stop maar met opvoeden..

quote:

Op zaterdag 9 februari 2008 12:20 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Geweldig, ben ik het helemaal mee eens en ik denk dat bijna iedere ouder het op die manier doet. Ik reageer dan ook op de insteek van kinderen niet dwingen. En dat is gelul want er wordt gewoon gemanipuleerd totdat er een setje keuzes over zijn die de goedkeuring van de ouder kan wegdragen.
[..]

Ik kan helaas ook niet lang genoeg mijn geduld bewaren. Aan de andere kant zal een kind in een later leven ook weerstand ondervinden en mensen die boos worden. Dus misschien is boos worden wel helemaal niet zo slecht voor een kind, maar dat is een hele andere discussie.

Het is ook nodig voor een kind om alle emoties te leren kennen en ermee te leren omgaan, zolang het maar geen angst ontwikkeld juist voor het uiten of ervaren van bepaalde emoties. Kind moet weten waar het aantoe is en waar het kan plaatsen.

En tjah, er zijn gewoon dingen die menselijk zijn. Kind moet ook gewoon leren omgaan dat niet alles zo perfect en goed is, dat ouders ook fouten maken, en omgaan met teleurstellingen.

Zolang je het kan blijven verwoorden naar je kind of het een gevoel kan geven dat het een plek kan geven ipv dat er verwarring en angst over ontstaat, is het voor mijzelf gewoon ok.

Maar een paar dingen blijven natuurlijk not done, en ik denk dat die dingen voor de meeste mensen wel gelden.
Een ouder is ook maar een mens, en ouderschap zelf is ook een grote leerfase.
Zolang je er voor jezelf ook veel uit kunt leren en ook de eventuele fouten kunt onderkennen, kan je kind daar ook mee leren omgaan.

Naja, ik heb er al een hoop dingen over te denken, nou zelf ook nog maar eens zien te doen

Ik heb wel al een aantal dingen ervaren waar kinderen positief op reageren, oppassen op kinderen, die erg moeilijk waren met naar bed gaan, ex probeerde ze te lijmen, ze werden nog vervelender, ik was gewoon kort en streng (niet negatief streng, maar gewoon of dat zo hoorde of was) en kinderen gingen gewoon lekker naar bed, met een veilig gevoel. En gek genoeg ben ikzelf een magneet voor kinderen die als adhd/onhandelbaar/moeilijk/extra aandacht nodig bestempeld worden, bij mij worden ze rustig en lief. Denk dat als jezelf rustig bent, dat dit ook een rustige uitwerking op het kind heeft en dat het veiligheid bied.
Maargoed, ook ik kan onredelijk zijn, ontploffen e.d., gister nog ontploft tegen vriendlief onder de invloed van hormonen, en dan heb ik ook al strijd met mezelf over een mogelijk negatieve invloed op de kleine in m'n buik.
Praten helpt dan een hoop, zowel in een volwassen relatie, maar ook in een ouder-kind relatie, alhoewel het kind niet naar een volwassen niveau getrokken hoeft te worden in een gesprek, het kind moet wel zijn rol als kind behouden om zodoende de kans te krijgen op te groeien in een eigen tempo en zelf dingen ook te ontdekken.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2008 11:49 schreef Vivi het volgende:

[..]

Ik vind het zelfs zielig om een kind met die verantwoordelijkheid te belasten die hij of zij toch echt niet niet in staat is om te dragen, daar ben ik als ouder voor, mijn kind hoeft zich nog geen zorgen te maken over bepaalde keuzes, die maak ik namelijk voor hem. Ik denk dat dat juist een gevoel van veiligheid creeert.

Ik vind het niet alleen zielig voor de kinderen, maar ook weglopen van je verantwoording als ouder als je geen duidelijke grenzen stelt voor je kinderen. Ik was zelf een ramp met eten als kind, ik luste geloof ik alleen maar doperwtjes en sperciebonen ofzo. Mijn moeder had geen zin elke avond een andere soort groenten bij me naar binnen te vechten, dus ik at twee jaar lang als enige groente erwtjes en sperciebonen. Maar wel elke avond groente eten. Daar was geen discussie over. Ik kreeg een beetje mijn zin omdat ik geen 'vieze' groente hoefde te eten, en mijn moeder legde zich erbij neer dat ik dan wel niet alles at, maar in elk geval wel groentes. Geven en nemen.

Jij hebt de verplichting als ouder om soms beslissingen te nemen voor je kind omdat je een door leeftijd en ervaring gevormd referentiekader hebt, dat een kind mist. Ik bedoel, niemand stelt voor om iets als polio vaccinaties alleen te doen als het kind het er mee eens is om geprikt te worden. Als ik figuren als die van 'stop die vla maar in je reet' lees, vraag ik me af, hoelang nog?

^^^ Yep, met bovenstaande geheel eens!

Als je volwassen bent maar geen ouder, dan kun je nog weleens weglopen voor je verantwoordelijkheid, dat is dan aan jezelf. Maar eenmaal je ouder bent dan kun je daar een tweede mee belasten die erg afhankelijk van je is juist op dat vlak.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2008 00:41 schreef pinquit het volgende:

[..]

Dat leren gaat geleidelijk aan, buiten de deur hier.
Leren dat je hetzelfde doet als de andere kinderen uit de groep enzo.
Ik vind dat grenzen te maken hebben met dingen die niet mogen, niet met dingen die moeten.(groot verschil!!!)
_{en het is ook niet zo dat hij helemaal nooit iets moet hoor maar ik dwing hem het liefst niet.}

Ik heb faalangst en dat zat er best vroeg al in. Kon daardoor erg tegen bepaalde dingen opzien.

Ben ook erg blij dat m'n moeder érg vaak tegen me gezegd heeft vroeger: dan maak je maar een beetje zin, of: dan eet je maar een potje zin. (die laatste )
Denk daar nog regelmatig aan terug en ben er van overtuigd dat ik er nog steeds wat aan heb.

quote:

Op zaterdag 9 februari 2008 14:52 schreef Zonnestraaltje het volgende:

[..]

Ik heb faalangst en dat zat er best vroeg al in. Kon daardoor erg tegen bepaalde dingen opzien.

Ben ook erg blij dat m'n moeder érg vaak tegen me gezegd heeft vroeger: dan maak je maar een beetje zin, of: dan eet je maar een potje zin. (die laatste )
Denk daar nog regelmatig aan terug en ben er van overtuigd dat ik er nog steeds wat aan heb.

Dat heeft mijn oudste ook inderdaad, als ik hem nergens toe aanzet gebeurd er ook echt daadwerkelijk niets.
Zwemles wilde hij niet, school vond hij een ramp, een hobbie durft hij niet, buitenspelen vond hij griezelig, ik denk dat als ik hem zijn zin gegeven zou hebben hij alleen achter de spelcomputer en de tv zou zitten.
En ik vond het ook echt vreselijk hoor als ik hem moest dwingen om dingen te doen, vooral omdat het bij hem echt uit angst kwam, nu ben ik blij dat ik dat gedaan heb.

Ik geloof echt dat je met opvoeden gewoon naar jezelf en naar je kind moet kijken en je eigen gevoel moet volgen, geen enkele methode is voor elk kind goed denk ik.

Het gaat in de topic nu in hoofdlijnen over straffen dan wel grenzen stellen.
Ik hou het hier op leren de consequenties te dragen van je eigen beslissingen. Heb je een baby dan draag je als ouder de verantwoordelijkheid en de consequenties. Naarmate de kinderen ouder worden gaan ze dit zelf doen. En onze mening cq ervaring is dat als je kinderen zelf laat nadenken waarom ze iets op een bepaalde manier willen dat ze ook beter accepteren dat het ook weleens negatief kan uitvallen. Of zoals onze dochter formuleert: Ik heb er recht op om mijn eigen fouten te maken. En wilde wij dit vroeger ook niet toen wij 15/16 waren? Wie zijn wij dan om dit te verbieden? Maar dat houdt wel in dat je ze voldoende "bagage" heb meegegeven. En die krijgen ze mijn inziens door ze te leren nadenken over het waarom ze iets willen.
Wij hebben hier bv nooit de kinderen achter de vodden aangezeten om huiswerk te maken. De consequentie als ze dat niet doen is een jaar doubleren. En nee wij hebben geen studiebollen maar ze hebben wel in de gaten dat voor niets de zon opgaat.
Onze dochter ging met 16 jaar in Rotterdam naar school en op kamers. De hele familie was heel benieuwd hoe dat zou verlopen. En soms als ze hier waren en ik had haar aan de foon dan was het weleens: leerze". En dan kwam hier van familie de reactie : 'en jij denkt dat ze dat doet?' Dan was steevast mijn antwoord: Zij wil deze opleiding dus zij moet er iets voor doen. Doet ze dat niet dan is het haar probleem niet de mijne. En nu? 2 kids, zoon mbo 2 en mbo3 diploma en nu bezig met mbo 4. Dochter mbo 4 diploma en nu bezig met hbo.
En natuurlijk werd hier ook verboden om met vreemde mee te gaan. Maar mijn nekharen staan stijf als ik moeders/vaders hoor zeggen: omdat ik dat wil.

Het valt mij altijd op dat in de programma's van EHBO bij opvoeden en van die Britse Nanny het succes helemaal niet in de strafhoekjes/bankjes zit, maar in het feit dat de ouders meer tijd voor de kinderen nemen. Gewoon met ze spelen, meer samen doen en aandacht hebben voor wat het kind wil vertellen en daar ook echt naar luisteren. Dat lijkt mij wel belangrijk. Verder vind ik wat It_was_me hierboven schrijft wel goed klinken. Ik hoop dat ik dat later ook zo kan doen met de kinderen.

Ach, en voor de rest modder ik maar wat aan qua opvoeding. De theorie vind ik altijd wel heel erg interessant, dus ook die Gordon-methode vind ik leuk om over te lezen en wat meer van te weten, maar in de praktijk valt het allemaal wat anders uit

Ik vind deze theorie in theorie wel aansprekend, en ik denk ook dat het belangrijk is dat je in ieder geval een kind ruimte geeft en vrijheid en persoonlijke integriteit. Maar in praktijk wordt het erg lastig als een kind geen discipline krijgt aangeleerd en niet gewend is soms iets te doen, niet omdat er per se een duidelijke - en voor hem/haar begrijpelijke - reden voor is, maar gewoon: omdat het moet.

Als docent op een middelbare school loop ik er geregeld tegenaan: brugklaskinderen die totaal geen discipline kennen en ervan uitgaan dat hun mening ongelooflijk belangrijk is en dat ik niet 'zomaar' iets van ze kan verlangen. Maar als je moet werken met 30 kinderen in één klaslokaal dan kan niet altijd alles één op één uitgelegd worden, dan kun je geen rekening houden met ieders persoonlijke wil en gevoelens. Soms moeten ze gewoon doen wat ik zeg. Ouders die hun kind dit niet leren, bereiden hun kind dus eigenlijk onvoldoende voor op het leven in de 'echte' wereld of 'de' samenleving. Je leert het kind in feite dat ie leeft in een ideale 'droomwereld', waarin alles altijd op een aardige manier gebeurt, waarin altijd rekening wordt gehouden met je gevoelens, en waarin jouw mening altijd meetelt en van belang is. Dat wordt een hele harde dobber voor het kind op het moment dat het merkt dat het zo dus níet werkt.

quote:

Op zondag 10 februari 2008 13:22 schreef mane het volgende:
Ik vind deze theorie in theorie wel aansprekend, en ik denk ook dat het belangrijk is dat je in ieder geval een kind ruimte geeft en vrijheid en persoonlijke integriteit. Maar in praktijk wordt het erg lastig als een kind geen discipline krijgt aangeleerd en niet gewend is soms iets te doen, niet omdat er per se een duidelijke - en voor hem/haar begrijpelijke - reden voor is, maar gewoon: omdat het moet.

Als docent op een middelbare school loop ik er geregeld tegenaan: brugklaskinderen die totaal geen discipline kennen en ervan uitgaan dat hun mening ongelooflijk belangrijk is en dat ik niet 'zomaar' iets van ze kan verlangen. Maar als je moet werken met 30 kinderen in één klaslokaal dan kan niet altijd alles één op één uitgelegd worden, dan kun je geen rekening houden met ieders persoonlijke wil en gevoelens. Soms moeten ze gewoon doen wat ik zeg. Ouders die hun kind dit niet leren, bereiden hun kind dus eigenlijk onvoldoende voor op het leven in de 'echte' wereld of 'de' samenleving. Je leert het kind in feite dat ie leeft in een ideale 'droomwereld', waarin alles altijd op een aardige manier gebeurt, waarin altijd rekening wordt gehouden met je gevoelens, en waarin jouw mening altijd meetelt en van belang is. Dat wordt een hele harde dobber voor het kind op het moment dat het merkt dat het zo dus níet werkt.

En hier heb je volgens mij te maken met verwende nesten.
Jouw voorbeeld komt helaas in de praktijk veel te vaak voor. Ik ben zelf overblijfmoeder geweest in de tijd dat het nog echt vrijwilleligerswerk was. Die kinderen heb ik ook meegemaakt. Rommel op de grond gooien en zeggen: daar zijn jullie toch voor om onze rommel op te ruimen! Niet bij deze mama! Wil jij rommel maken oke, maar ik ruim het niet voor je op. En dan blijf je maar net zolang zitten totdat je wel de afvalbak hebt gepakt en alles onder je tafel is opgeruimd. En dat werkte.

Ja, je krijgt er oervervelende/verwende kinderen van. En daar scheep je anderen ook mee op: docenten of overblijfmoeders moeten het kind dan de opvoeding geven, die de ouders op zich hadden moeten nemen. Maar wat het belangrijkste is, volgens mij: je doet het kind er geen plezier mee. Hij loopt 'in de echte wereld' voortdurend tegen grenzen op terwijl hij de indruk kreeg dat die er niet waren (of: in zeer beperkte mate). Dat is verwarrend.

quote:

Op zondag 10 februari 2008 13:22 schreef mane het volgende:
Ik vind deze theorie in theorie wel aansprekend, en ik denk ook dat het belangrijk is dat je in ieder geval een kind ruimte geeft en vrijheid en persoonlijke integriteit. Maar in praktijk wordt het erg lastig als een kind geen discipline krijgt aangeleerd en niet gewend is soms iets te doen, niet omdat er per se een duidelijke - en voor hem/haar begrijpelijke - reden voor is, maar gewoon: omdat het moet.

Als docent op een middelbare school loop ik er geregeld tegenaan: brugklaskinderen die totaal geen discipline kennen en ervan uitgaan dat hun mening ongelooflijk belangrijk is en dat ik niet 'zomaar' iets van ze kan verlangen. Maar als je moet werken met 30 kinderen in één klaslokaal dan kan niet altijd alles één op één uitgelegd worden, dan kun je geen rekening houden met ieders persoonlijke wil en gevoelens. Soms moeten ze gewoon doen wat ik zeg. Ouders die hun kind dit niet leren, bereiden hun kind dus eigenlijk onvoldoende voor op het leven in de 'echte' wereld of 'de' samenleving. Je leert het kind in feite dat ie leeft in een ideale 'droomwereld', waarin alles altijd op een aardige manier gebeurt, waarin altijd rekening wordt gehouden met je gevoelens, en waarin jouw mening altijd meetelt en van belang is. Dat wordt een hele harde dobber voor het kind op het moment dat het merkt dat het zo dus níet werkt.

Daarom werkt discussiëren niet met kinderen, je kan wat uitleggen en dan is het klaar.
Maar als ik soms ouders hoor praten met hun kind van 4 in de supermarkt of het een volwassene is dan draait mijn maag al om.
Als wij zo lastig deden in de winkel werden we bij de arm genomen en gingen we naar huis en dan was 't klaar.

Maar tegenwoordig mag je je kind niet meer bij de arm nemen de winkel uit, want dan "mishandel" je je kind
Ik vind het juist mishandelen als je kinderen niet voorbereid op het werkelijke leven, waarin soms gewoon iets moet en je je soms aan moet passen een de situatie.

(heb trouwens niet alles gelezen was me te veel lees voer )

Het past allemaal in de trend van 'school moet alles maar oplossen' die ik steeds meer merk....School moet van 8 00 tot 18 00 de kinderen bezig houden, lesgeven en eigenlijk ook de opvoeding nog even doen, zodat de ouders alleen de leuke dingen kunnen doen in het weekend. Zelf nee zeggen als een kind een grens overgaat zijn ze namelijk te slap voor....

quote:

Op zondag 10 februari 2008 08:53 schreef livelink het volgende:
het succes helemaal niet in de strafhoekjes/bankjes zit, maar in het feit dat de ouders meer tijd voor de kinderen nemen.

helemaal waar, 90% van mijn ruzies met mijn zoontje komen voor als ik m'n zin in zo kort mogeljke tijd probeer door te drukken zonder zijn mening te respecteren. Het punt is dat je de mening van je kind best kan respecteren zonder dat het kind altijd zijn/haar zin krijgt. Want dan krijg je weer verwende egocentrische kinderen.

quote:

Op dinsdag 12 februari 2008 13:14 schreef Captain_Fabulous het volgende:
[..]
helemaal waar, 90% van mijn ruzies met mijn zoontje komen voor als ik m'n zin in zo kort mogeljke tijd probeer door te drukken zonder zijn mening te respecteren. Het punt is dat je de mening van je kind best kan respecteren zonder dat het kind altijd zijn/haar zin krijgt. Want dan krijg je weer verwende egocentrische kinderen.

Dat is een goede middenweg denk ik.

Onderhandelen is een beladen woord. Dat artikel geeft prachtige voorbeelden over of hij zijn haar moet kammen omdat het echt moet, of omdat jij dat vindt.
En het stelt mooi dat je niet altijd 100% hoeft te halen en het kind 0%.

Aan de andere kant: Je wilt een kind niet de vrijheid geven om zelf te kiezen of hij bij gasten met zijn handen eet of met bestek, of hij mensen gedag zegt of krijsend over de grond rolt.
Je wilt ook dat hij bepaalde fatsoensnormen opdoet waar je niet over wilt onderhandelen: Omdat de rest van de wereld, wanneer hij is opgegroeid, daar ook niet over onderhandelt.