BNN: Over mijn lijk #4

Wordt er gewoon stil van...

heb wel het idee dat het nu ineens heel erg hard achteruit gaat met die mensen die meegedaan hebben aan het programma
wordt er gewoonweg stil van

Jeetje man. Heftig. Ik ben er ook stil van. Die gozer is 26.

Ja ik ook het zal een moeilijk en emotionele weekend worden voor Gwendo en zijn ouders en zusje en iedereen die hem lief is

Staat ook weer een verhaaltje van Robert, best heftig hoor

Ja heftig verhaal van Robert. Openhartig vooral!

En niet te vergeten weer een update van Emmy....

Wauw, wat kan Robert zijn gedachten mooi verwoorden zeg, ongelofelijk. En wat komt hij sterk over in zijn weblog. Natuurlijk ben je een wrak, maar toch vind ik hem heel sterk.

Ik ga dit topic niet verder lezen. Heb net eerste aflevering gezien en erg indrukwekkend. Ik wil niet verder lezen omdat ik het van de serie zelf wil zien. Morgen weer paar afleveringen kijken

De moeder van Gwendo heeft op zijn blog een laatste foto en bericht gepost. Lees maar....Wat een moed van die moeder om nog te schrijven!! En hoe erg kan het leven zijn!!

quote:

Op zondag 9 maart 2008 22:01 schreef gimme.shelter het volgende:
De moeder van Gwendo heeft op zijn blog een laatste foto en bericht gepost. Lees maar....Wat een moed van die moeder om nog te schrijven!! En hoe erg kan het leven zijn!!

Kippenvel.

Pffff

Wat een rare nacht/dag gaan die mensen tegemoet

Ik moest net ook denken aan de laatste nacht, wat een bizar idee... even de blog bijlezen!

Ja verschrikkelijk zeg, laatste nacht met hun zoon/broer Sterk en moedig van de moeder dat ze dat kan schrijven.

Lijkt me zeker heel moeilijk maar ze hebben nog afscheid kunnen nemen dat kunnen veel mensen ook niet natuurlijk dus het is een beetje dubbel.

Mijn schoonvader is door een ongeluk op zijn werk overleden en was ineens weg. Ik denk dat als ik dan jong moet sterven toch liever ziek word.
Dan is het wel verrotter voor mij, maar voor mijn omstanders is het verwerkimgsproces een stuk makkelijker. Neem dat maar van mij aan.

quote:

Op maandag 10 maart 2008 10:41 schreef Karrel_Laaglawaai het volgende:
Dan is het wel verrotter voor mij, maar voor mijn omstanders is het verwerkimgsproces een stuk makkelijker. Neem dat maar van mij aan.

Neem maar van mij aan dat dat er helemaal aan ligt hoe je dat soort dingen aanpakt. Met mijn vader viel nauwelijks te praten over zijn naderende sterven, om maar eens een voorbeeld te noemen.

Ik denk steeds "zou hij er nog zijn?"

quote:

Op maandag 10 maart 2008 10:47 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Neem maar van mij aan dat dat er helemaal aan ligt hoe je dat soort dingen aanpakt. Met mijn vader viel nauwelijks te praten over zijn naderende sterven, om maar eens een voorbeeld te noemen.

Toch weet je wel dat hij er binenn afzienbare tijd niet meer zal zijn.
Als iemand naar zijn werk gaat en ineens niet meer terug komt is echt niet te bevatten.

quote:

Op maandag 10 maart 2008 10:51 schreef Karrel_Laaglawaai het volgende:

[..]

Toch weet je wel dat hij er binenn afzienbare tijd niet meer zal zijn.
Als iemand naar zijn werk gaat en ineens niet meer terug komt is echt niet te bevatten.

Maar die wetenschap, die lijdensweg, die maakt het niet per se makkelijker. Ja, in het begin, de opluchting dat het lijden voorbij is. En die had ik ook echt heel erg sterk. Maar het 'rauwe rouwen' is later toch echt wel gekomen. Ik denk dat ik er echt van geleerd heb dat voor mij een van de leuke en belangrijke dingen van het leven is dat je niet weet wanneer het afgelopen is. Ik heb geen idee hoe ik zou moeten leven als ik wel een soort 'einddatum' heb. En als die einddatum 'zomaar' voorbij gaat en je misschien nog wel jaren leeft, zoals Wiebe uit de vorige serie. Ik denk dat ik daar heel slecht onder zou gedijen. Maar goed, je weet het niet. Ik kan me bijv. voorstellen dat je wanneer je jonge kinderen hebt wel weer 'blij' bent met de mogelijkheid iets te regelen.

Dit is mijn eerste post op dit forum, ik werk als verpleegkundige op een hospice en krijg dus tijdens mijn dagelijkse werk te maken met dezelfde categorie mensen als in de serie. Gelukkig is niet iedereen zo jong bij ons, maar soms zitten er wel eens gasten ( wij spreken niet over patienten ofzo ) van dezelfde leeftijd tussen. Met de ervaring die ik daarmee heb durf ik dus te stellen dat ik weet waar ik over praat ( en dit bedoel ik niet arrogant ofzo ).
Over sterven en de weg naar de dood toe valt ontzettend veel te zeggen en veel boeken zijn er over geschreven maar een ding is daarin wel zeker en dat is dat iedereen op zijn eigen manier leeft en ook op zijn eigen manier sterft. Een mens sterft vaak ook op de manier zoals hij of zij geleeft heeft. de een doet honderd jaar over zijn leven en bij de ander houd het triest genoeg na 25 jaar al op.
De een gaat smorgens de deur uit en komt nooit meer terug en de ander heeft een ziektebed van maanden en een sterfbed van weken nodig voor dat hij het aardse leven los kan laten en kan sterven.
Als je het betrekt op de omstanders, de naasten of de nabestaanden zou je daar wel iets over kunnen zeggen.
Stel dat je verdriet in de vorm van een hoeveelheid tranen zou kunnen meten en daar een bepaald cijfer of oordeel aan zou kunnen koppelen dan denk ik dat dat cijfer of oordeel in de meeste situaities niet zo veel verschilt van elkaar. In de ene situatie zit die emmer met tranen na een week al vol en een ander doet daar bij wijze van spreke jaren over. Maar iedereen beleeft zij verdriet op zij eigen manier en je kunt nevver nooit stellen dat de ene situatie voor de ene persoon heftiger of zieliger is dan de andere situatie voor de andere persoon.
Gaandeweg in ons leven hebben wij allemaal een rugzakje mee met allerlei bagage wat we kunnnen samenvatten als levenservaring en de inhioud van dat rugakje bepaald voor een gedeelte hoe er op dit soort gebeurtenissen wordt gereageerd, dat kan heftig zijn, of zielig, of verdrietig of heel dapper of heel koel etc etc etc.
Dat is bij iedereen in iedere sitiuatie iedere keer weer anders.

quote:

Op maandag 10 maart 2008 12:05 schreef zzj het volgende:
Dit is mijn eerste post op dit forum, ik werk als verpleegkundige op een hospice en krijg dus tijdens mijn dagelijkse werk te maken met dezelfde categorie mensen als in de serie. Gelukkig is niet iedereen zo jong bij ons, maar soms zitten er wel eens gasten ( wij spreken niet over patienten ofzo ) van dezelfde leeftijd tussen. Met de ervaring die ik daarmee heb durf ik dus te stellen dat ik weet waar ik over praat ( en dit bedoel ik niet arrogant ofzo ).
Over sterven en de weg naar de dood toe valt ontzettend veel te zeggen en veel boeken zijn er over geschreven maar een ding is daarin wel zeker en dat is dat iedereen op zijn eigen manier leeft en ook op zijn eigen manier sterft. Een mens sterft vaak ook op de manier zoals hij of zij geleeft heeft. de een doet honderd jaar over zijn leven en bij de ander houd het triest genoeg na 25 jaar al op.
De een gaat smorgens de deur uit en komt nooit meer terug en de ander heeft een ziektebed van maanden en een sterfbed van weken nodig voor dat hij het aardse leven los kan laten en kan sterven.
Als je het betrekt op de omstanders, de naasten of de nabestaanden zou je daar wel iets over kunnen zeggen.
Stel dat je verdriet in de vorm van een hoeveelheid tranen zou kunnen meten en daar een bepaald cijfer of oordeel aan zou kunnen koppelen dan denk ik dat dat cijfer of oordeel in de meeste situaities niet zo veel verschilt van elkaar. In de ene situatie zit die emmer met tranen na een week al vol en een ander doet daar bij wijze van spreke jaren over. Maar iedereen beleeft zij verdriet op zij eigen manier en je kunt nevver nooit stellen dat de ene situatie voor de ene persoon heftiger of zieliger is dan de andere situatie voor de andere persoon.
Gaandeweg in ons leven hebben wij allemaal een rugzakje mee met allerlei bagage wat we kunnnen samenvatten als levenservaring en de inhioud van dat rugakje bepaald voor een gedeelte hoe er op dit soort gebeurtenissen wordt gereageerd, dat kan heftig zijn, of zielig, of verdrietig of heel dapper of heel koel etc etc etc.
Dat is bij iedereen in iedere sitiuatie iedere keer weer anders.

Zzj, je hebt helemaal gelijk en op basis van je eigen verdriet kun je geen uitspraken doen over andermans verdriet. het is zo persoonlijk. Ongenuanceerd vind ik het dan ook dat iemand zegt dat je maar beter een lijdensweg kunt hebben (omdat je dan afscheid kunt nemen) of juist niet, hoe zeer ik dat standpunt ook respecteer (bah wat een woord ook). Wat vaststaat is dat we dit (gelukkig) niet in de hand hebben.

Persoonlijk vind ik dat dit topic er dan ook niet voor is om dit soort discussies te voeren.

Er is toch geen discussie, alleen een uitwisseling van meningen.

quote:

Op maandag 10 maart 2008 15:49 schreef Quoi het volgende:

[..]

Zzj, je hebt helemaal gelijk en op basis van je eigen verdriet kun je geen uitspraken doen over andermans verdriet. het is zo persoonlijk. Ongenuanceerd vind ik het dan ook dat iemand zegt dat je maar beter een lijdensweg kunt hebben (omdat je dan afscheid kunt nemen) of juist niet, hoe zeer ik dat standpunt ook respecteer (bah wat een woord ook). Wat vaststaat is dat we dit (gelukkig) niet in de hand hebben.

Persoonlijk vind ik dat dit topic er dan ook niet voor is om dit soort discussies te voeren.

Dat laatste ben ik niet helemaal met je eens hoor.
Een van de doelen van het meedoen aan de uitzending is om mensen een kijken te geven bij hoe het nou is om zo jong zo ziek te zijn etc.
En als zo'n soort discussie, die tot een bewustzijn kan leiden, daar een gevolg van is is dat toch ook prima?
Of is dit topic er echt alleen maar om te zeggen hoe vreselijk zielig we het voor al die mensen vinden.
Ik geloof nooit dat dat hun doel geweest is heel eerlijk gezegd.
Sterker nog, zielig gevonden worden is volgens mij juist het laatste dat ze willen.

Amen

quote:

Op maandag 10 maart 2008 16:54 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Dat laatste ben ik niet helemaal met je eens hoor.
Een van de doelen van het meedoen aan de uitzending is om mensen een kijken te geven bij hoe het nou is om zo jong zo ziek te zijn etc.
En als zo'n soort discussie, die tot een bewustzijn kan leiden, daar een gevolg van is is dat toch ook prima?
Of is dit topic er echt alleen maar om te zeggen hoe vreselijk zielig we het voor al die mensen vinden.
Ik geloof nooit dat dat hun doel geweest is heel eerlijk gezegd.
Sterker nog, zielig gevonden worden is volgens mij juist het laatste dat ze willen.

Bedoelde eigenlijk de discussie welke vorm van sterven nu de voorkeur zou hebben......

Verder met je eens