Kerst :r

Vroeger was het allemaal zo simpel. Papa, mama, en mijn 2 broers. Nu wordt het steeds gecompliceerder. Papa in Amerika, mama in Nederland, maar nog steeds mijn 2 broers. Er zijn ook nog een stiefmoeder en een ‘vriend-van-mijn-moeder’ bijgekomen.

Ik ben 13 jaar oud als ik voor het eerst kerst ga vieren in Amerika. Ik mag in mijn eentje het vliegtuig in, en word netjes afgezet door mijn mama op het vliegveld. Natuurlijk aardige stewardessen die af en toe checken of het allemaal wel goed gaat en lukt met alles. Ik voorzie nog geen problemen. Aangekomen in Minneapolis/St. Paul, ofwel de Twin Cities staat mijn papa op mij te wachten, na een knuffel en begroeting gaan we naar huis. Het is een groot huis voor Nederlandse standaarden, met een nog grotere kerstboom binnen. Mijn stiefmoeder is ook thuis en daar krijg ik een hele grote knuffel en een “I’ve missed you”.

Op Christmas Eve beginnen de sneeuwvlokjes te verzamelen op de grond buiten. Wij zitten met z’n drieën op de grond voor de open haard verhalen te vertellen omdat we elkaar zolang niet meer gezien hebben. Het is gezellig hoor, daar niet van maar ik blijf een gedachte in mijn achterhoofd houden. Daarom kan ik me niet op mijn gemak voelen, niet gelukkig. Maar ik verzet de gedachte weer en blijf blij doen. We zijn immers in Amerika, het meest ‘fake’ land van de wereld. Alles is goed zolang je je ‘happy mask’ maar niet afzet.

We gaan dingen doen, we gaan sleeën in de sneeuw, we gaan schaatsen, we gaan naar de bioscoop, we gaan alle cadeautjes uitpakken, we gaan de wat minder leuke cadeau’s terugbrengen naar de winkels voor een ‘refund’. We gaan gezellig eten met z’n allen, die big turkey verorberen. Allemaal prachtig maar toch ben ik niet gelukkig. Maar ik wil mijn papa niet teleurstellen, niet ongelukkig maken want die man doet ook zijn best. Als de tijd is gekomen om weer naar huis te gaan heb ik weer een brok in mijn keel. Afscheid nemen en mezelf maar inhouden. Ik moet mezelf groot houden denk ik. Ik doe dat dan ook. Als ik dan ’s avonds weer terug ben in Nederland ga ik direct naar mijn kamer. Ik ga niemand vertellen hoe het was en wat ik allemaal gedaan heb. Nee, ik ga in bed liggen en ik ga janken. Huilen tot ik in slaap val en dat voor 2 weken lang. 5 jaar lang.

Leuk dat kerstgevoel.

Moest het maar ff in verhaal vorm schrijven om het een beetje overzichtelijk te krijgen denk ik. Ik loop nu weer te twijfelen of ik naar de VS moet gaan met kerst of niet. Ik heb het nu al 5 jaar lang achter elkaar gedaan maar altijd als ik terugkom voel ik me zooooo kut. Dan voel ik me langer kut dan dat ik het leuk heb. Maar ik ben daarentegen wel weer zóó blij als ik mijn vader weer zie, want die komt ook maar eens per jaar ff naar Nederland... Pfff.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:00 schreef zwaaibaai het volgende:
En wat maakt het dat je je zo kut voelt dan? het gemis van je vader ?

Ja. Vanaf mijn tiende woont hij dus al in Amerika en ik zie het ook echt wel als mijn vader enzo, het is gewoon zo kut dat ik hem niet kan zien als ik dat zou willen. Dat het alleen in een vakantie kan, 2 keer per jaar. Bah.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:07 schreef Mike.Strutter het volgende:
Het wordt niet echt duidelijk waarom je je zo slecht voelt. Wat is eigenlijk het probleem om daar heen te gaan?

Wetend dat ik mezelf 2 á 3 weken daarna gewoon kut voel. Me nergens op kan concentreren. Het enige wat ik dan wil is in Amerika zijn bij m'n vader. Dit gevoel wordt dan wel weer minder en daarna denk ik er bijna niet meer aan maar als ik weer geweest ben is het weer helemaal zo kut.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:09 schreef Mike.Strutter het volgende:

[..]

Je kan toch best iets regelen waardoor je je vader wat vaker kan zien. In de zomervakantie kun je sowieso een aantal weken naar Amerika bijvoorbeeld. Met het vliegtuig is het allemaal dichterbij dan je denkt, alleen er hangt wel een prijskaartje aan.

Ben daar deze zomer ook geweest. Maar het probleem is ook dat je in Amerika gewoon veel minder vakantiedagen krijgt en hij heeft het al zo druk op werk dus ik moet me ook redelijk wat dagen zelf vermaken daar, wat geen probleem is omdat ik daar ook vrienden heb. Maar het is nog steeds die tweestrijd, ik wil in Nederland blijven en ik wil in Amerika wonen. Mijn pa zou me altijd in huis nemen als ik daar heen wil.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:20 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

wat let je?

Nederland. Ik heb het gevoel dat ik me toch nergens thuis voel. In Nederland niet, in Amerika niet. Ik zou mezelf ook niet ergens kunnen nestelen. Ik heb verandering nodig in mijn leven, altijd hetzelfde kan ik niet.

En stel dat Amerika een grote flater blijkt te zijn als ik daar heen ga, dan moet ik weer in Nederland verder gaan studeren en daar heb ik dan al helemaaal geen zin meer in.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:23 schreef NEUTE het volgende:
En je bent hoe oud?!

18.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:38 schreef TazDevl het volgende:
Geen idee wat je nu qua studie doet of gedaan hebt maar met 18 kan je best nog wel wat risico nemen ;-)

Zit nu in mijn eerste jaar HBO. Dus zal het geen ramp zijn om er mee te stoppen om iets anders te doen. Maar ik heb zekerheid nodig, ik kan me wel in het diepe gooien maar als het niet zeker is dat het allemaal wel goed gaat komen is het mij die sprong niet waard.

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 19:53 schreef Yousif het volgende:
Oh, en wat heeft het nou met kerst te maken, kan de kerstman je niet schenken wat je wil?

Dit verhaal ging in principe als column gebruikt worden maar vond hem niet geslaagd maar het geeft wel een beetje mijn gevoel weer. Dus ik ga hem niet helemaal aanpassen thank you very much.
Nu ga uit mijn topic.

Oh sorry. Ja.