Het peutertopic [2-4 jaar] deel 15

Ohja, ze pit nog steeds. We gaan nu zelf naar bed, hopelijk kunnen we genieten van een ongestoorde nachtrust.

Nou Sara knapt wel iets op! 's nachts hoest ze nog steeds erg, gisteravond weer tot kokhalzen toe, maar ze wil alleen maar slapen, even een knuffel en weer slapen.
Vanmorgen was ze megavrolijk, gelukkig! Gistermiddag was ze echt ziek, ze kreeg koorts, hangen, huilen enz. Maar het lijkt nu een stuk beter te gaan

Arm saartje toch

yeah liam

Goed zo Liam!

Oh, echt heel goed van Liam, zeg! Fijn, Belana!

Oh wat schattig zeg, maar ja, hij heeft het ook wel verdiend he!

Yeah Liam
Och wat lief (soms is het gewoon zo leuk om eens een cadeautje zo te geven )

Jonne heeft gisteren zo lief geknutseld tijdens de kerstmarkt. En ik dacht de hele tijd: mijn kleintje wordt groot! Nog maar een paaar maanden en hij is echt 4 en gaat naar de grote school

Noah heeft een fase (althans dat hoop ik ) dat het naar bed brengen steeds één groot drama is. Maar dan alleen bij mij, niet bij Micha. Wat ik ook probeer, bij mij is het nooit goed. En bij Micha is het altijd één groot feest. Ik ga daardoor dan meteen twijfelen aan mezelf: wat doe ik verkeerd? Het zal vast niet persoonlijk zijn, maar ik snap gewoon echt niet waarom

Maar waarom dan alleen bij mij, en niet bij Micha? Want dat is wat me doet twijfelen dus. Bij Micha is het wel allemaal leuk, dus ik zal wel iets verkeerd doen?
Kan Noah het niet gewoon even uitleggen ofzow

Hier hebben de kinderen ook zo af en toe hun voorkeuren, heb jij weinig invloed op.
Hebben jullie vaste rituelen met het naar bed brengen?

quote:

Op vrijdag 21 december 2007 20:43 schreef texelonia het volgende:
Noah heeft een fase (althans dat hoop ik ) dat het naar bed brengen steeds één groot drama is. Maar dan alleen bij mij, niet bij Micha. Wat ik ook probeer, bij mij is het nooit goed. En bij Micha is het altijd één groot feest. Ik ga daardoor dan meteen twijfelen aan mezelf: wat doe ik verkeerd? Het zal vast niet persoonlijk zijn, maar ik snap gewoon echt niet waarom

omdat hij op een leeftijd is dat hij zich heel erg identificeert met papa, papa is de held, papa is zoals hij ook wil worden, een stoere man, die alles weet, en meisjes zijn stom, die hebben geheimpjes en giechelen om niets, en mama, jij bent ook een meisje, en dus ben je niet stoer, en geen held, zoals papa dat wel is, kijk dan, papa is superman, spiderman en batman in 1 !

maar als Noah valt en zijn knie schaaft , dan wil hij zijn mama, hoor, en als Noah uit logeren zou zijn, dan mist hij papa, maar mama ms stiekem net ff meer, en niemand maakt zo'n lekkere boterham als mama, nee, papa, zo doet mama het niet, mama doet altijd eerst dit en dan pas dat! stomme papa

quote:

Op vrijdag 21 december 2007 23:17 schreef texelonia het volgende:
Maar waarom dan alleen bij mij, en niet bij Micha? Want dat is wat me doet twijfelen dus. Bij Micha is het wel allemaal leuk, dus ik zal wel iets verkeerd doen?
Kan Noah het niet gewoon even uitleggen ofzow

Lieve Tex, maak je geen zorgen, ik heb gehoord dat kindjes JUIST soms zo moeilijk doen bij degene die ze het meest vertrouwen, die het meest eigen en "één" voelt voor ze, omdat ze aanvoelen dat die band zo onverbreekbaar is dat ze dat bij diegene kunnen! Dus eigenlijk moet je het als een verkapt compliment zien, ipv dat het je onzeker maakt

Vivi dat heb ik idd ook weleens gelezen, maar ik dacht dat ie zich bij papa toch wel net zo vertrouwd zou moeten voelen als bij mij. Maar dat komt dan misschien weer door Milagro's verklaring

Tex, Luuke van Lishe deed(doet?) het ook. Om er vanaf te zijn brengt X haar nu naar bed. Weet niet of ze dat al weer veranderd hebben.
Je doet niks verkeerd, het is echt een fase. Hoe cliché ook.

Belaan, mooi van Liam en lief van dat kadootje. (Bela-ikgaechtgeenkadootjekopenechtnietneehoor-na)
Hier vanmorgen door het centrum gelopen met een krijsende peuter omdat hij juist géén kadootje kreeg. "IK WIL EEN DINOSAURUS, WANT DEZE HEB IK NOG NIET!"
Stampvoet, theatraal ter aarde stort midden in het gangpad. En je voelt die ader kloppen op je slaap.
Ondertussen vriendelijk Cas toespreken, omdat hij wel lief was enzo. Maar die ader zwelt alleen maar verder op. Na een pittige woordenwisseling in een zijpad (waar niemand ons kon zien ) samen met Cas de winkel uit gelopen. Waar ik al snel gevolgd werd door een hysterisch emotioneel wrak (want dié dino had hij nog niet. ja hij heeft wel een triceratops, o nee 2 zelfs, een T-rex, een stegosaurus, ook 2, een vrolijke en een wat minder vrolijke en een grote langnek. maar die kleine langnek had hij nog niet. dus het drama zeker wel waard, snapt u?)
"JIJ MOET STOPPEN!"
"NU!"
Doet het altijd goed zo'n scene in het centrum. Een aantal moeders kijken je bemoedigend aan: "Hou vol!"
De oude zuurpruimen kijken je vol walging aan en stappen bijna op het kind af om zich er mee te bemoeien. Maar na mijn duivelse blik te hebben gezien, lopen ze snel verder.
Maar goed, uiteindelijk hem bij me laten komen en we hebben het uitgepraat.
"Ben wel *snik* lief hoor mmmmmmamaahaa, maar die *snik dino heb ik nog nie*snik*hiet".
Dikke knuffels alom, uitgelegd waarom niet. Snapte hij ook wel.
Ondertussen zat een ouder echtpaar Cas in de buggy te vermaken, ja echt!
Zegt die dame: "Was hij gevallen?"
"Nee, hij kreeg zijn zin niet."
"O wat is hij dan beschaafd zeg, die kleinkinderen van ons krijzen de hele boel bij elkaar."
"Dan bent u ons net in de winkel niet tegen gekomen zeker."

Ze waren al even bang dat die van hen zo slecht gemanierd waren. Maar nee hoor, welkom bij de club.

Heb gister ook uit moeten leggen dat de hond van mijn schoonouders dood was. Ik was nog helemaal in tranen zelf van het nieuws en dat zag hij helaas. Het gesprek wat je dan krijgt, ze zijn zo buigzaam.
Volgens hem zou ze wel weer beter worden. Verteld dat dat niet zo was. Waar de dierenarts haar zou begraven (de waarheid vond ik hier wel iets te hard) en zo. De antwoorden waren voor hem bevredigend en ik kreeg nog een dikke knuffel. "Je hebt mij toch mama?"
Vandaag werden de kinderen geconfronteerd met het feit dat ze er echt niet meer was. Haar mand was weg en ze was er gewoon echt niet meer. Cas liep wat verbaasd rond in de keuken en vroeg vaak: "Ieta?"
Léon zag het ook.
"Hé waar is Sheda nou?"
"Dat heb ik je toch verteld Léon, ze is er niet meer."
"O... Nou dan heb je gelijk mama."
En zo simpel is het leven soms.

Zo simpel is het leven soms.

Mooi geschreven Dutchie, herkenbaar ook .

Wat er bij mij dan nog bij komt, "Sinterklaas is net geweest verdorie, nou niet gaan zeuren om speelgoed, ga eerst maar spelen met wat je gekregen hebt man ".

Tex, wat Dutch zegt, hier ging het ook zo. Lief heeft haar zeker 2 maanden altijd naar bed gebracht. Om gezeur en gedram en drama te voorkomen. En nu kan ik het ook weer. Het heeft niet te maken met fout doen hoor. Hier was de reden dat ik minder consequent ben, en dus wel 'nog een liedje' deed. (en nog een verhaaltje, kusje, knuffel.) Voel je er alsjeblieft niet minder door. Als het wel werkt als Micha hem naar bed brengt is dat toch ook goed? Gewoon over een tijd nog eens proberen en genieten van je 10 minuten rust rond bedtijd. (En mocht Micha een keer niet thuis zijn, heb je dan alle tijd om de schade in te halen. )Succes!

hier is nog steeds papa met afstand nr. 1.. dan een heeeeeele tijd niets en daarna kom ik pas eens.

Ach, ze is een echt papa's kindje en zo lang ze dagelijks een paar keer bij me komt knuffelen omdat ze me zo lief vind, zal 't wel los lopen.

Hier ook de hond van schoonma overleden afgelopen week. Nou was die al oud en ziek, dus niet echt verdriet. Maar wel iets om nog even goed aan Saskia uit te leggen idd, was het al bijna vergeten. (maandagmorgen overleden en we zijn er nog niet geweest sindsdien). Het overlijden van opa staat ook nog helder bij Saskia voor de geest, dus ook vwb Donna maar even goed bij stilstaan.

Dutch, krijg jij het dan ook altijd zo warm op zulke momenten??

Dutch, leuk geschreven

Herkenbaar geschreven Dutchie

Och, Juul ligt zó zielig te jammeren in zijn bedje. Er is niets wat ik kan doen om hem te troosten. Waterpokken zijn het. Echt koorts heeft ie niet, maar hij is heel verdrietig en voelt zich erg beroerd, zoveel is duidelijk. Ik heb hem al weer mee naar beneden genomen, geknuffeld, weer terug gelegd, niets helpt. Rottig hoor! Bah.

Groeipijn? (heeft een buurtjongetje van ons, zelfde leeftijd).
Sterkte ermee!