Hmmm, moeilijk zeg, Appelsap...
Ik was als (klein) kind een verschrikkelijk slechte eter.
Daar heb ik mijn ouders helemaal gek mee gemaakt en ze zaten regelmatig, overbezorgd, met me bij de kinderarts: De raarste fratsen werden uitgehaald: mijn boterhammen werden m.b.v. koekjesvormen in hartjes- of stervorm getoverd, borden werden "versierd" met eten, ik kreeg zelfs Smarties op mijn brood! Maar vaak mocht het niet baten: ik verdomde het gewoon te eten.
Volgens mij, nu ik er volwassen op terugkijk, was ik me toen al enorm aan het afzetten. Hoe meer ze aandrongen, hoe bezorgder en hysterischer mijn moeder werd, hoe minder ik mijn best deed om te eten. Deze strijd, dit machtspel, zou ik wel even winnen!
Ik weet niet of Damian ook zo'n koppig opdondertje is als ik toen was (en ben?), maar misschien dat je zou kunnen doen alsof het je niks meer uitmaakt of hij wel of niet eet. Laat wat eten liggen op een plekje waar hij makkelijk bij kan. Als hij eraan toe is kan hij zo zelf pakken, zonder dwang, en hij heeft hij de controle over hoe en wanneer hij eet.
Disclaimer: Ik ben natuurlijk geen expert en Devin krijgt alleen nog maar BV, echte ervaring heb ik dus niet en misschien zeg ik nu wel iets heel doms
.... met gevoel voor drama....