Raemon Sluiter stopt na Ahoy' met tennis.

quote:

Raemon Sluiter stopt na Ahoy' met toptennis
Datum: 6-feb-2008 17:32

Door Marc Hoeben

Raemon Sluiter stopt met toptennis. De Rotterdammer heeft de knoop doorgehakt en neemt bij het ABN AMRO-toernooi (vanaf 18 februari) in zijn woonplaats afscheid van zijn sport en het Nederlandse publiek.
De cirkel is voor de 29-jarige tennisser rond. Twee hoogtepunten in Ahoy’ markeerden zijn loopbaan. In 2003 schopte hij het er tot de eindstrijd van het ABN AMRO-toernooi, het was één van zijn drie finaleplaatsen op de ATP Tour naast Amsterdam (2000) en Amersfoort (eveneens 2003).

In het sportpaleis speelde hij ook het historische hoogtepunt met het Nederlandse Davis Cup-team, de halve finale van 2001 tegen Frankrijk. Sluiter huilde destijds tranen met tuiten, nadat hij met een enkelblessure was afgevoerd. Aan de landenstrijd ontleent hij een groot deel van zijn populariteit. Sluiter kende in datzelfde jaar een stormachtig debuut bij de wedstrijd in Eindhoven tegen Spanje en werd prompt een nieuwe, nationale knuffelbeer.

Individueel was 2003 veruit zijn beste jaar. Hij verkeerde in februari kortstondig in de mondiale top vijftig, met zijn 46ste plek. Zo mooi als toen zou het nooit meer worden. Inmiddels is Sluiter weggezakt naar de 171ste plaats van de wereldranglijst. Voor het ABN AMRO-toernooi was directeur Richard Krajicek zo coulant hem een wildcard toe te kennen.

quote:

‘Ik was te soft voor de top’
Door STEFAN RAATGEVER PIM SEDEE

ROTTERDAM - ‘Dat ik zou stoppen met tennis besloot ik onder de douche. Op 2 januari. In december ging ik uit van zeker nog een jaar tennis. Ik wilde het nog één keer proberen, nog één keer het maximale uit mezelf halen.

Maar ik begon na te denken: wat als het inderdaad loopt als ik hoop? Dan haal ik misschien plek zeventig van de wereld en mag ik weer Grand Slam-toernooien spelen. Maar dat heb ik allemaal al gedaan. Word ik beter? Die kans is heel klein, besefte ik ineens. De top 100 kan ik halen, maar daar doe ik het niet meer voor. Ik ben te moe.

,,Al die twijfel gleed bijna letterlijk van me af. Mijn schouders hingen omlaag, toen ik onder de douche vandaan kwam en Fatima (hockeyster Moreira de Melo, Sluiters vriendin, red.) riep. Ze dacht nog dat ik m’n tandenborstel kwijt was, maar ze zag het meteen. ‘Ik kan het niet meer, Faat. Ik stop’, zei ik. Emotioneel moment. Ik heb gehuild. Nu ik het vertel ook weer. Het is zo intens. Het was zo moeilijk los te laten wat zo lang m’n leven heeft beheerst. Ik vocht daar onbewust tegen, maar toen de beslissing er was, liep ik leeg. Wat een opluchting!

,,De eerste keer dat ik twijfelde over mijn loopbaan was in 2004. Het grasseizoen. Ik had me er veel van voorgesteld, was top gemotiveerd, maar verloor drie eerste rondes. Daarna kreeg mijn vader last van z’n hart. Het begin van heftige jaren. Mijn oma werd ziek en is na een lang ziekbed overleden. Oma haalde me altijd uit school. Na de tennistraining ging ik bij haar thuis kaarten. We hadden een enorm hechte band. Precies toen ze ziek was, kreeg mijn opa een kleine beroerte. In die tijd ben ik mezelf verschrikkelijk voorbij gelopen. ’sOchtends trainde ik. Daarna ging ik naar m’n oma. Mijn opa lag een verdieping hoger in het ziekenhuis. Bij hem bracht ik het aansluitende bezoekuur door. Dan was de middag voorbij en moest ik nog naar conditietraining. Loodzwaar.

,,Verder ging mijn relatie uit en werd bij Luna, het dochtertje van mijn broer Maurice, een tumor in haar hersenstam ontdekt. Vier jaar is ze en ze kan niet worden geopereerd. Bestralen kan wel. Dat gaat nu redelijk. De tumor is aangepakt, maar de kans dat het terugkomt is groot.

,,Door alle ellende ben ik gaan relativeren. Zit in mijn aard, maar voor een topsporter is het funest. Tot mijn 25ste heeft er in mijn leven niets tegen gezeten. Nu raakte ik langzaam van het juiste pad. Dat goede gevoel van daarvoor kwam nooit meer terug. Natuurlijk ben ik professional, maar tennis stond bij mij nooit op één. Die plek was altijd voor m’n familie en vrienden. Wanneer ik er voor hen moet zijn, vergeet ik mezelf.

,,Als Martin Verkerk ’savonds speelde en ik de ochtend daarna, moest ik vroeg naar bed. Maar omdat ik wist dat Martin het fijn vond, ging ik toch kijken. Deed ik trouwens ook deels voor mezelf. Ik ben geen type om alleen op een hotelkamer te liggen. De belangrijkste reden voor mijn afscheid is m’n afkeer van reizen. De laatste jaren miste ik mijn familie en vrienden vreselijk. Vroeger kreeg ik, als ik eenmaal thuis was, toch weer zin in toernooien. Liep ik ineens luchttennissend door de kamer. Maar die drang is helemaal weg. Het afgelopen jaar zag ik er na een paar weken thuis juist extra tegen op.

,,Je moet als proftennisser af en toe keihard zijn. Heb ik nooit gekund. Sjeng Schalken zei ooit: ‘Alle tennissers zijn egoïsten, behalve Raemon Sluiter’. Hij had gelijk. Ook Sjeng zelf, die eveneens veel familieproblemen kende (zijn broer overleed en zijn ouders scheidden, red.), kon alles opzij zetten voor zijn sport. Heb ik respect voor. Krajicek kon dat ook. Meesterlijk egoïstisch. Dat is één van de redenen dat hij zoveel succesvoller was dan ik.

,,Ik ben eerst mens, dan pas tennisser. En dat is niet erg. Het levert me naast de baan een hoop op. Maar voor de wereldtop was ik te soft. Eigenlijk koos ik het verkeerde beroep. Veel beter had ik teamsporter kunnen zijn. Neem Fatima. Die is goed in een team, maar kan in een wedstrijd echt blind worden. Nietsontziend. Ze was een betere individuele sporter geweest dan ik.

,,Nu ik stop, komen alle mooie herinneringen aan het tennis boven, maar wat ik niet zal missen is de oppervlakkigheid. Met de Nederlanders had ik een goede band, de buitenlanders kwamen nooit verder dan het standaardpraatje: Goed gespeeld? Welk toernooi volgende week?

,,Twee jaar geleden zat ik op een spelersfeest bij Nadal aan tafel. De hele avond geen woord over iets anders dan tennis! Met die buitenlandse gasten houd ik straks dus geen contact meer. Nou, misschien met twee, Mario Ancic en Jarkko Nieminen. De eerste stuurde me zomaar een sms’je. Hoe het met mijn nichtje ging. Klasse. Nieminen is een hele rustige, aardige gozer. Met hem kun je ook over iets anders praten.

,,Ik ben gevoelig voor persoonlijk contact. Zag je ook in de Davis Cup. Toen we vorig jaar tegen de Britten speelden, miste ik mijn oude maatjes zoals Paul Haarhuis en Tjerk Bogtstra vreselijk. Ik liet mezelf na afloop gaan. Zei tegen de pers ronduit hoe klote ik me voelde. Had nooit gemogen. Van Jan Siemerink kreeg ik op mijn donder: ‘Jij bent de leider! En dan dit!’ Terecht. Maar ik baalde gewoon van mezelf. Ik kon de nieuwe jongens niet geven, wat de gouden generatie mij wel bood: een plek om lekker in de schaduw aan het niveau te wennen.’’

De thuiskomst van Fatima Moreira de Melo onderbreekt het gesprek. Voor Valentijnsdag heeft ze een roos voor haar geliefde bij zich. En een boekje. Kunnen is zilver, willen is goud, heet het. ‘Alsjeblieft, schat!’ De twee knuffelen als verliefde tieners. En opnieuw als ‘Faat’ tien minuten later vertrekt voor een rondje hardlopen. Het koppel, samen sinds de tweede helft van 2007, oogt intens gelukkig.

,,Bij mijn beslissing te stoppen speelde m’n relatie een belangrijke rol. Het zit gewoon hartstikke goed tussen ons,’’ zegt hij. ,,Eerst dacht ik dat die band me de stabiliteit zou geven het nog één keer te proberen. Uiteindelijk heb ik juist de rust gevonden om tevreden te stoppen.

,,Het begin van onze relatie was onrustig. Fotografen lagen voor de deur. In de media was Fatima de gebeten hond. Ze kon beter krijgen en heeft toen iemand (de Canadese tophockey’er Rob Short, red.) keihard laten zitten, was het verhaal. Zo’n onzin! Toen we een relatie kregen waren we allebei vrijgezel. Fatima werd anders afgeschilderd dan ze is. Toen werd ik gek. Mensen mogen over mij alles zeggen, maar zo over haar praten kan niet.

,,Fatima woont al bij toptennisser, stond er bij die stiekeme foto’s in zo’n prutblaadje. Had beter ‘subtoptennisser’ kunnen zijn trouwens, maar die tijd was vreselijk heftig. Toch hebben we bewust niet gereageerd. Hoewel het wel kriebelde om die gozer even op te zoeken. Zeker toen hij met z’n verhaal naar een krant stapte en vertelde over Fatima’s spullen die hij uit het raam had gegooid. Maar we wilden niet meedoen met modder gooien. Had makkelijk gekund. We zijn leip gebeld. Radiozenders, roddelbladen, tijdschriften, RTL Boulevard; iedereen wilde ons verhaal.

,,Een vriendin van Fatima belde ook: ‘Goed nieuws. Linda de Mol gaat scheiden. Dus het wordt vast minder.’ Onvoorstelbaar toch, dat ik blij moest zijn met Linda’s kapotte huwelijk. Kom op zeg! Bij de première van de documentaire Goud over het hockeyteam moesten we natuurlijk op de foto. Stond er in zo’n blad weer bij dat Faat die gozer zo snel vergeten was. Nu lach ik er om, maar toen was het heavy.

,,Of ik m’n loopbaan succesvol vind? Eerder leuk en mooi. Ik ben nooit een topper geweest. Nummer één van de wereld worden was nooit mijn doel. Ik wilde tennissen. Meer niet. De enige frustratie is dat ik geen ATP-titel heb. Kijk naar Peter Wessels. Ik heb twee keer zoveel prijzengeld verdiend als hij, maar hij heeft één toernooizege. Ik zou zo met hem ruilen. Eerlijk waar.

,,Krajicek zei ooit dat het publiek liever naar mij dan naar hem keek. Terwijl hij toch wel een stukkie beter was! Waarschijnlijk omdat ik me meer uit op de baan. Mensen snappen waarom ik soms zo emotioneel ben. Merk ik nu ook aan de reacties op mijn afscheid: ik ben begrepen.

,,Straks begin ik met John van Lottum een bedrijf in tennisclinics. Nee, ik ben niet financieel onafhankelijk. Vanaf mijn 45ste krijg ik pensioen van de ATP. Zo’n drieduizend dollar per maand. Lekker meegenomen. Maar van die 1,6 miljoen dollar prijzengeld is niet veel meer over. Ik moet gewoon werken.

,,Mijn afscheid? Fatima heeft voor vijftig euro gewed dat ik ga janken. Veilige gok; bijna hetzelfde als in het casino op rood en zwart tegelijk inzetten. Mijn hele familie komt voor het eerst sinds twee jaar kijken. Ik ga proberen te genieten, hoef geen gekke dingen na afloop. Als iedereen nog één keer voor me klapt, is het best.’’