Grammaticale fouten waar je je stuk aan ergert

Misschien dat TS §5.2.3.8 van de ANS eens wil lezen, alsook §5.1.2, waarin volgend voorbeeld wordt genoemd:

quote:

Naar een substantief als (het) meisje, dat altijd een vrouwelijke persoon aanduidt, wordt dan ook vrijwel altijd verwezen met vrouwelijke voornaamwoorden:

(5) Heeft dat meisje haar auto wel op slot gedaan?

En:

quote:

Het bezittelijk voornaamwoord moet bij een vrouwelijk verkleinwoord vrouwelijk zijn. Vergelijk:

(7) Zijn dochtertje heeft haar schaatsen laten liggen.
(8) Dat verpleegstertje moet zijn mond leren houden! «uitgesloten»

Verder valt op te merken dat ‘overledene’ gemeenslachtig is. In het huidige groene boekje wordt het aangeduid met alleen ‘de’, in het oude groene boekje met m. en v..

Ik erger me alleen kapot aan mijn eigen fouten

Mijn moeder, die lerares was (Engels, trouwens), had de gewoonte om de briefjes die mijn vader haar schreef, met een rode pen te verbeteren, inclusief uitroeptekens in de kantlijn en opmerkingen in de trant van: 'Sic!' en 'KOFSCHIP!'

Het is dus een soort jeugdtrauma Maar ik gun iedereen zijn grammaticale fouten, ik vind het eigenlijk wel iets ontwapenends hebben. Alleen niet in de krant. Dat kan echt niet, en toch zie je er nog vrij vaak een 'KOE!' staan, zoals mijn moeder grammaticale blunders noemde.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 23:55 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn moeder, die lerares was (Engels, trouwens), had de gewoonte om de briefjes die mijn vader haar schreef, met een rode pen te verbeteren, inclusief uitroeptekens in de kantlijn en opmerkingen in de trant van: 'Sic!' en 'KOFSCHIP!'

Waarom ‘sic’? Dat wordt normaliter alleen gebruikt om in citaten aan te geven dat een onjuiste of opmerkelijke spelling geen fout is die bij het overnemen is geďntroduceerd maar al in de oorspronkelijke tekst aanwezig was. Het betekent ‘aldus, zo’. Om dat bij het corrigeren te gebruiken lijkt me vreemd, er is te zien dat het geschreven is zoals het geschreven is, als het dan een fout betreft is het nuttiger om te wijzen op hoe het wel moet dan te zeggen ‘jij schrijft het zo’.

Er waren meer mannen als vrouwen gegaan

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 08:10 schreef Aibmi het volgende:
Er waren meer mannen als vrouwen gegaan

Niks mis mee. Als het travo's waren dan.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 23:55 schreef Nadine26 het volgende:
Ik erger me alleen kapot aan mijn eigen fouten

Mijn moeder, die lerares was (Engels, trouwens), had de gewoonte om de briefjes die mijn vader haar schreef, met een rode pen te verbeteren, inclusief uitroeptekens in de kantlijn en opmerkingen in de trant van: 'Sic!' en 'KOFSCHIP!'

Het is dus een soort jeugdtrauma Maar ik gun iedereen zijn grammaticale fouten, ik vind het eigenlijk wel iets ontwapenends hebben. Alleen niet in de krant. Dat kan echt niet, en toch zie je er nog vrij vaak een 'KOE!' staan, zoals mijn moeder grammaticale blunders noemde.

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 08:04 schreef Iblis het volgende:

[..]

Waarom ‘sic’? Dat wordt normaliter alleen gebruikt om in citaten aan te geven dat een onjuiste of opmerkelijke spelling geen fout is die bij het overnemen is geďntroduceerd maar al in de oorspronkelijke tekst aanwezig was. Het betekent ‘aldus, zo’. Om dat bij het corrigeren te gebruiken lijkt me vreemd, er is te zien dat het geschreven is zoals het geschreven is, als het dan een fout betreft is het nuttiger om te wijzen op hoe het wel moet dan te zeggen ‘jij schrijft het zo’.

Sic betekent zoveel als: 'Het staat er echt.' Inderdaad, zoals jij schrijft: in de oorspronkelijk tekst. En dus wordt het vaak gebruikt in de betekenis van: ongelooflijk, hoe is het mogelijk, je moet wel gek zijn om zoiets op te schrijven. Ook in boekrecensies kom je het geregeld tegen, meestal om de aandacht te vestigen op een idiote fout van de auteur, bijvoorbeeld: "Ik ben hoogbegaaft." (Sic). Daarmee suggereert de recensent dat het zijn eer te na is om zo'n fout te verbeteren. En precies zo bedoelde mijn moeder het ook.

Dat vind ik toch enigszins pregnant, om niet te zeggen, oneigenlijk gebruik, maar vooruit.

"die betaling is ontoerekeningsvatbaar"

Ik hoorde het een collega toch echt zeggen.

Word sucks

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 01:11 schreef Iblis het volgende:
Dat vind ik toch enigszins pregnant, om niet te zeggen, oneigenlijk gebruik, maar vooruit.

Ik ken het alleen in die betekenis: 'Het staat/stond er echt.' In brievenboeken of uitgaven van oorspronkelijke manuscripten kom je het ook vaak tegen - om aan te geven dat de schrijver van de bewuste tekst écht (al zal de lezer moeite hebben om het geloven) zo'n domme fout/rare opmerking heeft gemaakt.

Hoe gebruik jij het dan?

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 01:44 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ik ken het alleen in die betekenis: 'Het staat/stond er echt.' In brievenboeken of uitgaven van oorspronkelijke manuscripten kom je het ook vaak tegen - om aan te geven dat de schrijver van de bewuste tekst écht (al zal de lezer moeite hebben om het geloven) zo'n domme fout/rare opmerking heeft gemaakt.

Hoe gebruik jij het dan?

Het is toch meer van "ik heb geen fout gemaakt toen ik het citaat overtikte, het is echt door de oorspronkelijke auteur gedaan" en niet "kijk nou wat dom, dat zou ik nooit doen!"

OT: "ik irriteer me aan" en "Het boek wat" scoren wel hoog op het irritatielijstje.

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 01:44 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ik ken het alleen in die betekenis: 'Het staat/stond er echt.' In brievenboeken of uitgaven van oorspronkelijke manuscripten kom je het ook vaak tegen - om aan te geven dat de schrijver van de bewuste tekst écht (al zal de lezer moeite hebben om het geloven) zo'n domme fout/rare opmerking heeft gemaakt.

Hoe gebruik jij het dan?

Ik gebruik het als ik de tekst overneem om aan te geven dat de spelling inderdaad afwijkt van wat de lezer waarschijnlijk verwacht, maar niet als iemand mij een brief schrijft. Dan is het toch duidelijk dat het er zo stond – die persoon heeft het zelf geschreven. Dan kan ik er wel [sic] bijschrijven, maar dat voegt toch niets toe? Jouw moeder deed dat dus met de betekenis ‘het woord waar ik sic bij zet is fout’ – dat vind ik dus méér zeggen dan ‘het woord stond er zo’. En weliswaar is het zo dat de oorspronkelijke tekst vaak een spelfout bevat, maar het kan ook zijn dat het een verouderde manier van spellen betreft die destijds niet per se fout was.

Niet echt grammatica, maar simpelweg het verkeerd schrijven of gebruiken van een woord ui de spreektaal in de schrijftaal.

Heel veel mensen gebruiken de derde persoon enkelvoud van het werkwoord 'zijn', dus 'is' om het verkorte 'es' van 'eens' te schrijven.....heel erg hinderlijk als je het mij vraagt.

Bijvoorbeeld: 'Haal jij dat is op', of' 'Dat heb ik ook wel is' of 'Ruim je rommel is op'.

Vind ik echt heel storend en mensen die dit doen neem ik direct een stuk minder serieus.

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 01:11 schreef Iblis het volgende:
Dat vind ik toch enigszins pregnant, om niet te zeggen, oneigenlijk gebruik, maar vooruit.

Oh, zo gebruik ik het ook wel eens.
"Ongelooflijk, maar het staat er echt. Ik kan er ook niks aan doen."

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 02:09 schreef wonderer het volgende:

[..]

Het is toch meer van "ik heb geen fout gemaakt toen ik het citaat overtikte, het is echt door de oorspronkelijke auteur gedaan" en niet "kijk nou wat dom, dat zou ik nooit doen!"

OT: "ik irriteer me aan" en "Het boek wat" scoren wel hoog op het irritatielijstje.

Dat ligt wel heel dicht bij elkaar. Het gemeenschappelijke is, dat je dat zelf nooit zo zou schrijven. Het verschil is de suggestie van domheid.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 14:14 schreef JoPiDo het volgende:

[..]

Ik vind koemelk erg lekker!

Zó lekker, dat ik er elke ochtend een glaasje van drink en 's avonds nog eens voor het slapen gaan een mok vol warme koemelk. Heerlijk vind ik dat!

Ik snap hem ook niet.
Misschien het glaasje dat gemaakt is van koemelk?
Of dat je het heerlijk vindt om een glaasje en een mok koemelk te drinken? (Wat niet wil zeggen dat je de koemelk lekker vindt, maar het drinken ervan.)

Vergezocht of ik ben dom.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 14:15 schreef ReSpawn het volgende:
* ReSpawn begrijpt de sarcasme nu pas en biedt zijn excuses aan

het sarcasme

Het overtollig en foutief gebruik van ooit: "de grootste ooit" of zelfs "de eerste ooit".
Het sterkste was ooit: "de duurste vossenjacht ooit in de geschiedenis"

Ik heb het langzaam zien binnensijpelen uit het lelijke VS-Engels.
In het Engels betekent ever zowel ons Nederlandse "ooit" als "altijd".
In het begin werd ook nog ever geschreven, om aan te duiden dat het een buitenlandse uitdrukking was. Maar gaandeweg werd het ooit en dan gewoon ooit en nu wordt het zelfs in het journaal gebruikt.

Verwarrend is, dat het soms een verkorting kan zijn van: "De langste worst die ooit gemaakt is." ofwel: "De langste worst ooit gemaakt."

In het Nederlands betekent ooit: op een onbekend tijdstip in verleden of toekomst.
Na de stellende, de vergelijkende en de overtreffende trap, beschouw ik het als de belachelijk overdrijvende trap.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 13:28 schreef mxistence het volgende:

1. "Ik heb een hele mooie vriendin."

Natuurlijk heb je een hele vriendin! Je hebt toch geen halve? Correct is: "Ik heb een heel mooie vriendin." Want je vriendin is heel mooi, dus niet 'hele mooi'. (Tenzij ze na een zwaar ongeluk toch haar benen mocht houden van de chirurg, dan kun wellich benadrukken dat je gelukkig nog een hele mooie vriendin hebt.)

Correct is niet altijd mooi Ook in schrijftaal kom je vaak spreektaal tegen en dan is het gewoon 'hele mooie' vriendin. Dat mag ook, de eindredacteuren verbeteren het nooit - en dus lees je het overal (kranten, tijdschriften, boeken). Ik kies zelf ook altijd voor 'hele', ik weet wel dat het eigenlijk 'heel' moet zijn, maar dat klinkt zo... gearticuleerd. Ja, zelfs als je het leest! Want dan lees je automatisch 'heelllll mooi', alsof de koningin het zegt, of een Franstalige Belg die een woordje Nederlands probeert te spreken.