Het voelt ook echt als 'vinden'. Vinden van mezelf en terugvinden van mijn kinderen (en man

) Mooi gezegd Dutsj.
En ik baal gewoon zo dat ik me dat voor mijn gevoel 'heb laten overkomen'. Hoezo erg last van mezelf?

En het was ook niet zo erg. Maar gewoonweg altijd een beetje 'onder de vlakte'.
En dat is nu niet meer

Jonne is inderdaad (oh wacht... was inderdaad

) veel meegaander. Maar die kon ook woest driftig zijn hoor! Dus ik herken wel iets.
Maar onze Romme is wel een stukje meer aanwezig. Weet eigenlijk niet zo goed of Romme nu gewoonweg meer tempramentvol is of gewoon een heerlijk 2e kind. Want Jonne zit 'm natuurlijk ook meer in de weg, dus hij moet ook wel zijn plekje veroveren.