Waarom Alexandre Vinokourov stopte met wielrennen
Liever held dan wielergod
De Franse sportkrant L'Equipe trok naar het Kazachse Almaty, in de voetsporen van Alexandre Vinokourov. Niet op zoek naar een excuus voor de dopingzondaar, maar naar een reden voor zijn plotse afscheid. 'In Kazachstan zoekt men helden. En helden spelen niet vals.'
Onlogisch was ze, de beslissing die Vino vorige week donderdag nam. Hij had die dag net het verdict gekregen van de Kazachse federatie, na zijn homologe bloedtransfusie in de Tour. Een schorsing van één jaar, tot 21 juli 2008. Belachelijk weinig voor iemand die de geloofwaardigheid van het wielrennen de zoveelste mokerslag toediende. Maar de Kazachen wilden zijn kansen gaaf houden op de Spelen. Want daar, zo had Vino beloofd, ging de Sfinx 'nog één keer iets teruggeven aan zijn land'.
In plaats van heimelijk een gat in de lucht te springen, legde Vino er het bijltje bij neer. 'De straf is een halfslachtige beslissing', zei hij op een persconferentie. 'Als de federatie gelooft in mijn onschuld moet ze me vrijspreken. Anders schorst ze me maar twee jaar, zoals de reglementen het voorschrijven.'
Kazachse trots
Een beslissing die in West-Europa moeilijk te begrijpen is. Hier zit je toch gewoon je straf uit en probeer je het later opnieuw? Kijk maar naar Basso, Sevilla, Heras, Jaksche,... Enkel Jan Ullrich gaf er, in de nasleep van Operacion Puerto, gedesillusioneerd de brui aan.
Tussen de zwanenzang van Ullrich en Vinokourov is er één parallel te trekken. Allebei zagen ze niet alleen hun wielercarrière kapotgaan, maar ook een bredere identiteit. Ullrich was de chouchou van het Duitse volk, de man die de wielersport in zijn land had grootgemaakt. Vinokourov van zijn kant droeg de Kazachse trots uit naar het Westen.
Net daarom was doorgaan geen optie meer. Vino's schorsing - volgens hemzelf ingegeven door druk van de UCI op de Astana-ploeg - bracht schade aan zijn imago, dat zo mogelijk nog belangrijker was dan zijn carrière. Dat werd duidelijk in een reportage van Philippe Le Gars, journalist bij L'Equipe en een vertrouweling van Vino, die naar Almaty afreisde. 'In ons land houdt men niet zo zeer van de sport zelf', zegt een Kazachse studente in de reportage. 'Hier houden ze vooral van helden. En heel de wereld weet dat die niet kunnen vals spelen.'
Witter dan wit
De gedachte die in Almaty heerst rond de zaak-Vinokourov, is vooral anti-westers. Nikolai Proscurin, vice-president van de federatie, spreekt van een 'complot van de Europeanen'. 'Waarom gebeurt dit bij onze held en niet bij iemand van het Westen?' vraagt hij.
Ook Vino legt de schuld niet bij zichzelf. Bekennen dat hij fout was, is uit den boze. Hij wijst liever de vinger naar de UCI en de westerse cultuur. 'In Europa is er voor vriendschap geen plaats', zegt hij. 'Wat ik in al die jaren geleerd heb, is dat er maar één prioriteit is: zaken doen op de rug van anderen. Nadat ik uit de Tour verdween, heb ik geen enkel telefoontje gekregen van een collega. Van niemand. Maar ze moeten niet te veel lachen achter mijn rug. Als ik mijn memoires zal schrijven, zullen velen verrast zijn dat de kleine Vino toch niet zo naïef was als iedereen dacht. Ik heb veel dingen gezien in mijn carrière, zelfs bij diegenen die zich vandaag voordoen als witter dan wit.'
Frank Vandenbroucke : * 06-11-74; + 12-10-09
"Mijn comeback wordt de grootste uit de wielergeschiedenis!" (14-08-07)
"Vdb is klaar om opnieuw te schitteren" (10-10-07)
"Ik rij geen koers, ik geef een voorstelling" (17-01-08)