Waarom veranderen mensen in ouders?

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:23 schreef Kreator het volgende:

[..]

...en als ze dan niet de godganze uitgaansavond verneukt met gebrabbel over die koters, dan heb je de uitzondering op de regel te pakken.

Mijn vriendinnetje is idd de uitzondering op de regel

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:24 schreef N.icka het volgende:

[..]

Ach , mensen om je heen hebben altijd wel wat te zeiken over alles en iedereen .

Mét of zonder kinderen ben jij inderdaad het stralende middelpunt van de aandacht die je naar je toe zuigt als een alles verslindend zwart gat.

het is heel verdrietig, veel vrienden van mij willen helemaal geen kinderen, maar worden onnodig gedwongen c.q gechanteerd door hun vriending.
En dan ineens... zijn ze er, en ja, wat moet je dan?
De meeste vrouwen zijn sluw genoeg om geen afspraken te maken voor de bevalling, maar iemand moet voor dat hoopje lawaaiige ellende zorgen. Ik ben er stellig van overtuigd dat het merendeel van de mannen helemaal geen zin heeft in kinderen. En als ze er dan zijn, dan komen de echte zeurproblemen pas.
Al het leuke wat je eerst had, dat wordt "houden van"

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:25 schreef on_air het volgende:

[..]

Mét of zonder kinderen ben jij inderdaad het stralende middelpunt van de aandacht die je naar je toe zuigt als een alles verslindend zwart gat.

Hier volg ik je niet meer , wat bedoel je?

het gaat niet om de kinderen, het gaat om de ouders. Die van levenslustige, onderzoekende, ondernemende mensen veranderen in ....ouders.. en niets anders.

Ik vind kinderen heel leuk en lief en vind het geen probleem als ze meekomen, ze zijn onderdeel van dat gezin dus welkom

maar het is niet leuk als vervolgens idd jouw bank ondergemorst wordt ( wit want tsjah jij hebt geen kinderen) er een blijedvd aanmoet waar iig het kind niet naar kijkt want die is druk jouw huis aan het onderzoeken (logisch) met een bezorgde moeder erachteraan (ook logisch want ik heb nergens kindveilige sluitingen enwhatever want die heb ik niet nodig) of waar een kind mijn katten mishandelt waarbij ouders alleen zeggen: "niet te hard he? aaien.. zo..."

Gelukkig vluchten mijn katten en als die ene niet vlucht grijp ik wel in

Als het kindje dan eindelijk op bed ligt, wat ik ook geen probleem vind in mijn huis lijkt me logisch, denk je: "hehe eindelijk weer even gewoon kletsen" maar nee, voor de eerste borrel op is en voor het werk enzo besproken is is kindlief wakker, zet een keel op en hoppakee.... daar gaan we weer....


Natuurlijk is het normaal dat mensen kinderen krijgen, en natuurlijk is het normaal dat ze daar dolgelukkig mee zijn (schijnbaar want soms denk ik ) maar goed... das verschil in denken... Maar het is wel erg jammer dat mensen niet zichzelf én ouder kunnen zijn...

Maar goed het zal aan mij liggen want ik verander niet mee.

_{er zijn uitzonderingen op de regel en ik ken bijvoorbeeld een stel die dus gewoon *** en **** zijn mét kind.... erg plezant om mee om te gaan}

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:26 schreef Kreator het volgende:

[..]

Die conclusie trekken dus meteen alle (jonge) ouders. . Het feit dat ik liever niet de godganze avond over luiers, zere tepels en striemen wil praten wil niet zeggen dat ik een hekel heb aan kinderen.

ik zeg niet dat je er een hekel aan hebt krea, dat bedoel ik niet hoor

edit: ok, my bad, je hebt het voornamelijk over de ouders

maar daar had ik het ook voornamelijk over in mijn post he

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:28 schreef HeatWave het volgende:
het gaat niet om de kinderen, het gaat om de ouders. Die van levenslustige, onderzoekende, ondernemende mensen veranderen in ....ouders.. en niets anders.

Idd, de kinderen zijn ook leuk en lief en schattig, tuurlijk!
En ik snap ook best dat je als ouder zielsveel van je kind houdt en dat het een groot gedeelte van je leven opslokt.
Dat zou mij het meest beangstigen aan kinderen krijgen; dat je buiten je eigen wil door hormonen in deze situatie wordt gedreven.
Dat je jezelf alleen nog als moeder kan zien ipv echtgenote, collega, vriendin en bovenal gewoon Ikke.
Ik denk er nog ff over na

Dit is trouwens geen gelul, slechts een constatering. Ik hoor toch steeds meer jonge stellen die stiekem, na een zeldzame borrel, verklappen dat ze er liever niet aan begonnen waren. Het is ook enorm ingrijpend, en zeker anno 2008 is het niet meer zo dat je lekker thuis kan hangen en voor je kind zorgen, je zal moeten werken ernaast. En dat is toch geen makkelijke opgave. Waarom neem je een kind als je het alleen in het weekend en 's avonds, doodop, kan zien?

Ik zou er (hypothetisch) eens flink over nadenken en me afvragen of het anno 2008 wel zo "vanzelfsprekend" en "normaal" is. Tig procent van de mensen kan zonder koters niet eens rondkomen zonder Ome Frisia, of Ome Leen.

Maar goed, das een ander aspect. Komt er wel op neer dat ik het idee heb dat veel stellen maar een kind nemen omdat het zo hoort...

Eens met de TS. Het lijkt wel of het leven vóór kinderen compleet vergeten wordt als er eenmaal kinderen in het spel zijn. Ik heb meerdere malen meegemaakt dat niet alleen de gesprekken over kinderen de avond overheersen, maar daarnaast enige poging tot het veranderen van het gespreksonderwerp de kop in wordt gedrukt, omdat er dan plotseling een geluidje uit de babyfoon komt van een kind wat 1 kamer verder ligt te slapen. Meteen schieten er 2 ouders overeind die gaan kijken waarom kindlief even kuchte.
Sterker nog, tijdens een kerstmaal meegemaakt dat de baby in de woonkamer in de kinderwagen moest slapen, omdat de ouders wel continu er bovenop moesten zitten om te checken of het kind nog wel okay was. . Ow en of de rest van de gasten zachtjes konden praten, omdat het kind anders zo moeilijk kon slapen. . (Dit was overigens mn laatste kerst in dat gezelschap).

Ik doe het zo:
Ik heb vrienden met kinderen en vrienden zonder kinderen. De mensen met kinderen kan ik mijn dingen mee bespreken over opvoeding en vrienden zonder ga ik mee uit en doe ik leuke dingen mee.
Mijn zoontje gaat om het weekend naar zijn vader. En dan heb ik natuurlijk de tijd voor mezelf.
Verjaardagen plan ik dan dus ook in de weekenden dat hij er niet is..mits het familie is.

Uiteraard is er verschil of je naar mensen met kinderen toegaat, of dat ze bij jou (of andere gelegenheid) langskomen.

Bij hen thuis ontkom je er niet aan, en bij die mensen kom ik dus ook gewoon niet meer thuis. Bij andere gelegenheden is het niet de eerste en laatste keer geweest dat ik vriendelijk edoch dringend heb verzocht of het in allerjezusnaam ergens anders over kan gaan.

Het onbegrip in de ogen, echt priceless. . Ze snappen het oprecht niet...

Jammer dat dit toch voornamelijk een klaag topic richting mensen met kinderen wordt. er zijn iig 2 ouders hier die reageren, maar daar wordt niet echt op in gegaan
niet alle ouders zijn hetzelfde mensen en als het om je vrienden gaat, praat er dan over
magoe, ik denk dat er hier wat mensen gewoon even hun ei kwijt willen, is ook ok

edit: ik vind het ook verbazingwekkend als de ouders waar jullie het over hebben het niet snappen trouwens

Ik praat over mijn kind omdat het een belangrijk onderdeel is van mijn leven.
Anderen praten hele avonden over het werk wat ze doen. In mijn ogen is dat precies hetzelfde. Het is maar waar je je aan stoort. Ik heb zoiets van: als je je er aan stoort, zeg er dan maar wat van.
Ik ben me er van bewust dat ik veel over mijn kind praat, en waarom? Omdat ik op het moment niet echt een 'eigen' leven heb. Ik ben huismoeder en hij is mijn leven, voor nu. (natuurlijk heb ik ook wel hobbies en dingen die ik voor mezelf doe maar mijn eerste prioriteit is toch wel mijn kind) Over een paar maanden ga ik weer naar school, studeren, misschien ook wel werken. Dan zijn er meer dingen om over te praten. En daarnaast ben ik gewoon enorm trots op mijn zoontje. Net als elke andere ouder. En dingen waar je trots op bent, daar vertel je nou eenmaal veel over.
Het is vaak niet eens zo dat ik er uit mezelf over begin. Er worden vaak juist dingen gevraagd en dan begin ik er pas over, omdat ik me er wel bewust van ben dat niet iedereen dat allemaal wil horen.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:23 schreef Kreator het volgende:

[..]

...en als ze dan niet de godganze uitgaansavond verneukt met gebrabbel over die koters, dan heb je de uitzondering op de regel te pakken.

Nou dan ben ik ook een uitzondering op de regel.
Maar laat mensen wel lekker in hun waarde toch? Als die ex- vrienden van de TS er blij mee zijn, prima toch? En als het dan ex-vrienden worden ....prima toch. Tijd voor nieuwe vrienden.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:45 schreef Belana het volgende:
Jammer dat dit toch voornamelijk een klaag topic richting mensen met kinderen wordt. er zijn iig 2 ouders hier die reageren, maar daar wordt niet echt op in gegaan
niet alle ouders zijn hetzelfde mensen en als het om je vrienden gaat, praat er dan over
magoe, ik denk dat er hier wat mensen gewoon even hun ei kwijt willen, is ook ok

Nee, ook mee eens hoor.
In onze vriendenkring hebben er verscheidene stellen kinderen en ze gaan er allemaal verschillend mee om.
Maar ik vind het persoonlijk wel erg lastig om tegen mijn vriendin te zeggen dat ik het kindergeleuter nu wel ff zat ben
Het zijn wel onze vrienden en we hebben er altijd veel plezier mee gehad en ik weet dat ze altijd voor ons klaar zouden staan als het nodig mocht zijn.
Hierboven beschreven stel is trouwens wel de meest extreme; toen ze net zwanger was kwamen wij er op een avond en er werd ons vriendelijk verzocht of we de dvd "het wonder van zwangerschap en geboorte" even met ze wilden kijken. Want dan wisten wij wat hun de komende tijd te wachten stond.
We hebben uit beleefdheid toch maar gekeken, maar we zijn nog nooit zo vroeg thuis geweest

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:24 schreef HeatWave het volgende:

[..]

Dat is het hem dus idd. het is wel "toegestaan" om een feestje totaal te verdraaien zodat het alleen nog over kinderen gaat, maar het zal niet in mijn hoofd opkomen om in een gemixed gezelschap de hele avond iedereen te dwingen om over voetbal te praten.

Hier op mijn werk komen ook mensen constant met smoesjes aan mbt hun kinderen. Ik moet een halve dag eerder naar huis, mijn kind heeft een snotneus. Maar als ik zeg dat ik level 5 van Gears of War nog niet uit heb en naar huis wil ben ik gek .

Het heeft gewoon een te grote invloed in mijn ogen, krijg een kind en leef door, please.....

Dít vind ik een scheve vergelijking. Dat computerspelletje gaat zonder jou niet dood. Kinderen zijn nu eenmaal afhankelijk van zorg. Het vervelende is dat als je kind ziek is je het gewoon geacht wordt op te halen van de creche. Geheel buiten je eigen wil en mening om. En tja, om je zieke kind nou alleen thuis te laten liggen
Dat spelletje daarentegen....
Verder ben ik het wel eens met TS. Je bent meer dan je kinderen. Tuurlijk is het leuk eens over ze te praten, maar niet continue. Het gewoon eens écht ergens over hebben is heerlijk.

Maar dan buiten het feit dat zeker een eerste kind een enorme inpact heeft op álles. En dat dit als kinderloze echt niet te bevatten is. En dan heb ik het nog niet eens over die hormonen die opspelen. Ik ben zo blij dat ik wat dat aangaat weer wat verder ben, en ook steeds meer mijzelf weer terug vind. Maar alle scheuren kloven, slierten bonken en andere ellende hoef ik niet met iedereen te bespreken thank you very much...

Dus eens, met een milde nuance

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:46 schreef Kreator het volgende:

[..]

wat is het verschil dan? Dat is nou net mijn punt. Als ik bij vrienden kom die kinderen hebben, dan hoeven ze het toch ook niet de godganze avond over die koters te hebben? Het mag toch ook wel eens over de nieuwe baan/avondje stappen/whatever gaan?
Dat er kinderen rondlopen boeit me niet. Ook niet dat een vrouw zwanger is en er wat over wil vertellen. Zolang het binnen proportie blijft en dat blijft het dus bijna nooit met dat soort mensen.

Nou ja, het is in beide gevallen vervelend, maar bij de eerste groep weet je het gewoon. Dat hele huis ademt kindings. Afgeronde tafelhoeken etc .

En als ik daarheen ga (wat ik dus niet doe) dan heb je weinig keuze, hun huis. Maar val me er echt niet mee lastig op andere plekken zoals feestjes, cafe, etc.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:46 schreef Kreator het volgende:

[..]

wat is het verschil dan? Dat is nou net mijn punt. Als ik bij vrienden kom die kinderen hebben, dan hoeven ze het toch ook niet de godganze avond over die koters te hebben? Het mag toch ook wel eens over de nieuwe baan/avondje stappen/whatever gaan?
Dat er kinderen rondlopen boeit me niet. Ook niet dat een vrouw zwanger is en er wat over wil vertellen. Zolang het binnen proportie blijft en dat blijft het dus bijna nooit met dat soort mensen.

Nou dan zeg je er toch lekker wat over ....wat zeik je nou? Als ze er moeite mee hebben....dan zijn het geen vrienden meer jammer dan ......maar aangezien jij je toch al langer aan hen ergerde is dat kennelijk geen probleem.

Wat ik niet snap... waarom kun je niet accepteren dat 'vrienden' een andere richting in hun leven hebben gekozen?
Als een goede vriend van mij zich ineens aansluit bij weetikwatvoorsekte waar ik me niet in kan vinden, dan is het op een gegeven moment ook over met de vriendschap, puur omdat je uit elkaar groeit.
Of als diegene een hobby heeft die mij totaal niet aanspreekt en daar een groot deel van zijn leven om laat draaien en die hobby het middelpunt van zijn leven laat zijn, dan hetzelfde.. je groeit uit elkaar omdat je andere intresses hebt/krijgt.

Tja, dat kan ook gebeuren als iemand kinderen krijgt.

Echt goede vrienden, hou je over.. en verder is het hele vriendschapsgebeuren vaak een vloeiende beweging.. er komt eens iemand bij en er gaat eens iemand af. That's life.. Er zijn maar weinig vrienden die je voor het leven hebt.

Ik snap trouwens het probleem van het gespreksonderwerp op feestjes ook niet zo... Als ik op een feestje zit, praat ik meestal met de mensen die in mijn directe omgeving zitten/staan. Degene naast mij, wellicht degene daar nog naast.. Waar iemand het aan de andere kant van de kamer over heeft heb ik geen flauw benul van. En als we uitgepraat zijn, of als ik behoefte heb aan een ander onderwerp ga ik eens ergens anders zitten. Misschien dat dat aan mijn soort feestjes ligt, maar ik zie nooit dat er maar een groepsgesprek gaande is, tenzij er max 5 mensen ofzo zijn.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:48 schreef Kreator het volgende:

[..]

Ik heb 2x (uitgebreid) op je gereageerd hoor. Bovendien zég je zelf dat je anders bent, dus dan valt er weinig te discussieren. Ik denk dat niemand zichzelf onder de categorie schaart die ik noem, omdat het te confronterend is mbt geen leven hebben/egocentrisch zijn. Toch zijn ze er kennelijk genoeg, getuige de hoeveelheid mensen die mijn verhaal herkennen.

ja, ok, ik ben het misschien te veel met je eens, dat kan. Om te zeggen dat het voor veel mensen te confronterend is, mmm, dat is een makkelijk statement om te maken. eentje waarbij je bijna alleen maar in de verdediging kan schieten
het is een lastig discussiepunt, dat wel. en voor veel ouders misschien een blinde vlek ofzo. wat ik zeg, zich er niet van bewust?