Onze hond is 18 jaar geworden waarvan ze de eerste 3 jaar goed kon zien. Haar lens vertroebelde en ze had netvliesdegeneratie. Het heeft tot haar 7de geduurd tot ze helemaal niets meer zag, hooguit met een oog een klein beetje licht en donker. Op latere leeftijd werd ze doof en dat was eigenlijk erger.
Ik heb me erover verbaasd hoe goed zo'n beestje daarmee kan omgaan. Ze liep met de kop laag en neus vooruit tot ze ergens tegenaan liep en dan wist ze daar omheen te lopen. Er waren een aantal vaste routes van haar mand naar de keuken (doorlopen tot deur, linksaf tot muur, keuken in tot kastje en daar stond de etensbak), de mand naar de tuin (deurpost, bank, achterdeur, doorlopen tot struik, trapje af), van de tuin naar de mand en ga zo maar door.
Bij het uitlaten moesten we altijd opletten voor lantaarnpalen en auto's, ze begreep het precies wanneer ze de stoep op of af moest als we even aan de riem trokken. Als er verjaardagsvisite was geweest kon ze feilloos de hapjes van tafel pakken en die in haar mand opeten. Als wij voor het eten aan het bidden waren, probeerde zij het vlees van tafel te pakken. Bij "amen" zat ze onschuldig keurig op haar plaats.
Een nieuwe stoel of bank was binnen twee dagen opgenomen in het looppatroon en ook kleine kinderen en hun speelgoed wist ze heel goed mee om te gaan. Het grootste probleem waren de schrikreacties, ze zag bv. een aaiende hand niet aankomen. Je moest van te voren even haar naam noemen en dan wist ze dat er iets ging gebeuren. Toen ze later doof werd was het lastiger om haar te waarschuwen, dat was wel zielig.
Kortom, een hond kan best gelukkig oud worden ondanks het gemis van beide ogen. Je zegt dat je er nu weinig van merkt, goede kans dat jouw hond er ook goed mee kan omgaan. Sterkte ermee!!!!
crap in = crap out