Sander Simons overleden.

quote:

Op dinsdag 5 januari 2010 22:18 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Die Nanninga wens je toch ook ontzettend veel erge dingen toe . Verschrikkelijke feeks dat het is .

quote:

Op dinsdag 5 januari 2010 22:18 schreef Roel_Jewel het volgende:

[..]

Die Nanninga wens je toch ook ontzettend veel erge dingen toe . Verschrikkelijke feeks dat het is .

quote:

Op dinsdag 5 januari 2010 22:29 schreef Haaibaaike het volgende:

[..]

Ja maar Roel, dat wilde Josine van Dalsum ook voor haar dood een interview met haar en Sander schijnbaar ook..Morgen is dat te lezen in de telegraaf..Dat zegt die Wilma dat Sander een interview wilde voor zijn dood..Ben benieuwd.

quote:

Op vrijdag 27 maart 2009 13:01 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Ik word altijd zo vreselijk moe van dit soort reacties Elk topic weer waarin een bekend persoon iets heeft,

quote:

SANDER SIMONS IS GESTORVEN. NA EEN STRIJD VAN TWEE JAAR TEGEN LONGKANKER BESLOOT HIJ GISTEREN TOT ACTIEVE EUTHANASIE. „NU IK NOG AANSPREEKBAAR BEN, DOE IK ZELF HET LICHT UIT”, LICHTTE SANDER AFGELOPEN WEEKEINDE ZIJN ZELF BESPOEDIGDE DOOD TOE.

Sander Simons’ laatste interview

„Waarom ik mijn afscheid aanvaard”

OUD-NIEUWSLEZER KIEST VOOR ACTIEVE EUTHANASIE

„Ik heb nu ook een tumor in mijn hersens, die de stroming van het hersenvocht bemoeilijkt”, vervolgde de 47-jarige Sander. „Als die stroming stopt, raak ik in coma. Dan moeten anderen over mijn lot beslissen. Dat wil ik niet.”

„Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik een zachte dood wens”

„Je mag me best een gelukkig nieuwjaar wensen”, zegt Sander, die ik een dag na de jaarwisseling sprak, goedmoedig. Zijn stem klinkt vast. En springlevend. „Het is namelijk voor mij een opluchting dat ik dit besluit heb genomen. Mijn lichaam is op. Ik ga niet wachten op wat gaat komen. Mijn hele leven heb ik het heft in eigen hand genomen. En dat doe ik nu ook.”
„Al een paar weken kom ik bijna de deur niet meer uit”, vertelt de voormalig nieuwslezer van RTL Nieuws, die vanuit zijn huis uitzicht heeft op de besneeuwde Amsterdamse Prinsengracht. „En nu al helemaal niet meer, want ik beweeg me voort op krukken en in een rolstoel. Om nu nog iets te breken, zou mijn laatste dagen onnodig gecompliceerd maken.”
Waar Sander nog wel vlak voor nieuwjaarsdag is geweest, is zijn eigen graf op Zorgvlied. „Ik ben er samen met mijn vader geweest. De plek is zorgvuldig gekozen: in het oudste deel en onder een boom, zodat het er in alle jaargetijden anders uitziet. Voor de komende twintig jaar is dat graf voor mij.”
Sander zwijgt even en zegt doelend op het winterse weer: „Het is een raar idee dat dit zo’n beetje de laatste sneeuw is, die ik zal zien. Toch ben ik tijdens mijn laatste dagen niet alleen maar treurig of weemoedig. Juist niet. Ik neem alles in me op, geniet er intens van. En ben dankbaar voor het leven dat ik heb mogen leiden.”
Soms breekt zijn verdriet onweerstaanbaar door. „Gisteravond keken we naar Popstars. Het liedje Don’t Go Breaking My Heart van Elton John en Kiki Dee werd gezongen. Mijn gedachten sprongen terug naar mijn jeugd en de waterlanders kwamen. Die tranen móeten er op dat moment gewoon uit. Maar ik blijf er niet in hangen. Daarvoor heb ik te weinig tijd.”
Sander vervolgt: „Natuurlijk heb ik momenten dat ik het oneerlijk vind dat ík door kanker ben getroffen. Maar ik kijk liever naar wat ik wél allemaal mee heb gemaakt. Gelukkig heb ik mijn dromen nooit uitgesteld tot het moment dat ik bijvoorbeeld met pensioen zou gaan. Ik heb altijd kansen gepakt en gecreëerd.”
Zo ook de laatste twee jaar. „Vanaf het begin van mijn ziekte weet ik dat ik dit niet ga overleven”, zegt hij. „Want dat was wat de doktoren doe me begin 2008 onomwonden zeiden. Iedere maand erbij zag ik als een cadeau. Dankzij de enorme inspanningen van mijn longarts zijn het twee jaren geworden.” „Die tijd heb ik ten volle benut. Ik heb gereisd, drie boeken geschreven en succesvol mijn pr-bedrijf geleid. Daarnaast zijn al mijn vriendschappen en familiebanden in die tijd verdiept. En ik heb zelfs nog een heel lieve vrouw, Louise, ontmoet. Waarschijnlijk stond ik meer open voor de liefde dan eerder.”
Begin november had Sander een terugval. „Toen werd duidelijk dat de longkanker zich aan het verspreiden was. Ik werd bestraald, geopereerd en nog meer chemokuren volgden. En ik verloor mijn haren.” Desondanks vond Sander de kracht om nog twee boeken uit te brengen. „Mijn laatste, Wegwijs in longkanker, is geschreven voor patiënten en hun families. Het boek wordt via de ziekenhuizen verspreid. Ik ben blij dat ik mijn ervaringen met ziekenhuizen en artsen op papier heb gezet. Want dat kan andere patiënten helpen.”
De afgelopen weken zette Sanders ziekte verder door. „Direct na een lezing kreeg ik een inzinking. Ik viel flauw en moest overgeven. Toen wist ik dat ik moest stoppen met werken omdat het voor mijn lijf te zwaar werd.”
Vanaf dat moment is het hard gegaan. „Mijn vriendin en ik waren met de kerstdagen nog in New York. We zouden er een week blijven, maar ik voelde me zo slecht dat we eerder terug zijn gegaan. Ik wilde niet in Amerika in coma raken en sterven.”
Eenmaal terug in Nederland nam Sander zijn beslissing om zelf de regisseur van zijn laatste reis te zijn. „Zoiets komt als een schok voor je omgeving. Niemand zei: ’hartelijk bedankt’. Logisch. Maar hoe langer ze erover nadachten, hoe meer begrip er kwam. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik een zachte dood wens. Nu heeft iedereen er vrede mee. En ik ook.”
„In feite ben ik al twee jaar afscheid aan het nemen. Dat heb ik bewust gedaan, omdat ik daarmee wilde voorkomen dat er na het aankondigen van mijn dood ineens vijftig of misschien wel honderd huilende mensen bij me in huis zouden zitten. Nu kan iedereen terugblikken op waardevolle momenten samen.”
Sander ontvangt op het moment dat ik hem spreek geen bezoek meer. „Dat is me te veel. Bovendien wil ik rustig richting het einde kabbelen. Ik word iedere dag omringd door de goede zorgen en liefde van Louise. En mijn ouders zijn hier ook elke dag. Zij zullen er ook bij zijn wanneer ik het fatale drankje tot me neem en de injectie krijg die mijn hartspier stillegt.”
Op 9 januari, de dag dat Sander ter aarde wordt besteld, wil hij niet het verdriet om zijn dood de boventoon laten voeren. „Mijn leven moet worden gevierd. Niet met koffie en cake, maar met een borrel. In een café wordt na de begrafenis geproost.”
Zijn dood ziet Sander zonder angst en verwachtingen over een hiernamaals tegemoet. „Er zijn mensen die geloven in de hemel of dat je geest door leeft. Met alle respect voor hun overtuiging, zeg ik: zo voel ik het niet. Als het klaar is dan is het klaar.”

„Niemand zei na het horen van mijn besluit: ’hartelijk bedankt’”

Aan al zijn dierbaren stuurde Sander de dag voor zijn overlijden de afscheidsbrief ’Waarom ik mijn afscheid aanvaard’. De brief, waarin hij zijn leven en avonturen als verslaggever en biograaf beschrijft, zijn ouders, Louise en anderen eert en bedankt, besluit hij met de woorden:

In februari 2008 kwam het onheil van longkanker in mijn leven. Onheil maar geen ongeluk. Ik ben niet minder gelukkig geworden, heb juist twee heel goede jaren gehad. Mijn persoonlijke relaties hebben zich verdiept en ik heb een lieve vrouw ontmoet. Mijn leven is compleet. Ik ben niet bang voor de dood. Voor mij is deze afsluiting, hoewel vroeger dan verwacht, een afscheid dat ik kan aanvaarden. Hartelijke groeten en liefs, Sander.