ik heb met 16 jaar toch al een flinke millimeter geschiedenis. in groep 6 denk ik, vond ik niets stoerders dan lang haar, en wilde dat dus ook. Tot wanhoop van mijn ouders bleef het maar groeien (duh!) totdat het tot op mijn schouders hing. Ik, denkend dat ik helemaal "da bomb" was, ging vol goede moed naar de schoolfotograaf om mijn uberstoere coupe te vereeuwigen. Maar...
Toen kwamen de foto's! Ik zag, tot mijn grote schrik, dat ik eruitzag als een meisje! Toendertijd was de "mooie-jongen-lange-haren" coup nog niet zo in, dus ik schaamde me kapot. daarop besloot ik in de lunchpauze mijn haar dan maar even met een knutselschaar te selfdestructen! Dus ik liep na een kwartiertje vrolijk knippen rond met met het mafste kapsel ooit, waarop ik naar huis werd gestuurd om dit op te lossen.
Thuis, waar ik eerst een donderpreek van moeders kreeg, de tondeuse er maar ingezet. Ik zwoor toen aan mijn moeder en mijzelf om het nooit meer zo lang/uit de hand te laten lopen/groeien. Vele jaren later, pak ik elke zondagochtend de tondeuse om alles weer in standje 3 te scheren. Heb nooit meer een ander kapsel gehad.
Ik ben nu nog een beetje te jong voor een kale kop, krijg je toch al snel het agressieve jongen gevoel, mede door mijn nogal grote postuur. En mijn ouders zouden het ook niet zo leuk vinden, maar er is mij beloofd dat ik op mijn 18e mij wel geheel mag kaalscheren! Dus, tegen de tijd van Hoofd Kaalscheren #18 kan ik oficieel meedoen!
FUUUUUUUUUUUU-