De kunst van het loslaten van je ex # 56

Mja, mijn relatie is nu een dikke week voorbij. Duurde 3,5 jaar en was geweldig. Tuurlijk waren er mindere tijden, maar voor zover ik me nu kan herinneren waren die er niet veel. Vorige week heeft ze het uitgemaakt. Het gaat nu iets beter met me, maar het doet zoveel pijn.

Ik ken dr 5 jaar ongeveer, en dat werd heel snel heel vertrouwd. Ik ging heel veel met dr om, en ze heeft zoveel meegemaakt in mijn leven. Ik merk nu hoe groot het gat is nu ze er niet meer is. Alles, maar dan ook alles herinnert me aan haar. Zelfs dat ik op mn fucking werk ben, omdat ik toen ik ging solliciteren ver moest rijden, en zij is meegeweest. Vanaf dat ik hier werk heb ik haar gehad, en nu is dat over.

Dat is heel moeilijk...ze was er altijd, ik kon op haar terugvallen. Als alles kut ging, was zij er. Toen we hoorden dat mijn vader ziek is, was ik compleet van de wereld, maar zij was er. Ik kon bij haar huilen, ik sliep er 4 nachten achter elkaar, 's nachts werd ik wakker en moest ik huilen, maar zij was direct wakker en hield me dan vast.

Maar de belangrijkste reden natuurlijk omdat ze geweldig is, haar enthousiasme, haar intelligentie, haar schoonheid, haar karakter...ik hou zoveel van d'r en ik zou de hele wereld geven om haar terug te krijgen, maar ze twijfelde, en dat was zo erg dat het beter was dat het uit is voor haar. Ik weet dat ik dingen deed/niet deed die aan haar keuze hebben bijgedragen maar ze zegt dat er nog andere twijfel bij zit die genoeg zou zijn om het uit te maken ook al zou ik die dingen veranderen. Toch blijft de twijfel aan me knagen dat het nu, als ik dingen gewoon beter had gedaan, het misschien nu nog aan was.

Bij alles wat ik nu doe of niet doe merk ik dat zij er niet meer is. Ik mis haar telefoontjes, haar smsjes, haar stemmetjes, geluidjes, gezichtsuitdrukkingen, haar lach...gewoon alles. Ik doe alles op de automatische piloot, maar ben nergens echt bij betrokken. Als ik bij vrienden ben dan zit ik er omdat ik dan niet alleen ben, maar ik kan niet zeggen dat ik actief deelneem.

Ze is zo belangrijk voor me, en ik weet dat ik haar moet vergeten maar GODVERDOMME IK WIL HAAR TERUG!!


Ik wist dat deze topicreeks er was, maar nooit verwacht dat ik hier zou gaan posten, ik dacht echt dat zij Degene was. Ik ben bezig met een huis, en we zeiden nog van hoe dat zou zijn...en nu pats....is het kapot.

[ Bericht 3% gewijzigd door CoolGuy op 11-01-2008 09:36:03 ]

Waarschijnlijk heeft zijn nooit duidelijk gecommuniceerd wat er eventueel aan mankeerde, anders had je daar wel aan gewerkt merk ik zo. Ik ken dat wel, heb altijd gezegd dat m'n ex moest praten als iets niets aan mij beviel en niet achteraf met dingen komen en/of met modder gooien. Nu, helaas is de werkelijkheid anders.
Maar moet jij jezelf veranderen om in haar pas te lopen? Ben je dan jezelf nog? Denk daar ook over na!! Succes!

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 13:28 schreef hambon het volgende:
Waarschijnlijk heeft zijn nooit duidelijk gecommuniceerd wat er eventueel aan mankeerde, anders had je daar wel aan gewerkt merk ik zo. Ik ken dat wel, heb altijd gezegd dat m'n ex moest praten als iets niets aan mij beviel en niet achteraf met dingen komen en/of met modder gooien. Nu, helaas is de werkelijkheid anders.
Maar moet jij jezelf veranderen om in haar pas te lopen? Ben je dan jezelf nog? Denk daar ook over na!! Succes!

Zij heeft heel vaak aangegeven waar de schoen knelde. Ik heb daar nooit genoeg mee gedaan. Echter, er zijn nog meer dingen waar ik geen invloed op heb, dus zelfs als ik wel genoeg gedaan zou hebben, dan nog zouden er volgens haar dingen zijn die aan haarzelf liggen.

Nee ik moet mezelf niet veranderen, het zijn gewoon dingen die ik wel of niet deed terwijl dat gemakkelijk wel had gekund. Ik was dus gewoon een hufter. Echter, die dingen waren niet de hoofdreden volgens mij, als ik het goed begrepen heb. We hadden geen slechte relatie, helemaal niet zelfs, maar ik had gewoon...dingen anders, beter moeten doen.

Misschien heeft het niet volledig aan mij gelegen, maar toch zeker wel gedeeltelijk. Ik moet dus nu zien te leven met de wetenschap dat ik nooit zal weten of de relatie, als ik alles beter had gedaan, nu nog had bestaan.

Het is godverdomme kut. Ik was op tijd thuis, en ik had het gisteren en vandaag zwaar, dus ik ging slapen, maar kheb over dr gedroomd net, dus ik voel me nog steeds kut. Dan krijg ik weer de behoefte om contact met d'r op te nemen, maar dat heeft allemaal geen zin. Ik krijg dr dr niet mee terug, integendeel. Ik weet wel dat mensen zeggen dat het minder wordt en daar ga ik ook wel vanuit, maar daar heb ik nu niets aan. Zij is constant in mijn gedachten, ze is het eerste waar ik aan denk als ik wakker word.

Mja, het is gewoon grote dikke kut allemaal. En dan heb je ook nog mensen die zeggen 'op naar de volgende'. Ik kan niet 'op naar de volgende'. Mijn gevoel, mijn hart ligt bij haar. Ik heb geen knop die ik kan omzetten, ik heb totaal geen behoefte aan 'de volgende'. We praten over gevoel, dat kan ik niet 'uitzetten'.

[ Bericht 15% gewijzigd door CoolGuy op 11-01-2008 18:32:55 ]

Achteraf kijken wat je beter had kunnen doen is nu logisch, maar later zul je misschien blij zijn dat je het toch niet hebt gedaan. Je moet je niet te veel kwalijk nemen, want dan maak je jezelf gek.
Je hebt hier in vorige topics ook wel eens gereageerd op anderen (als ik me niet vergis) en de dingen die je daar posten waren op zich waar en hulpzaam. Lees ze voor mijn part zelf eens door en volg je eigen adviezen op.

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 19:11 schreef kanna het volgende:
Achteraf kijken wat je beter had kunnen doen is nu logisch, maar later zul je misschien blij zijn dat je het toch niet hebt gedaan. Je moet je niet te veel kwalijk nemen, want dan maak je jezelf gek.
Je hebt hier in vorige topics ook wel eens gereageerd op anderen (als ik me niet vergis) en de dingen die je daar posten waren op zich waar en hulpzaam. Lees ze voor mijn part zelf eens door en volg je eigen adviezen op.

Ja, ik weet dat ik hier altijd postte -in R&P, niet in deze topicreeks-. Overigens wel leuk om te zien dat er mensen zijn die zich dergelijke posts kunnen herinneren. Ik weet ook wel dat ik mezelf niet te veel kwalijk moet nemen, maar ik word hoe dan ook al gek. Ik weet ook wel dat ik over een half jaar misschien iets beter kan relativeren, maar feit blijft dat er gewoon wel dingen zijn waar ik op gewezen ben, waar ik dus te weinig mee heb gedaan. Feit blijft ook dat ik van d'r hou.

Ik weet dat mijn posts destijds misschien wel getuigden van enige samenhang en waarheid, maar nu ik zelf (weer) in deze kutsituatie zit weet ik dat het allemaal niet zo zwart/wit is. Das een van de dingen die mijn ex altijd van mij vond. Ik was zo zwart/wit. Dat vinden mijn ouders ook. Ik vind dat ook, maar ik merk nu hiermee dat alles ze-ker niet zwart/wit is.

Liefde is geweldig. Misschien heb ik haar wel te weinig laten merken wat ik voor dr voelde, hoe zeer ik van dr hou. Ze zei wel eens dat ze niet kon plaatsen hoe ik ons zag. Ik denk dat daar een kern van waarheid inzit. Ik ben niet goed in praten over mijn gevoelens, misschien heb ik wel te weinig gezegd dat ik van d'r hou. Misschien heb ik wel te weinig gezegd dat ik trots op d'r ben, in alles wat ze doet, hoewel ze het vaak moeiljik heeft gehad. Ik doe dat op kleine manieren, maar die zag zij niet, of dat vond ze niet voldoende, of ze wilde het graag op een andere manier zien, misschien was ik wel een botte lul, misschien had ik het gewoon meer moeten uitspreken, ik weet het niet.

Maar dat ik van d'r hou, dat staat vast. Zij is mijn nummer 1. Altijd geweest.

Ik weet hoe ik zelf ben, ik ben enorm analytisch, ik ga meestal op mijn verstand af, maar in dit geval, als ze me morgen zou bellen en zou zeggen dat ze een fout heeft gemaakt, en dat ze het opnieuw wil proberen, dan neem ik d'r direct terug. Ik weet dat dat misschien niet heel verstandig is, maar I couldn't care less. Sommige dingen zijn te bijzonder, te speciaal om zo'n kans niet met beide handen aan te grijpen, en zij is zo speciaal.

Dat analytische is misschien ook wel een van de redenen geweest. Als zij ergens mee zat, dan probeerde ik d'r op mijn manier te helpen. Ik probeerde een oplossing te bedenken, terwijl zij dat w.s. niet nodig had op dat moment, zij wilde gewoon vastgehouden worden, meer niet, en ik denk dat dat ook een van de dingen is die ik te weinig gedaan heb.

Zij had ook wel eigenschappen waar ik het mijne van dacht, denk dus niet dat ik d'r zit te idealiseren, al is mijn mening op dit moment uiteraard wel zeer gekleurd, maar ook met die dingen is en blijft zij mijn alles.

Ik mis d'r.

[ Bericht 5% gewijzigd door CoolGuy op 11-01-2008 20:44:35 ]

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 20:35 schreef CoolGuy het volgende:

<knip>
Ik mis d'r.

Ik herken het totaal. Je weet het allemaal wel en als het om anderen gaat kun je best wel behulpzaam zijn, maar hier gaat het plotseling om jezelf en dan geldt er niks meer van die verstandelijke analyses. Want je hart overstemt alle redelijkheid.

Ik kwam er vandaag achter dat ik ruim 8 maanden geleden precies heb beschreven wat me is overkomen. Ik noemde het toen een '2 minuten gevoel'. Dat het dus wel erg leuk was allemaal, maar dat ik steeds rondliep met het idee dat elke seconde van onze relatie de laatste kon zijn. Ik schrok er echt van hoe accuraat ik toen al wist wat er eigenlijk aan de hand was. Maar toen hij plotseling weer riep dat het 'uit' moest zijn, was het alsof ik werd geraakt met een baksteen. Mijn eigen juiste analyse van de breekbaarheid van onze relatie had ik gewoon voor het gemak maar genegeerd. Het kwam niet uit, want ik wilde hem en ik wil hem nog steeds.

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 21:50 schreef HiZ het volgende:

[..]

Ik herken het totaal. Je weet het allemaal wel en als het om anderen gaat kun je best wel behulpzaam zijn, maar hier gaat het plotseling om jezelf en dan geldt er niks meer van die verstandelijke analyses. Want je hart overstemt alle redelijkheid.

Ik kwam er vandaag achter dat ik ruim 8 maanden geleden precies heb beschreven wat me is overkomen. Ik noemde het toen een '2 minuten gevoel'. Dat het dus wel erg leuk was allemaal, maar dat ik steeds rondliep met het idee dat elke seconde van onze relatie de laatste kon zijn. Ik schrok er echt van hoe accuraat ik toen al wist wat er eigenlijk aan de hand was. Maar toen hij plotseling weer riep dat het 'uit' moest zijn, was het alsof ik werd geraakt met een baksteen. Mijn eigen juiste analyse van de breekbaarheid van onze relatie had ik gewoon voor het gemak maar genegeerd. Het kwam niet uit, want ik wilde hem en ik wil hem nog steeds.

Ja, mijn hart overstemt niet alleen alle redelijkheid, maar ook alle andere dingen. Ik voel me leeg, dood, alleen. Te beseffen dat ik datgene kwijt ben wat ik het liefste had schuift alles aan de kant, alleen dat voel ik nog maar. Ik ontplof direct als iemand me ook maar in het kleinste iets dwars ligt. Ik rij veel te hard, en ik ben mezelf gewoon niet meer.

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 23:07 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Ja, mijn hart overstemt niet alleen alle redelijkheid, maar ook alle andere dingen. Ik voel me leeg, dood, alleen. Te beseffen dat ik datgene kwijt ben wat ik het liefste had schuift alles aan de kant, alleen dat voel ik nog maar. Ik ontplof direct als iemand me ook maar in het kleinste iets dwars ligt. Ik rij veel te hard, en ik ben mezelf gewoon niet meer.

Ja ik heb ook nauwelijks het idee dat ik nog leef. Maar ik realiseer me ook wel dat wat ik doe niet gezond is voor mezelf. Overigens lijkt het mij heel normaal dat je je één week nadat het uit is dat dan je rouwproces niet over is. Je mag natuurlijk best verdrietig zijn.

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 18:25 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Zij heeft heel vaak aangegeven waar de schoen knelde. Ik heb daar nooit genoeg mee gedaan. Echter, er zijn nog meer dingen waar ik geen invloed op heb, dus zelfs als ik wel genoeg gedaan zou hebben, dan nog zouden er volgens haar dingen zijn die aan haarzelf liggen.

Nee ik moet mezelf niet veranderen, het zijn gewoon dingen die ik wel of niet deed terwijl dat gemakkelijk wel had gekund. Ik was dus gewoon een hufter. Echter, die dingen waren niet de hoofdreden volgens mij, als ik het goed begrepen heb. We hadden geen slechte relatie, helemaal niet zelfs, maar ik had gewoon...dingen anders, beter moeten doen.

Misschien heeft het niet volledig aan mij gelegen, maar toch zeker wel gedeeltelijk. Ik moet dus nu zien te leven met de wetenschap dat ik nooit zal weten of de relatie, als ik alles beter had gedaan, nu nog had bestaan.

Het is godverdomme kut. Ik was op tijd thuis, en ik had het gisteren en vandaag zwaar, dus ik ging slapen, maar kheb over dr gedroomd net, dus ik voel me nog steeds kut. Dan krijg ik weer de behoefte om contact met d'r op te nemen, maar dat heeft allemaal geen zin. Ik krijg dr dr niet mee terug, integendeel. Ik weet wel dat mensen zeggen dat het minder wordt en daar ga ik ook wel vanuit, maar daar heb ik nu niets aan. Zij is constant in mijn gedachten, ze is het eerste waar ik aan denk als ik wakker word.

Mja, het is gewoon grote dikke kut allemaal. En dan heb je ook nog mensen die zeggen 'op naar de volgende'. Ik kan niet 'op naar de volgende'. Mijn gevoel, mijn hart ligt bij haar. Ik heb geen knop die ik kan omzetten, ik heb totaal geen behoefte aan 'de volgende'. We praten over gevoel, dat kan ik niet 'uitzetten'.

Je hebt te lang voor haar voeten gelegen. Daardoor heeft ze alle respect voor je verloren en neukt ze nu waarschijnlijk een echte vent. Vrouwen willen een echte man die weet wat hij wil, geen jammerend watje.
Double Your Dating beschrijft een aantal harde waarheden. Een goed voornemen voor 2008: gebruik vanaf nu zelf de wijven.

Edit: Doe maar niet

[ Bericht 97% gewijzigd door Inekris op 12-01-2008 14:36:36 ]

Daar gaan we weer, alleen deze keer zal t iets minder moeilijk zijn op het feit na dat ze m'n collega is..

pff aan sommige posts heb je wat tsjonge. Maar goed, CoolGuy, ik zou toch wanneer de tijd rijp is eens aan haar vragen of het inderdaad wél had gekund als je er meer werk van gemaakt hebt. Niet dat je je iets moet verwijten, maar dan kun je daar afstand van nemen. Heb ik vroeger ook eens gedaan. Duurt wel langer verwerken misschien, maar anders vliegt die vraag "wat als ik nu wél dit of dat meer had gedaan voor haar" over 15 jaar nog door je hoofd!!

Ik zit weer eens in de lappenmand...

Ik heb in mei actief gepost in dit forum, aangezien ik toen werd gedumpt door mijn ex. Dat was de 1e keer dat het uitging op het moment dat ik er nog wel 100% in geloofde. Al mijn relaties voorheen liepen gewoon niet lekker meer en uiteindelijk maakte ik of een ex het wel uit (wat dus minder pijn deed). Afijn, de relatie die in mei uitging heb ik verwerkt. Het koste moeite, maar na enkele maanden merkte ik dat het me niks meer deed.
Ik heb sinds mei genoeg nieuwe vrouwen ontmoet en met twee daarvan was het wat serieuzer. Het werden echt serieuze flirts, maar ik bleef tegen een drempel aanhikken. Ik kon de dames in kwestie gewoon niet geven wat ze wilden. Die flirts eindigden dan ook telkens na 1 a 2 maanden, omdat de dames me glashard de vraag stelden: "wat wil je nou?". Beide dames heb ik een negatief antwoord gegeven: mijn gevoelens waren niet sterk genoeg.

Nou de tijd verstreek en half december kwam ik weer iemand tegen die de X-factor had. Het eerste gesprek was geweldig en eigenlijk kwamen we beiden tot de conclusie: daten en wel snel!
Dus week later wat gedronken en gegeten, netjes thuis afgezet met de auto en als afscheid een heerlijke tongzoen gekregen. Vervolgens nog een paar keer gedate en het werd leuker en leuker. Ik merk trouwens aan een vrouw dat ik haar echt leuk vind als ik de eerste paar dates niet eens aan sex denk, oftewel ik vind haar dan zo speciaal dat het wel kan wachten....maar dat even terzijde.
Na die dates (verspreid over 3 weken inclusief veel sms, msn, telefooncontact) kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk wel verliefd waren op elkaar. Het werd dus een officieel iets.
Toen werd het snel moeilijk, want haar hele verleden gooide ze op de tafel en ondanks dat ik wel wat gewend ben, schrok ik echt! Had tijdens die dates niks gemerkt van haar verleden en ze schermde het ook goed af. Toen het officieel was kwamen de details dus wel boven tafel. Ik heb een paar dagen ermee geworsteld, maar toch maar besloten dat ik ervoor wilde gaan. Ik accepteerde haar verleden en wilde haar al het vertrouwen geven.
Gisteren ineens het onverwachte....ze belt op en zegt dat ze toch niet door wil gaan. Haar gevoelens bleken toch niet te kloppen. Nou ja, klote natuurlijk aangezien ik pas recent mijn vertrouwen aan haar had gegeven. Ze wil ook geen contact meer, omdat dat de situatie nooit zal verbeteren. Het was allemaal nog zeeeeeer pril, dus de pijn valt wel mee. Maar toch, het voelt zo zuur dat ik eindelijk ervoor wil gaan en niet veel later er alleen voor sta. Pfff, dit heeft zoveel energie gekost. Alles heeft maar een maand geduurd, maar zo'n verkenningstraject kost zoveel energie! Ben even relaties beu! Aangezien ik vrouwen nooit snel leuk genoeg vind als relatiemateriaal, zal ik wel weer een hele poos single zijn....

Voor de mensen die het echt zwaar hebben....je ziet aan mijn post wel dat je uiteindelijk iedereen kunt vergeten....hoe zeker je ook denkt te weten dat diegene alles voor je is! (ik doel hierbij dus op mijn relatie die in mei voorbij was)

[ Bericht 4% gewijzigd door BillyBeflap op 14-01-2008 23:54:27 ]

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 09:31 schreef CoolGuy het volgende:
Toch blijft de twijfel aan me knagen dat het nu, als ik dingen gewoon beter had gedaan, het misschien nu nog aan was.

.

laat het een les zijn voor de volgende relatie, spijt achteraf is te laat....de tijd terug draaien kan helaas niet...was het maar waar , sterkte kerel

if i could turn back the hands of time....(R.Kelly)

quote:

Op maandag 14 januari 2008 23:49 schreef TeenWolf het volgende:

[..]

laat het een les zijn voor de volgende relatie, spijt achteraf is te laat....de tijd terug draaien kan helaas niet...was het maar waar , sterkte kerel

if i could turn back the hands of time....(R.Kelly)

Spijt achteraf is eigenlijk altijd te laat nietwaar Nu heb ik wel aan d'r gevraagd of het verschil had uitgemaakt, en dat had het niet, want zelfs al zou ik die dingen allemaal anders doen, dan nog zou ze nog over andere dingen twijfelen waar ik 0 invloed op heb. Dat antwoord weet ik dus al wel.

Neemt niet weg dat dat stemmetje blijft. Het punt is dat degene die verlaten wordt altijd degene is die met dergelijke vragen zit. "Als ik op 14 juli om half 2 nou dat had gezegd...misschien was het nu dan nog...". Ze blijft ook zeggen dat ik niet alles naar me toe moet trekken, omdat ik niet het probleem ben, maar zij. Nou ja, dat moet ik dan maar geloven. Het doet daarom niet minder pijn.

[ Bericht 17% gewijzigd door CoolGuy op 15-01-2008 09:53:35 ]

quote:

Op maandag 14 januari 2008 23:46 schreef BillyBeflap het volgende:
verhaal

Natuurlijk kom je er uiteindelijk overheen. Dat heeft alleen tijd nodig, en dat is nou net datgene waar ik geen zin in heb. Dat duurt me te lang, die pijn moet nu over zijn. Rationeel gedacht weet ik natuurlijk wel hoe het werkt, maar je gevoel, je hele lichaam en verstand schreeuwt van 'dit kan niet, dit mag niet, ik wil terug wat ik had, hoe het was'. Dat gaat ooit over, alleen wanneer...tja, daar heb je weinig invloed op.

Wat jij ook schrijft, je kunt wel gaan daten, maar op het moment dat je bij die persoon bent en het voelt niet goed omdat je met je gedachten en gevoel bij je ex bent...tja dan houdt het op. Dat voel je ook wel denk ik, ik denk dat je goed weet of het komt doordat de klik er niet is, of omdat je met je gedachten bij je ex bent. Dat eerste kan, dat tweede ook maar is zuurder. Dat betekent dat je er nog niet overheen bent. Je moet ook niet per se willen daten alleen maar 'om te daten'. Dat werkt niet. Je kunt tijd niet versnellen, je zult er doorheen moeten.

Ja inderdaad. daten nu zou geen enkele zin hebben. Ik ben eerder bang om iemand anders tegen te komen dan dat ik echt wat met ze zou kunnen doen. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed en zelfs in mijn dromen komt het terug.

Ik snap niet wat er gebeurd is, mijn omgeving snapt niet wat hij nou precies aan het doen is. Maar iedereen heeft wel zoiets van 'er is een dikke kans dat hij straks terugkomt om het nog eens te proberen, maar vraag jij je maar eens heel goed af of hij al deze ellende nog een keer waard is'.

Overigens denk ik niet dat het veel zin heeft om na te denken over wat je beter had kunnen doen. Tenminste, mijn ervaring is, dat je het sowieso niet goed had kunnen doen. Mijn ex presteerde het om tegen me te zeggen dat als ik in het eerste gesprek nadat hij zei dat hij het uit wilde maken had gezegd dat hij kon oprotten, dat hij dan zijn fout wel had ingezien en was teruggekomen. Mijn fout was dus dat ik overstuur was omdat hij het uit wilde maken.

Shit, ik zit hier gewoon op mijn werk. En plotseling zat ik te huilen.

quote:

Op dinsdag 15 januari 2008 10:54 schreef HiZ het volgende:Mijn ex presteerde het om tegen me te zeggen dat als ik in het eerste gesprek nadat hij zei dat hij het uit wilde maken had gezegd dat hij kon oprotten, dat hij dan zijn fout wel had ingezien en was teruggekomen. Mijn fout was dus dat ik overstuur was omdat hij het uit wilde maken.

Als jij had gezegd dat hij kon oprotten, zou hij zich minder schuldig gevoeld hebben om toch maar bij je te blijven. Hij wilde je natuurlijk deels ook niet kwijt. Zolang hij het gevoel had ongebonden te zijn, wilde hij wel bij je blijven.

quote:

Op donderdag 17 januari 2008 12:19 schreef Tarot het volgende:

[..]

Als jij had gezegd dat hij kon oprotten, zou hij zich minder schuldig gevoeld hebben om toch maar bij je te blijven. Hij wilde je natuurlijk deels ook niet kwijt. Zolang hij het gevoel had ongebonden te zijn, wilde hij wel bij je blijven.

Ach het maakt ook helemaal niks uit. Hij is bang voor de toekomst en heeft z'n voorzorgsmaatregelen al genomen. Zeg maar dat hij het uit heeft gemaakt omdat hij bang was dat ik dat anders later zou doen.

Wow, heb gigantisch de behoefte om te zwelgen en te klagen. Doe dat dus hier maar, want het gaat immers over mijn ex. Mijn ex waar ik in totaal bijna zeven jaar een relatie mee heb gehad. In totaal, omdat deel I vier jaar duurde, deel II ongeveer twee en een half jaar.
Ik heb zelf de stekker uit deel II van onze relatie getrokken, in deel I was zij degene die de biezen pakte, en het is sinds september uit. Redelijks vers zou je kunnen zeggen, maar dat is nou ook weer niet het geval. Ik heb sowieso een jaar te lang in deze relatie gezeten en in het laatste jaar ben ik geestelijk meer en meer op afstand gaan staan. En hoewel wij tweeën over grote veranderingen hadden en ik ze uiteindelijk ook ging uitvoeren bracht dat ons geestelijk echter nog verder uit elkaar.
Ik woonde in Nijmegen waar ik heb gestudeerd, maar wij wilden graag samenwonen. Ik wilde sowieso na jaren een LAT-relatie in dezelfde stad wonen en dat als uitvalsbasis gebruiken om 'het leukste appartement' te zoeken. Ik heb toen werk gezocht en ben uit Nijmegen verhuisd na een tijdje. De eerste maanden toen ik werk had woonden we op haar kamer en pendelde ik naar Nijmegen omdat ik twee baantjes had. Al die tijd hadden we een LAT-relatie gehad en zo dicht op elkaar bracht de nodige spanning en frictie met zich mee.
Mijn ex-vriendin was iemand die nogal het nodige aan 'onderhoud' nodig had, ze was erg onzeker en onzelfstandig. Zelfs over de kleinste dingen werd mijn mening gevraagd of werd ik ingeschakeld om hulp te bieden. Nu ben ik van nature iemand die erg hulpvaardig is en dit te pas en te onpas kan doen. Ook wel eens ongevraagd. Daar liep het in deel I van onze relatie ook wel spaak. Wij hadden samen een soort van samenwerkingsverband gecreëerd waarmee we elkaars hulpbehoefte en onzelfstandigheid in stand hielden. Ik had iemand om te helpen, zij iemand om van te ontvangen en vice versa. In deel I was ik erg onzelfstandig en kon op dezelfde manier aan iemand zuigen als mijn vriendin dat in deel II zou doen. Wij brachten eigenlijk niet beste in elkaar naar boven, wij brachten elkaar eerder omlaag. En dat was zeker het geval in het laatste gedeelte van deel II. In plaats van 1 + 1 = 3 was het meer een geval van 1 + 1 = -2. Geestelijk werd er zo'n claim gedaan dat ik dit op een gegeven moment niet meer trok.
Toen wij aan deel II begonnen waren wij ons heel erg bewust van die zorgrelatie en gingen er soms zelfs een beetje te krampachtig mee om. Eigen vrijheid, zelfstandigheid en eigenheid staan bij mij in een relatie hoog in het vaandel. Totdat de ex dus in één keer meer hulp nodig had en steeds meer onzeker werd. Ik heb haar werkelijk waar met vanalles en nogwat geholpen, en dan heb ik het vooral over mentale kwesties, onzekerheden en keuzes maken. Op z'n tijd gaf ik mij grens aan, zodat zij wist waar ze stond en sommige dingen toch echt zelf moest regelen, of er maar iemand anders voor moest inschakelen. En op een gegeven moment, na een lange lange tijd besloot ik dat het genoeg was. Ik kon het gewoon niet meer aan. Ik heb haar duidelijk verteld waar mijn grenzen lagen, wat ik wel wilde en niet en waarom ik dat zo wilde en hoe ik mij daarbij voelde.
Zij kon hier niet mee omgaan en wij hebben hierover flinke, flinke ruzie gehad. En het ging ook steeds slechter met onze relatie nadat ik duidelijk ben geweest. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, wij hadden steeds meer ruzie, ik trok mij steeds meer terug en ging alleen nog maar naar haar toe om samen te slapen. Ik zag haar steeds minder en op een gegeven moment hadden we echt alleen maar ruzie (woorden).
Dat was voor mij de spreekwoordelijke druppel en ik heb de keuze gemaakt om te stoppen met de relatie. Het voelde als een bevrijding, hoewel ik in eerste instantie niet eens wist hoe het voelde.
Zij wilde de relatie nog een kans geven en had nog hoop op een verbetering, dit was alleen hoop en verder had ze geen concreet plan. Die passiviteit was ik zat en ik heb doorgezet om de relatie te verbreken.
Goed, nu zijn er een aantal fouten die ik gemaakt heb, ik ben nooit heel erg duidelijk en eerlijk geweest omdat ik de relatie eigenlijk veel eerder had willen verbreken. Hierdoor heb ik langer in deze relatie gezeten dan ik eigenlijk wilde. Ook vervelend dat ik vanuit Nijmegen vertrokken ben waar ik inmiddels al vijf jaar woonde en een vaste vriendenkring heb opgebouwd. Nu vind ik het niet per se een fout dat ik ben verhuisd, er zijn een aantal goede dingen uit voort gekomen, waaronder the break up. Nog een fout is de relatie niet verbreken omdat ik niet alleen wilde zijn, omdat het veilig was bij haar. Ik kan alleen zijn, soms wil ik alleen zijn en ik ben erg gehecht aan mijn ruimte, maar het is zo fijn om ook samen te zijn.
Onder het moto van je moet het berenvel niet verkopen voordat je de beer geschoten hebt was ik ook al een beetje verliefd op iemand anders. Daar heb ik nooit wat mee gedaan in mijn relatie met mijn ex. Dit vind ik niet kunnen en ik zou uberhaupt nooit vreemd kunnen gaan. Toen het uit was heb ik na een tijdje contact met dat meisje gezocht, we hebben nu inmiddels twee maanden wat. En het is echt geweldig, echt, ik zou haar niet kwijt willen want ze is (goh, misschien wel een dooddoener) echt het tegenovergestelde van mijn ex in veel dingen. Ze lijkt in veel zaken ook op mij, we hebben veel gedeelde interesses en vooral veel plezier en lol samen. Na een lange lange tijd had ik niet weer gedacht dat relaties ook leuk konden zijn. Ik heb niet het idee dat zij een 'rebound-chick' is, iemand die mij moet helpen om over mijn ex te komen. Ik ben trouwens ook niet iemand die in het rond neukt of allerlei losse dingen heb ofzo.
Toch is er het feit, en niet alleen het feit, dat het ook lastig kan zijn om over je ex heen te komen. En dat helemaal na een (LAT)relatie die in totaal ongeveer zeven jaar geduurd heeft. In andere woorden, de laatste paar weken heb ik daar erg veel moeite mee. Ik ben erg zelfs helemaal somber van. Een reden waarom ik er nu meer moeite mee heb is omdat ik te weten ben gekomen dat ze is afgestudeerd en binnenkort haar diplomauitreiking heeft. Ik ben wel blij voor haar, en vind het jammer dit moment niet te kunnen delen. Ik kan er niet bij zijn. En zo is dat het geval met veel dingen. Nu weet ik wel dat dat zo hoort als je een relatie verbreekt en dat die afstand ook goed is. Toch is het nu pijnlijk om niet bij die mooie mijlpalen aanwezig te kunnen zijn.
Ik weet eigenlijk niet wat ik van jullie vraag, maar het is al prettig om dit van mij af te kunnen schrijven. Ik vind het erg jammer dat ik haar mis en was graag al nog meer over haar geweest. Maanden in de aanloop naar het verbreken van onze relatie heb ik het in mijn hoofd al meerdere malen uitgemaakt en al geestelijk ook afstand genomen, zodoende was ik al een paar stapjes verder toen het echt uit ging, maar toch haalt een gevoel mij nu in. Ik zit toch in zak en as.
Eigenlijk zou ik het misschien ook een beetje moeten delen met mijn huidige vriendin, niet ten volste volle, maar gewoon benoemen. Ik weet dat zij daar wel open voor staat, ik heb toch het idee dat ik haar dus niet met mijn ex-verhalen wil lastig vallen. Die lading hoort ook gewoon niet bij haar. Ik heb wel een vriend die ongeveer in dezelfde situatie heeft gezeten maar die kreeg zijn nieuwe vriendin een half jaar nadat hij alleen was geweest. Maar met hem praat ik moeilijk over dat soort zaken. Ook omdat zijn vriendin goede vrienden is met mijn ex. Handig, gedeelde vrienden.
Zijn er misschien andere mensen die een soort van overlap hadden of een korte periode tussen het einde van hun oude relatie en de start van de nieuwe. Ik ben wel benieuwd hoe jullie daar mee om zijn gegaan. Soms is het moeilijk om naar mensen toe te gaan om over dit soort zaken te praten. Hopelijk hebben jullie het een en ander meegemaakt wat iets vergelijkbaars is zodat we de ervaringen kunnen delen.
En voor andere vragen of steunbetuigingen: brand maar los!

Ik word elke ochtend wakker en heb ik gedroomd over me ex. te irritant, want heb dan weer paar uurtjes nodig om tot me zelf te komen. en savonds gaat het goed, maar dan heb ik vaak het idee komt wel goed. terwijl het er nu niet naar uit ziet dat goed komt al zijn we vrienden

Liefde is mooiste en irritanste wat ik heb meegemaakt in me leven.

quote:

Op dinsdag 22 januari 2008 11:21 schreef restartlife het volgende:
Liefde is mooiste en irritanste wat ik heb meegemaakt in me leven.

quoted for truth
mja goed, ben zelf niet bepaald gelukkig geweest voor wat betreft reaties maar goed heb er mee leren leven dat ik nu net zo een persoon ben die het altijd moeilijk zal hebben op dat gebied en geloof me qua uiterlijk heb ik alles gedaan wat ik heb kunnen doen, ik denk althans dat ik niet lelijk en tho . sinds die acceptatie dat ik het nu eenmaal altjd moeilijk zal hebben, voel ik me een stuk beter en ga ik de leukere dingen in het leven doen met voor mij als ultieme hoogtepunt mijn vakantie die ik in augustus ga houden in Japan. echt zo een land waar ik altijd naartoe wilde. In elk geval heerlijk om niet met een vriendin rekening te hoeven houden. anyway, ik denk dat ik me ex heb losgelaten nu

Mja, ik heb ook een terugval vandaag. Ik werd vanmorgen wakker en toen wist ik al genoeg. Godver...klotekutgevoel.