Yow man,
Klote situatie. Zeker weten. Ik kan me voorstellen hoe je je voelt.
Echter, nu komt het:
Vergeet die 2,5 mooie jaren niet. Je moet niet vergeten dat je vriendin je niet heeft willen bedriegen maar gewoon behoefte heeft gehad aan een, noem het, bepaalde vorm van emotie. Ik herken dit uit mijn eigen verleden. Iemand bezeiken is een groot woord. Het betekent dat je schijt hebt aan de ander en dat heeft ze, zoals ik lees, niet echt gehad tijdens je relatie. Ik kan me, nogmaals, voorstellen dat je je ontzettend gekwetst voelt maar trek hier je leer uit, hoe moeilijk het ook.
Persoonlijk weet ik ook niet echt hoe ik zou moeten handelen maar terwijl ik dit schrijf denk ik dat het voor jou gewoon het beste is om er eens beide héél volwassen over te praten en jij haar vooral de kans geeft hier uitleg over te geven zonder boos, geirriteerd, arrogant of whatever dan ook over te komen. Geef haar de kans, laat haar d'r hart luchten, sta op, geef haar een kus en vertrek zonder iets op te zeggen zodat je het een tijdje, zolang jij denkt nodig te hebben, kan laten bezinken.
Vergeet niet dat deze vorm van liefde, zoals je beschreef, zeldzaam is en gekoesterd moet worden. De een is soms sterker dan de ander maar laat het door een slippertje niet op de klippen lopen man.
Nu even mijn achtergrond: heb zelf 4,5 jaar een vriendin gehad. Echt een hele lieve. Damn, dat besef ik nu pas. Zag ik destijds ook wel in maar overduidelijk minder want, ik ben vreemdgegaan. Niet één keer, niet twee keer maar meerdere keren. Neuken, kussen,... Ik heb het geheim weten te houden. Om precies te zijn 1,5 jaar en toen ik het haar uiteindelijk vertelde zei ze dat ze het al wist. Hoe? Haar gevoel... en geloof me. Vrouwen hebben een beter, veel reiner, gevoel dan de meeste mannen. Dit was voor mij des te meer een reden om het uit te maken terwijl zij nogsteeds, uiteraard gekwetst en teleurgesteld in mij, aan mijn voeten bleef hangen. Niet wanhopig ofzo maar op de een of andere manier nam haar liefde voor mij de overhand. Knap vond ik dat... Ik heb het toch uitgemaakt omdat ik met mijn schuldgevoel naar haar niet overweg kon en heb er nu, naar vele andere relaties te hebben gehad en heel wat jaren verder te zijn (zowel in tijd als verstandelijk) op de een of andere manier spijt van. Ik merk dat die vorm van liefde zeldzaam is want ik heb het tot op heden nooit meer op die manier kunnen krijgen.
Samenvatting: praten, praten, praten. Boos zijn mag, maar geef haar een kans maar let op: ze moet hem wel willen want ik ben toen niet vreemdgegaan omdat ik van haar af wilde maar omdat ik gewoon zo enorme spanning met iemand had opgebouwd dat het er uiteindelijk wel van móest komen. Ik zou het dus nooit meer doen. Zij misschien ook niet maar mocht ze het gedaan hebben omdat ze onzeker is over jullie relatie, en het niet alleen, dit klinkt hard om een piemel/mond/spanning ging, maar voor haar als het ware een test was of haar gevoel van onzekerheid over jullie relatie klopte: maak het dan uit. Nog een tip en dan ga ik slapen: praat haar niet naar de mond mocht je het bovenstaande van me aannemen. Praten is zilver, zwijgen is goud. Misschien zegt ze je exact hetzelfde als ik je nu zeg en dan weet je dat die chick van je toch maar beter die van jouw kan blijven.
Succes ermee kameraad. Let love rule.
PS. Lach nooit meer mensen uit die je waarschuwen voor iets dat voor jou zeer onwaarschijnlijk lijkt.