,Ik las laatst dit;
quote:Ik vind mezelf ook een soort alien omdat er niet allerlei gevoelens naar boven komen, waarvan ik had verwacht dat dat erbij hoorde. Ik vraag me af of het uitmaakt dat deze zwangerschap ongepland is, beleef je het anders als je echt bezig bent om zwanger te raken en dat uiteindelijk ook lukt?Op vrijdag 14 maart 2008 16:08 schreef miss_sly het volgende:
Ik heb even gezocht naar een topic over gebrek aan roze wolk, want ik dacht dat dat er was, maar dat was een andere, namelijk over moeilijk zwanger worden.
Op zich zou dat zeker een goed topic kunnen zijn. Om diverse redenen kan het gevoel van de roze wolk er niet zijn. Ik vond dat in de eerste weken echt heel raar van mezelf, dat die roze wolk e rniet was en kwam toen pas tot de ontdekking dat dan leven op de toppen van geluk echt niet vanzelfsprekend is.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen
Dingen die wel echt bij mij naar boven kwamen waren negatieve gevoelens als we bijvoorbeeld ergens gingen eten waarvan men op de hoogte was van de zwangerschap, waar men dan vervolgens enkel dingen op tafel zette waar ik niet van mocht eten door de zwangerschap
Toen ben ik best boos geweest en heb ik ook wel even een potje staan janken.Waar ik echter niet op voorbereid was, omdat niemand me dat ooit nog gezegd had, was dat zeker die eerste weken ik helemaal niet op een roze wolk zat. Integendeel, ik voelde me onzeker en bang dat er iets mis zou gaan, chagrijnig door de hormonen en labiel en moe. Toen ik uiteindelijk op een avond alleen thuis was en mijn zusje aan de telefoon had, kwamen die gevoelens er allemaal uit. En wat bleek: zij had dat ook gehad! Ik was niet raar, die roze wolk is geen vanzelfsprekende constante aanwezigheid als je zwanger bent.
Wel vreselijk blij met de zwangerschap zodra ik daar over praat of over nadenk, maar verder gaat het leven met alle drukte/zorgen/klachten etc. gewoon door!
Bij vorige zwangerschap ook met periodes echt wel een enorm gelukkig gevoel, maar dat voelde toch heel anders als je bij de term 'roze wolk' zou verwachten.
Ook ná de geboorte trouwens geen roze wolk, en gek genoeg maakte me dat zo onzeker en teleurgesteld!
Leuke tip : "de babybijsluiter"
een heel leuk geschreven boek over hoe het nou ècht is (verhalen van ouders)
na de geboorte van de o-zo-welkome baby! Bracht mij weer bij mijn positieven: een roze wolk is zéér zeldzaam natuurverschijnsel.
Tuurlijk ben je gelukkig dat je zwanger bent en de gedachtte aan een lief klein schattig mensje dat in je groeit maakt je week enzo, maar dat wilt toch niet zeggen dat je 24 uur per dag met je hoofd in de wolken loopt?
Zeker met de hormonen en kwaaltjes die af en toe in de weg zitten...(niet dat ik daar zelf veel last van heb)
Maar toch na een paar weken begon ik me wel anders te voelen, ik ben rustiger, minder fel (geloof me ik kan normaal mensen hun hoofd eraf bijten als ze iets verkeerds zeggen) dat voelt prettig, dus mischien dat dit dan wel voor mij het roze wolk gevoel is?
En mischien is voor iemand anders het roze wolk gevoel wel iets anders?
Is gewoon maar een gedachte en mischien totale onzin en bestaat het typische roze wolk gevoel wel en ken ik t ook niet
quote:Mag ik daar van maken 'echt kan zijn'?Op vrijdag 28 maart 2008 08:27 schreef marit1978 het volgende:
roze wolk? Nee hoor, hier ook niet!
Wel vreselijk blij met de zwangerschap zodra ik daar over praat of over nadenk, maar verder gaat het leven met alle drukte/zorgen/klachten etc. gewoon door!
Bij vorige zwangerschap ook met periodes echt wel een enorm gelukkig gevoel, maar dat voelde toch heel anders als je bij de term 'roze wolk' zou verwachten.
Ook ná de geboorte trouwens geen roze wolk, en gek genoeg maakte me dat zo onzeker en teleurgesteld!
Leuke tip : "de babybijsluiter"
een heel leuk geschreven boek over hoe het nou ècht is (verhalen van ouders)
na de geboorte van de o-zo-welkome baby! Bracht mij weer bij mijn positieven: een roze wolk is zéér zeldzaam natuurverschijnsel.
Zoals het er nu staat lijkt het alsof het echt allemaal onzin is en die wolk was er hier wel degelijk hoor. 9 maanden lang en ook daarna. Natuurlijk niet 24/7, maar toch wel voor 90% van de tijd.
Maar goed, sorry, daar gaat het hier niet over, vond het alleen een beetje raar staan.
Het lijkt me overigens wel heel naar als hij er niet is terwijl je hem zo verwacht had. Lijkt me tamelijk verwarrend, dat 'waarom ben ik nu niet euforisch blij' oid.
Ik ga wel een beetje met blablabla mee, het is een beetje de vraag wat je er nou precies van verwacht had eigenlijk. Ik liep ook niet dagenlang constant jubelend rond hier, maar idd voelde ik me wel heel anders (ook milder) en daar was ik me wel degelijk van bewust steeds.
Ik heb veel last gehad, heb vanaf week 5 t/m de persweeen dagelijks (veel) overgegeven. Paar keer opgenomen geweest in het ziekenhuis en voelde me zo in de steek gelaten door mijn lichaam. Ik vond het zo tegenvallen en ben daar erg verdrietig (depressief?) over geweest, heb maandenlang de hele dag lopen huilen omdat ik me 24/7 beroerd voelde, schuldgevoel tegenover de kleine vanwege alle medicijnen die ik moest gebruiken, hormonen die me veranderden in een labiel hoopje ellende...
Juist omdat ik zo lang op de zwangerschap gewacht had en zo graag een kindje wilde kwam het allemaal extra hard aan.
En dan het feit dat mijn omgeving op een gegeven moment geen begrip meer voor me had, mijn prikkelbare gedrag zat was.. Men vond dat ik me aanstelde en zei dat ik mezelf ziek maakte door er zo mee bezig te zijn en dat werkte ook niet mee.
Jaaaa, als ik positief ga denken zal ik vast niet meer 30 keer per dag en nacht overgeven, zal mijn maag spontaan weer herstellen en zullen de etterende huidontstekingen als sneeuw voor de zon verdwijnen
(to name a few)
Gelukkig is het allemaal weer goedgekomen en is het achteraf gzien natuurlijk allemaal meer dan de moeite waard geweest, maar soms heb ik nog letterlijk nachtmerries over zwanger zijn
Ik vind zwanger zijn eigenlijk enger dan bevallen, dat is immers vrij snel weer over. Zwanger zijn daarentegen
Maar ja, mijn verlangen naar nog een kindje zal ooit wel overwinnen en om af te sluiten met een cliche: Misschien dat het bij een 2e wel heeeeel anders zal gaan!
die negen maanden aan zou houden. Nu hoop ik alleen maar van harte dat ik een beetje 'normaal' blijf en straks ook nog over andere dingen kan praten dan alleen maar mijn kind en aanverwante zaken. Misschien dat ik wel een beetje angst heb voor het burgelijke ,waar ik (misschien geheel onterecht) een kind onder schaar. Ik ben me er wel van bewust dat je er zelf bij bent, maar ik ben gewoon bang dat die veranderingen zo geleidelijk zijn dat je het zelf niet in de gaten hebt. En dat ik zo'n vreselijke baby-doos word.
De eerste maanden was ik vooral erg ongerust en bangig dat er iets mis zou gaan. Steeds weer bloed verliezen haalt je nogal snel van je roze wolk af. Toch voelde ik me meteen wel anders. Rustiger, kalmer. Dingen die mij vroeger vreselijk lieten opwinden wimpelde ik toen al weg. De roze wolk is bij mij sterker geworden na de eerste drie maanden, toen ik me meer kon ontspannen en nu loop ik stralend door de zwangerschap heen ook al ben ik bijna aan het einde.
Het is echt niet zo dat ik de hele dag zwijmelde en happy voelde. Ik leefde naar de echo's en controles toe en was de godsganze dag misselijk. Dan is er niet veel ruimte voor een echte roze wolk ook al genoot ik echt wel van het idee om mamma te worden.
quote:Dat gevoel dat jij omschrijft als vanzelfsprekend, dat heb ik deze zwangerschap in elk geval niet.Op vrijdag 28 maart 2008 08:49 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:
Is het mischien niet zo dat sommige te veel verwachten van het "Roze wolk gevoel" en daarom het idee hebben dat ze dit niet hebben?
Tuurlijk ben je gelukkig dat je zwanger bent en de gedachtte aan een lief klein schattig mensje dat in je groeit maakt je week enzo, (..)
Hoewel ik een hele poos graag een 3e wilde, was ik juist aan het idee gewend geraakt dat dat voor ons gezin (vooral voor mijn man die flink overspannen is geweest) niet verstandig was. En juist toen we definitieve maatregelen wilden nemen, raakte ik zwanger.
Het viel mij tegen dat ik in eerste instantie helemaal niet zo gelukkig was met de zwangerschap, want ik wilde toch graag een 3e? Maar kennelijk had ik al een knop omgezet en zat die al aardig vast ofzo
. Gelukkig zag mijn man het direct wel zitten en ben ik nu gelukkig al aardig aan het idee gewend geraakt, maar een roze wolk, of een weekmakend gevoel heb ik niet. Wel word ik steeds nieuwsgieriger naar ons kindje.en dan gaat 'het' niet over het gevoel dat je er bij hebt, maar 'het' in de zin van alles wat er praktisch bij komt kijken.
quote:Kennelijk voor jou, maar is het ook niet met zwanger zijn, bevallen en een kind krijgen heel persoonlijk hoe het is? Ook de praktijk lijkt me niet voor iedereen per definitie hetzelfde.Op vrijdag 28 maart 2008 15:47 schreef marit1978 het volgende:
be, ik vind wel dat het boek gaat over hoe het nou echt is
en dan gaat 'het' niet over het gevoel dat je er bij hebt, maar 'het' in de zin van alles wat er praktisch bij komt kijken.
Bij dennis, was de roze wolk vaak ver te zoeken, de eerste 3 maanden waren zenuwslopend en verschikkelijk, Ik was moe, had zere tieten en was een emotioneel wrak, liep elke wc beurt te kijken of ik bloed zag. De middelste maanden waren gewoon goed, en de laaste 3 maanden waren weer verschikkelijk, had last van moeheid, hormonen, oefenweeën, harde beuken, bekkeninstabilieteit, sliep slecht en voelde me een dikke olifant.
Kortom Zwanger zijn is niet mijn hobby. (maar het eindresultaat is zo verschikkelijk mooi dat het allemaal waard maakt)
En nu, nu is het helaas heel anders.
Mede omdat ik nou een prenatale depressie heb en omdat er veel nare dingen om me heen gebeuren, mijn schoonvader heeft kanker en is deze week met chemo begonnen.
Het contact met mijn broer is verbroken maar mijn jongste nichtje ligt in het ziekenhuis, niet echt wetend wat ik u moet doen, denk veel aan haar.
Mijn beste vriendin heeft 3keer een miskraam gehad, voor haar wil ik er ook zijn en zo nog een aantal dingen.
Ook mag ik geen auto meer rijden, moet ik rustig aan doen ivm een verzachte baarmoedermond en flinke harde buiken en voorweeën.
Dan nog de standaard dingen als misselijk, pijnlijke borsten,maagzuur, kramp in benen, jeuk, rusteloze benen, vermoeidheid enz.
Niet echt de manier om op een roze wolk te komen.
Maar ik heb gelukkig een schat van een man die me op elke mogenlijke manier steunt, een lief dochtertje die alles lijkt te begrijpen en nu nog makkelijker is als anders, ook vangt mijn schoonmoeder haar nu regelmatig op zodat ik even kan bijkomen.
En dan, als ik lig te relaxen in een warm bad met lekker luchtje, de baby voel en zie schoppen raak ik even met het topje van mijn vinger die roze wolk aan en geniet ik van het intieme gevoel dat die kleine baby en ik hebben op dat moment.
Die moment zorgen ervoor dat ik niet doordraai...
Ben nu 5 maanden zwanger en er dolblij mee, kan ook echt af en toe tranen in mijn ogen krijgen als ik zit te zwijmelen of als we samen meubeltjes gaan uitzoeken. Maar daarnaast moet er ook nog gewerkt worden, zijn er vrienden die leuke dingen willen doen en niet alleen over baby's willen praten (zie topic "waarom worden mensen ouders" ofzo ) én duurt het allemaal al lang genoeg vind ik, laat staan als je er de hele dag mee bezig bent! Mijn zwangerschap verloopt super, geen klachten. Maar ik mis een hoop dingen (uitgaan, lekker doorzakken met mijn vrienden, Pinkpop, Lowlands etc) waar ik soms ook echt van kan balen.
Dus een roze wolk van 9 maanden? Nee. Een hoop 'op en top walgelijke"geluksmomenten? Ja
Lijkt me dubbel zo zuur omdat je vorige zwangerschap zo fijn was voor je.
Veel sterkte de komende tijd en bedenk: je bent er bijna!
quote:Wat is dat nou voor een nare opmerking? Wees blij met je prenatale depressie? Jij weet duidelijk niet waar je over praat...kortzichtig gedoe zeg. Dus omdat ZIJ niet op een roze wolk zit en dus hypothetisch niet 'irritant' is voor anderen moet ze blij zijn?Op zaterdag 29 maart 2008 13:51 schreef nietzman het volgende:
Wees blij, misschien verander je nu niet in zo'n zeikwijf dat het alleen maar over d'r dikke buik, de vele plaspauzes, kinderkleertjes en de slechte opvoeding door andere ouders kan hebben.
. Precies, zo iemand. Iemand met een weblog over de kinderen en een schrijnend gebrek aan hobby's.
. quote:Op zaterdag 29 maart 2008 02:50 schreef KD-fotografie het volgende:
En nu, nu is het helaas heel anders.
wat moeilijk zeg... Heel veel sterkte, het lijkt gewoon teveel voor 1 persoon om te 'dragen' maar gelukkig heb je steun van je man en dochtertje. Inderdaad, zo'n situatie helpt niet echt om een roze wolk te krijgen... ik hoop voor je dat je snel kunt gaan genieten van je zwangerschap en die nare depressie (en andere nare dingen) voorbij is.
quote:Nou echt, ben dolgelukkig dat mijn schoonvader kanker heeft en mijn nichtje van 1 jaar in het ziekenhuis ligt, anders zou ik maar eens zo'n zeikwijf kunnen worden...Op zaterdag 29 maart 2008 13:51 schreef nietzman het volgende:
Wees blij, misschien verander je nu niet in zo'n zeikwijf dat het alleen maar over d'r dikke buik, de vele plaspauzes, kinderkleertjes en de slechte opvoeding door andere ouders kan hebben.
De rest bedankt.
Voor mij bestaan roze wolken niet, maar wel roze momenten....