R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Heej..
Ik ben nu 18 jaar...en voel me eigenlijk al 2 jaar gewoon niet gelukkig meer...Ik moet het gewoon kwijt, dus doe ik dat hier. Dit kan een lang verhaal worden...
Het begon allemaal met m'n zusje...toen ze 13 was heeft ze een bejaarde vrouw in de vijver gevonden in het park...ze had zelfmoord gepleegd. M'n zusje is hiervan 2 week flink overstuur geweest, maar na die 2 week ging het eigenlijk wel weer goed, en had m'n zusje het er niet meer over. Iedereen ging er dus ook vanuit dat alles goed was en het geen problemen zou opleveren...maar dat deed het wel...
2 jaar geleden begon alle ellende....m'n zusje wou geen series als baantjer meer kijken...alles over dode dingen of mensen kon ze niet zien of horen. Als ze verhalen over zelfmoord hoorde was ze helemaal overstuur...ze was veel boos, huilbuien 's avonds....In het begin dachten m'n ouders dat haar boosheid gewoon met de pubertijd te maken had...maar het werd steeds erger, en toen ging er bij m'n ouders een belletje rinkelen. Alles kwam er bij m'n zusje toen uit... ze bleek nachtmerries over de bejaarde vrouw te hebben...ze kon zich niet concentreren op school...ze was veel thuis... Op dat moment begon het thuis heel erg te veranderen... M'n ouders zaten avonden lang met m'n zusje te praten in de woonkamer...dat liep vaak uit in ruzies en huilbuien....Het duurde dan ook niet lang en m'n ouders besloten met m'n zusje naar een psycholoog te gaan. Op dat moment snapte ik niet veel van de situatie...waarom doet m'n zusje zo, kan ze niet gewoon weer "normaal doen?" Zulke vragen gingen er dor m'n hoofd....ik wou het wel snappen maar het ging gwoon niet. Ik trok me er gwoon niet te veel van aan....
Maar me er niet te veel van aantrekken...dat hield ik niet lang vol. Thuis ging het slechter en slechter. M'n ouders zaten avonden achter elkaar bij m'n zusje...en maar praten en praten. Als ik op bed lag...hoorde ik nog geschreeuw van beneden komen. M'n ouders waren doodop....en m'n zusje en m'n vader begonnen alles op mij af te reageren. M'n pa was soms zo boos, hij heeft me een keer geslagen..en gooiede zelfs dingen naar m'n hoofd...dit gebeurde zelfs al als ik een keukenkastje iets te hard dicht deed. Iedereen was geïrriteerd en er was geen gezelligheid meer in huis..niks..alleen maar ruzies..En als ik wou helpen of iets wou vertellen kreeg ik alleen maar te horen "hou jij je even stil, we zijn even met je zusje bezig" Ik ging me steeds minder gelukkig voelen...ik sloot mezelf op in m'n kamer, en daar zat ik dagen lang. Ik deed m'n eigen dingen..helaas wel verkeerde dingen. Ik begon mezelf te snijden...veel te drinken..minder te eten. Ik dacht dat m'n ouders m'n zusje "beter" vonden als mij... Dat ik lelijk was...of het niet waard.
Op den duur zijn m'n ouders er achter gekomen dat ik sneed..perongeluk..maar toch. M'n moeder was er kapot van...maar na een geod gesprek heb ik besloten met snijden te kappen. Helemaal gelukt was dat niet.. vaak deed ik het nog 1x per dag.... Het was echt een opluchting... Je zet de gedachten van thuis even van je af...en je voelt gewoon even pijn. Op den duur ben ik naar een schoolpsychologe gegaan...ik was depressief. Na een paar keer een gesprek te hebben gehad ben ik er mee op gehouden, ik werd er doodop van, het is zo fucking confronterend.
M'n zusjes behandeling liep ten einde...maar thuis werd het niet beter. Ik zag alles in huis..m'n ouders gingen verkeerd met m'n zusje om, ik snapte het niet, "waarom sturen ze haar niet naar boven, waarom geven ze haar gewoon geen straf" maar ik hoorde altijd maar "je zusje kan er niks aan doen, je zusje zit vol in haar hoofd"
1,5 jaar en heel veel problemen later...
Ik trok het even echt nie tmeer....een vriend van me heeft naar m'n ouders gebeld...om eens even te praten. Ik ben met m'n ouders om de tafel gaan zitten...en m'n ouders vonden dat ik naar een psychologe moest. Dat heb ik gedaan. Maar ook daar ben ik niet lang gweest, onder andere omdat ik gewoon lang niet alles verteld heb... ik schaamde me voor bepaalde dingen... Dus de psychologe ging er vanuit dat het nu goed ging, en dat ging het ook een poosje. Ik ben met een goed gevoel weer naar school gegaan, thuis ging het nu beter, m'n zusjes behandeling was helemaal over, en voor m'n gevoel waren m'n ouders ook minder gestresst en zaten die ook minder vol in hun hoofd.
De eerste weken van school gingen goed...maar al snel werd het weer minder. De huilbuien en ruzies kwamen terug...ik begon met echt weinig eten, en ik viel af. Ik sneed weer regelmatig....kortom alles verviel weer in de situatie zoals in die in het begin was. We gingen naar een gezins psychologe...Maar dat het nou echt hielp..neee...M'n ouder hebben er wel veel van geleerd. Ze hebben m'n zusje verkeerd behandeld....en mij te veel aan de kant gezegd. Ik probeerde ze dat al 2 jaar duidelijk te maken....maar naar mij luisterden ze nooit....nooit... tenminste zo'n gevoel had ik...
Nu, 2 jaar en een gezinspscycholoog later....trek ik het gewoon niet meer. Ik denk vaak aan zelfmoord....of ik kijk hoe het voelt om een mes op m'n pols te leggen.... Ik eet niet veel en dat begint echt een probleem te worden, ik moet sporten anders word ik gek. Ik ben onzeker over mezelf....ben extreem bang in het donker soms.... kan me niet concentreren op school. Ik zit nu in een nasleep van deze 2 jaar, en ik weet niet geod hoe ik er weer uit moet komen... Vorige week heb ik een mailtje gestuurd naar een pscycholoog...ik ben op de wachtlijst geplaatst, en nu maar hopen dat ik snel terecht kan...
Kortom; na al deze gebeurtenissen de afgelopen 2 jaar kan ik het niet meer zo goed aan. Kheb voortdurend hoofdpijn, kben veel ziek...en ik weet niet hoe ik school vol moet houden. Ik het zowat elke week wel één dagje rust nodig...en op school ga ze er rare dingen van denken enzo...
Dit verhaal is iets langer geworden dan gepland...
Ik ben heel erg benieuwd of iemand anders ook ooit zoiets heeft mee gemaakt....
Mystic-Rhythm
[ Bericht 2% gewijzigd door Mystic-Rhythm op 12-02-2008 21:14:39 ]
Ik ben nu 18 jaar...en voel me eigenlijk al 2 jaar gewoon niet gelukkig meer...Ik moet het gewoon kwijt, dus doe ik dat hier. Dit kan een lang verhaal worden...
Het begon allemaal met m'n zusje...toen ze 13 was heeft ze een bejaarde vrouw in de vijver gevonden in het park...ze had zelfmoord gepleegd. M'n zusje is hiervan 2 week flink overstuur geweest, maar na die 2 week ging het eigenlijk wel weer goed, en had m'n zusje het er niet meer over. Iedereen ging er dus ook vanuit dat alles goed was en het geen problemen zou opleveren...maar dat deed het wel...
2 jaar geleden begon alle ellende....m'n zusje wou geen series als baantjer meer kijken...alles over dode dingen of mensen kon ze niet zien of horen. Als ze verhalen over zelfmoord hoorde was ze helemaal overstuur...ze was veel boos, huilbuien 's avonds....In het begin dachten m'n ouders dat haar boosheid gewoon met de pubertijd te maken had...maar het werd steeds erger, en toen ging er bij m'n ouders een belletje rinkelen. Alles kwam er bij m'n zusje toen uit... ze bleek nachtmerries over de bejaarde vrouw te hebben...ze kon zich niet concentreren op school...ze was veel thuis... Op dat moment begon het thuis heel erg te veranderen... M'n ouders zaten avonden lang met m'n zusje te praten in de woonkamer...dat liep vaak uit in ruzies en huilbuien....Het duurde dan ook niet lang en m'n ouders besloten met m'n zusje naar een psycholoog te gaan. Op dat moment snapte ik niet veel van de situatie...waarom doet m'n zusje zo, kan ze niet gewoon weer "normaal doen?" Zulke vragen gingen er dor m'n hoofd....ik wou het wel snappen maar het ging gwoon niet. Ik trok me er gwoon niet te veel van aan....
Maar me er niet te veel van aantrekken...dat hield ik niet lang vol. Thuis ging het slechter en slechter. M'n ouders zaten avonden achter elkaar bij m'n zusje...en maar praten en praten. Als ik op bed lag...hoorde ik nog geschreeuw van beneden komen. M'n ouders waren doodop....en m'n zusje en m'n vader begonnen alles op mij af te reageren. M'n pa was soms zo boos, hij heeft me een keer geslagen..en gooiede zelfs dingen naar m'n hoofd...dit gebeurde zelfs al als ik een keukenkastje iets te hard dicht deed. Iedereen was geïrriteerd en er was geen gezelligheid meer in huis..niks..alleen maar ruzies..En als ik wou helpen of iets wou vertellen kreeg ik alleen maar te horen "hou jij je even stil, we zijn even met je zusje bezig" Ik ging me steeds minder gelukkig voelen...ik sloot mezelf op in m'n kamer, en daar zat ik dagen lang. Ik deed m'n eigen dingen..helaas wel verkeerde dingen. Ik begon mezelf te snijden...veel te drinken..minder te eten. Ik dacht dat m'n ouders m'n zusje "beter" vonden als mij... Dat ik lelijk was...of het niet waard.
Op den duur zijn m'n ouders er achter gekomen dat ik sneed..perongeluk..maar toch. M'n moeder was er kapot van...maar na een geod gesprek heb ik besloten met snijden te kappen. Helemaal gelukt was dat niet.. vaak deed ik het nog 1x per dag.... Het was echt een opluchting... Je zet de gedachten van thuis even van je af...en je voelt gewoon even pijn. Op den duur ben ik naar een schoolpsychologe gegaan...ik was depressief. Na een paar keer een gesprek te hebben gehad ben ik er mee op gehouden, ik werd er doodop van, het is zo fucking confronterend.
M'n zusjes behandeling liep ten einde...maar thuis werd het niet beter. Ik zag alles in huis..m'n ouders gingen verkeerd met m'n zusje om, ik snapte het niet, "waarom sturen ze haar niet naar boven, waarom geven ze haar gewoon geen straf" maar ik hoorde altijd maar "je zusje kan er niks aan doen, je zusje zit vol in haar hoofd"
1,5 jaar en heel veel problemen later...
Ik trok het even echt nie tmeer....een vriend van me heeft naar m'n ouders gebeld...om eens even te praten. Ik ben met m'n ouders om de tafel gaan zitten...en m'n ouders vonden dat ik naar een psychologe moest. Dat heb ik gedaan. Maar ook daar ben ik niet lang gweest, onder andere omdat ik gewoon lang niet alles verteld heb... ik schaamde me voor bepaalde dingen... Dus de psychologe ging er vanuit dat het nu goed ging, en dat ging het ook een poosje. Ik ben met een goed gevoel weer naar school gegaan, thuis ging het nu beter, m'n zusjes behandeling was helemaal over, en voor m'n gevoel waren m'n ouders ook minder gestresst en zaten die ook minder vol in hun hoofd.
De eerste weken van school gingen goed...maar al snel werd het weer minder. De huilbuien en ruzies kwamen terug...ik begon met echt weinig eten, en ik viel af. Ik sneed weer regelmatig....kortom alles verviel weer in de situatie zoals in die in het begin was. We gingen naar een gezins psychologe...Maar dat het nou echt hielp..neee...M'n ouder hebben er wel veel van geleerd. Ze hebben m'n zusje verkeerd behandeld....en mij te veel aan de kant gezegd. Ik probeerde ze dat al 2 jaar duidelijk te maken....maar naar mij luisterden ze nooit....nooit... tenminste zo'n gevoel had ik...
Nu, 2 jaar en een gezinspscycholoog later....trek ik het gewoon niet meer. Ik denk vaak aan zelfmoord....of ik kijk hoe het voelt om een mes op m'n pols te leggen.... Ik eet niet veel en dat begint echt een probleem te worden, ik moet sporten anders word ik gek. Ik ben onzeker over mezelf....ben extreem bang in het donker soms.... kan me niet concentreren op school. Ik zit nu in een nasleep van deze 2 jaar, en ik weet niet geod hoe ik er weer uit moet komen... Vorige week heb ik een mailtje gestuurd naar een pscycholoog...ik ben op de wachtlijst geplaatst, en nu maar hopen dat ik snel terecht kan...
Kortom; na al deze gebeurtenissen de afgelopen 2 jaar kan ik het niet meer zo goed aan. Kheb voortdurend hoofdpijn, kben veel ziek...en ik weet niet hoe ik school vol moet houden. Ik het zowat elke week wel één dagje rust nodig...en op school ga ze er rare dingen van denken enzo...
Dit verhaal is iets langer geworden dan gepland...
Ik ben heel erg benieuwd of iemand anders ook ooit zoiets heeft mee gemaakt....
Mystic-Rhythm
[ Bericht 2% gewijzigd door Mystic-Rhythm op 12-02-2008 21:14:39 ]
Hmm de jeugd zou eigenlijk de tijd van je leven moeten zijn.. Heb je wel andere dingen dan waardoor je je gedachten kan verzetten? Misschien is het tijd voor een nieuwe frisse start.. huis uit, dingen zelf bepalen en doen. Maar ik weet wel zeker dat je je ouders niet teveel kwalijk kan nemen, voor hen is het net zo moeilijk. Het is dan de kunst om aandacht te verdelen en das lastig..
Sterkte in ieder geval! Vind het een heftig verhaal..
Sterkte in ieder geval! Vind het een heftig verhaal..
uithuis gaan is nog geen optie, kben nu 18, en zit nu in vwo5...vwo6 examen..dus ik moet nog even...
[ Bericht 93% gewijzigd door Mystic-Rhythm op 12-02-2008 21:24:40 ]
[ Bericht 93% gewijzigd door Mystic-Rhythm op 12-02-2008 21:24:40 ]
Probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken, en vind dingen die je leuk vind om te doen en probeer daar je energie in te stoppen. Zolang je thuis woont zal het niet ineens heel veel beter gaan, maar probeer wel uit die negatieve spiraal te breken en concentreer je op zaken waar je je wel goed door voelt, dan vergeet je de rest misschien.
-
Ts is een emoquote:Op dinsdag 12 februari 2008 21:09 schreef baNEEL het volgende:
TVP voor samenvatting.
Ga inderdaad weer naar de psych, maar dat heeft natuurlijk alleen zin als je eerlijk en volledig bent. Anders zit je je eigen herstel te saboteren en ook dat is niet zo gek want jij hebt geleerd dat je heel zielig moet zijn om de aandacht van je ouders te verwerven. Probeer nu die aandacht te verwerven met positieve prestaties.
Wat is je plan voor de toekomst, na het vwo?
Wat is je plan voor de toekomst, na het vwo?
Ik kan niet zeggen dat ze dat heeft geleerd, ze heeft het alleen gezien.quote:Op dinsdag 12 februari 2008 21:54 schreef Xennia het volgende:
Ga inderdaad weer naar de psych, maar dat heeft natuurlijk alleen zin als je eerlijk en volledig bent. Anders zit je je eigen herstel te saboteren en ook dat is niet zo gek want jij hebt geleerd dat je heel zielig moet zijn om de aandacht van je ouders te verwerven. Probeer nu die aandacht te verwerven met positieve prestaties.
Wat is je plan voor de toekomst, na het vwo?
Ze wil juist tegenover iedereen zo sterk mogelijk overkomen, en laat daarom niets aan iemand zien.
Alleen hier op het forum waar ze anoniem is durft ze haar andere kant te laten zien....
Het zou goed voor haar zijn als ze juist wat meer de aandacht zou proberen te trekken van bv. haar ouders.
Maar ik weet dat ze dat toch niet wil...
Kun je je even nader verklaren ?quote:Op dinsdag 12 februari 2008 21:56 schreef shifto het volgende:
Dit meen je niet.
Volgens mij trekt TS die aandacht al wel hoor.....tot aan snijden toe. Mijn advies zou zijn: accepteer dat wat gebeurd is, gebeurd is. Je hebt een paar jaar lang nauwelijks aandacht gehad, bent niet gezien, da's klote, maar da's nu eenmaal gebeurd. Blijf niet hangen in verdriet/frustratie over de afgelopen paar jaar, dat verandert nl niets aan die afgelopen paar jaar.
Die tijd is voorbij. Je bent nu volwassen, je bent niet meer zo afhankelijk van je ouders dat hun al of geen aandacht geven jou kan maken of breken. En bovendien is als ik het goed begrepen heb de situatie inmiddels al anders en word je door je ouders nu wel gezien. Dus kwel jezelf niet met verdriet en frustatie over hoe het toen was: je kunt daar toch niets meer aan veranderen.
Die tijd is voorbij. Je bent nu volwassen, je bent niet meer zo afhankelijk van je ouders dat hun al of geen aandacht geven jou kan maken of breken. En bovendien is als ik het goed begrepen heb de situatie inmiddels al anders en word je door je ouders nu wel gezien. Dus kwel jezelf niet met verdriet en frustatie over hoe het toen was: je kunt daar toch niets meer aan veranderen.
Jezelf uithongeren en snijden zijn toch echt wel noodkreten naar de ouders ''zien jullie me nog wel?'' Dat heeft uiteindelijk ook ''gewerkt'', er volgden gesprekken met de ouders, naar de psych, naar de gezinspsycholoog met zijn allenquote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:01 schreef horned_reaper het volgende:
[..]
Ik kan niet zeggen dat ze dat heeft geleerd, ze heeft het alleen gezien.
Ze wil juist tegenover iedereen zo sterk mogelijk overkomen, en laat daarom niets aan iemand zien.
Alleen hier op het forum waar ze anoniem is durft ze haar andere kant te laten zien....
Het zou goed voor haar zijn als ze juist wat meer de aandacht zou proberen te trekken van bv. haar ouders.
Maar ik weet dat ze dat toch niet wil...
TS; zou je niet na het VWO al kunnen gaan reizen, je even losweken van je familie en op zoek gaan naar wie je bent en wat je wilt in het leven?
Denk je echt dat zei iemand is die aandacht probeert te trekken ?quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:06 schreef thaleia het volgende:
Volgens mij trekt TS die aandacht al wel hoor.....tot aan snijden toe. Mijn advies zou zijn: accepteer dat wat gebeurd is, gebeurd is. Je hebt een paar jaar lang nauwelijks aandacht gehad, bent niet gezien, da's klote, maar da's nu eenmaal gebeurd. Blijf niet hangen in verdriet/frustratie over de afgelopen paar jaar, dat verandert nl niets aan die afgelopen paar jaar.
Die tijd is voorbij. Je bent nu volwassen, je bent niet meer zo afhankelijk van je ouders dat hun al of geen aandacht geven jou kan maken of breken. En bovendien is als ik het goed begrepen heb de situatie inmiddels al anders en word je door je ouders nu wel gezien. Dus kwel jezelf niet met verdriet en frustatie over hoe het toen was: je kunt daar toch niets meer aan veranderen.
In tegendeel... ze zal er ALLES aan doen om mensen niet te laten zien dat ze problemen heeft, maar ondertussen gaat het simpelweg niet.
Maar ik wil verder niet op je reactie ingaan, ik wardeer het fijt dat je je mening geeft.
Maar als je verder geen verstand van psychologie hebt, hecht ik in ieder geval niet echt waarde aan je bericht.
Voor jouw geld ook min of meer het bovenstaande bericht.quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:07 schreef Xennia het volgende:
[..]
Jezelf uithongeren en snijden zijn toch echt wel noodkreten naar de ouders ''zien jullie me nog wel?'' Dat heeft uiteindelijk ook ''gewerkt'', er volgden gesprekken met de ouders, naar de psych, naar de gezinspsycholoog met zijn allen
TS; zou je niet na het VWO al kunnen gaan reizen, je even losweken van je familie en op zoek gaan naar wie je bent en wat je wilt in het leven?
Snijden en jezelf uithongeren is niet altijd een noodkreet naar mensen toe.
Ik als "persoon die haar daar goed genoeg voor kent" kan zeggen dat ze echt DOODSbang is dat haar ouders achter haar problemen komen, want ze is ook doodsbang om naar een psycholoog te gaan, en wil dat metname haar ouders er zo min mogelijk mee temaken hebben, ook mede omdat die het al moeilijk genoeg hebben zoals al eerder aangegeven was.
Maar ook op dit bericht wil ik verder niet dieper ingaan, sommige dingen zitten gewoon even wat lastiger in elkaar dan ze lijken, maar ik neem het jullie niet kwalijk.
Soms moet je dingen echt aan een persoon zien voordat je pas snapt hoe het zit.
Voel je je persoonlijk aangesproken horned_reaper? Ik reageer niet om te stangen, ik reageer gewoon uit persoonlijke ervaring. Het heeft mijn zusje uiteindelijk bijzonder weinig opgeleverd dat ze ging snijden, het heeft mij bijzonder weinig opgeleverd dat ik ging blowen en spijbelen. Dat zijn gewoon de 'minder handige' strategieen die ik TS wil besparen. Ik raad haar liever de positieve, goed voor jezelf zorgen-strategie aan die mijn andere zusje volgde (en wij inmiddels, door enige schade en schande wijs geworden, ook)
Ik voel me tamelijk aangesproken inderdaad.quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:20 schreef thaleia het volgende:
Voel je je persoonlijk aangesproken horned_reaper? Ik reageer niet om te stangen, ik reageer gewoon uit persoonlijke ervaring. Het heeft mijn zusje uiteindelijk bijzonder weinig opgeleverd dat ze ging snijden, het heeft mij bijzonder weinig opgeleverd dat ik ging blowen en spijbelen. Dat zijn gewoon de 'minder handige' strategieen die ik TS wil besparen. Ik raad haar liever de positieve, goed voor jezelf zorgen-strategie aan die mijn andere zusje volgde (en wij inmiddels, door enige schade en schande wijs geworden, ook)
Simpelweg omdat het hier niet over een puber meisje gaat dat zichzelf snijd omdat ze zich even kut voelt, zoals het grootste gedeelte van de nederlandse meisjes wel doet in deze tijden.
En spijbelen en blowen om je problemen te vergeten, tjah, dat is bijna ook mode tegenwoordig, ookal is het natuurlijk wel ernstig.
Maar in dit geval zitten we simpelweg even wat verder...
Bij een meisje dat nu al bijna 3 jaar lang geen moment rust meer in haar hoofd heeft gehad.
En waarbij dit vooral nu met de dag erger lijkt te worden.
Zelfs zo erg dat op dit moment enige aanzet tot school of uberhaupt tot normale handelingen in het leven praktisch onmogelijk zijn geworden.
Als mensen serieus na gaan denken over, of het mischien niet beter is om simpelweg te stoppen met verder leven, dan kun je zo iemand ook niet zomaar vertellen dat hij of zij even positief in het leven moet gaan staan.
Geloof me.... als het zo makkelijk zou gaan, was dit topic er nooit geweest....
Ik ben drs in de psychologie, mafkeesquote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:11 schreef horned_reaper het volgende:
Maar als je verder geen verstand van psychologie hebt, hecht ik in ieder geval niet echt waarde aan je bericht.
Als dat zo is, waarom heb jij haar dan niet genezen?quote:Voor jouw geld ook min of meer het bovenstaande bericht.
Snijden en jezelf uithongeren is niet altijd een noodkreet naar mensen toe.
Ik als "persoon die haar daar goed genoeg voor kent" kan zeggen dat ze echt DOODSbang is dat haar ouders achter haar problemen komen, want ze is ook doodsbang om naar een psycholoog te gaan, en wil dat metname haar ouders er zo min mogelijk mee temaken hebben, ook mede omdat die het al moeilijk genoeg hebben zoals al eerder aangegeven was.
Maar ook op dit bericht wil ik verder niet dieper ingaan, sommige dingen zitten gewoon even wat lastiger in elkaar dan ze lijken, maar ik neem het jullie niet kwalijk.
Soms moet je dingen echt aan een persoon zien voordat je pas snapt hoe het zit.
Als dat zo is, waarom dan een topic openen voor allemaal mensen die je niet kunnen zien?
Aha, maar dat zou betekenen dat ik dus totaal geen verstand van psychologie heb....quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:33 schreef Xennia het volgende:
[..]
Ik ben drs in de psychologie, mafkees
[..]
Als dat zo is, waarom heb jij haar dan niet genezen?
Als dat zo is, waarom dan een topic openen voor allemaal mensen die je niet kunnen zien?
Eerlijk gezecht vind ik persoonlijk dat een "psycholoog" dit soort dingen niet zo kan zeggen.
En als u er zoveel ervaring mee hebt kunt u me vast wel uitleggen wat ik fout heb gedaan ?
Ik sta hier eigenlijk versteld, serieus..... drs in de psychologie.... dan kunt u me ook vast wel vertellen waarom het in die 3 jaar nooit zin heeft gehad om haar positieve dingen in te laten zien.
Simpelweg omdat ze de dingen niet zo KAN zien, op welke manier je het ook brengt, ze weet er wel een andere betekenis of draai aan te geven....
Je kan met de psycholoog gaan praten en nu de waarheid vertellen.
Je kunt proberen alles beter met je ouders te bespreken.
Maar stop met dit aandacht vragen. Het werkt wel in de zin van dat je wel een keer die aandacht krijgt. Maar uiteindelijk wordt niemand er beter van, ook jij niet. Door zo slecht voor jezelf te zorgen ga je je alleen nog maar slechter voelen. Het is een makkelijk wereldje, in de zin van dat je een win-win situatie lijkt te hebben. Of iemand komt je redden, of je hebt gelijk en niemand geeft om je. Maar eigenlijk is dit natuurlijk een pure verliessituatie. Probeer sterker te worden in wie jij bent, wat je wil en waarom jij dingen doet. Uiteindelijk moet je toch vooral van jezelf houden. Lukt het niet om uit de negatieve spiraal te komen? Geef dit dan aan bij een arts.
Je kunt proberen alles beter met je ouders te bespreken.
Maar stop met dit aandacht vragen. Het werkt wel in de zin van dat je wel een keer die aandacht krijgt. Maar uiteindelijk wordt niemand er beter van, ook jij niet. Door zo slecht voor jezelf te zorgen ga je je alleen nog maar slechter voelen. Het is een makkelijk wereldje, in de zin van dat je een win-win situatie lijkt te hebben. Of iemand komt je redden, of je hebt gelijk en niemand geeft om je. Maar eigenlijk is dit natuurlijk een pure verliessituatie. Probeer sterker te worden in wie jij bent, wat je wil en waarom jij dingen doet. Uiteindelijk moet je toch vooral van jezelf houden. Lukt het niet om uit de negatieve spiraal te komen? Geef dit dan aan bij een arts.
ik heb ook altijd pech.. :'(
Ze is haar toch zeker niet in functie zeg.quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:43 schreef horned_reaper het volgende:
[..]
Aha, maar dat zou betekenen dat ik dus totaal geen verstand van psychologie heb....
Eerlijk gezecht vind ik persoonlijk dat een "psycholoog" dit soort dingen niet zo kan zeggen.
En als u er zoveel ervaring mee hebt kunt u me vast wel uitleggen wat ik fout heb gedaan ?
Ik sta hier eigenlijk versteld, serieus..... drs in de psychologie.... dan kunt u me ook vast wel vertellen waarom het in die 3 jaar nooit zin heeft gehad om haar positieve dingen in te laten zien.
Simpelweg omdat ze de dingen niet zo KAN zien, op welke manier je het ook brengt, ze weet er wel een andere betekenis of draai aan te geven....
Bovendien blijft de boodschap dan wellicht hetzelfde, alleen de vorm is anders. Maar daar heb ik verder geen verstand van.
Aangaande de laatste twee regels van je post: precies het gaat om dat een andere draai aan te geven
Dat is waar, het is kut, maar ze kan het wel veranderen. Niemand anders gaat dat voor haar kunnen oplossen. Hulp kan ze vragen en misschien ontvangen, dat wel. Maar dit is wel de keyissue die ze zelf moet zien te veranderen.
ik heb ook altijd pech.. :'(
Ik stelde alleen dat ik denk dat ze wel degelijk aandacht heeft verworven met destructief gedrag. Ik denk niet dat ze dit bewust heeft gedaan, maar het heeft wel een functie gehad.quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:43 schreef horned_reaper het volgende:
[..]
Aha, maar dat zou betekenen dat ik dus totaal geen verstand van psychologie heb....
Eerlijk gezecht vind ik persoonlijk dat een "psycholoog" dit soort dingen niet zo kan zeggen.
En als u er zoveel ervaring mee hebt kunt u me vast wel uitleggen wat ik fout heb gedaan ?
Ik sta hier eigenlijk versteld, serieus..... drs in de psychologie.... dan kunt u me ook vast wel vertellen waarom het in die 3 jaar nooit zin heeft gehad om haar positieve dingen in te laten zien.
Simpelweg omdat ze de dingen niet zo KAN zien, op welke manier je het ook brengt, ze weet er wel een andere betekenis of draai aan te geven....
En waar is TS eigenlijk en waarom antwoord jij
ik weet niet of ik het doe om aandacht te trekken. vroeger toen ik jonger was was ik een stevig meisje, best wel stevig. Ik wou daar verandering in brengen door minder te gaan eten...dat had ik al voor m'n problemen zeg maar. Ik heb mezelf altijd gezien als het dikke meisje, en m'n zusje als het mooie dunne meisje. Dus ik weet het niet helemaal....door die problemen is het eten in ieder geval erger geworden
PS: ik vindt de reacties ook niet "onlogisch", want het is namelijk precies hoe ik het zelf ook aan probeerde te pakken in het begin.
Maar als je op den duur erachter komt dat het hier simpelweg wat anders in elkaar steek, omdat je door de jaren heen al genoeg mensen hebt kunnen helpen, en genoeg mensen psychologisch hebt weten te steunen, maar juist in dit ene geval finaal faalt.
Dan ga je iemand steeds beter kennen, je begint bepaalde breukjes in iemands gedachtegang zien, steeds op meer gebieden.
Je begint steeds meer te begrijpen dat in dit geval het complete cliché verhaal van, "komop gewoon positief wezen en je niet langer aanstellen", totaal misplaatst is.
Het enige dat ze hier hoopte te vinden was iemand (bv een psycho) dit hier al ver genoeg in is gevorderd om door dit alles heen te kijken.
Maar blijkbaar zien psychologen dit zelfs nog niet in, en blijven ze vasthouden aan hun standaart begin verhaal.
[ Bericht 1% gewijzigd door horned_reaper op 12-02-2008 22:59:43 ]
Maar als je op den duur erachter komt dat het hier simpelweg wat anders in elkaar steek, omdat je door de jaren heen al genoeg mensen hebt kunnen helpen, en genoeg mensen psychologisch hebt weten te steunen, maar juist in dit ene geval finaal faalt.
Dan ga je iemand steeds beter kennen, je begint bepaalde breukjes in iemands gedachtegang zien, steeds op meer gebieden.
Je begint steeds meer te begrijpen dat in dit geval het complete cliché verhaal van, "komop gewoon positief wezen en je niet langer aanstellen", totaal misplaatst is.
Het enige dat ze hier hoopte te vinden was iemand (bv een psycho) dit hier al ver genoeg in is gevorderd om door dit alles heen te kijken.
Maar blijkbaar zien psychologen dit zelfs nog niet in, en blijven ze vasthouden aan hun standaart begin verhaal.
[ Bericht 1% gewijzigd door horned_reaper op 12-02-2008 22:59:43 ]
Stel je zou compleet geisoleerd op een eiland zitten, met geen uitzicht op een andere situatie, zou je het dan nog steeds doen?quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:52 schreef Mystic-Rhythm het volgende:
ik weet niet of ik het doe om aandacht te trekken. vroeger toen ik jonger was was ik een stevig meisje, best wel stevig. Ik wou daar verandering in brengen door minder te gaan eten...dat had ik al voor m'n problemen zeg maar. Ik heb mezelf altijd gezien als het dikke meisje, en m'n zusje als het mooie dunne meisje. Dus ik weet het niet helemaal....door die problemen is het eten in ieder geval erger geworden
Ik hoop overigens voor je van niet, anders zit het destructieve gedrag wel heel erg ver.
ik heb ook altijd pech.. :'(
Ik probeer de knop om te draaien, en ik ben op de goede weg.
Ik heb hulp gezocht, maar het punt is, bij een simpele ruzie ben ik helemaal van de kaart. Ik huil dan uren. Ik vertel m'n ouders niet over m'n eet problemen, ik verstop het voor m'n ouders. Dan zoek ik toch geen aandacht?
Ik heb hulp gezocht, maar het punt is, bij een simpele ruzie ben ik helemaal van de kaart. Ik huil dan uren. Ik vertel m'n ouders niet over m'n eet problemen, ik verstop het voor m'n ouders. Dan zoek ik toch geen aandacht?
Waar heb je het in vredesnaam over?quote:Op dinsdag 12 februari 2008 22:53 schreef horned_reaper het volgende:
PS: ik vindt de reacties ook niet "onlogisch", want het is namelijk precies hoe ik er zelf ook aan probeerde te pakken in het begin. (gericht aan Xennia)
Maar als je op den duur erachter komt dat het hier simpelweg wat anders in elkaar steek, omdat je door de jaren heen al genoeg mensen hebt kunnen helpen, en genoeg mensen psychologisch hebt weten te steunen, maar juist in dit ene geval finaal faalt.
Dan ga je iemand steeds beter kennen, je begint bepaalde breukjes in iemands gedachtegang zien, steeds op meer gebieden.
Je begint steeds meer te begrijpen dat in dit geval het complete cliché verhaal van, "komop gewoon positief wezen en je niet langer aanstellen", totaal misplaatst is.
Het enige dat ze hier hoopte te vinden was iemand (bv een psycho) dit hier al ver genoeg in is gevorderd om door dit alles heen te kijken.
Maar blijkbaar zien psychologen dit zelfs nog niet in, en blijven ze vasthouden aan hun standaart begin verhaal.
Ken jij ts persoonlijk? Wat doe je dan wannabe diep door je door het verhaal heen kijken enzo?
Maar dan nog, je kunt ons niet verwijten dat wij oordelen over het verhaal dat hier staat.
Ik heb niet het idee dat men hier nou vooral zegt dat ts zich niet moet aanstellen en gewoon positief moet doen.
Toch zal ts ooit wel positief moeten worden, dat wel.
Om dat te bereiken heeft bijvoorbeeld een psycholoog wat standaardmethoden, bijvoorbeeld om negatieve gedachtegangen te doorbreken. Maar voor de rest is er ook niet echt een wonderoplossing ofzo hoor!
ik heb ook altijd pech.. :'(
|
|
