Tofik Dibi in de Volkskrant afgelopen woensdag

quote:

Ga eens een echt debat aan

Tofik Dibi vraagt Geert Wilders om een kritisch gesprek over een oplossing voor het islamitisch terrorisme, dat Dibi net zozeer bedreigt als Wilders.

Geert Wilders zegt er regelmatig last van te hebben en ik voel me soms ook onbegrepen. Toen ik klein was, had ik dat regelmatig. Dan richtte ik me tot iemand of iets daarboven. Ik putte daar troost uit. Er werd naar me geluisterd en geen oordeel geveld. Ik werd ouder en die persoonlijke gesprekken met God, in mijn geval Allah, bleven mij kracht geven in goede en vooral slechte tijden.

Maar toen gebeurde er iets waardoor alles in letterlijk één klap veranderde. Extremisten pleegden een gruwelijke aanslag in naam van de islam. Op 11 september 2001 zijn niet alleen vliegtuigen gekaapt, maar is ook mijn geloof gekaapt.

Mijn persoonlijke relatie met de islam devalueerde van de ene op de andere dag tot een veel bekeken YouTube-filmpje. En mijn persoonlijke leven werd een doelwit van 1001 vragen. Vragen die mij daarvoor nooit waren gesteld.

‘Wat vind jij eigenlijk van Osama Bin Laden?’

‘Klopt het dat jullie vrouwen geen hand mogen geven?’

‘Als je een zusje had, zou ze dan uit mogen gaan of met een Hollandse jongen mogen thuiskomen?’

‘Zeg eens eerlijk, er is toch echt iets mis met de islam?’

Zal ik eens eerlijk antwoord geven op die laatste vraag? Ja, er is iets mis met de opvatting over vrouwenrechten, homorechten, vrijheid van meningsuiting en politiek geweld bij sommige islamitische stromingen. In de journalistieke verslagen van de ineenstortende WTC-torens, de steniging van vrouwen en de ophanging van homoseksuelen is dat schokkender getoond dan Wilders met zijn film ooit kan nabootsen.

Maar er is net zo goed iets mis met de discussie over de islam. Er is geen sprake van een botsing van beschavingen. De radicale islam is de vijand van alle beschavingen en van alle redelijk denkende mensen (gelovig en ongelovig). Het islamdebat is een debat tussen doven. Wilders houdt een monoloog. Zijn tegenstanders houden een monoloog. En morgen, als er weer iemand een scheet laat, beginnen we helemaal opnieuw. Het debat kent geen nieuwsgierigheid, geen vooruitgang en dus ook geen enkele toenadering.

Ik begrijp dat Wilders het gevoel vertolkt van sommige Nederlanders die hun oude leefomgeving niet meer herkennen. Nederlanders die moskeeën zien verrijzen en islamitische scholen zien komen in hun wijk. Ze zien aanslagen in New York, Londen en Madrid, en herinneren zich de slachting van Theo van Gogh. Ze zijn bang en onzeker. Wilders wil hun een stem geven. Maar Nederland bestaat uit meer mensen dan zijn electoraat.

Laat ik een geheim vertellen. Ik ben een overtuigd moslim en de Koran die naast mijn bed ligt, is veel dikker dan de Donald Duck. Nu zal het Wilders verbazen, maar hoewel ik er regelmatig in lees, ben ik niet uit op de invoering van de sharia, de jihad, apartheid voor vrouwen en het onderdrukken of vermoorden van niet-moslims. Eerlijk gezegd, fantaseer ik zelfs in mijn wildste dromen niet over islamitische werelddominantie.

Nee, ik hou van Nederland, als Nederlandse moslim en als seculier politicus. Ik vind het verschrikkelijk dat Wilders wordt bedreigd en moet worden beveiligd. Ik denk daar vaak over na en ik verdedig altijd zijn vrijheid, ook in multicultizaaltjes waar dat me niet in dank wordt afgenomen.

Ik zou niet willen leven in een land waar films of andere kunstuitingen worden verboden. Maar juist omdat ik zoveel van Nederland hou, spreek ik mij altijd uit tegen de radicale ideeën van Wilders. Nederland is geen wit land meer, hoe pijnlijk dat misschien ook is. Het zal ook nooit meer een wit land worden. Ik ben geboren in Vlissingen en ik ben even Nederlands als Wilders. Ik ben ook moslim uit vrije overtuiging. En de Koran (de dikke versie) zal op mijn nachtkastje blijven liggen, zolang ik daaraan behoefte heb. Wilders zal het met mij moeten doen. Er is geen andere weg dan met mij en ‘mijn soort’ samen te leven.

Ik begrijp dat de komst en de permanente vestiging van de islam in Nederland door velen als een gedwongen huwelijk wordt ervaren. Bij huwelijken kun je — goedschiks of kwaadschiks — scheiden. Maar zodra er kinderen zijn, is de band onherroepelijk en een goede verstandhouding noodzakelijk. Ik ben één van die kinderen en ik wil Wilders sterkte wensen in de komende dagen, want het zal vast niet makkelijk zijn.

Maar ik wil hem ook vragen of hij publiekelijk met mij in debat wil gaan. En dan bedoel ik niet een debat tussen doven of een debat gebaseerd op oneliners, maar een serieus, kritisch gesprek tussen twee mensen die bereid zijn goed beargumenteerde oplossingen te formuleren voor het probleem van het islamitisch terrorisme. Voor mij is de radicale islam namelijk een minstens zo grote bedreiging als voor Wilders.

Als vrije moslim heb ik bondgenoten nodig, geen vijanden.

quote:

Op vrijdag 28 maart 2008 13:32 schreef star_gazer het volgende:
Tofik Dibi Groenlinks Huilie, niet serieus nemen