"Ik ben onschuldig!"

Dit overkwam me enkele maanden geleden alweer. Nu dat ik me eroverheen gezet heb vraag ik me af wat en of ik er nog iets mee kan doen.

Wat gebeurde er? Ik logeerde een paar dagen bij mijn ouders. Ik was daar om met ze te praten, een breuk tussen mij en mijn ouders proberen te lijmen. Die breuk was ontstaan omdat ik nu eenmaal erg ben veranderd, oa. in religie. Mijn ouders zijn aspiritueel, wel beste mensen en hebben altijd voor me klaargestaan als ik bv. weer 's ging verhuizen of soms als ik het financieel even niet breed had gaven ze me wel wat.

Ik wilde hen graag vertellen over mijn levensbeschouwing (mijn filosofie lijkt op spiritisme), om dichter bij elkaar te komen. Uiteindelijk werd ik door hen voor gek verklaard, hallucinaties en wanen, bijgestaan in hun mening door mijn broer die psychiater van beroep is. De breuk werd helaas niet gelijmd maar de afstand enkel groter.

Maargoed, ik ben toen maar vertrokken aangezien mijn ouders mijn standpunten niet wilden/konden begrijpen laat staan accepteren, het werd vrij zinloos en de sfeer niet beter op. Helaas had ik niet door dat mijn ouders het niet konden opbrengen me in mijn waarde te laten, sterker nog uiteindelijk begreep ik dat ze mij het liefst gedwongen wilden laten opnemen ( ). Hierop besloot ik voor mezelf dat het beter was hen voorlopig te mijden, het enige wat ik nog van hen wilde waren sleutels van mijn appartement. Het idee dat ze zomaar binnen kunnen komen vind ik niet prettig gezien hun houding tov mij.

En nu komt het. Ik dus terug naar mijn ouderlijk huis en mijn sleutels terugvragen, mijn ouders reageerden hierop dat zij nog even wilden praten waarop ik aangaf liever niet naar binnen willen gaan en enkel mijn sleutels kwam ophalen. "Praten zouden we misschien beter een andere keer doen als we het even hebben overdacht en alles". Nee, je komt binnen en we gaan praten. Nou goed ik dus naar binnen, van plan mijn sleutels te grissen en zsm weer weg.

Wat er toen gebeurde verwachtte ik niet van mijn ouders. Deuren op slot, mijn vader die de sleutel vasthoud en de mededeling dat de politie zo direct aanwezig is ik bleef wel beheerst (dat blijf ik altijd) geen gevloek, gescheld, niet eens een "handgemeen". Ik flipte wel enigzins omdat ik opgesloten was door mijn eigen ouders en dan ook nog eens de politie die langskomt? Wat ik toen deed was enigzins rigoreus, ik pakte m'n spullen en ben maar het raam uitgesprongen waarna ik zelf de politie belde om aangifte te doen van vrijheidsberoving. Achteraf redelijk stom, maar ik had geen idee wat ik moest doen.

Even later kwam inderdaad de politie. Ene agent praatte met mijn ouders, de ander met mij. Er bleek niets aan de hand te zijn maar mijn moeder heeft hen toch zover weten te krijgen dat ze haar geloofden dat ikzelf niet helemaal 100 ben... ik weet niet wat ze heeft gezegd tegen de agent maar ik werd vriendelijk verzocht de auto in te stappen en mee te gaan naar het politie buro. Daar heb ik in de "ophoudkamer" gezeten (wat verdacht veel leek op een cel maar ok, wat weet ik ervan ). Daar heb ik fijn een uur kunnen mediteren op de leegte (en de urinelucht) van de cel en de vele artistieke expressies kunnen bewonderen van voorgangers ("F da COPZ" & [...] WAS HERE)... erg surrealistisch, ik had bijna als een cliché willen zeggen "Maar ik heb niks gedaan, ik ben onschuldig!" tegen de agent die me achter slot en grendel zette.
Een half uur gepraat met een psychiater en maatschappelijk werker die tot de conclusie kwamen dat er niets aan de hand was. Uiteindelijk weer vrij gelaten, na mijn ouders nog even gezien te hebben die me mijn sleutels teruggaven. Nog wat namen genoteerd mocht ik er later nog iets mee willen doen.

Bottom line, ik heb een aantekening "ergens" dat ik opgepakt ben en voor jan lul in een ophoudkamer heb gezeten. Het contact met mijn familie laat ik verwateren, ik hoef hen niet meer te zien. Toch vraag ik me af of ik nog iets moet doen, een rechtszaak dat mijn ouders me ten onrechte de cel in hebben laten gaan. De agenten ter plaatse neem ik niets kwalijk, die deden gewoon hun werk. Ergens schaam ik me zo dat ik in de cel ben geweest dat ik het maar liever gewoon laat gaan, anderszijds wordt het misschien tijd dat ik eens voor mezelf opkom en mijn ouders eens duidelijk maak dat zij erg irrationeel reageren. Het is niet dat ik wraak wil, misschien zou ik een schadevergoeding eruit kunnen halen (emotionele schade?). Mijn ouders zijn tot dat moment wel goed voor me geweest alhoewel het niet waarschijnlijk is dat ik nog met hen op goede voet zal staan in m'n verdere leven.

quote:

Op zondag 24 februari 2008 12:08 schreef PietjePuk007 het volgende:
Een schadevergoeding "eruit kunnen halen", de formulering alleen al .

Weetje, ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken omdat ik m'n ouders niets aan wil doen. Dus kan ik het niet duidelijker verwoorden dan dat...

quote:

Op zondag 24 februari 2008 12:09 schreef Baird het volgende:
Zo dan. Serieuze shit inderdaad....

Effe voor de volledigheid: Over welke levensovertuiging/religie hebben we het? Wat is de leeftijd van jou? En van je ouders? Zijn ze misschien van de 'oude stempel'?

Ik ben eind 20, mijn levensbeschouwing neigt naar spiritisme, mijn ouders zijn geheel niet spiritueel/religieus ingesteld, "gewoon burgelijk" huisje boompje beestje.

quote:

Op zondag 24 februari 2008 12:10 schreef Re het volgende:
door een dicht raam of open raam gesprongen...?

Wat denk je nu zelf?

quote:

Op zondag 24 februari 2008 12:36 schreef Gercos het volgende:
als je ook maar een klein beetje op je ouders lijkt ben je niet helemaal 100 procent. Maar zoals ik dit nu lees zonder achtergrond informatie zijn je ouders veel te ver gegaan en misschien kun je er nog werk van maken. Zodat je ouders het dan begrijpen wat zei hebben gedaan dat het niet normaal is.

Niemand is werkelijk 100%... ik vind mezelf vaak niet 100 qua gevoel en expressie eraan geven. Iets wat nu eenmaal in m'n familie niet echt gestimuleerd wordt.

quote:

Op zondag 24 februari 2008 13:25 schreef SHE het volgende:
Waarom zit je er zo omheen te draaien? Als je geloof zo rotsvast is, kun je toch wel delen wat je aanhangt?

Ik ben me er niet van bewust dat ik eromheen draai... geloof is geloof daar kun je zolang over discussieren. Het punt van mijn geloof wat onenigheid veroorzaakt is dat ik volgens mijn familie hallucineer, voor mij is zo'n hallucinatie een waarheid en iets waar ik geestelijk veel aan heb.

Achteraf gezien was er waarschijnlijk gewoon niets gebeurd als ik m'n mond had gehouden over m'n ervaringen. Dat heb ik gedaan tegenover kennissen en vrienden maar dus niet tegenover mijn familie. Ik had ergens gehoopt en verwacht dat ze het gewoon zouden accepteren en er vertrouwelijk mee om zouden gaan (wat ik niet verwacht van bepaalde kennissen). En daarnaast, mijn vrienden en kennissen hebben niets aan mijn geloof, dat kan ik vantevoren wel bedenken. Maar met mijn ouders vooral wilde ik dus dat ze beter begrepen waarom ik in die periode zo veranderde.

quote:

Op zondag 24 februari 2008 13:22 schreef hollander172 het volgende:
Er zal best nog mee gebeurt zijn, kan me niet voorstellen dat je ouders je dit op deze leeftijd aandoen omdat je er een ander geloof op nahoudt.

Natuurlijk is er meer gebeurd maar geen nare dingen, slechts gepraat. Ik realiseerde me niet dat mijn ouders me in de cel zouden doen belanden, ik hield het eigenlijk niet voor mogelijk. Ik ben wel enigzins bang voor de toekomst, zullen ze het zomaar accepteren als ik beetje bij beetje niets meer van me laat horen?