pak suiker moet kopen. Maar voor de schuldeisers ligt de kern van het verhaal blijkbaar in het feit dat ik niet gereageerd heb. Maar hoe had ik kunnen reageren? Daar zit een soort verschil in perceptie waar we maar niet uitkomen en het voelt voor mij aan alsof ik keihard gestraft wordt voor iets wat ik niet alleen niet expres heb gedaan, maar wat in mijn optiek iedereen had kunnen overkomen. Ik ben nog steeds van mening dat als bijvoorbeeld het maatschappelijk werk me in die tijd niet gewoon naar huis gestuurd had, maar me daadwerkelijk geholpen had, het nooit zover was gekomen. Daar zit voor mij een grote bron van verdriet en frustratie, dat ik eigenlijk keihard aan mijn lot ben overgelaten terwijl ik wel degelijk bij alle instanties die beweren daarvoor te zijn aan de bel heb getrokken. En ik ben niet alleen aan mijn lot overgelaten, maar wordt daar bovenop ook nog eens gestraft.

Ik ben me ervan bewust dat dit heel slachtofferig klinkt, maar ik voel me ook best een slachtoffer. Maar daar kan ik nu niks meer aan veranderen, ik kan niets anders doen dan me daarbij neerleggen en er vrede mee proberen te hebben en dat probeer ik ook echt. Het enige wat ik nu nog wil is op een constructieve manier deze laatste puinhopen opruimen zodat ik weer verder kan met mijn leven. Maar dat laatste lukt dus niet echt en ik had de naieve hoop dat iemand me hier wellicht had kunnen vertellen dat er wel degelijk instanties zijn die me weliswaar 4 jaar te laat, maar alsnog zouden kunnen helpen. Ik kan gewoon niet geloven dat in het Nederland waarvan men altijd zegt dat er voor elk persoon met een zere teen een praatgroep is en waar voor iedere werkeloze met een BMW voor de deur en een LCD scherm aan de muur een uitkering en schuldsanering is, iemand zoals ik geen hulp zou kunnen krijgen. Maar waar ik in de afgelopen jaren ook heb aangeklopt, hulp heb ik van geen enkele instantie gekregen.

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 09:02 schreef CraZaay het volgende:
Over die rekening citroenvlinder, was dat een "en/of" rekening of niet? Oftewel, staat op de bankafschriften "naam van de overledene en/of jouw naam" (exact op die manier, dus beide namen)?

Ik heb er helemaal geen afschriften van, er is toen zoveel gebeurd en na de dood is het huis leeggehaald enzo en was ik zelf dus zo overspannen als een idioot, dus tegen de tijd dat ik weer een beetje boven water kwam waren er miljoenen papieren en had ik allerlei post en aanmaningen en toestanden en was ik zo in paniek dat ik als een soort kip zonder kop maar wat heb gedaan. Ik heb dus stapels rekeningen die allemaal op magische wijze gegroeid leken te zijn en waar ik ook niet meer van kon nagaan of het allemaal klopte en waar ik ook de energie niet meer voor had om ze te betwisten of wat dan ook. Het leek mij dus toen gewoon het zinnigst om te accepteren dat ik financieel aan de grond zat en maar gewoon te gaan betalen. Er zijn bijvoorbeeld ook dingen bij waarvan ik inmiddels weet dat ik ze toentertijd had kunnen laten kwijtschelden, zoals gemeentelijke belastingen bijvoorbeeld, of dingen die ik toen had kunnen declareren bij verzekeringsmaatschappijen maar in die tijd niet gedaan heb. Dat is heel erg zonde, maar de hele situatie heeft zo lang geduurd dat ik ook wel weer begrijp dat die bedrijven niet 4 jaar na dato daar nog eens voor openstaan. Dat is dus jammer, maar helaas, ik snap dat echt wel en vind dat ook niet zo erg, want ik wil dus eigenlijk mijn energie gaan steken in gewoon de draad weer oppakken. Dan kost dat me maar geld, dat is nu eenmaal zo, ik heb me daar echt bij neergelegd inmiddels, ik wil niet nog 10 jaar achterom kijken of weer hele vervelende procedures die ook weer gaan aanslepen moeten voeren. Ik wil dus eigenlijk gewoon betalen en het enige verzoek wat ik dus bij de GKB en bij de deurwaarders heb neergelegd is altijd geweest of er in ieder geval met inachtneming van de omstandigheden waarin het allemaal zo uit de klauwen is gelopen coulance zou kunnen zijn in die verschrikkelijk hoge kosten. Omdat ik zonder al die kosten gewoon de schulden ook binnen die 3 jaar kan en wil afbetalen. En dan vraag ik dus niet om totale kwijtschelding van de kosten, maar om een mindering in redelijkheid. Ik vind het niet normaal dat ik op vrijwel elke schuld meer dan 100% kosten moet betalen, ik wil best wat van de kosten betalen, maar zoveel lijkt mij persoonlijk buiten elke redelijke proportie.

quote:

Op vrijdag 11 april 2008 09:28 schreef LangeTabbetje het volgende:
Ik probeer je niet af te schilderen als oplichter hoor, geen nood !

Kijk, deurwaarders maken het dagelijks mee dat mensen nooit reageren en dan als het puntje bij paaltje komt, (loon of boedelbeslag) roepen van " HUH ? hoe kan dat nou? Ik weet helemaal van niks "

Vandaar dat deurwaarders wat dat betreft van nature wantrouwig zijn.

Ja dat snap ik zelfs ook nog wel. Uiteindelijk zijn zij gewoon een bedrijf dat hun geld willen, daar kan k echt wel inkomen hoor. En in hun ogen had ik het gewoon zelf niet zo ver moeten laten komen. Dat is helemaal waar, daar neem ik ook zelf de verantwoordelijkheid voor want achteraf begrijp ik dat zelf ook nauwelijks, dat het zo uit de hand kon lopen allemaal.

quote:

Wel ben ik van mening dat je te allen tijde de kans moet hebben om hem je verhaal uit te leggen. Het probleem is echter, dat de deurwaarder "gestuurd" wordt, m.a.w., als een crediteur hem een opdracht geeft, heeft hij dat maar uit te voeren.

Ik zou in jouw geval, contact opnemen met het deurwaarderskantoor, proberen een afspraak te maken en volledig open kaart te spelen. De deurwaarder, en in het verlengde daarvan de crediteur heeft er ook baat bij dat er een oplossing komt.

Een veiling van de inboedel die misschien 1000 euro oplevert (na aftrek van kosten 500) schiet ook totaal niet op. Voor jou zeker niet, maar voor de crediteur ook niet.

Ja, dat wil ik ook graag. Ik moet straks naar het juridisch loket en als ik het durf ga ik misschien wel eerst gewoon langs die deurwaarder. Het vervelende is echter dat ik inmiddels zo ontzettend bang voor die mensen ben dat ik daardoor bijna niet kan functioneren. Het is inmiddels een soort fobie, met mijn verstand weet ik dat het totaal ireëel is maar het gevoel is anders. Die mensen zijn ook nooit aardig, zelfs aan de telefoon beginnen ze je al uit te kafferen en benaderen ze je zo agressief dat ik meestal niet verder kom dan heel hard huilen.

Vandaar dat ik dus juist naar de GKB enzo gegaan ben, en daarvoor ook bij het maatschappelijk werk, in de hoop dat die contact van me over zouden kunnen nemen omdat die er wat verder vanaf staan. Maar daar zijn ze eigenlijk niet voor, zij zijn eigenlijk vooral voor mensen die bijvoorbeeld zelf niet kunnen rekenen en of te weinig inkomen hebben en het maatschappelijk werk is weer vooral bedoeld als praten over je gevoel, en iemand zoals ik hebben ze volgens eigen zeggen nog nooit gehad. Want bij mij zit het probleem dus juist in het psychische aspect dat ik door die PTSS eigenlijk niet in staat ben om hele simpele dingen zoals een telefoontje plegen te doen. Dus dan zit je bij het maatschappelijk werk dat uit te leggen, en krijg je vervolgens van hen de opdracht "als u nou met alle schuldeisers belt, dan helpen we u met het maken van een overzicht". Maar ja, dat was het probleem nu juist, ik kan het overzicht wel maken, ik kan juist niet met ze bellen. Maar dat snappen ze dan niet of geloven ze dan niet ofzo.

[ Bericht 18% gewijzigd door citroenvlinder op 11-04-2008 09:51:41 ]