Onorthodoxe opvoedingsstijlen

quote:

Op zondag 6 januari 2008 11:11 schreef Sugar het volgende:

[..]

Dat hoeft toch ook niet. En als het kind zelf een keer terugmept, zal ik er heus begrip voor hebben. Maar het actief aanleren, staat mij gewoon tegen.

Nee, je gaat je kind natuurlijk niet leren andere kinderen zomaar te meppen, dat zou nogal Tokkie zijn natuurlijk.
Maar ik zag mijn oudste jarenlang gedomineerd worden door 1 bepaald jongetje toen ie nog op gewoon onderwijs zat.
Zo'n ettertje dat alleen maar vriendjes wil zijn om te zieken en te zuigen, die hem geestelijk helemaal de baas was en regelmatig een mepje uitdeelde, voor de grap, riiiight.

Op een dag was m'n zoontje het helemaal zat en heeft ie 'm alle hoeken van het schoolplein laten zien, maar dan ook echt álle hoeken.
Juf helemaal geschokt, ik op gesprek en zij vertellen hoe fout het wel niet was.
Toen heb ik haar haarfijn uitgelegd dat als er hier íemand verantwoordelijk voor was, ze maar eens naar zichzelf moest kijken.
Jarenlang pesterijen toestaan onder je neus, zien dat een kind volkomen geintimideerd wordt door een ander kind en zich niet veilig voelt in de klas en er geen fuck aan doen.
Leuke posters op de deur hebben hangen over hoe gemeen pesten wel niet is en dat je altijd naar de leerkracht moet gaan als het je overkomt, die er vervolgens he-le-maal niets mee doet.
En als mijn kind dan ineens denkt: Tot hier en niet verder, dan valt dat voor mij onder de noemer 'zinvol geweld'.

Ik heb 'r redelijk sprakeloos achtergelaten en thuis mijn zoon verteld dat ik erg trots op hem was.
Hij mocht aan tafel uitgebreid vertellen hoe hard ie 'm precies geslagen had en waar, en vooral het stukje dat het ettertje moest huilen wilde ik best een paar keer aanhoren.

Btw, het hielp, nooit meer last van gehad.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 11:29 schreef shmoopy het volgende:

[..]


Ik heb 'r redelijk sprakeloos achtergelaten en thuis mijn zoon verteld dat ik erg trots op hem was.
Hij mocht aan tafel uitgebreid vertellen hoe hard ie 'm precies geslagen had en waar, en vooral het stukje dat het ettertje moest huilen wilde ik best een paar keer aanhoren.

Btw, het hielp, nooit meer last van gehad.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 11:11 schreef Sugar het volgende:

[..]

Dat hoeft toch ook niet. En als het kind zelf een keer terugmept, zal ik er heus begrip voor hebben. Maar het actief aanleren, staat mij gewoon tegen.

dan maar even het achtergrond verhaaltje, miesje hebben we van jongs af aan geleerd om niet te slaan maar te praten, resultaat miesje zegt als ze iets niet wil. meeste peuters zijn dat niet gewent en gaan gewoon door, en word mijn kind dus gestraft= geslagen, omdat ze verteld dat ze moeten stoppen? dus idd, leer ik miesje dat als kindjes niet stoppen nadat ze het vraagt gewoon terug moet slaan. Ze hoeft niet alles over haar kant te laten gaan, omdat andere ouders kennelijk hun kind niet kunnen leren dat slaan niet mag?

Gelijk heb je. Vervelend trouwens hoe gemeen kindjes tegen elkaar kunnen zijn.
Nog storender daaraan vind ik die ouders die er niets van zeggen

quote:

Op zondag 6 januari 2008 11:13 schreef SHE het volgende:

- ruzie maken onderling of slaan
* je werd tegenover elkaar gezet en mocht dan elk 1 keer een keiharde knal uitdelen. Daarna moest het dan over zijn. ( werkte gek genoeg wel )

Dit heb ik één keer meegemaakt met mijn broer.

Mijn broer was altijd heel lief voor me hoor, maar blijkbaar was hij me op een dag toch zat. Hij gaf me een harde schop onder mijn reet en mijn moeder zag dat.
Ze heeft ons toen meegenomen naar een kamertje en ik mocht hem één schop terug geven.

Alleen had kleine MUUS puntlaarsjes aan en de tranen sprongen bij mijn broer in zijn ogen. . Het heeft nooooooit meer hoeven gebeuren. .

Ik zou die methode er ook in houden. Ik ben er van overtuigd dat je een kind de consequenties van zijn handelen moet meegeven.
Dit is een heldere, effectieve methodiek!
Maar voor mij was het als dame best lastig tussen die jongens. En nog lastiger was de achtergrond van mijn ouders. Een moeder die principieel en militaristisch was en een vader die zo progressief was dat menig hippie het te edgy vond.
Dat lijkt me voor een kind niet al te best. Daarom probeer ik zelf als volwassen wel wat genuanceerder te worden.

Maar goed; ik zou ook die moeder zijn die in een hysterische huilbui zou uitbarsten als het kind 'tyfus' zegt.
Of het hele bloemetjes en bijtjes verhaal in de meest krankzinnige, bangmakende verhaallijnen zou duwen.
Opvoeden moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven

quote:

Op zondag 6 januari 2008 12:00 schreef TeenageDirtbag het volgende:
Gelijk heb je. Vervelend trouwens hoe gemeen kindjes tegen elkaar kunnen zijn.
Nog storender daaraan vind ik die ouders die er niets van zeggen

Wij hadden 1 gouden regel thuis.
Je pest niet, en je laat je al helemaal niet pesten.

Als de jongens huilend thuis kwamen omdat ze geslagen waren, dan kregen ze van mijn vader een jasje en een schop onder de hol. Ze mochten weer thuis komen als ze het 'recht gezet 'hadden.
Omgekeerd idem dito; als ze erachter kwamen dat wij iets oneerlijks of gemeens hadden gedaan dan konden wij thuis pas echte horror verwachten.

Deze opvoedkunde heeft er echter wel voor gezorgd dat mijn broers en ik een ongezonde fascinatie hebben voor de underdog en die altijd iets te fanatiek beschermen.
Ik weet niet of dat uiterste wel zo gezond is. Sommige mensen vragen er namelijk om.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 11:13 schreef SHE het volgende:
Tering, jullie zijn echt poesjes van ouders
Mijn ouders waren pas echt onorthodox.

Herkenbaar

quote:

- Stiekem snoepen terwijl dat al eens was verboden
* Ik of broertje werden op keukenstoel gezet en moesten veel, heel veel snoep blijven eten. Alleen maar snoep. Ik heb er uiteindelijk van moeten kotsen

Heb ik ook wel eens moeten doen inderdaad. Gek genoeg smaakt snoep dan ineens helemaal niet lekker...

quote:

- Niet willen eten
* tafeltje werd gedekt in de tuin. In de winter zat je daar dus met wantjes, muts en sjaal..
mijn moeder stak dan wel een kaarsje aan ; vond ze gezellig denk ik

Ze hebben mij regelmatig gedwongen gevoerd, ik at heeeeel slecht als kind (als in wel veel verschillende dingen maar heel weinig). Na een paar dagen niks eten (en dan bedoel ik ook echt helemaal niks, nog geen biscuitje) werden mijn ouders wel eens wanhopig wat er heel enkele keer op uit liep dat mijn vader mijn mond openhield en me 'hielp' kauwen terwijl mijn moeder het eten in mijn mond stak.
Ach, ik ben er 1.85 mee geworden dus zo erg kan het niet geweest zijn

quote:

- ruzie maken onderling of slaan
* je werd tegenover elkaar gezet en mocht dan elk 1 keer een keiharde knal uitdelen. Daarna moest het dan over zijn. ( werkte gek genoeg wel )

quote:

- te laat thuiskomen zonder goede reden
* deuren werden op slot gedraaid; behalve die van de garage/werkplaats waar je lekker samen met de hond op de bank kon slapen

- rommel maken in je kamer en niet op verzoek opruimen
* geen toegang meer tot slaapkamer

Ik ben wel eens thuisgekomen om al mijn bezittingen in vuilniszakken in de tuin te vinden en een hangslot op mijn deur. Moest eerst die rotzooi uitzoeken voor ik weer toegang tot mijn kamer kreeg.

[quote]

Ik kan nu niet zo snel iets bedenken over mij en Isa... Dat komt nog wel

Maar mijn vader nogal overtuigd van de stelling 'Wie niet horen wil, moet maar voelen'... Althans in elk geval bij vuurgevaarlijk Sjeentje. Dus toen ik voor de zoveelste keer boven op het aanrecht geklomen was om de lucifers te jatten, mocht ik er eentje vasthouden Een brandende lucifer tot aan het einde... Toen had ik in elk geval door dat dat toch best nog wel pijn deed En het heeft wel geholpen, tijdelijk dan

Mijn oudste heeft er een hele tijd de gewoonte van gemaakt om tijdens het eten met zijn hand onder zijn hoofd te zitten, alsof hij elk moment in slaap kon vallen, of zich helemaal doodverveelde.
Ik heb hem wel 100 keer gewaarschuwd daarmee op te houden omdat het gewoon een rotgezicht was, maar hij bleef het doen.
Tot ik een keer zijn armpje aan de tafel vastplakte met een stuk leukoplast. Hij heeft het nooit meer gedaan

quote:

Op zondag 6 januari 2008 17:27 schreef Maneki.Neko het volgende:
Mijn oudste heeft er een hele tijd de gewoonte van gemaakt om tijdens het eten met zijn hand onder zijn hoofd te zitten, alsof hij elk moment in slaap kon vallen, of zich helemaal doodverveelde.
Ik heb hem wel 100 keer gewaarschuwd daarmee op te houden omdat het gewoon een rotgezicht was, maar hij bleef het doen.
Tot ik een keer zijn armpje aan de tafel vastplakte met een stuk leukoplast. Hij heeft het nooit meer gedaan

Als Demi erg lastig is gooien we haar weg...



Nee hoor, dit is gewoon spelen.



Maar veel komt me hier wel bekend voor, vooral het schreeuwen als Demi aan het schreeuwen is, dan schrikt ze en stopt ze.
Demi scheld ook met "shit" en van de week zei ze "O Men, goddedomme!!"
Ik blijf volhouden dat ze het van haar vader heeft....

O'ja, een keer trok Demi een van de katten te hard aan de staart dus de kat krabte, toen begon ze te huilen, mijn eerste reactie was, tja, eigen schuld he, moet je de kat maar geen pijn doen.
toen werd ze erg boos..

quote:

Op zondag 6 januari 2008 11:05 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Nee, je kind leren zich te laten slaan, da's lekker.

Mijn onorthodoxe antwoord is: "Je laat je niet slaan, als je er met praten echt niet uitkomt en iemand geeft je een mep: keihard terugrammen.

Hoi, het is mij, van dat gezellige topic .

Ik ben het met je eens, dat zal ik "die van mij" ook bijbrengen.
Ik ben niet zo van "de andere wang...etc."

_{Itt tot mama vroegah hoeft ie dan niet de eerste tik te geven...ik sloeg kindjes op de kleuterschool neer met stoeltjes en bezems, en ja, dat was nog toen ik als 3-jarige op het nonnenschooltje zat en vlechtjes droeg}

[ Bericht 12% gewijzigd door Vivi op 06-01-2008 18:44:26 ]

Geweldig topic dit, ik doe ook een hoop tips op
Ik kan zo 1,2,3 niet echt iets orthodoxs verzinnen, ik weet wel dat wij vaak erg makkelijk worden bevonden door diverse mensen. Ik waarschuw meestal 1 of 2 keer bij iets gevaarlijks, zoals bijv. de poes aaien als hij slaapt, of op tafel klimmen. Luister je dan nog niet, en je krijgt een krab of je valt ergens vanaf (nadat ik natuurlijk wel heb gekeken dat je geen doodsmak kan maken he ) dan zijn de gevolgen voor jezelf.
Net als met deuren spelen, let op je vingertjes, komt ie er dan nog tussen heb je gewoon pech. Ik zal ze natuurlijk wel troosten maar sommige dingen moet je nou eenmaal zelf ondervinden en dan maakt het meer indruk dan 100 keer verbieden.

Ook maar even een ouwe duit in het zakje doen dan.

Onze jongste probeerde, met een jaar of 2 uit, hoever hij kon gaan met NIET eten.
Toen hebben we als regel ingevoerd dat ze met hun bestek op hun bord (tin en plastic) mochten slaan als het leeg was. De oudste at wel goed en begon lekker op zijn tinnen bord te meppen. En dat wilde jongste ook wel.

Nooit meer problemen mee gehad en het zijn prima eters.

Overigens mogen ze hier ook van kleins af hun eigen eten opscheppen. Wat ze opscheppen moeten ze opeten. Nu zijn het tieners, ook wel vuilnisvaten genoemd, en scheppen ze vaak twee keer op.

Waar ik nu op moeten letten zijn opmerkingen over 'verliefdheden'. Voor je het weet zitten ze met een rode kop.

Vind dit een leuk topic, heel herkenbaar.
En niemand is perfect, soms werken onorthodoxe methoden nu eenmaal beter dan 'volgens het boekje'.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 18:55 schreef Five_Horizons het volgende:
Ik heb er net eentje een tik gegeven onderwijl roepend: "Niet meer slaan! "

Och, dat kwam hier ook wel voor. Ik zei dan: Als er hier geslagen moet worden, doe IK dat wel.

Eentje in het kader van "speelgoed weggooien": zo ontzettend jammer dat ze hier in Duitsland geen Jetix hebben op de TV

Ik heb Liam zijn wel eens met zijn hoofd onder de koude kraan gedaan. Na een hele hoop gezuig en gezeur en geschreeuw. Ik was er echt klaar mee. Hij is er erg van geschrokken, maar echt helpen deed het ook weer niet natuurlijk. Maar het luchte wel op

Overigens blijf ik wel altijd met een rot gevoel zitten na een onorthodoxe actie. Maar ik denk dat we het allemaal wel eens spuugzat zijn, zoals onze ouders dat wel eens waren met ons.

quote:

Op zondag 6 januari 2008 18:51 schreef Gia het volgende:
Ook maar even een ouwe duit in het zakje doen dan.

Onze jongste probeerde, met een jaar of 2 uit, hoever hij kon gaan met NIET eten.
Toen hebben we als regel ingevoerd dat ze met hun bestek op hun bord (tin en plastic) mochten slaan als het leeg was. De oudste at wel goed en begon lekker op zijn tinnen bord te meppen. En dat wilde jongste ook wel.

Nooit meer problemen mee gehad en het zijn prima eters.

Overigens mogen ze hier ook van kleins af hun eigen eten opscheppen. Wat ze opscheppen moeten ze opeten. Nu zijn het tieners, ook wel vuilnisvaten genoemd, en scheppen ze vaak twee keer op.

Waar ik nu op moeten letten zijn opmerkingen over 'verliefdheden'. Voor je het weet zitten ze met een rode kop.

Vind dit een leuk topic, heel herkenbaar.
En niemand is perfect, soms werken onorthodoxe methoden nu eenmaal beter dan 'volgens het boekje'.

Ik denk niet dat dit bij mij geholpen had. Niet eten was bij mij een combinatie van geen hongergevoel en waarschijnlijk ook gewoon ordinair dwarsliggen. Mijn ouders hebben zich daar echt heel erg zorgen om gemaakt vroeger maar de dames en heren doktoren konden niks vinden en vonden dat ze maar geduld moesten hebben omdat ik vanzelf wel honger zou krijgen en zou gaan eten maar na een dag of vier werd ze dat soms toch wat te gortig... (en terecht natuurlijk)

Ik heb nog steeds niet of nauwelijks een hongergevoel, ik ben gek op koken en lekker eten maar ik moet er wel bewust aan denken om te eten. Ik kook meer om het koken, mijn culinaire kunsten te vertonen en anderen te zien genieten dan omdat ik trek heb. Zeker als ik alleen thuis ben en druk ben met studie o.i.d. gebeurt het me regelmatig dat ik na twee dagen ontdek dat ik helemaal niet gegeten heb

Inmiddels is duidelijk dat ik hoogstwaarschijnlijk Crohn heb en ik vraag me wel eens af of dat meegespeeld heeft vroeger maar ik kan me niet herinneren dat ik vroeger veel last van mijn buik had dus ik denk het niet. Deze klachten spelen voor zover ik weet pas een jaar of drie. Ik weet wel dat darm- en maagklachten niet helpen om het eten uitnodigender te maken.

Mar super dat het bij je jongste wel geholpen heeft

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 21:19 schreef Swetsenegger het volgende:
Ik zeg wel eens "Als je dat en dat doet, slaat papa je he le maal in elkaar". (Ik zeg het op een 'grappige toon')

Van de week in de praxis zit Saskia in zo'n winkelwagentje als we langs een man rijden die schroeven staat uit te zoeken. Type bouwvakker met een ochtendhumeur...

"Papa, als die meneer jou uitlacht sla jij hem he le maal in elkaar he!"
"... euh... voorlopig even geen jetix voor jou"

Verrek, hier heb ik overheen gelezen, maar dit doe ik precies hetzelfde! .

Nu ben ik één al sarcasme en Isabel herkent dat van een kilometer afstand en kan er dus hard dom lachen.
Maar als je een keer vergeet dat vriendinnetjes niet zo goed zijn in sarcasme herkennen is dat best lullig.
Vriendinnetje op bezoek, ik ga drinken boven brengen en terwijl ik de kamer weer uitloop zeg ik tegen Bel: "Zal ik jou eens he-le-maal in elkaar slaan?"
Dat vriendinnetje zo van: . . . . .

Dan krijg ik vanzelf wel mijn straf als Isabel daarna op fluistertoon tegen haar vriendinnetje zegt: "Nee joh, da's een geintje... mijn moeder is niet helemaal normaal, dat weet je toch." En dat ze dan daarna nog even met haar ogen naar de hemel draait terwijl ze zuchtend met haar hoofd schudt. ( . )

Terugmeppen heb ik mijn zoon nog nooit geleerd, nooit aan gedacht eigenlijk. Maar laatst na een voorval met een jongetje (1,5 jaar ouder dan Dylan) uit de buurt, die Dylan met een stok geslagen heeft (Dylan stond te huilen en deed verder niets, ik kwam net aanlopen toen het gebeurd was), hebben we Dylan toch even uitgelegd dat als dat jochie hem nog een keer slaat, duwt, of whatever, Dylan hem toch echt wel keihard terug mag slaan of een kopstoot mag geven (hij heeft zo'n lekker hard hoofd ).
Mijn hart huilde, toen ik Dylan zo zag staan en mijn handen jeukten. Ik heb dat jochie gezegd (op kwaadaardige toon) dat ik niet moet horen dat ie ooit nog aan Dylan zit, want dat ie dan een heel groot probleem heeft (ook lekker onorthodox bij andermans kind, maar hij keek wel geschrokken in ieder geval), men wat was ik kwaad!

quote:

Op zondag 6 januari 2008 18:55 schreef Five_Horizons het volgende:
Ik heb er net eentje een tik gegeven onderwijl roepend: "Niet meer slaan! "

Geniaal, dat deed mijn vader altijd. Was je aan het ruzie maken met je broer, kreeg je ineens zo'n pets achterop je knar, met de tekst 'niet vechten!! '

Hilarisch!

Niet helemaal OT, maar wij lagen van de week nog even in het grote bed nog wat te lummelen (vakantie immers ). Nou is Freek wel zo'n woelwater dat we altijd wel een elleboog/knie/whatever in onze ribben krijgen, maar daar zijn we aan gewend .
Dit keer kwam zijn elleboog in mijn open oog terecht, en hard ook. Ik heb echt gegild dat ie NU, ONMIDDELIJK uit bed moest, om vervolgens in snikken uit te barsten.

Dit weet ie over 20 jaar nog, ben ik bang.