Onorthodoxe opvoedingsstijlen

Oh Leah, herkenbaar! Sara doet dat ook, in al haar drukheid, per ongeluk net iets te hard meppen op m'n oog, man, dat schiet ik ook uit m'n slof!

We waren net op een verjaardag, Sara stond te stunten op een stoel. Meteen iemand die mij vroeg of ik dat wel vond kunnen, dat Sara stunt op een stoel. Nou had ik haar al gewaarschuwd, en een keer eraf gehaald met uitleg dat het gevaarlijk was. Als ze er dan toch weer opklimt blijf ik niet bezig. Anderen vinden dat kennelijk heel raar . Maar goed, Sara stunt altijd erg veel en erg eng, en ik moet zeggen [trots] ze valt eigenlijk nooit [/trots]. Schade tot nu toe is 1 grote bult omdat ze op het kdv van de bank donderde, 1 dikke lip omdat ze thuis van de bank donderde en 1 blauw ook tijdens een stuntbui, rende ze tegen de tafel aan.
Ik voel er weinig voor om haar continu overal af en onder vandaan te halen, ze leert er ook van en voelt meestal zelf wel aan hoe ver ze kan gaan.

Evenals het kattenvoorbeeld wat hier al een aantal maal voorbij kwam, Sara is onwijs veel gekrabt door 1 van onze katten die het niet kan waarderen als er op 'm gesprongen wordt, als hij in een poppenbuggy geduwd wordt of aan z'n staart getrokken wordt.

Ja ik vind dat met katten nou niet zo onorthodox hoor.
WIj hebben 3 katten en die reageren niet alledrie hetzelfde, dat moet ze ook leren.

Eén van de katten is haar maatje, die pikt alles van haar. Of ze nou op hem gaat hangen, hardhandig kust, naar hem toe rent en heel hard "Heeeee!" (als begroeting) roept, terwijl hij ligt te slapen of aan z'n oren trekt. Hij vindt het allemaal prima.

Eén van de andere katten word al chagerijnig als ze alleen maar naar haar kijkt. En die slaat dan. Niet met nagels uit, maar waarschuwt wel. Dat heeft ze ook aan den lijve moeten ondervinden. En natuurlijk heb ik haar vooraf een keer of 80 gewaarschuwt, maar ja.....

Wij hadden vroeger een hond, die had een blauw rubber beentje om op te kauwen. Nou mocht je overal aankomen van die hond, behalve aan dat beentje. Ik, als dwarse peuter, wilde natuurlijk niets liever dan juist dat blauwe rubber beentje. Ondanks dat mijn moeder mij al 1000 keer verteld had eraf te blijven. Tot het me een keer wél lukte en de hond *hap* zei. Nooit meer gedaan.
_{Het was een waarschuwing van de hond, ik had geen schade verder}

Ik heb alle tips dusver netjes genoteerd!
SHE, jou wil ik graag effe persoonlijk bedanken

Dat gillen dat ze niet moeten gillen, en slaan dat ze niet mogen slaan, is net zoiets als dat mijn vader vroeger als ie boos op me was en me een paar meppen had geven waarop ik in janken uitbarste, nog een paar meppen er achteraan gaf, omdat ik niet moest huilen. Sla me godverdomme dan niet, LUL!

Van mezelf kan ik zo gauw geen voorbeeld bedenken (maar die zijn er vast genoeg ).

Nog niet echt opvoeding, maar wel "stout" van mij.
Ik verschoonde eli vanmiddag en hij plaste zichzelf echt vol in het gezicht, en ook in zijn oog. hij begon een beetje te huilen, want dat prikt natuurlijk, urine in je oog. ik kwam niet meer bij van het lachen
gelukkig vond hij het leuk dat ik het zo grappig vond en lachte hij lief terug, maar eigenlijk had ik hem braafjes moeten troosten ipv uitlachen. schaam schaam schaam.
maar er zitten idd wel goede ideen tussen

quote:

Op zondag 6 januari 2008 16:24 schreef SHE het volgende:

[..]
Als de jongens huilend thuis kwamen omdat ze geslagen waren, dan kregen ze van mijn vader een jasje en een schop onder de hol. Ze mochten weer thuis komen als ze het 'recht gezet 'hadden.

Een kind een schop onder de hol geven omdat ze huilen vanwege een ruzie. En je noemt hem desondanks toch nog een "progressieve hippie"?

[ Bericht 5% gewijzigd door Dodecahedron op 06-01-2008 23:31:56 ]

Ik heb wel eens de neiging mijn moeders opvoedkundige tik met de bijbehorende frase "Dan weet je waarom je jankt" toe te passen af en toe. Ondanks dat ik me vreselijk geërgerd heb aan die uitspraak.

Ik hoor mijn moeder bijna dagelijks terug uit mijn mond. Gelukkig sloeg ze niet vaak

Jaren terug toen onze 2 kinderen samen op een kamer sliepen, was het wel eens een probleem om ze stil te krijgen. En als het dan nog licht is buiten valt het helemaal niet mee. Dus na de honderdduizendste keer ' en nu slapen" kwam erachter aan "wie we nu nog horen gaat naar de schuur".
Dochterlief , niet op haar mondje gevallen, gaat gewoon door met kletsen. Mijn man staat op, gaat haar halen en brengt haar naar de schuur.
Na een half uur ofzo komt zoonlief vragen of zusje weer binnen mag komen. Het vind het zo zielig voor haar.
Manlief gaat naar de schuur en zegt dat ze weer binnen mag komen. Later vertelde hij mij dat ze nog net zo op de stoel zat als toen ze daar ging zitten.
Later hoefde we maar te vragen" wie wil er naar de schuur?" en dan was het stil.

_{Er ztten geen enge beesten ofzo in de schuur en het was licht}.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 23:03 schreef texelonia het volgende:
Dat gillen dat ze niet moeten gillen, en slaan dat ze niet mogen slaan, is net zoiets als dat mijn vader vroeger als ie boos op me was en me een paar meppen had geven waarop ik in janken uitbarste, nog een paar meppen er achteraan gaf, omdat ik niet moest huilen. Sla me godverdomme dan niet, LUL!

Van mezelf kan ik zo gauw geen voorbeeld bedenken (maar die zijn er vast genoeg ).

Mijn moeder sloeg altijd 'dadelijk'.

"dadelijk krijg je een draai om je oren" "dadelijk, sla ik je naar je kamer"

Heb nog heel wat te goed.

Mijn zus, als mijn nichtje of neefjes vielen: "kom hier dan raap ik je op!"

Bij mijn ouders werkten onorthodoxe opvoedingsstijlen ook niet altijd trouwens.
Op vakantie in Frankrijk een keer was ik zo vervelend aan het doen achterin de auto. Ze hadden me al een paar keer gewaarschuwd maar ik bleef maar doorgaan En toen was de maat vol dus mijn moeder zette de auto langs de kant van de weg en zette mij zo uit de auto Vervolgens ging ze een klein stukje rijden om me echt bang te maken, en toen mocht ik weer instappen. Maar ik was zo boos, ik wilde niet meer in de auto

_{owjah ik was 2,5 ofzow}

quote:

Op zondag 6 januari 2008 20:52 schreef MUUS het volgende:

[..]

Verrek, hier heb ik overheen gelezen, maar dit doe ik precies hetzelfde! .

Nu ben ik één al sarcasme en Isabel herkent dat van een kilometer afstand en kan er dus hard dom lachen.
Maar als je een keer vergeet dat vriendinnetjes niet zo goed zijn in sarcasme herkennen is dat best lullig.
Vriendinnetje op bezoek, ik ga drinken boven brengen en terwijl ik de kamer weer uitloop zeg ik tegen Bel: "Zal ik jou eens he-le-maal in elkaar slaan?"
Dat vriendinnetje zo van: . . . . .

Dan krijg ik vanzelf wel mijn straf als Isabel daarna op fluistertoon tegen haar vriendinnetje zegt: "Nee joh, da's een geintje... mijn moeder is niet helemaal normaal, dat weet je toch." En dat ze dan daarna nog even met haar ogen naar de hemel draait terwijl ze zuchtend met haar hoofd schudt. ( . )

Hier heb ik echt om gelachen ... dat zeg ik dus ook vaak zat tegen mijn dochtertje(nu 4 jaar ) of ik zeg haar mag ik je twee klappen verkopen ? Dan vraagt zij waarom waarop ik dan zeg : dan geef jij mij 2 euro uit je spaarpot .
Ze kan er om lachen maar ik heb zelf een paar vriendinnen met kindjes die waarschijnlijk mij nooit als oppas zullen vragen

quote:

Op maandag 7 januari 2008 09:20 schreef texelonia het volgende:
Bij mijn ouders werkten onorthodoxe opvoedingsstijlen ook niet altijd trouwens.
Op vakantie in Frankrijk een keer was ik zo vervelend aan het doen achterin de auto. Ze hadden me al een paar keer gewaarschuwd maar ik bleef maar doorgaan En toen was de maat vol dus mijn moeder zette de auto langs de kant van de weg en zette mij zo uit de auto Vervolgens ging ze een klein stukje rijden om me echt bang te maken, en toen mocht ik weer instappen. Maar ik was zo boos, ik wilde niet meer in de auto

_{owjah ik was 2,5 ofzow}

Niet helemaal ontopic, maar wij zijn zo mijn zusje een keer vergeten. We waren met z'n 3-en vroeger, en m'n vader. We waren op weg naar Frankrijk, m'n zusje en ik moesten plassen. M'n broertje lag te slapen achterin. Dus toen ik klaar was, klom ik weer voorin, m'n vader dacht dat mijn zusje al achterin zat en rijdt zo weg, om er na 5 km achter te komen dat heel m'n zusje niet mee was

quote:

Op maandag 7 januari 2008 09:50 schreef Fuente het volgende:

[..]



Niet helemaal ontopic, maar wij zijn zo mijn zusje een keer vergeten. We waren met z'n 3-en vroeger, en m'n vader. We waren op weg naar Frankrijk, m'n zusje en ik moesten plassen. M'n broertje lag te slapen achterin. Dus toen ik klaar was, klom ik weer voorin, m'n vader dacht dat mijn zusje al achterin zat en rijdt zo weg, om er na 5 km achter te komen dat heel m'n zusje niet mee was

wat erg!

quote:

Op zondag 6 januari 2008 23:26 schreef Dodecahedron het volgende:

[..]

Een kind een schop onder de hol geven omdat ze huilen vanwege een ruzie. En je noemt hem desondanks toch nog een "progressieve hippie"?

Hell yeah. Er is weinig wat mijn vader ons wilde verbieden. Eigenlijk mocht echt alles, als je maar niet stom deed, erom jankte of er spijt van had.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 23:29 schreef Swetsenegger het volgende:
Ik heb wel eens de neiging mijn moeders opvoedkundige tik met de bijbehorende frase "Dan weet je waarom je jankt" toe te passen af en toe. Ondanks dat ik me vreselijk geërgerd heb aan die uitspraak.

Die zin heb ik ook heel wat te horen gekregen vroeger..

Ik heb me heilig voorgenomen om dat noooooooit te doen... Over een paar jaar zal ik melden of dat gelukt is.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 10:57 schreef Loena-tik- het volgende:

[..]
Weet je dat het veel makkelijker is om een beetje mooi weer te spelen en te doen alsof je alles perfect doet. Vind ik trouwens soms zo ergelijk aan [OUD] al die regeltjes die nagevolgd moeten worden en elkaar er op wijzen dat er 1 f*cking regeltje niet opgevolgd wordt. Dan denk ik: mensen leef, voel en vertrouw op je intuïtie!!!

Ik durf niet eens op dit topic te reageren omdat ik bang ben dat jullie mij uit de ouderlijke macht laten zetten! Wij voeden heel onorthodox, maar liefdevol, op. Gisteren zei een vriend nog tegen mij dat hij mijn kinderen de liefste en welopgevoedste kinderen vindt die hij kent! En ze zijn toch echt ook heel erg gelukkig.

Eerlijk gezegd trek ik bij bepaalde voorbeelden in dit topic best wel eens mijn wenkbrauwen op.
Gelukkig gebeuren de meeste dingen incidenteel. Maar als bv. laten schrikken of bang maken structureel zouden zijn vind ik dat echt kwalijk.

Oh Tex! Dat met die auto zoiets soortgelijks hebben wij ook een keer gedaan.

Wilyan was toen ook 2,5 ofzo.
We waren bij mijn halfzusje en we zouden naar huis. Hanne was al in de auto geparkeerd maar Wilyan wou niet. Toen ik 'm in de auto wou zetten rende hij weg! (rondje om de auto, maar toch). Ik was behoorlijk pissed en heb hem toen de mededeling gedaan dat we dan wel weg gingen zonder hem. Ik ben toen gebukt achter de auto gaan zitten en gaf lief buiten het zicht van Wilyan een signaal dat ie de auto maar moest starten.

De auto is geen millimeter van zijn plaats geweest maar meneer zette het toch op een brullen! Toen wou hij tóch wel mee..