Waarom veranderen mensen in ouders?

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 22:41 schreef DarkElf het volgende:

[..]

Klopt en das klote , en dat alleen maar door "die kinderen"

Nee dat komt doordat die vriendschappen dan niet zo hecht waren als dat ze leken te zijn.
Dat merk je ook als je langere tijd ziek bent, en mensen komen niet meer langs of bellen na 3 weken niet meer op om te vragen hoe het met je gaat.
Schifting van echte vrienden vind op die momenten plaats.

Ik vind wel dat je wereldje kleiner wordt met kinderen , zeker als ze zo jong zijn dat er overal nog fysiek gevaar op de loer ligt. Je vrienden zien met kind erbij, bestaat dan vooral uit halve gesprekken en al doorpratend achter je kind rennen. Of je gaat weg en hebt door dat je eigenlijk helemaal niemand gesproken hebt .
Het blijft toch een beetje zoeken hoe het moet.
Als ik niet te moe ben spreek ik het liefst alleen af, of ik bel wat langer. Want ik wil ook graag over andere dingen praten.
Wat ik merk bij sommige vrienden is dat er een hoop ingevuld wordt als je eenmaal kinderen hebt. Je wordt minder gebeld omdat je weleens met je kind bezig kan zijn. Ze voelen zich verplicht er steeds naar te vragen. Beetje het kip en het ei.

Inderdaad, bij gebrek aan allerlei leuke activiteiten en een divers sociaals leven als voor de zwangerschap gaat het over luiers vol schijt en alles daar omheen.

Zolang ze zichzelf maar overtuigen dat enkel dat onderwerp 24/7 voor de volgende tig jaar leuk is, wordt er tenminste niemand manisch depressief.

Van vrienden verwacht ik wel dat ze daar een beetje doorheen kunnen prikken eigenlijk. Je bent nog steeds dezelfde persoon als daarvoor. Alleen wel vol van iets anders dan daarvoor. Gesprekken die er toe doen, gaat toch nooit over een opsommng van stoere activiteiten. Tis meer een aanleiding.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 23:48 schreef marlieske het volgende:
Schifting van echte vrienden vind op die momenten plaats.

dat vind ik wel een wat te bittere visie op vriendschap. ik ga meer mee met ET's verklaring, dat vriendschappen nou eenmaal geen vaststaande gegevens zijn. sommige veranderen met je mee, andere buigen af, raken op een lager pitje of verdwijnen gewoon helemaal. je maakt ook nieuwe vrienden in de loop van de tijd, en je kunt nou eenmaal niet een oneindig groot vriendschappen-netwerk onderhouden - zeker niet als je inderdaad in zo'n intensieve periode zit met kleine kinderen - dus vallen er ook een aantal af.

interessant topic overigens. je hebt hier in OUD ook wel een mooie doelgroep te pakken, wij zijn immers (vrijwel) stuk voor stuk nogal 'verOUDerd'. ik probeer zelf aan de ene kant wel voor een al te smalle horizon te waken maar heb aan de andere kant ook niet te krampachtig geprobeerd om alles maar op het oude niveau te blijven voortdoen. gewoon toegeven aan die tijdelijke (?) obsessie voor je kroost is af en toe best lekker! ze zijn nou eenmaal ook echt een heleboel energie waard. en vooral die eerste tijd heb je inderdaad ook te maken met tamelijk bepalende zaken als slaapjes en voedingen etc. 't kostte mij niet zoveel moeite om me daar bij neer te leggen, ook omdat ik weet dat 't van tijdelijke aard is. ik ken ook genoeg mensen die daar flexibeler mee omgaan of omgegaan zijn, en die mij daarin wat star vinden. ('t is dus echt niet zo dat alle ouders daarin 't zelfde zijn.)

Bij gebrek aan een eigen mening ben ik met Swets, Tink en bix. Denk ik.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 23:48 schreef marlieske het volgende:

[..]

Nee dat komt doordat die vriendschappen dan niet zo hecht waren als dat ze leken te zijn.
Dat merk je ook als je langere tijd ziek bent, en mensen komen niet meer langs of bellen na 3 weken niet meer op om te vragen hoe het met je gaat.
Schifting van echte vrienden vind op die momenten plaats.

En dan die zogenaamde vrienden die je ineens heel interessant vinden omdat je een kind hebt. Ze zijn helemaal niet geïnteresseerd in jou als persoon, maar je kind is de WERELD! En ze willen zó graag oppassen. Ik kan het niet heel duidelijk omschrijven, maar die ruik ik vanaf een afstandje al

En ja... sommige vrienden ben ik kwijt. Ik ben nu eenmaal ook aan het groeien. Vriendschappen raak je ook kwijt door verhuizen, andere studie, vaste relatie, gewoon volwassen worden.

Krea, ik ben zeker de aangename uitzondering, hè

Overigens deel ik je ergenis, hoor, ook toen ik pas moeder was, of nog nét niet.. pré vroeg iedereen steeds als eerste naar mijn buik en niet naar mij, en post was het in het begin vooral "hoe is het met de kleine?" ...om dan daarover verder te borduren.. ja, lief en zo, ik begrijp dat wel, maar ik was en ben verdomme meer dan enkel moeder, hè
Kap je zo'n gesprek af, of kom je zelf niet echt vaak met anekdotes over je koters aan, dan vinden sommigen dat weer vreemd "je hebt het helemaal niet zo vaak over je kids eigenlijk, wrom is dat?"

Dus eigenlijk had ik meer "last" van mijn omgeving, qua gespreksstof dan mijn omgeving van mij..
Ik vond het vooral op werk juist een verademing om eens niet over luiers, flesjes etc te praten, tussen het werken door uiteraard

quote:

Op dinsdag 25 maart 2008 16:11 schreef remlof het volgende:
newbie-ouders

Wij spreken als we op visite gaan vaak een beetje van te voren af wie zich het meest over onze dochter ontfermt tijdens het bezoek. Dus dat je niet allebei alleen maar met je kindje bezig bent. Zo kan de een praten over de wereldproblematiek en let de ander op Linde Vaak komt het dan zo uit dat er vanzelf wel iemand die zelf kinderen heeft (of gek is op kinderen) bij de persoon komt zitten die "oppast"

En het ligt dus erg aan het soort bezoekje dat we afleggen wie er het meeste oplet, eten geeft en luiers verschoont. Gaan we voetbal kijken bij vrienden dan let ik op (ik vind voetbal ) of ik blijf gewoon thuis met de kleine zodat mijn vriend alleen gaat en gaan we bv naar een vriendin met vriend van mij dan past mijn vriend weer wat meer op.

Moet zeggen dat we eigenlijk niet echt merken dat mensen zich ineens afwezig houden. Het lijkt juist wel of we nu vaker iets gaan doen. Laatst bijvoorbeeld nog met een groepje vrienden bij iemand thuis gegeten. Logeerbedje mee. Tijdens de borrel voor het eten was onze dochter aan het spelen en ze kreeg om half 9 de laatste fles. Om 9 uur gingen wij aan tafel en zij in de slaapkamer het logeerbedje in. Ze sliep binnen een kwartiertje en daarna zijn we wel tussen de verschillende gangen door even snel gaan kijken, maar verder niks. We hebben haar toen pas om half 1 weer wakker gemaakt toen we naar huis gingen Zo kan het dus ook.

O ja meestal vragen we vooraf wel even of kinderen welkom zijn en zo niet regelen we oppas of we gaan niet of 1 van ons gaat.

Uiteraard kan het ook anders, dat is dus ook een beetje de insteek van het topic gok ik.

het is helemaal niet nodig om jezelf in een sociaal isolement te rammen. Natuurlijk kan ik me 100% voorstellen dat als ik op Vrijdagmiddag een mail rondstuur om die avond te gaan borrelen, dat je als ouder niet 123 kan.

Maar ik (ja, allemaal praktijk ervaring) heb het tig keer geprobeerd met afspraken over 2 weken oid, en dan neemt men niet eens de moeite om het kind bij de ouders van te stallen. Het kan gewoon niet, klaar. ja, dan wil je niet. En dat gaat er bij mij niet meer in.

Mensen die ik ken vanaf hun 15e (ben nu 34) die altijd meegingen, lekker konden lullen over Voetbal, auto;s vrouwen, games, reizen weet ik het (nee, het hoeft niet altijd diepzinnig) doen dat nu niet meer.

En dat terwijl het lekker ouderwets kut gaat met Ajax, er mooie auto's zijn, vrouwen altijd leuk zijn om naar te kijken en de Xbox ook nog leuk is etc. Maar opeens zijn dat geen boeiende onderwerpen meer omdat je een kind hebt?

Opeens gaat het over de kinderen en alles wat er mee te maken heeft, Hypotheken, bijtelling etc. Saaaaaaaaaaaaaaaaaaai!

Zal allemaal wel zogenaamd onder het kopje "volwassen" worden horen hoor, maar ik zie het "nut" er niet van in. Je leeft maar 1 keer en kort .

Ajax, auto's, vrouwen en de Xbox heb ik nooi boeiend gevonden

Heatwave, hoe oud zijn die kids dan?
Ik zal zelf ms wel een uitzondering geweest zijn destijds dan, maar een brede interesse die ik altijd al had, is echt niet minder geworden, hoor, sinds de kids er zijn en met mijn vrienden/kennissen met kids dito.
Tuurlijk praten we ook over school/studie/pubernukken etc, maar veel meer over andere zaken, politiek, films, over vroegâh, het weer , Fitna , hobbies, sex sex en sex, of het gebrek daaraan

Wellicht ligt het ook een beetje aan de basis aan geestelijke bagage? waren het eigenlijk altijd al saaie lullen/trutten, maar zag jij dat niet/anders toen?

Begrijp me goed, ik ken ook mensen die enkel nog maar "Ouders" zijn, hoor, maar net zoveel, zo niet meer die net zo zijn als ik (alsof dat leuk is ).

Goed topic .

Als er visite komt met klein grut zet ik de hamsterkooien veilig boven neer voor ik als een soort politie-agent alleen maar kleine handjes uit de kooien mag grissen. De hond sturen we eigenlijk het liefst ook naar boven maar die wil mensen begroeten enzo, maar als er een ukkepuk aan haar oren gaat trekken en iets te lomp aait omdat de motoriek nog niet 100 procent is, moet ik ingrijpen voordat de hond het beu is na een half uur, want dan verwachten de ouders van ukkepuk dat ik de hond ter plekke met een nekschot afmaak. Ik snap ook dat ik de kinderen daar niet op mag afrekenen, het zijn kinderen, maar daar gaat je orchidee van 8 jaar met tig mooie stekkies omdat ukkepuk hem even wil verpotten en de ouders het kei-schattig vinden en niet ingrijpen, blind zijn voor de bezwaren van een ander.

Maar ik ben nu eigenlijk al 'afscheid' aan het nemen van een zwangere vriendin van me. Oké, ik geef toe, ik klets nu lekker mee met de zwangerschapsverhalen omdat ik het ook wel intererssant vind, maar ik zal haar missen als vriendin. Ze wordt nu moeder en zal geen tijd meer hebben om naar de bioscoop te gaan. En ik snap nu ook wel dat ze moe is nu ze hoogzwanger is, dat snap ik allemaal best, dus dan is het geen probleem.
Maar.
Als ik een last-minute opdracht krijg die die middag af moet zijn en als het takkedruk is en ik aan die vriendin vraag of we een andere keer kunnen afspreken, dan krijg ik op m'n flikker. Het zal wel niet te vergelijken zijn, maar we hebben allebei ons eigen leven en er kan iets tussenkomen soms, maar op de een of andere manier zijn de redenen van ouders beter dan die van anderen. Ach, het is je werk maar, dat kun je vannacht nog wel doen, of dan had ik beter moeten plannen of de opdracht niet aan moeten nemen ook al zaten ze om iemand te springen die iets kon doen.
Het hele relativeringsvermogen is gewoon weg, lijkt het . Mijn miezerige baantje valt in het niet en is niet interessant, hun kroost is alles wat telt, en als ik dan eens iets te vertellen heb over mijn o zo saaie en lege bestaan, dan onderbreken ze me midden in een zin over iets wat de kleine eens had gedaan, ook al heb je dat verhaal al drie keer gehoord.
Ja, daar gaat je vriendschap, die verwatert gewoon, je slaat ieder een eigen weg in, maar de nieuwe ouders hebben het niet eens in de gaten of doen amper moeite om de vriendschap te bewaren, terwijl ik er echt veel moeite mee heb dat het gewoon niet meer gaat.

Ik heb niet het hele topic gelezen, maar ik voel me totaal niet aangesproken

@ milagro, verschilt van net geboren tot al een paar jaar oud .

Ik ja, ik heb allang gezegd dat het niet bij alle ouders zo is, maar bij heel veel wel. En ik snap dat oprecht niet, dat na het kind alle dingen die je (pakweg) 30 jaar leuk vond opeens niet meer boeiend zijn .

Ik heb zelf gebroken met een vriendin omdat ik het dodelijk vermoeiend vond dat ze, terwijl ik op knappen liep en slechts schuifelend vooruit kwam wegens bekkeninstabiliteit, zei dat we "Toch écht weer heel snel een nacht naar Crazy Piano's moesten gaan". Verder, toen mijn zoontje geboren was en we uit lunchen gingen ging het alleen maar door wie zij zich nu weer had laten uitwonen die ze op MSN had leren kennen en, zó raar, waarom ze daarna niet meer belden?!

Als ik een "vertrouwelijk vriendinnengesprek" probeerde te voeren over dingen die ik moeilijk vond aan mijn nieuwbakken rol was daar geen aandacht voor. Die vriendschap kostte me dus ook teveel energie, we deelden niets meer, hoewel ik daar toch echt wel in geinvesteerd heb. maarje leven veranderd gewoon 180% , zeker de eerste periode, en dat ontkennen is niet realistisch.

Ik ken ook van die 24/7-over-kinderen-kletsende-ouders. Maar het probleem ligt hem _{(vind ik)} niet in het feit dat ze zo graag enkel en alleen maar over de kinderen kletsen, maar dat ze totaal voor geen meter intresse hebben in wat een ander te melden heeft! Voor mijn part kletsen ze zich een tongkramp over Keesje, maar bij sommigen kom je er niet eens tussen met iets anders en als je er al tussen komt horen ze je niet en beginnen ze weer over de waterwratjes van Keesje.

Praten over je kind is zo fout nog niet, maar het niet luisteren naar wat anderen te melden hebben _{(en daar ook tijd voor willen hebben/maken!)} wel. Sommigen horen zichzelf volgens mij erg graag praten...

quote:

Op woensdag 26 maart 2008 11:05 schreef Kreator het volgende:

[..]

..die zitten er ongetwijfeld wel tussen. Maar ook met normale mensen in mijn vriendengroep zag/zie ik een significant verschil, dus dat gaat niet helemaal op.
Kijk, dat iemand kinderen neemt en daarmee bezig is vind ik niet zo erg, maar wáárom moet zo'n kind mee naar een verjaardag en moet IEDEREEN zich dan aanpassen aan het asociale gedrag van die ene persoon? Dat stoort me gewoon, maar kennelijk is het geoorloofd, want het gaat over kinderen.
Als je datzelfde zou doen met een herdershond ('het is m'n kindje'), dan zou 99% van de mensen hier ook zeggen dat ze eens normaal moeten doen.

Een kind dump je dan ook niet zo makkelijk in een bench.

quote:

Op woensdag 26 maart 2008 11:08 schreef Ireth het volgende:
Ik ken ook van die 24/7-over-kinderen-kletsende-ouders. Maar het probleem ligt hem _{(vind ik)} niet in het feit dat ze zo graag enkel en alleen maar over de kinderen kletsen, maar dat ze totaal voor geen meter intresse hebben in wat een ander te melden heeft! Voor mijn part kletsen ze zich een tongkramp over Keesje, maar bij sommigen kom je er niet eens tussen met iets anders en als je er al tussen komt horen ze je niet en beginnen ze weer over de waterwratjes van Keesje.

Praten over je kind is zo fout nog niet, maar het niet luisteren naar wat anderen te melden hebben _{(en daar ook tijd voor willen hebben/maken!)} wel. Sommigen horen zichzelf volgens mij erg graag praten...

Dat zijn dezelfde mensen die voordat ze ueberhaupt een kind kregen uitgebreid vertelden dat ze een vaginale schimmel hadden en hoe dat eruitzag/rook, of na een operatie vroegen "Wil je mijn litteken zien? "

Die mensen zijn sowieso fout.

quote:

Op woensdag 26 maart 2008 10:55 schreef CherryLips het volgende:
Het hele relativeringsvermogen is gewoon weg, lijkt het . Mijn miezerige baantje valt in het niet en is niet interessant, hun kroost is alles wat telt, en als ik dan eens iets te vertellen heb over mijn o zo saaie en lege bestaan, dan onderbreken ze me midden in een zin over iets wat de kleine eens had gedaan, ook al heb je dat verhaal al drie keer gehoord.

Dat bedoelde ik dus! Dat hun leven om een kind draait wil nog niet zeggen dat ze dan ook maar in het middelpunt van de belangstelling hoeven te staan en dat iedereen daarom heen in het niet valt!